Φθαρμένα είδωλα μακροχρόνιας χρήσης

Θεοδωράκης και Γλέζος, το σκάνδαλο της αριστερής εικονολατρίας
Tου Αναγνώστη Λασκαράτου, https://roides.wordpress.com

ΗΑριστερά στο βαθμό που ηθελημένα ή αθέλητα είναι σε ένα ποσοστό ένα εύκολο θρησκευτικής τάξης φαινόμενο Σωτηρίας, που απευθύνεται περισσότερο στα ένστικτα και στο συναίσθημα και λιγότερο στη γνώση και στη λογική,  επιστράτευσε εικόνες και σύμβολα, πρώτης ή και τρίτης διαλογής. Αν ο πρώην υπουργός της Ν.Δ. Μ. Θοδωράκης έχει μια μεγάλη καλλιτεχνική αξία και ανήκει στα πρώτα ο πρώην ευρωβουλευτής και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μ. Γλέζος δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, όλος ο μύθος του βασίζεται σε έναν ηρωϊσμό (μικρό μπροστά σε αυτόν χιλιάδων συντρόφων του που ξεχάστηκαν, πολλοί χάνοντας και τη ζωή τους), που πήρε σχεδόν μεταφυσική διάσταση από τη στιγμή που σχετίστηκε με το φετίχ της σημαίας. Όμως κι εδώ θα δούμε τη συλλογική υποκρισία, γιατί το ίδιο κατόρθωμα έκανε και ο Λάκης Σάντας, που δεν απολαυσε ούτε χιλιοστό των τιμών και των οικονομικών απολαβών (βουλευτικές  αποζημιώσεις) που εισέπραξε ο Γλέζος. Ο Θεοδωράκης και ο Γλέζος είναι οι κλασσικές περιπτώσεις εγωκεντρικών ανθρώπων, που το γήρας διογκώνει ανεξέλεγκτα πια τον εγωϊσμό τους και τους γεμίζει με ένα τοξικό αίσθημα ότι οι άλλοι δεν τους αγαπούν, δεν τους προσέχουν, δεν τους συμβουλεύονται, δεν τους τιμούν όσο τους αξίζει. Η περίπτωσή τους εμπίπτει καθαρά στην αρμοδιότητα της Ψυχανάλυσης αλλά στην εικονόδουλη Ελλάδα και οι πιο προβληματικές καταστάσεις της δημοσιότητας εκλαμβάνονται ως σοβαρές. Καθόλου τυχαία και οι δυό τους στράφηκαν, με τον τρόπο τους, σε πτυχές της θρησκείας και στο έθνος για να απευθυνθούν πειστικά στους υποκριτές και στο αφελές ακροατήριο που συγκινείται με τα παραμύθια και με τους ήρωες. Υποσυνείδητα ξέρουν πως οι σοβαροί δεν θα τους δώσουν  ποτέ τη σημασία που θέλουν.

Τα «δίδακτρα» για τον ΣΥΡΙΖΑ

 Του Πάχου Μανδραβέλη, Καθημερινή

Γράφαμε και παλιότερα ότι τα δίδακτρα για τη «βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ» θα είναι υψηλά για την ελληνική οικονομία. Βεβαίως, «το καλό είναι ότι μία ακόμη γενιά “αιθεροβαμόνων” θα μάθει στο καμίνι της εξουσίας αυτό που έλεγε ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, ότι “η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού· είναι η επιλογή μεταξύ του καταστροφικού και του δυσάρεστου”. Τον λογαριασμό όμως της εκπαίδευσης θα τον αναλάβει ο ελληνικός λαός» («Καθημερινή», 11.9.2014). Αλλά, μέχρι να καταλάβει ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης ότι ανάπτυξη δεν γίνεται χωρίς επενδύσεις, ο κ. Στάθης Λεουτσάκος ότι με συνθήματα δεν βάφονται αυγά και η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω της, η χώρα θα έχει χάσει πολλά. Απλώς ελπίζουμε, αφενός, να μην πάνε στράφι τα δίδακτρα –δηλαδή να μάθουν κάτι και οι οπλαρχηγοί της Προόδου, αλλά και όσοι πίστεψαν ότι πουλώντας αέρα κοπανιστό θα βρέξει λεφτά– και, αφετέρου, οι ζημιές να είναι αναστρέψιμες. Δυστυχώς όλα εδώ πληρώνονται. Ο παραλογισμός που επί χρόνια καλλιεργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία φύτρωσε στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Διάφοροι αριστεροφαντασιόπληκτοι είναι ικανοί να πάρουν τη χώρα στον λαιμό τους για να αποδείξουν ότι οι νεράιδες του καταστροφικού σοσιαλισμού είναι υπαρκτές. Μεγάλωσαν ιδεολογικά φτιάχνοντας έναν αδιαπέραστο από την πραγματικότητα κόσμο· είναι σαν εκείνο τον ανόητο οδηγό που πάει ανάποδα στη Σταδίου και όταν ακούει από το ραδιόφωνο «προσοχή, προσοχή, όχημα κινείται ανάποδα στην οδό Σταδίου», μονολογεί: «Τι ένα, ρε; Δεκάδες είναι...».

Ας το κάνουμε όπως οι Γερμανοί...

 Του Γιάννη Παντελάκη, www.protagon.gr
H Ένωση Γερμανών δημοσιογράφων έκανε κάτι ενδεχομένως αυτονόητο για τη χώρα τους, αλλά όχι και για τη δική μας. Αντέδρασε στον λαϊκισμό μιας χυδαίας φυλλάδας, της Bild, η οποία με πρωτοσέλιδο τίτλο «Όχι άλλα δισεκατομμύρια στους άπληστους Έλληνες» καλούσε τους αναγνώστες και τους επισκέπτες του ειδησεογραφικό της portal υπέρ του «όχι» εν όψει της ψηφοφορίας που θα γίνει στο Γερμανικό κοινοβούλιο για την έγκριση ή όχι παράτασης του ελληνικού προγράμματος. Το πιο ακραίο είναι ότι ζητάει από τους αναγνώστες της να βγάλουν selfie με το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας για να ενισχύσει την καμπάνια της! Αναρωτιέμαι για το πόσες φορές η δική μας ένωση, οποιαδήποτε ένωση εκπροσωπεί δημοσιογράφους στη χώρα μας, έκαναν κάτι τέτοιο όταν αναλόγου χυδαιότητας ελληνικά μέσα ενημέρωσης ακολουθούσαν τέτοιες τακτικές. Και όποτε το έκαναν, οι σχετικές παρεμβάσεις ήταν μικρές και αδύναμες. Και ας μην αναρωτηθούμε αν έχουν συμβεί τέτοια από ημεδαπά εντυπα, ηλεκτρονικά ή ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Τα παραδείγματα άπειρα και όχι μόνο τα τελευταία χρόνια της κρίσης, αλλά και παλαιότερα. Από τα χρόνια εκείνα που ταυτίζαμε τα γειτονικά Σκόπια μ' ένα «κρατίδιο τουρκόγυφτων» μέχρι τα πρόσφατα, όπου βλέπαμε την σημερινή Γερμανία ως συνέχεια της ναζιστικής. Και όχι μόνο τα πολιτικά πρόσωπα που εξουσιάζουν στην χώρα αυτή, αλλά συλλήβδην τους Γερμανούς.

Το Μαρικάκι και κάτι ιδεοληψίες

 Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κουβαλάει δύο πολιτικά βάρη. Το ένα είναι το βάρος των «Αγανακτισμένων», του πολιτικού νεφελώματος που δημιουργήθηκε το 2011 και έκτοτε συνοδεύει σαν σκιά την πολιτική ζωή της χώρας. Το δεύτερο είναι το βάρος των ιερών κειμηλίων του κομμουνισμού. Και το ένα και το άλλο βάρος προσπαθούν να την παρασύρουν σε μια ηρωική σύγκρουση με την Ευρώπη αδιαφορώντας για την έκβασή της, αφού ούτως ή άλλως γι’ αυτούς η πολιτική είναι παράγωγο της φαντασίας τους. Εχοντας μια θρησκευτική προσήλωση στις επιταγές της Αριστεράς λατρεύουν τα πτώματα της Ιστορίας, όπως οι χριστιανοί τα σκηνώματα των αγίων τους. Ως εκ τούτου, προτιμούν τους ηττημένους από τους ζωντανούς. Δεν ενδιαφέρει αν το Μνημόνιο θα κληθεί μποζόνιο, η τρόικα τρίφυλλο και η Μέρκελ Μαρικάκι. Σημασία έχει ο κ. Τσίπρας να βρει τους πολιτικούς τρόπους για να απαλλαγεί από τα βάρη της προϊστορίας του, και να πείσει ότι μπορεί να κυβερνήσει. Στο κάτω κάτω, αν θέλουμε να συμμετέχουμε στην Ευρώπη είναι γιατί ο πολιτικός της πολιτισμός μας επιτρέπει να απαλλαγούμε από τις ιδεοληψίες και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις που βασάνισαν τη σύγχρονη ιστορία της.

Κάποτε ο Γιώργος Παπανδρέου είχε χαρακτηρίσει τον εαυτό του «αντιεξουσιαστή στην εξουσία». Ηταν η μεταφορά σε λέξεις της προσπάθειας που είχε κάνει να φτιάξει την αλυσίδα του ποδηλάτου του εν κινήσει. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και δεν χρειάζεται να τα υπενθυμίσω.

Απέναντι στη λογική Γλέζου

 Του Λευτέρη Κουσούλη, Athens Voice

Με αφορμή τις δηλώσεις του κ. Μανώλη Γλέζου, με τις οποίες επικρίνει την πρόσφατη συμφωνία στο Eurogroup, εγείρονται πολιτικά και ηθικά ερωτήματα. Θα αποφύγω την έμφαση που συνήθως γίνεται σε παρόμοιες περιπτώσεις περί σεβασμού –ακόμη και θαυμασμού κατά ορισμένους– στο πρόσωπό του. Είναι αυτονόητος ο σεβασμός σε κάθε πρόσωπο, είτε «πρώτο» είτε «έσχατο». Οφείλουμε τον ίδιο σεβασμό σε όλους. Όπως οφείλουμε να μην αιχμαλωτιζόμαστε σε θρύλους, ήρωες ή μύθους. Έτσι, αδυνατώ να κατανοήσω την πολιτική πρόταση και την πολιτική προτροπή της δήλωσης του κ. Γλέζου. Τι ακριβώς μας προτείνει; Να πάρουμε τα άρματα, να πέσουμε στον γκρεμό, να εκστρατεύσουμε κατά της Δύσης; Ποια είναι η ουσιαστική πολιτική του πρόταση; Να γίνει το κράτος ιδιοκτήτης της εργασίας και του προϊόντος της εργασίας των ανθρώπων; Να δημευθεί ο υπάρχων πλούτος, με ειδική αναφορά, όπως έχει ήδη κάνει στις καταθέσεις; Να υιοθετήσουμε, συνεπώς, άλλο μοντέλο πολιτικής λειτουργίας και διακυβέρνησης; Να προσανατολιστούμε στην επιλογή να γίνουμε μια περίκλειστη χώρα, απομονωμένη, φτωχή και υπερήφανη; Με πανίσχυρο κράτος, μεγάλες ανισότητες και ταξικό χάσμα; Πίσω από τις διακηρύξεις και τις οικονομικές προτάσεις υπάρχει πάντα ένα πολιτικό σχέδιο. Ο καθένας είναι, φυσικά, ελεύθερος να διατυπώνει τις προτάσεις του, έχει όμως υποχρέωση να μας ξεδιπλώνει το συνολικό πολιτικό του σχέδιο.

Σε μια πτώση, σημασία έχει η πρόσκρουση

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Πριν λίγες μέρες ο Γ.Γ. Κοινωνικής Ασφάλισης είπε ότι χρειαζόμαστε άλλα 6 δις για να καλύψουμε 400.000 νέους συνταξιούχους που έβγαλαν γρήγορα γρήγορα στη σύνταξη και τώρα δεν έχουν να τους τη δώσουν. 6 δις, μισό μνημόνιο. Για τη λιτότητα, λέει ο Μάρτιν Σουλτς, δεν φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων. Οι άλλες χώρες ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει. Ξέρουν γιατί πληρώνουν. Να τα βρούμε αυτές τις ώρες στις Βρυξέλλες και να μη συμβεί το μοιραίο ατύχημα, είναι ένα μόνο βήμα. Ο κίνδυνος θα είναι συνεχώς μπροστά μας όσο το πολιτικό σύστημα δεν αποφασίζει να πει όλη την αλήθεια.

Σε μια ταινία του Ματιέ Κασοβίτς, το «Μίσος», πέφτει κάποιος από τον 40στό όροφο. Όταν φτάνει στον 20στό λέει: «Μέχρι εδώ όλα καλά». Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Σ’ αυτή τη φάση βρισκόμαστε, πέφτουμε συνεχώς, εξαπατάμε τους εαυτούς μας, όλα πάνε καλά. Μέχρι να συμβεί το «ατύχημα». Το ατύχημα δεν είναι ανάγκη να είναι θεαματικό, να διακοπεί η χρηματοδότηση, να στεγνώσουν τα ταμεία, να παίρνουμε λεφτά με δελτίο. Το ατύχημα συμβαίνει ήδη. Τρεις μήνες τώρα η οικονομία είναι κλινικά νεκρή. Ακόμα κι αν βρεθεί μια λύση, θα προσπαθούμε να επανορθώσουμε τις ζημιές που ήδη έχουν προκληθεί. Αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες είναι η πρόσκρουση της εικονικής πραγματικότητας την οποία έχουμε κατασκευάσει 5 χρόνια τώρα, με την πραγματικότητα του υπόλοιπου πλανήτη Γη. Οι καλύτεροι κατασκευαστές της εικονικής πραγματικότητας, οι «αγανακτισμένοι», τώρα ασκούν κυβερνητική πολιτική. Δεν φταίνε αυτοί μόνο, όλοι με μισές αλήθειες και πολλά ψέματα οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ, αλλά η δικιά τους εκδοχή της πραγματικότητας ήταν τόσο ανορθολογική, τόσο μακριά από την αλήθεια, που τους κρατάει εγκλωβισμένους, δυσκολεύει την προσγείωση. Κι αν ακόμα βρεθεί μια φόρμουλα στο Eurogroup, μετά; Υπάρχει χρόνος για τη «βίαιη ωρίμανση», που λέει και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης;

Μεταρρυθμίσεις μαϊμού

 Του Κίμωνα Χατζημπίρου, http://metarithmisi.gr

Όλοι περίπου συγκλίνουν στην άποψη ότι η χώρα χρειάζεται ανάπτυξη, για να αποκαταστήσει εν μέρει το χαμένο βιοτικό της επίπεδο και, σταδιακά, να ξεπληρώσει το χρέος της. Το περίφημο μνημόνιο έρριχνε το βάρος στη λιτότητα,  αλλά εμπεριείχε και πολλά μέτρα για την προώθηση οικονομικής μεγέθυνσης. Έτσι, η σκληρή περιοριστική δημοσιονομική πολιτική μπορεί να έπιανε τόπο και σταδιακά να οδηγούσε σε εξυγίανση της οικονομίας και αύξηση της παραγωγής και των εξαγωγών. Πλην όμως, πολλά από τα αναπτυξιακά μέτρα έθιγαν κατεστημένες συνήθειες και συμφέροντα, συντεχνίες, παρασιτικές ομάδες κ.λπ. Προστατεύοντας τη ραχοκοκκαλιά των πελατειακών μηχανισμών, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΔΗΜΑΡ στο διάστημα που έμεινε στην κυβέρνηση, μας παραπλάνησαν, σαμποτάροντας όσο μπορούσαν τις περισσότερες από τις μεταρρυθμίσεις που θα έφερναν ανάπτυξη, ενώ η Τρόϊκα, θαμπωμένη από το πρωτογενές πλεόνασμα, έκανε πώς δεν έβλεπε την αθέτηση των δεσμεύσεων. Στρεβλά πληροφορημένη από μηχανισμούς που σιτίζει το κατεστημένο σύστημα, η κοινή γνώμη κατέληξε να ταυτίσει τις μεταρρυθμίσεις του μνημονίου με φόρους και περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Καλός χειριστής επικοινωνιακών τακτικών, ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει πουλώντας ελπίδα ότι, για να διώξει την κρίση, θα αντικαταστήσει τη λιτότητα με ανάπτυξη. Για κάποιους εχέφρονες όμως, η αποκαλυπτική πρώτη μέρα των νέων υπουργών κατέδειξε την κενότητα της επαγγελίας.

Λόγος ανήθικος και κυνικός

Του Δημήτρη Ραυτόπουλου, http://athensreviewofbooks.com

«Ήμουν στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ. Έγραψα κατ’ εντολήν του κόμματός μου πράγματα, π.χ. για την Πολωνία, τα οποία ήταν ανοησίες» (Νίκος Κοτζιάς, συνέντευξη στο DerSpiegel, 9 Φεβρουαρίου 2015)

Το πρώτο που βλέπει κανείς σ’ αυτή την ομολογία είναι η κατάχρηση της ανοησίας. Θυμήθηκα τον απλό λόγο του Καμύ (στην “Πανούκλα”), ότι «η ανοησία επιμένει πάντα». Γιατί…

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα στο λάθος και την επιείκεια στην ανοησία· με την προϋπόθεση όμως ότι ο διαπράξας λάθος ή ανοησία αναγνωρίζει την ευθύνη του, μεταμελείται ειλικρινά και επανορθώνει. Όταν, αντίθετα, αρνείται την προσωπική του ευθύνη και επιχειρεί να τη φορτώσει σε άλλους, τότε προσθέτει στα ανομήματά του εκείνα της ανευθυνότητας, της ανανδρίας ή ανεντιμότητας και του κυνισμού.

«Έγραψα κατ’ εντολήν του κόμματός μου…». Τι έγραψε; «Ανοησίες», λέει, που του υπαγόρευαν άλλοι. Έγραψε, λοιπόν, ενσυνειδήτως, ανοησίες (αφού δεν θεωρεί εαυτόν ανόητον), αλλά ταυτόχρονα διατηρεί δι’ εαυτόν την ανευθυνότητα, την αθωότητα. Και κατηγορεί το κόμμα τού οποίου υπήρξε διευθυντικό στέλεχος, όπως δηλώνει, ως ανήθικο: του έδωσε εντολή να γράφει ανοησίες.

Δεν θυμάμαι να έχω δει λόγο πιο ανήθικο και κυνικό. Συναισθάνομαι, βέβαια, με τη δέουσα συντριβή, ότι όλα αυτά, η ηθική, η πνευματική ευθύνη, η αλήθεια, η αξιοπρέπεια του λόγου κ.τ.λ. είναι μικροαστικά κατάλοιπα, που δεν ισχύουν για έναν επαναστάτη, οπαδό της ένοπλης βίας και του λόγου με μπότες, θαυμαστή του σταλινικού ολοκληρωτισμού, σαν αυτόν που περιγράφει επιγραμματικά η Χάνα Άρεντ (στις “Αρχές του Ολοκληρωτισμού”): «Ο ιδανικός άνθρωπος του ολοκληρωτικού βασιλείου δεν είναι ούτε ο πεπεισμένος ναζί, ούτε ο πεπεισμένος κομμουνιστής· είναι εκείνος για τον οποίο δεν υπάρχει η διάκριση μεταξύ γεγονότος και φαντασίας, η διάκριση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα».

Θα πρόσθετα και τη διάκριση ανάμεσα στη σκέψη και την ανοησία.

Το επίμονο ερώτημα

 Του Τάσου Τέλλογλου, www.protagon.gr
H Κριστίν Λαγκάρντ και ο Μάριο Ντράγκι πήραν χθες τις αποστάσεις τους από το πλαίσιο της παράτασης του ελληνικού προγράμματος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλε η ελληνική κυβέρνηση, με τη βοήθεια της ΕΕ, να είναι σύμφωνη με εκείνα που της υποδείχθηκαν τις προηγούμενες μέρες. Τι λένε Λαγκάρντ και Ντράγκι; Ότι τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης δεν αρκούν, ούτε καν αποτελούν τον «πυρήνα» του παλιού μνημονίου, με βάση το οποίο εκταμιεύθηκαν στην Ελλάδα τεράστια κεφάλαια μετά το 2012. Και ο Σόιμπλε στο αίτημά του στο γερμανικό κοινοβούλιο -όπου σε 2,5 σελίδες μιλάει 14 φορές για «πρόγραμμα»- αναφέρεται σε παράταση του «δεύτερου προγράμματος μακροοικονομικής προσαρμογής», εκείνου δηλαδή που ψηφίσθηκε -δεν είναι τυχαίο- από την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου στις 27 Φεβρουαρίου του 2012. Το χθεσινό περίγραμμα περιλαμβάνει περαιτέρω μετακίνηση από τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένα, αρκετά σημεία από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Αλλά δεν απαντά στο κεντρικό ζήτημα. Χθες τελείωσαν τα λεφτά του κράτους και η κυβέρνηση ζητάει να βάλει χέρι στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν θα είναι η πρώτη, ούτε πιθανόν η τελευταία φορά. Αλλά τα τρία δισ. των αποθεματικών δεν φτάνουν για να πληρωθούν τα 10 δισ. των υποχρεώσεων του Μαρτίου, πολύ περισσότερο για να γίνουν έστω τα μικρά «δώρα» από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Το ερώτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ακόμα παραμένει: Πού θα βρείτε τα χρήματα;

Εξεστι Ζουράριδι…

 Του Γιάννη Η. Χάρη, Εφημερίδα των Συντακτών

Αλλά έξεστι Ζουράριδι αερολογείν. Και προβοκάρειν, κυρίως προβοκάρειν. Ολόκληρη καριέρα έστησε στην επίδειξη και την πρόκληση, συχνά σε ύφος ιταμό, που του εξασφάλιζε πάντα ευρύτερη δημοσιότητα

«Ιδού εγώ λοιπόν, ο πλασμένος για τις μικρές Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου…» άρχισα μόλις ανέβηκα στο βήμα, και επευφημίες διέκοψαν τον παρθενικό μου λόγο στη Βουλή, όπου με είχε στείλει η ψήφος των συνελλήνων, αυτών που χρόνια μαγεύονται από τις περίτεχνες αρχαιοπρεπείς λεξιπλασίες μου, και αύριο πάλι, να δεις, πάλι θα με αποθεώνουν, όχι μόνο σύμπασες οι ομοφρονούσες ελληνόψυχες ιστοσελίδες, αλλά κανάλια και εφημερίδες, και όχι πάλι μόνο των ομοίων μου, αλλά και κατά τεκμήριο σοβαρές παρουσιάστριες, η Τσαπανίδου λόγου χάρη, και επίσης σοβαρές και αριστερές εφημερίδες, η Εφημερίδα των Συντακτών λόγου χάρη. Καταρχήν θα με λένε «κύριο καθηγητή», κι ας μην υπήρξα ποτέ καθηγητής, απλώς με καλούσαν φίλοι μου καθηγητές και έδινα κάτι διαλέξεις, θαμπώνοντας τότε τις μικρές Κόρες της Φραγκίας, πάντα με αρχαία ξέφτια και κουρελάκια. Επειτα θα λένε πως μέσα σε λίγες γραμμές έκλεισα όλο τον Ελύτη, και μόνο ένας χολερικός, πάλι απ’ την Εφημερίδα των Συντακτών, θα βγει να πει πως είναι ουρανομήκης ασέβεια να υιοθετήσω το πρώτο πρόσωπο του ποιητή, άσ’ τον όμως αυτόν να λέει, άλλωστε θα βγάλω κι άλλα απ’ το σακούλι, κυρίως Θουκυδίδη, στα αρχαία εννοείται, κανένας να μην καταλάβει μα και κανένας να μην τολμήσει να πει πως δεν κατάλαβε, αν τάχα κατάλαβε πως ήταν Ελύτης αυτός με τον οποίο άρχισα… Και θα κλείσω μ’ έναν στίχο του Ρίτσου, αυτόν θα τον αναγνωρίσουν από κάτι τραγούδια του Μίκη, είναι και σε γλώσσα μαλλιαρή, έστω όμως η μοναδική μου αυτή βατή φράση η μοναδική μου παραχώρηση στις λαϊκές μάζες. Αφού εγώ, για άλλα, μεγάλα, είμαι εγώ!

Εργασία για όλους

 Επιμέλεια Θανάσης Γιαλκέτσης, Εφημερίδα των Συντακτών

H οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 έφερε ξανά στην επικαιρότητα τη σκέψη του Αμερικανού οικονομολόγου Χάιμαν Μίνσκι (1919-1996). Ο Μίνσκι ήταν η Κασσάνδρα που προφήτεψε την κρίση. Είχε έγκαιρα διαγνώσει ότι ο καπιταλισμός έχει μπει σε μια φάση (τη φάση του money manager capitalism) στην οποία οι χρηματοπιστωτικές αγορές κυριαρχούν πάνω στην πραγματική οικονομία. Αυτή η εξέλιξη καθιστά την οικονομία λιγότερο αποτελεσματική στο πεδίο της αύξησης της παραγωγικότητας και ταυτόχρονα περισσότερο ασταθή και εκτεθειμένη στον κίνδυνο ανεξέλεγκτων και καταστροφικών κρίσεων. Ο Μίνσκι κατέδειξε ότι οι τράπεζες και οι άλλοι χρηματοπιστωτικοί θεσμοί, καθώς γίνονται όλο και περισσότερο πολύπλοκοι και ανεξάρτητοι, μπορούν να προκαλέσουν την κατάρρευση ολόκληρου του οικονομικού συστήματος. Αν δεν υπάρξει ισχυρή δημόσια παρέμβαση, μια κρίση που θα προκληθεί από τον ανεξέλεγκτο χρηματοπιστωτικό τομέα μπορεί να μετατραπεί σε βαθιά ύφεση. Ο Μίνσκι πίστευε ότι η οικονομική πολιτική θα πρέπει να εμπνέεται από το ιδεώδες της «δίκαιης κοινωνίας». Το θεωρητικό του έργο προμηθεύει πολύτιμα στοιχεία για να κατανοήσουμε τη σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα και να παρέμβουμε σ’ αυτήν. Το ακόλουθο άρθρο του Ιταλού οικονομολόγου Ντανιέλε Αρκιμπούτζι δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Il Manifesto».

Yπάρχουν δύο τρόποι για να καταπολεμήσουμε τη φτώχεια. Ο πρώτος είναι να διευρύνουμε τα επιδόματα που δίνουν στους άπορους τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουν τις πιο επιτακτικές ανάγκες τους. Ο δεύτερος είναι να βρούμε δουλειά για όλους, έτσι ώστε κάθε οικογένεια να μπορεί να μεριμνά για τις ανάγκες της με τους μισθούς που κερδίζει.

Τι μένει από το Μνημόνιο

Του Αρίστου Δοξιάδη, Καθημερινή

Αν λοιπόν υπάρχουν για μερικά χρόνια πρωτογενή πλεονάσματα, έστω και μικρά, αυτό θα επιδράσει καταλυτικά σε δύο μεγάλους τομείς της πολιτικής. Πρώτα, στις δημόσιες δαπάνες. Μέχρι σήμερα οι πολιτικοί δεν ήθελαν να παραδεχθούν ότι κάθε επίδομα έγκαιρης προσέλευσης και κάθε πρόωρη σύνταξη στο Δημόσιο έκοβε από ένα επίδομα ανεργίας και από μια σύνταξη ανασφάλιστου. Τώρα που ο γενικότερος περιορισμός γίνεται σαφής για όλους, ο κ. Ρωμανιάς αναγνωρίζει ότι το κοινωνικό κράτος πρέπει να φροντίζει πρώτα να έχουν όλοι οι ηλικιωμένοι μια βασική σύνταξη και να ισχύουν οι ίδιοι κανόνες, τα ίδια όρια ηλικίας, για όλους. Αυτά ζήτησε η τρόικα το 2010, αυτά πρότεινε η φιλελεύθερη Δράση. Τώρα τα υποστηρίζουν στελέχη μιας αριστερής κυβέρνησης, ως δίκαια και αναγκαία. Καλά κάνουν. Αλλά το αναγκαίο είναι αυτό που τους οδήγησε να σκεφτούν σοβαρά για το δίκαιο. Η λιτότητα δεν θα τελειώσει, αλλά μπορεί να γίνει πιο δίκαιη. Για να συμβεί αυτό, οι διαδικασίες του κράτους πρέπει να προβλέπουν και να ελέγχουν έγκαιρα τις δαπάνες. Μέχρι πρόσφατα, κάθε υπουργός και κάθε διοικητής νοσοκομείου ξόδευε ό,τι προλάβαινε, οι δαπάνες ξεπερνούσαν κατά πολύ τους προϋπολογισμούς, και οι τρύπες καλύπτονταν εκ των υστέρων. Η κακή τρόικα απαίτησε να αλλάξουν αυτά. Θα συνεχίσει η νέα κυβέρνηση τις σχετικές μεταρρυθμίσεις; Θα εξηγήσει ο πρωθυπουργός στα στελέχη του ότι οι δημόσιοι πόροι είναι και θα είναι αυστηρά περιορισμένοι; Οτι ο κ. Ρωμανιάς έχει δίκιο;

Η ελληνική εξαίρεση

 Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή

Ηταν μια εποχή που η Ελλάδα είχε «τα καλύτερα ΜΜΕ του κόσμου». Ετσι τουλάχιστον έλεγαν τα ίδια τα εγχώρια ΜΜΕ, όταν κατακεραύνωναν το BBC, το CNN, τους New York Times -όλα, μα όλα!- τα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού γιατί «έλεγαν ψέματα για τη Γιουγκοσλαβία». Στην Ελλάδα «ξέραμε» -σε αντίθεση με ό,τι μάθαιναν στο εξωτερικό- ότι μπορεί οι Σέρβοι να είχαν περικυκλώσει το Σεράγεβο και να το βομβάρδιζαν ανηλεώς, αλλά κατά έναν μαγικό και μεταμοντέρνο τρόπο, οι «ομόδοξοι αδελφοί μας» ήταν πολιορκημένοι. Τι κι αν ο Μιλόσεβιτς ήλεγχε τον παντοδύναμο Ομοσπονδιακό Στρατό; Αυτές ήταν λεπτομέρειες. Στην Ελλάδα «ξέραμε» ότι οι μουσουλμάνοι, οι οποίοι δεν ήξεραν πού να κρυφτούν, «έσφαζαν τους ορθόδοξους». Δέκα χρόνια, περίπου, μετά αρκετοί Ελληνες άκουσαν ότι στη Σρεμπρένιτσα τα παραστρατιωτικά τάγματα του Μλάντιτς δολοφόνησαν 8.000 Βόσνιους άμαχους άνδρες και αγόρια. Στην οικονομία, όπου τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα, η κατάσταση είναι χειρότερη. Η χώρα ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν, το οποίο φτιάχνει η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς στα κοινωνικά ζητήματα και της Ακροδεξιάς στα εθνικά. Ανοησίες και ψέματα εκτοξεύονται για να στηρίξουν ένα ιδεολογικό εποικοδόμημα, που τρίζει γιατί κατέρρευσε το οικοδόμημα, που είναι η σοβιετικού τύπου οικονομία. «

Αρμαγεδδών ή Κούγκι;

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athens Voice

Η χώρα σήμερα ζει πραγματικά το μύθο της. Το μύθο της Ελλάδας «που αντιστέκεται, της Ελλάδας που δεν καταλαβαίνει». Εκεί όπου ο Βελουχιώτης αντάμα με τον Ζέρβα αντιστέκονται στους ευρωπαίους «βρικόλακες» και στους «Γερμανούς ναζί». Μόνο να ακούσει κανείς, τι λένε οι συμπολίτες μας σε ραδιοφωνικές νυκτερινές εκπομπές- κοινό που δεν συχνάζει στο διαδίκτυο- θα μελαγχολήσει, αλλά και θα τρομάξει για την τεράστια απουσία στοιχειώδους παιδείας και ορθής κρίσης.

Ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης με άρθρο του που δημοσιεύεται στην Αυγή με τίτλο «Από πού πάνε για το Κούγκι», γελοιοποιεί και καλά κάνει τον «τραγελαφικό, αλλά και επικίνδυνο» λόγο του κ. Καμμένου. Δεν διέκρινα όμως κάτι αντίστοιχο για τα πολύ χειρότερα που λέει ο κ. Βαρουφάκης. Ο δεύτερος δήλωνε πρόσφατα ότι «δεν υπάρχει plan B, ας γίνει Αρμαγεδδών», σε συνέχεια άλλης δήλωσής του, όπου ταύτιζε την τρόικα με τους βασανιστές της CIA. Οι λεκτικοί παλληκαρισμοί αυτών των δύο κυρίων δεν είναι μόνο ζήτημα προσωπικής αισθητικής. Αφορά και το βαθμό συνειδητοποίησης, εκ μέρους κορυφαίων κυβερνητικών παραγόντων, των πραγματικών διλημμάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Εξέφρασαν και οι δυο την αδιαφορία (ή και την άγνοια;) κάποιων εγχώριων ελίτ, κοσμοπολίτικων από τη μια και εύπορων από την άλλη, για το grexit. Αν η χώρα «γίνει Αρμαγεδδών», δεν ξέρω ποιοι θα είναι οι βασανιστές, γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι τα θύματα τους θα είναι αυτοί που σήμερα παίρνουν «ανάσες αξιοπρέπειας» απαιτώντας να μη γίνει «ούτε βήμα πίσω». Ο πολιτικός παραλογισμός φέρνει πάντα θυσίες στα μεσαία και ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα.

20 πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε για τη συμφωνία της Παρασκευής

 Του Αριστείδη Χατζή, Athens Voice

1. Τι έγινε χθες; Δεν κατάλαβα!

Η χθεσινή συμφωνία είναι μια, ας πούμε, ενδιάμεση μεταβατική συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των εταίρων της. Δηλαδή μια συμφωνία της Ελλάδας με τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη (κυρίως τη Γερμανία), την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ΕΕ), την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Η συμφωνία αυτή είχε χθες έναν κυρίως στόχο: να προλάβει την κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Νομίζω ότι ο στόχος αυτός επετεύχθη. Ένας δεύτερος στόχος ήταν να μην υποχρεωθεί η Ελλάδα να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη. Κι αυτός επετεύχθη - προς το παρόν. Ο τρίτος στόχος ήταν να ρυθμιστεί ο τρόπος που θα «κλείσει» το μνημόνιο. Θυμίζω ότι η προηγούμενη «μνημονιακή» συμφωνία έληγε στις 31/12/2014. Η κυβέρνηση Σαμαρά δεν την έκλεισε, ζήτησε μόνο δίμηνη παράτασή της (μέχρι 28/2/2015) για να πιέσει τους Έλληνες ψηφοφόρους πριν τις εκλογές και να παγιδεύσει τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές. Όπως γνωρίζετε το πρώτο μέρος του σχεδίου απέτυχε παταγωδώς αλλά το δεύτερο λειτούργησε. Η κυβέρνηση χθες έστειλε ουσιαστικά στις ελληνικές καλένδες το προεκλογικό πρόγραμμά της.

2. Δηλαδή τι έγινε με το μνημόνιο; Έκλεισε; Γλυτώσαμε;

Δυστυχώς όχι. Η κυβέρνηση το αποδέχτηκε. Όχι μόνο δεν το έσκισε αλλά ουσιαστικά το συνυπέγραψε. Η Ελλάδα θα συνεχίσει να παραμένει σε καθεστώς μνημονίου τουλάχιστον μέχρι τον Ιούνιο. Μέσα σ’ αυτήν την περίοδο η Ελλάδα δεν θα μπορεί να κάνει «μονομερείς ενέργειες», δηλαδή η κυβέρνηση δεν θα πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος του προεκλογικού προγράμματός της.

Και τα κρατικά έσοδα θα αυξήσει η πασιονάρια του κινήματος "δεν πληρώνω"

Tου Μάνου Ματσαγγάνη, http://mhmadas.blogspot.gr/

Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, τα νέα από τις Βρυξέλλες δείχνουν ότι είμαστε ΟΚ για 4 μήνες. Ίσως το διάστημα αυτό να φανεί αρκετό για να πειστεί το 40% που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ότι όχι - δεν είναι τα πάντα στη ζωή θέμα τσαμπουκά. Ότι οι Ευρωπαίοι - ακόμη και ο Dijsselbloem και ο Schäuble - είναι προτιμότεροι ως εταίροι μας από ό,τι ο Πούτιν ή οι Κινέζοι (ή οι Αζέροι). Ότι δεν γίνεται να φταίνε για όλα οι ξένοι. Ότι τα προβλήματά μας δεν ξεκίνησαν τον Μάιο του 2010. 'Οτι η ευθύνη των προηγουμένων κυβερνήσεων δεν είναι ότι υπέγραψαν τα μνημόνια, αλλά ότι άφησαν τα πράγματα να φτάσουν στη χρεωκοπία που έφερε τα μνημόνια. Και ότι στη συνέχεια δεν μπόρεσαν (ή μάλλον δεν θέλησαν) να αλλάξουν τα τόσα και τόσα στραβά αυτής της χώρας, ούτε να προστατεύσουν τους πιο αδύναμους. Ότι προτίμησαν να πορευθούν σαν να μη είχε συμβεί τίποτε, προστατεύοντας απλώς τις εκλογικές τους πελατείες: δικαστές, φαρμακοποιούς, αστυνομικούς, υπαλλήλους ΔΕΚΟ, αγρότες, και τις υπόλοιπες όχι και τόσο "ευπαθείς ομάδες". Πίσω στο 2010 λοιπόν. Με τα ίδια ζητούμενα: δίκαιη λιτότητα (ή "λιτός βίος", δεν θα τα χαλάσουμε εκεί), συν μεταρρυθμίσεις παντού, μήπως καταφέρουμε να γίνει η Ελλάδα μια χώρα μοντέρνα, δημιουργική - με δυο λόγια, ευρωπαϊκή. Ας ελπίσουμε ότι η νέα κυβέρνηση θα τα καταφέρει καλύτερα από τις προηγούμενες.

Θα μου επιτρέψετε να κρατήσω μερικές επιφυλάξεις, όμως. Οι περισσότεροι υπουργοί της νέας κυβέρνησης τη λέξη "μεταρρύθμιση" τη θυμούνται από την επίθεση του Λένιν στον Bernstein και στον Kautsky. Η Αναπληρώτρια Υπουργός που θα πρέπει τώρα να αυξήσει τα έσοδα είναι η μέχρι χθες πασιονάρια του κινήματος "Δεν πληρώνω". Ο Γενικός Γραμματέας Διοικητικής Μεταρρύθμισης (...) είναι ο συνδικαλιστής του 1 εκατομμυρίου εφάπαξ. Η αναγκαία επανεκκίνηση της εκπαίδευσης - να μην ξεχνάμε τις συστάσεις του ΟΟΣΑ! - προς το παρόν συνίσταται στην κατάργηση των προτύπων και στην επιστροφή των πανεπιστημίων στο 1982. Και τα μοναδικά μέχρι τώρα δείγματα αντιμετώπισης της "ανθρωπιστικής κρίσης" είναι η υπογραφή συλλογικής σύμβασης στη ΔΕΗ και η αναστολή της πιλοτικής εφαρμογής του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.

Εάν δεν ήταν για κλάματα, θα ήταν για γέλια.

Εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί…

 Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, books' Journal 52, Φεβρουάριος 2015,

Το αποτέλεσμα των εκλογών, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και η πορεία της Ελλάδας προς τα βράχια.

Ο κυρίαρχος λαός έδωσε καθαρή νίκη στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 στον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που αναλαμβάνει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας σε σύμπραξη με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ένα κόμμα της λαϊκιστικής ριζοσπαστικής Δεξιάς. Όπως είχε πει και ο Ανδρέας Παπανδρέου, δέκα ημέρες πριν από την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, στις 14 Οκτωβρίου 1981, παρουσιάζοντας το πλαίσιο του κυβερνητικού του προγράμματος, η νίκη ενός κόμματος και οι προγραμματικές δεσμεύσεις του συνιστούν ένα είδος «Συμβολαίου με το Λαό». Η ανάγκη να διερευνηθεί ποιο είναι ακριβώς αυτό το συμβόλαιο του ΣΥΡΙΖΑ με το λαό είναι επιτακτική, εάν θυμηθούμε την τόσο οξυδερκή διάκριση που έχει κάνει ο Αντόνιο Γκράμσι ανάμεσα στην πολιτική Κυριαρχία και την ιδεολογική Ηγεμονία. Σύμφωνα με αυτή τη διάκριση, η Ηγεμονία είναι προϋπόθεση της Κυριαρχίας. Με άλλα λόγια, ένας πολιτικός οργανισμός δεν έχει καμία δυνατότητα να κυριαρχήσει πολιτικά, εάν προηγουμένως δεν έχει πείσει για τις ιδέες και τις απόψεις του, εάν δεν ηγεμονεύει στην κοινωνία. Με αυτό το δεδομένο, αυτονόητα τίθεται το ερώτημα εάν οι ιδέες που έχει εκφράσει ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς και οι προγραμματικές του θέσεις έχουν πείσει την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί εάν αυτό δεν συμβαίνει, τότε τίθεται σε αμφιβολία η δυνατότητα πολιτικής κυριαρχίας, που είναι εξ αρχής υπονομευμένη, αλλά και η, έστω και μερική, εφαρμογή ενός συνεκτικού πολιτικού σχεδίου.

Το τέλος των φιλελεύθερων δημοκρατιών;

Του Γιώργου Σιακαντάρη, Εφημερίδα των Συντακτών

Πάνε 55 χρόνια από τότε που ο Ντάνιελ Μπελ έγραφε το «Τέλος της ιδεολογίας». Εκεί ισχυριζόταν ότι οι ιδεολογίες δεν έχουν πλέον να παίξουν κανένα ρόλο στη συγκρότηση του μεταπολεμικού κόσμου. Οι όποιες αντιθέσεις συμφερόντων και αξιών θα μπορούσαν να επιλυθούν στο πλαίσιο της πλουραλιστικής συναίνεσης και της τήρησης των «κανόνων του παιχνιδιού». Σχεδόν 30 χρόνια μετά ο Φράνσις Φουκουγιάμα πρόβλεψε το τέλος της Ιστορίας και τον θρίαμβο του φιλελευθερισμού. Σήμερα από πολλούς τίθεται το ερώτημα αν έχουμε ήδη εισέλθει στην εποχή του τέλους της ίδιας της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Οταν κάποιος αναφέρεται στη φιλελεύθερη δημοκρατία πρέπει να έχει κατά νου ότι το κύριο στοιχείο της είναι το Κοινωνικό Συμβόλαιο, όπως αυτό προκύπτει από τους θεσμούς της λαϊκής κυριαρχίας. Οταν πάσχουν οι θεσμοί της λαϊκής κυριαρχίας, όταν δηλαδή η πολιτική υποκαθίσταται από όργανα που δεν έχουν λαϊκή νομιμοποίηση, τότε πάσχει και το Κοινωνικό Συμβόλαιο. Αυτό συμβαίνει στην Ευρώπη. Ο διακυβερνητικός της χαρακτήρας θέτει σε πρώτη σειρά τα συμφέροντα των εθνών-κρατών και όχι της κοινής τους πορείας. Αυτό άλλωστε εξέφρασε ο κ. Σόιμπλε, όταν αναφερόμενος σε μια ρήση του Γκέτε δήλωσε ότι ο καθένας οφείλει να κοιτάξει την πόρτα του και αυτό θα ωφελήσει τη συνοικία. Ο Γκέτε υπενθύμιζε το βολτερικό «ο καθένας ας καλλιεργήσει τον κήπο του». Μόνο που κατά τον Βολτέρο αυτός ο κήπος ήταν η έκφραση της οικουμενικότητας εντός του ατόμου, ενώ για τον -κατά Βαρουφάκη διανοούμενο- Σόιμπλε αυτή η πόρτα δεν ανήκει στο Κοινό Σπίτι που λέγεται Ευρώπη.

Το πρόβλημα με τον λαϊκισμό

 Του Cas Mudde, http://metarithmisi.gr

Το κείμενο που ακολουθεί, γραμμένο από τον θεωρητικό του πολιτικού εξτρεμισμού και του λαϊκισμού Cas Mudde, δημοσιεύτηκε στην αγγλική εφημερίδα Guardian στις 17 Φεβρουαρίου 2015, με τον τίτλο «Το πρόβλημα με τον λαϊκισμό» (τίτλος της εφημερίδας, ενώ ο συγγραφέας είχε προτείνει ως τίτλο «Λαικισμός: Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος»).

Ο Cas Mudde επισημαίνει τα κοινά χαρακτηριστικά του αριστερού και του δεξιού λαϊκισμού και υπογραμμίζει ότι όπου οι λαϊκιστές, όπως ο δεξιός Viktor Orbán στην Ουγγαρία και Hugo Chávez στη Βενεζουέλα, άσκησαν εξουσία «εισήγαγαν νέα συντάγματα τα οποία υπονομεύουν σημαντικά τους ελέγχους της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Επιπλέον, φιλοκυβερνητικοί τοποθετήθηκαν επικεφαλής σε μη κυβερνητικούς θεσμούς, όπως τα δικαστήρια και άλλες εποπτικές επιτροπές, συχνά για περιόδους που ξεπερνούν τη θητεία της κυβέρνησης. Οποιαδήποτε αντίθεση ανατρέπεται από έναν συνδυασμό νομικών και μη νομικών πιέσεων, όπως επιδρομές από φορολογικές υπηρεσίες μέχρι την απόρριψη αιτημάτων ανανέωσης αδειών λειτουργίας ραδιοτηλεοπτικών μέσων».

Ο Mudde θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αριστερό λαϊκιστικό κόμμα, επισημαίνοντας ότι «ο λαϊκισμός είναι μια μονιστική και ηθικολογική ιδεολογία, η οποία αρνείται την ύπαρξη διαφορετικών συμφερόντων και απόψεων μεταξύ ‘του λαού’ και απορρίπτει τη νομιμότητα των πολιτικών αντιπάλων».

Πέτρος Παπασαραντόπουλος

Η πρόσφατη εκλογική επιτυχία αριστερών λαϊκιστικών κομμάτων, όπως του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και των Podemos στην Ισπανία, έδωσε νέα ώθηση στη συζήτηση για τον λαϊκισμό στην Ευρώπη. Μέχρι τώρα, ο λαϊκισμός συνδεόταν σχεδόν αποκλειστικά με τη ριζοσπαστική δεξιά, οδηγώντας σε μια λανθασμένη συσχέτιση του λαϊκισμού με την ξενοφοβία.

Τα παπαγαλάκια απεργάζονται από το χάραμα έως μετά τα μεσάνυχτα τα σενάρια του Grexit

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Σε μια ταινία του Ματιέ Κασοβίτς, το «Μίσος», πέφτει κάποιος από τον 40στό όροφο. Όταν φτάνει στον 20στό λέει: «Μέχρι εδώ όλα καλά». Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Σ’ αυτή τη φάση βρισκόμαστε, πέφτουμε συνεχώς, εξαπατάμε τους εαυτούς μας, όλα πάνε καλά. Μέχρι να συμβεί το «ατύχημα». Το ατύχημα δεν είναι ανάγκη να είναι θεαματικό, να διακοπεί η χρηματοδότηση, να στεγνώσουν τα ταμεία, να παίρνουμε λεφτά με δελτίο. Το ατύχημα συμβαίνει ήδη. Τρεις μήνες τώρα η οικονομία είναι κλινικά νεκρή. Ακόμα κι αν βρεθεί μια λύση, θα προσπαθούμε να επανορθώσουμε τις ζημιές που ήδη έχουν προκληθεί.Αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες είναι η πρόσκρουση της εικονικής πραγματικότητας την οποία έχουμε κατασκευάσει 5 χρόνια τώρα, με την πραγματικότητα του υπόλοιπου πλανήτη Γη. Οι καλύτεροι κατασκευαστές της εικονικής πραγματικότητας, οι «αγανακτισμένοι», τώρα ασκούν κυβερνητική πολιτική. Δεν φταίνε αυτοί μόνο, όλοι με μισές αλήθειες και πολλά ψέματα οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ, αλλά η δικιά τους εκδοχή της πραγματικότητας ήταν τόσο ανορθολογική, τόσο μακριά από την αλήθεια, που τους κρατάει εγκλωβισμένους, δυσκολεύει την προσγείωση. Κι αν ακόμα βρεθεί μια φόρμουλα στο Eurogroup, μετά; Υπάρχει χρόνος για τη «βίαιη ωρίμανση», που λέει και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης; Ξαναπαίζουμε το ίδιο έργο. Και τώρα δεν είμαστε στο 2010 που οι συνθήκες ήταν απείρως δυσκολότερες, που ξαφνικά χρεοκοπήσαμε, που η Ευρώπη δεν είχε καν σχέδιο αντιμετώπισης χρεοκοπίας κράτους, που χρειαζόμασταν 25 δις το χρόνο δανεικά για να συνεχίσουμε να ζούμε. Τώρα, έστω και με τον πιο οδυνηρό και άδικο τρόπο, αυτά τα έχουμε ξεπεράσει. Παρ’ όλα αυτά, βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στο χείλος του γκρεμού. Γιατί 5 χρόνια τώρα δεν έχουμε αποδεχτεί την πραγματικότητα, πιστεύουμε ότι όλοι κάνουν λάθος, ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε με τον ίδιο τρόπο, χωρίς καμία αλλαγή, καμία προσπάθεια, και οι άλλοι οφείλουν να μας συντηρούν.

Αβεβαιότητα

 Του Κίμωνα Χατζημπίρου, http://metarithmisi.gr

Επί μέρες, η αξιοποίηση αναμφισβήτητων επικοινωνιακών προσόντων τροφοδότησε τη λάμψη της ελπίδας. Οι προσδοκίες μιας κουρασμένης κοινωνίας συντηρούνται με μια σειρά κινήσεων που συνιστούν επιτυχή διαχείριση συμβόλων. Η Καισαριανή, τα κάγκελα, η Ρωσία, οι καθαρίστριες, το άσυλο, η πρώτη κατοικία, η κόντρα με τον Ολλανδό, οι φαντασμαγορικές διεθνείς επαφές, η εθνική μάχη, το σκοτάδι της λιτότητας, η φλόγα της αντίστασης συνιστούν συμβολισμούς που απευθύνονται σε ένα λαό επιρρεπή σε μύθους, ενισχύοντας έτσι και την άρνησή του να δει σε βάθος τα πραγματικά δεδομένα των προβλημάτων.Πριν τις εκλογές, νουνεχείς σχολιαστές είχαν εντοπίσει αστάθμητους παράγοντες που θα έκαναν αμφίβολη την ανθεκτικότητα μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η αγανάκτηση κατά του μνημονίου, πριμοδοτημένη από την άκρα αριστερά και το μεγαλύτερο μέρος της άκρας δεξιάς θα ήταν βραδυφλεγής παράγων αστάθειας. Τί θα συμβεί άραγε όταν οι αγανακτισμένοι επανεμφανιστούν ζητώντας αποζημίωση από τη νέα εξουσία και ανακαλύψουν ότι οι υποσχέσεις δεν μπορούν να τηρηθούν; Επιπλέον, η  συμπεριφορά όσων μικρομεσαίων καταθετών κράτησαν εδώ τις οικονομίες τους θα ήταν μεσοπρόθεσμα απρόβλεπτη. Πώς θα αντιμετωπισθεί μια φυγή κεφαλαίων, ενώ η απομένουσα παραγωγική οικονομία αλλά και το κράτος διψούν για ρευστότητα; Ένας τρίτος παράγων αβεβαιότητας αναδύθηκε μετά τις εκλογές, με την αφύσικη κυβερνητική συμμαχία μεταξύ ριζοσπαστικής αριστεράς και άκρας δεξιάς. Πόσο θα αντέξει ένα τόσο ετερόκλητο μείγμα, με ιδιόρρυθμες προσωπικότητες και βαθειές διαφορές σε μεγάλα θέματα;

11 λόγοι που δεν θέλω τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας

 Του Άρη Δημοκίδη, Lifo

 Αν έπρεπε να προσωποποιηθεί η χρεοκοπία, θα έπαιρνε τη φάτσα του Προκόπη Παυλόπουλου. Ο άνθρωπος που διόρισε πάνω από 800.000 στο δημόσιο και μετά όταν δεν είχε να τους πληρώσει αποσύρθηκε διακριτικά για να επιστρέψει σαν λαϊκός ήρωας του αντιμνημονιακού τόξου. Ο ήρωας του πελατειακού κράτους. Ο καλύτερος καθρέφτης ενός λαού που δεν αξίζει τίποτε πιο παρακατιανό.

Κανένας δεν ξύπνησε σήμερα το πρωί λέγοντας "Τι ωραία που θα ήταν αν η (για πρώτη φορά) Αριστερή μας κυβέρνηση επέλεγε τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο!" - εκτός ίσως απ' τον ίδιο τον Προκόπη Παυλόπουλο. Εγώ στήριζα μια αριστερή υποψηφιότητα (και συγκεκριμένα την Καρυστιάνη όπως έγραψα χτες). Παρ' όλα αυτά είναι γνωστό ότι τις τελευταίες δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ επέλεγε κάποιον σεβάσμιο Νεοδημοκράτη Πρόεδρο και το αντίθετο, ως κίνηση "ρουά ματ" προς τον αντίπαλο και ως ένδειξη πολιτικού πολιτισμού. Είναι όχι απλά δεύτερος, αλλά κάνει τον Αβραμόπουλο πια να μοιάζει ως καταπληκτική επιλογή. Ο δε Σταύρος Δήμας μοιάζει με Ελευθέριος Βενιζέλος μπροστά του. Ο Προκόπης Παυλόπουλος βρέθηκε στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Σταχυολόγησα μερικούς λόγους που η επιλογή Παυλόπουλου δεν σκόρπισε ρίγη χαράς και ενθουσιασμού στον κόσμο, ή έστω σε μένα. 

1. Ήταν το Νο2 στην κυβέρνηση Καραμανλή, μια κυβέρνηση που έφερε στο χείλος της καταστροφής τη χώρα, με την απραξία της και την οικονομική της πολιτική. Ο ίδιος ο Καραμανλής μας έδωσε μια απαλή σπρωξιά στον γκρεμό (άφησε τους επόμενους να δώσουν την τελειωτική κλωτσιά) κι εξαφανίστηκε. Ο Προκόπης Παυλόπουλος για κάποιο λόγο θεωρεί ότι έχει κι άλλα να προσφέρει, έστω και ως γλάστρα. 

2. Υπήρξε ένας από τους χειρότερους υπουργούς της Μεταπολίτευσης, η προσωποίηση του πελατειακού κράτους και του βολέματος των δικών μας παιδιών.

3. Ήταν ο άνθρωπος που με την απραξία του άφησε απ' τη μία την κυβέρνηση να καλύπτει την αστυνομία στην υπόθεση Αλέξη Γρηγορόπουλου (και τους υπουργούς να πηγαινουν στα μπουζούκια και στο γήπεδο) και απ' την άλλη άφησε με απάθεια την Αθήνα να καίγεται.

Ντροπή ή περηφάνια;

 Της Άννας Δαμιαννίδη, Εφημερίδα των Συντακτών

Στις συγκεντρώσεις συμπαράστασης στην κυβέρνηση, πλέον, εμφανίζεται για πολλοστή φορά πορτρέτο της Μέρκελ και του Σόιμπλε με το μουστάκι του Χίτλερ. Αγκυλωτοί σταυροί φτιαγμένοι από ευρώ και άλλα παρόμοια. Οι τολμηροί οργανωτές τους δεν είχαν χρόνο να εκπαιδεύσουν τον αυθορμητισμό των οπαδών όταν ήταν αντιπολίτευση. Ούτε και τώρα που γίναν κυβέρνηση φαίνεται πως έχουν χρόνο. Εστω και με περισσότερα μέσα πια στη διάθεσή τους, υπουργεία Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων και εκπροσώπους και τόσα άλλα, αυτή τη διαπαιδαγώγηση δεν μπορούν να την κάνουν. Ισως να είναι και δυσκολότερο τώρα, από θέση ισχύος. Αν είναι τόσο εύθραυστη η ισχύς, όπως ίσως φοβούνται, δεν μπορούν να τη διακινδυνεύσουν εξηγώντας διάφορα. Είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα δηλαδή από το 1944 που νικήθηκαν οι Γερμανοί στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι τώρα που είναι η Γερμανία μεγάλη οικονομική δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στον κόσμο. Δεν μπήκαν οι στρατοί των συμμάχων στο Βερολίνο. Δεν υπογράφηκε ανακωχή. Δεν αυτοκτόνησε ο Χίτλερ με τους συνεργάτες του στο μπούνκερ. Δεν έγινε η δίκη της Νυρεμβέργης. Δεν μοιράστηκε η ηττημένη χώρα ανάμεσα στους νικητές, αφού πρώτα είχαν ρίξει τις βόμβες τους ακόμα και μετά την υπογραφή της ανακωχής, οι νικητές.Κι ακόμα, δεν έγινε ποτέ η μεγάλη στροφή των ίδιων των νικητών απέναντι στις συμπεριφορές τους, η αυτοκριτική τους για τις αιτίες που προκάλεσαν τον πόλεμο. Δεν πήραν την απόφαση να μη συνθλίψουν ξανά τη Γερμανία, να της επιτρέψουν να σταθεί στα πόδια της, βοηθώντας μάλιστα το κομμάτι που τους αναλογούσε, τη λεγόμενη επί 45 χρόνια Δυτική Γερμανία. Σαν να μη μάθαμε, να μην ακούσαμε τίποτε για όλ’ αυτά. (Κι όλα τα χρήματα που δόθηκαν στην Ελλάδα ταυτόχρονα για να σταθεί στα δικά της πόδια, επίσης δεν τα είδαμε ποτέ.)

Οχι αριθμοί, μόνο λέξεις

 Της Αγγελικής Σπανού, Ελεύθερος Τύπος

Το ρεπορτάζ λέει ότι στην έκτακτη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ την προηγούμενη Τετάρτη ο ΥΠΟΙΚ Γ. Βαρουφάκης δεν πήγε με χαρτιά γεμάτα νούμερα για να παρουσιάσει αναλυτικά κοστολογημένες τις ελληνικές προτάσεις. Αλλά ποιος νοιάζεται γι αυτά; Η βασική επιδίωξη της κυβέρνησης είναι να πολιτικοποιήσει όσο δεν πάει άλλο τη διαπραγμάτευση και μετά βλέπουμε. Ζητάμε, λέει, χρόνο, αλλά στην πραγματικότητα ζητάμε λεφτά και μάλιστα πολλά. Γιατί πέρα από τις δανειακές υποχρεώσεις που είναι μεγάλες μέχρι το τέλος του χρόνου, υπάρχει ένα δημοσιονομικό κενό που χάσκει, υπάρχει και μια φοβερή υστέρηση στα έσοδα, της τάξης του 1 δισ. ευρώ το μήνα, υπάρχει με άλλα λόγια ένα οικονομικό επερχόμενο αδιέξοδο που, αν βγει μπροστά, θα ανακόψει, ίσως, το συλλογικό ενθουσιασμό για την πορεία των διαπραγματεύσεων τις οποίες το κοινό παρακολουθεί σαν να πρόκειται για λαϊκό υπερθέαμα. Οχι άδικα. Πέρασαν πέντε χρόνια μνημονίων, ραγδαίας υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου των πολλών, μέσα σε συνθήκες εκρηκτικής φορολογικής και κοινωνικής αδικίας, και με τη γεύση της υποτέλειας να γίνεται όλο και πιο έντονη. Το εθνικό υπερεγώ είναι βαριά τραυματισμένο, υπάρχει το βίωμα μιας προσβολής, δίκαια ή άδικα δεν έχει τόση σημασία, και εκτονώνονται απωθημένα, σωρευμένες εντάσεις, η τυφλή διεκδίκηση μιας νίκης και μιας δικαίωσης που τη χρειάζονται οι κάτω για να ανακτήσουν την αυτοεκτίμησή τους. Μέσα σε αυτή την διαδικασία, της ομαδικής ψυχοθεραπείας, μπορεί να συμβούν ατυχήματα.

Η δημοκρατία σε παρακμή;

 Επιμέλεια Θανάσης Γιαλκέτσης, Εφημερίδα των Συντακτών

Γεννημένος στη Γερμανία το 1970, ο Γιαν-Βέρνερ Μίλερ είναι σήμερα καθηγητής Πολιτικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον στις ΗΠΑ. Στη γλώσσα μας κυκλοφορούν τα βιβλία του «Ενας επικίνδυνος νους: Η επίδραση του Καρλ Σμιτ στον ευρωπαϊκό μεταπολεμικό στοχασμό» (Πόλις, 2010) και «Συνταγματικός πατριωτισμός» (Παπαζήσης, 2012). Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε στην ιταλική περιοδική επιθεώρηση «Limes».

• Στο βιβλίο του «Democracy in Retreat», ο Joshua Kurlantzick, αναφερόμενος στην Ασία και στις πρόσφατες αποτυχίες των διαδικασιών εκδημοκρατισμού, υποστηρίζει ότι η δημοκρατία παρακμάζει στον κόσμο. Συμμερίζεστε αυτή τη γνώμη;

Χρειάζεται να κάνουμε δύο παρατηρήσεις. Πρώτον, ο Kurlantzick θεωρεί πρόβλημα για τη δημοκρατία όλες τις «διαμαρτυρίες στους δρόμους» του κόσμου, ενώ οι καταστάσεις είναι πολύ διαφορετικές. Δεν χρησιμεύει σε τίποτα να βάζουμε στην ίδια κατηγορία το Tea Party, το Occupy Wall Street και ένα στρατιωτικό πραξικόπημα υποστηριζόμενο από τη μεσαία τάξη, όπως εκείνο στην Αίγυπτο. Εξάλλου, δεν είναι θεμιτό να τοποθετούμε μαζί τις αληθινές οπισθοδρομήσεις της φιλελεύθερης δημοκρατίας, όπως είναι τα γεγονότα του Μπαγκλαντές, της Ταϊλάνδης, της Τουρκίας και της Ουκρανίας, με καταστάσεις όπως εκείνες που βιώνονται από την Ελλάδα και από την Ιταλία (πράγμα που δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε τη σοβαρότητα της κατάστασης ιδίως στην Ελλάδα).

Εντιμος συμβιβασμός ή Σχέδιο Β;

 Του Γιώργου Παγουλάτου, Καθημερινή

Η κορυφαία στιγμή πολιτικής ωριμότητας του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, στη συνέντευξη Τύπου μετά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ήταν όταν εκθείασε την αξία του συμβιβασμού στην Ευρώπη. Πρέπει να ξέρεις πότε να συγκρουστείς και πότε να συμβιβαστείς, είπε. Το ίδιο περίπου είχε πει νωρίτερα η κ. Μέρκελ. Η Ε.Ε. δεν θα βρισκόταν πουθενά χωρίς την τέχνη των αμοιβαίων συμβιβασμών. Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης πλησιάζει τα όριά της σε όσα μπορεί να πετύχει στη φάση αυτή. Η απόφαση ελάφρυνσης της καθαρής παρούσας αξίας του χρέους είναι κοντά, αποτελούσε άλλωστε δέσμευση προς την προηγούμενη κυβέρνηση. Υπάρχει κατανόηση στην ανάγκη σημαντικής μείωσης του ασφυκτικού στόχου του πρωτογενούς πλεονάσματος από το εξωπραγματικό 4,5%. Και το ηθικό και πολιτικό επιχείρημα υπέρ των μέτρων άμεσης ανθρωπιστικής βοήθειας τείνει να κερδηθεί. Ομως, από την πλευρά της, η κυβέρνηση πρέπει να δεχτεί αυτό που αποτελεί αυτονόητο κοινό τόπο στην Ευρωζώνη: ότι οι προγραμματικές δεσμεύσεις μιας χώρας απέναντι στους εταίρους έχουν συνέχεια, προκειμένου να έχουν αξιοπιστία. Οτι το πρόγραμμα-γέφυρα ή, όπως αλλιώς -ευφυώς- ονομαστεί, θα διορθώσει λάθη και ατέλειες, αλλά θα συνεχίσει και θα επεκτείνει την πλειονότητα των μεταρρυθμίσεων του Μνημονίου. Η αρχική στρατηγική μιας μαξιμαλιστικής διεκδίκησης, σ’ ένα παίγνιο με ισχυρά γνωρίσματα «παιγνίου του δειλού» (chicken game), στηρίχθηκε σε μια βασική προπαραδοχή: ότι μια τελική σύγκρουση θα οδηγούσε σε αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή, το κόστος της οποίας, παρότι συντριπτικό για την ελληνική πλευρά, θα διαχεόταν και στην Ευρώπη. Η ανάγκη αποφυγής μιας αμοιβαία καταστροφικής έκβασης θα οδηγούσε την Ευρωζώνη σε συμβιβασμό.

Οι πλατείες κατά της λιτότητας και η κυβέρνηση υπέρ

 Του Σπύρου Βλέτσα, Athens Voice

Οι συγκεντρώσεις συμπαράστασης στην κυβέρνηση, που είδαμε πρώτη φορά στην Ελλάδα, αποτελούν μια συνέχεια των κινητοποιήσεων των αγανακτισμένων. Πολλοί μάλιστα από τους συμμετέχοντες αισθάνονται δικαιωμένοι για τους προηγούμενους αγώνες τους που κατέληξαν στην αλλαγή της κυβέρνησης. Ωστόσο, οι τελευταίες εξελίξεις ανατρέπουν τις βασικές παραδοχές πάνω στις οποίες στηρίχτηκε το κίνημα των πλατειών του 2011. «Η χούντα δεν τελείωσε το 73» φώναζαν οι αγανακτισμένοι, αλλά η πολιτική αλλαγή που έφεραν οι εκλογές του Ιανουαρίου διαψεύδει τον ανιστόρητο ισχυρισμό. «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε» αντηχούσαν οι πλατείες, ενώ φαντάζονταν «επιτροπές λογιστικού ελέγχου» που θα διέγραφαν μονομερώς το «επαχθές και επονείδιστο χρέος». Χρωστάμε και βεβαίως θα πληρώσουμε λέει τώρα η κυβέρνηση, ξεχνώντας τη χιλιοτραγουδισμένη διεθνή διάσκεψη για τη διαγραφή του χρέους. Οι συγκεντρωμένοι ζητούν τώρα το τέλος της λιτότητας. Το ζητούν όμως από την ελληνική κυβέρνηση ή από τους δανειστές της Ελλάδας; Αν ισχύει το πρώτο θα έπρεπε να έχουμε αντικυβερνητικές και όχι φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις. Η ελληνική κυβέρνηση μιλάει για προϋπολογισμούς χωρίς ελλείμματα και ο υπουργός οικονομικών δηλώνει ότι είμαστε υπέρ του λιτού βίου. Δεν θέλουμε την δόση των 7,5 δισ. που εκκρεμεί, λέει περήφανα η κυβέρνηση, αλλά ζητάει από την ΕΚΤ να δώσει χρήματα στις ελληνικές τράπεζες και να τους επιτρέψει να τα δανείσουν στο δημόσιο μέσα από έντοκα γραμμάτια. Μέχρι την παραμονή των εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι το πρώτο νομοσχέδιο που θα ψήφιζε θα ήταν η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ. Την επομένη ανακάλυψαν ότι αυτό μπορεί να φέρει απολύσεις και το ανέβαλαν.

Τα δύσκολα ΝΑΙ της Ελλάδας

 Του Αλέξιου Αρβανίτη, http://booksjournal.gr

Μπορεί τελικά σε επίπεδο ουσίας να πετύχουμε λίγα, αλλά οι συμβολισμοί έχουν ίσως μεγαλύτερη σημασία. Τα μεγάλα ΟΧΙ θα τροφοδοτήσουν την εσωτερική εθνικιστική κατανάλωση και το αυξανόμενο κλίμα ευρωσκεπτικισμού. Τα μεγάλα ΝΑΙ θα ενδυναμώσουν την Ευρώπη και θα πάνε τη χώρα μας μπροστά.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν πρόκειται να πετύχει τους υψηλούς στόχους που έθεσε στην παρούσα διαπραγμάτευση. Θα διατηρήσει τη συνεργασία με τους εταίρους της, θα συνεχίζει να βασίζεται στη χρηματοδότηση που προσφέρουν και θα προωθήσει μεταρρυθμίσεις που εμπεριέχονται στο μνημόνιο, περίπου κατά 70%. Τα περιθώρια της ικανοποίησης των οικονομικών μας απαιτήσεων είναι στενά. Η κυβέρνηση θα ρίξει κατά συνέπεια μεγάλο βάρος στο πεδίο των συμβολισμών. Στοχεύει με σαφήνεια σε μία σημαντική επικοινωνιακή νίκη, δηλαδή την κατάργηση των φράσεων «τρόικα», «επέκταση του προγράμματος» και «μνημόνιο». Με την εμμονή της να παρουσιάσει νίκη της Ελλάδας, όμως, πριονίζει τη βάση της μόνης λύσης για τη συνολική και οριστική διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Της ευρωπαϊκής λύσης. Επί της ουσίας, το πιο συγκεκριμένο και χειροπιαστό σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κούρεμα του χρέους της χώρας κατά 60%. Μία τέτοια ελάφρυνση θα έδινε άλλες δυνατότητες στη χώρα μας, κυρίως για να ξαναδανειστεί από τις αγορές και να χρηματοδοτήσει νέα πιθανά ελλείμματα, που είναι σχεδόν αναπόφευκτα με βάση τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ. Διαφαίνεται ότι στο πεδίο της εξυπηρέτησης του χρέους, η κυβέρνηση θα σημειώσει όντως μία μικρή νίκη, τη μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος που οφείλουμε να πετυχαίνουμε κάθε χρόνο.

Η διαρκής οπισθοδρόμηση

Της Μαρίας Κατσουνάκη, Καθημερινή

Τι σημαίνει ακριβώς οπισθοδρόμηση; Το ερώτημα απαντά καθημερινά, ίσως και πολλές φορές μέσα στη μέρα, με αφορμή άρθρα, συζητήσεις, κυβερνητικές αποφάσεις. «Η προσήλωση σε παλαιές και ξεπερασμένες αντιλήψεις και κοινωνικές πρακτικές» (σύμφωνα με το λεξικό Μπαμπινιώτη) εντάθηκε με την κρίση και εδραιώνεται με ορισμένες αποφάσεις που προτίθεται να πάρει η συγκυβέρνηση, σύμφωνα τουλάχιστον με τις πρώτες ανακοινώσεις και (προγραμματικές) δηλώσεις. Ομως η μεγάλη φθορά και υστέρηση προκύπτει με τον εγκλωβισμό και την ανακύκλωση. Εγκλωβισμό, στο σύμπαν της συντελεσμένης σε ένα βαθμό χρεοκοπίας και της επαπειλούμενης εξόδου από το ευρώ. Ανακύκλωση, σε θέματα που εμφανίζονται άλυτα είτε γιατί το πελατειακό κράτος παραμένει ακλόνητο είτε γιατί αποφάσεις που έχουν ληφθεί με κόπο αναιρούνται χωρίς κόπο. Εδώ και μία πενταετία η δημόσια σφαίρα κυριαρχείται από συζητήσεις για το «Grexit», το δημόσιο χρέος, τις περικοπές μισθών και συντάξεων, τη φτώχεια, την ανεργία. Το ίδιο διάστημα, άλλες χώρες ασχολούνται με τον εκσυγχρονισμό τους, πόλεις προσπαθούν να βρουν τρόπους να γίνουν όλο και πιο φιλικές στους κατοίκους τους, τα ποδήλατα εκτοπίζουν τα αυτοκίνητα, η πράσινη ενέργεια κερδίζει έδαφος, αναπτύσσονται νέα πολεοδομικά σχέδια και χώροι πρασίνου, η ψηφιακή τεχνολογία τίθεται όλο και περισσότερο στην υπηρεσία της καθημερινότητας του πολίτη, η έρευνα υποστηρίζεται από όλες τις προηγμένες κυβερνήσεις ως αντίδοτο στην παγκόσμια κρίση κ.ο.κ.

Ο υπουργός Παιδείας και τα Συμβούλια των ΑΕΙ

 Της Βάσως Κιντή, Athens Voice

O νέος υπουργός Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων Αριστείδης Μπαλτάς ήταν καθηγητής μου. Εκτιμώ την επιστημονική του συγκρότηση και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Οι πρώτες όμως δηλώσεις του στη Βουλή και σε συνέντευξή του στον Skai (11/2/2015) ήταν κατώτερες των περιστάσεων και των προσδοκιών. Δεν θα μιλήσω για το ότι χαρακτήρισε την αριστεία ρετσινιά και τη λαχτάρα των παιδιών και των γονιών για μάθηση στρεβλή φιλοδοξία. Ούτε για το ότι θα αντικαταστήσει την αξιολόγηση (για τους καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης) με μία συζήτηση για την αξιολόγηση που θα ονομαστεί αποτίμηση. Ούτε για το ότι η μόνη πολιτική που εξήγγειλε ήταν η ικανοποίηση μεμονωμένων συνδικαλιστικών αιτημάτων (π.χ. επαναπρόσληψη σχολικών φυλάκων και διοικητικών, επιστροφή «αιωνίων» φοιτητών). Για τα υπόλοιπα για τα οποία ρωτήθηκε απαντούσε στη συνέντευξη σταθερά «θα δούμε». Πρώτα γκρεμίζουμε κι ύστερα μελετάμε. Π.χ., για τη λογοδοσία των πρυτάνεων τώρα που θα καταργηθούν τα Συμβούλια είπε “αυτό να το δούμε αναλυτικά κάποια στιγμή“, για τα Συμβούλια ότι “μπορεί να τα επαναφέρουμε με κάποιον τρόπο”, για τους αιωνίους φοιτητές ότι “τα κριτήρια θα τα βρούμε κατά περίπτωση”, για τις μετεγγραφές ότι το ζήτημα “θα το ξαναδούμε από την αρχή”, για τα πρότυπα σχολεία ότι “θα τα ξαναμελετήσουμε” και για το πανεπιστημιακό άσυλο, “θα ξαναθέσουμε το ερώτημα” διότι, όπως είπε, τα φαινόμενα που οδήγησαν κάποιους να αναγορεύσουν το άσυλο σε κεντρικό θέμα των πανεπιστημίων θα μειωθούν στα ελάχιστο αν δεν εξαφανιστούν με την άλλου τύπου κυβέρνηση που έχουμε (μήπως υπονοεί ότι όσοι συμμετείχαν σε αυτά τα φαινόμενα ήταν υποστηρικτές της κυβερνητικής παράταξης;).

Βαλκάνια το άλλο όνομα της σάρκας του λαού

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, http://metarithmisi.gr

Τις εποχές που κυβερνούσουν μόνο οι ιδέες του κ. Καμμένου και όχι και ο ίδιος, στα μοναστήρια δάκρυζαν οι εικόνες της Παναγίας, σήμερα στο κοινοβούλιο δακρύζει ο Πρωθυπουργός, όταν δηλώνει ότι «είμαστε σάρκα από τη σάρκα του λαού». Αυτή την μετατόπιση των δακρύων θα την έλεγα και πρόοδο. Ε, όπως και νάναι άλλο να δακρύζουν οι δεισιδαιμονίες και άλλο να δακρύζει ο ζωντανός με σάρκα, οστά και πνεύμα Πρωθυπουργός. Μετά όμως συνέχισε λέγοντας «είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας». Η μεγάλη πλειοψηφία, το 80% αριστερών και δεξιών, ρίγησε στο άκουσμα αυτής της φράσης. Αναθάρρησαν ακόμη και ο Μπαλτάκος και ο μητροπολίτης Αιγιαλείας Αμβρόσιος. «Εγώ ο δεξιός βαράω προσοχή σ’ αυτά που κάνει η αριστερή κυβέρνηση» είπε ο πρώτος. Και ο δεύτερος, αφού πλέον δεν υμνεί- τουλάχιστον φανερά την Χρυσή Αυγή- δήλωνε φουσκωμένος με εθνική έπαρση πως «ο νέος Πρωθυπουργός εφαρμόζει μια πολιτική που αποπνέει εθνική υπερηφάνεια».Ποιοι όμως είναι αυτή η «κάθε λέξη» από το Σύνταγμα της χώρας; Ο ίδιος, το κόμμα του, το κόμμα του μαζί με αυτό του Καμμένου, η κυβέρνησή του,  οι βουλευτές; Όλα αυτά μαζί; Μα όλα αυτά είναι η πολιτική εξουσία, όπως αυτή εκφράζεται στη νομοθετική και εκτελεστική της διάσταση. Το Σύνταγμα όμως είναι μια τρίτη εξουσία που εξισορροπεί  τις άλλες δυο. Γι’ αυτό «η κάθε λέξη του Συντάγματος» δεν εκπροσωπείται από κανένα άλλο παρά μόνο από το ίδιο και την εντεταλμένη να παρακολουθεί την τήρησή του δικαστική εξουσία. Πάνω σ’ αυτόν τον διαχωρισμό των τριών εξουσιών έχει στηθεί η Ευρώπη από την εποχή του Μοντεσκιέ μέχρι σήμερα. Εκτός από ένα μικρό χωριό της: τα Βαλκάνια και ένα άλλο τεράστιο, αυτή τη φορά, χωριό: την τσαρική, την κομμουνιστική και σήμερα την πουτινική Ρωσία. Εκεί θέλουμε να πάμε;

Εσύ έκανες το «πατριωτικό καθήκον» σου;

 Τoυ Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Περίμενα από τους αρμόδιους υπουργούς να ανακοινώσουν τι βρήκαν στα κρατικά ταμεία, για να ξέρουμε πότε και πώς θα δώσουν όσα υποσχέθηκαν. Περίμενα να δω πόση υστέρηση έχουν τα έσοδα. Αλλά ακόμα τίποτα επίσημο. Επειδή, όμως, άκουσα την έκκληση της αρμοδιοτάτης υπουργού προς τους πάντες, έχοντες και μη, να σπεύσουν να πληρώσουν τους οφειλές τους (εδώ) και κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά, είπα να κάνω το πατριωτικό μου καθήκον. Όχι να σπεύσω να πληρώσω ό,τι οφείλω (το έχω ήδη κάνει), αλλά να ενώσω τη φωνή μου με εκείνη της υπουργού μας. Λοιπόν: Εσύ, πατριώτη ελεύθερε επαγγελματία, που τσέπωνες μέχρι τώρα τον ΦΠΑ, ήρθε η ώρα να κάνεις το πατριωτικό σου καθήκον. Άλλωστε, η νέα κυβέρνηση, που ψήφισες, θα σου αυξήσει το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ. Σπεύσε, λοιπόν, να δώσεις τον ΦΠΑ, άλλωστε δεν είναι δικά σου λεφτά, του καταναλωτή είναι. Εσύ, πατριώτη μικρο (ή μεγαλο)μεσαίε, που αρνιόσουν μέχρι τώρα να ενταχθείς στη ρύθμιση των 100 δόσεων και (μπορεί να) ψήφισες τον ΣΥΡΙΖΑ, για να σου τις κάνει 200, ήρθε η ώρα να κάνεις το πατριωτικό σου καθήκον. Αν δεν το κάνεις, μην περιμένεις ούτε αφορολόγητο ούτε τίποτα. Εσύ, διαμερισματούχε ή οικοπεδούχε, που άκουγες ΕΝΦΙΑ και σου σηκωνόταν ή τρίχα, πρέπει να πληρώσεις τις δόσεις που δεν πλήρωσες, περιμένοντας ότι η νέα κυβέρνηση θα σου τις χαρίσει. Και θα περιμένεις κάποιους μήνες για να δεις αν και τι θα πληρώσεις με το νέο φόρο, που θα φέρει. Μη βαρυγκωμάς και μην είσαι ανυπόμονος.

Ευρωπαϊκός Λόγος, ριζοσπαστισμός και προοδευτική διακυβέρνηση

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, http://booksjournal.gr

Ο Διαφωτισμός εκπροσωπεί την ακρίβεια, την αλήθεια, αλλά κυρίως την κίνηση. Ο ριζοσπαστισμός εκπροσωπεί την ανάδειξη του λάθους εντός της αλήθειας. Ο ριζοσπαστισμός χωρίς τον Λόγο είναι ακραίος, είναι αναλήθεια και μονομέρεια.  Είναι μια αδιαμεσολάβητη σχέση και κάθε τέτοια σχέση είναι αντιδημοκρατική. Ο Λόγος με τη σειρά του χωρίς την ανάδειξη των λαθών του είναι κοινότοπος,  πληκτικός. Όταν απ’ αυτόν απουσιάζει εντελώς το ριζοσπαστικό πνεύμα, τότε η κίνησή του υποκαθίσταται από την αδράνεια και το συμβόλαιό του γίνεται σύμβαση.

Ένα φάντασμα πλανιέται (εκ νέου) πάνω από την Ευρώπη. Αυτή τη φορά είναι το φάντασμα του ορφανεμένου από τον Λόγο ριζοσπαστισμού. Αν κάποιος σπεύσει να εντοπίσει αυτό το «φάντασμα» μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ θα έχει κάνει λάθος. Πιο επικίνδυνος είναι ο ριζοσπαστισμός της λιτότητας, ο οποίος αναπτύσσεται στα όργανα  αποφάσεων της Ε.Ε., ίσως περισσότερο εκεί απ’ όσο στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά ο πιο επικίνδυνος ριζοσπαστισμός είναι αυτός που έχει ακροδεξιό χαρακτήρα. Στην Ελλάδα εκπροσωπείται από τους ΑΝ.ΕΛΛ.

Δεν είναι βεβαίως κάθε ριζοσπαστισμός επικίνδυνος, το αντίθετο. Ο ριζοσπαστισμός είναι ένα ιδεολογικό ρεύμα, το οποίο ασκώντας κριτική συνέβαλε ώστε ο Διαφωτισμός να μεγαλουργήσει και να τελειοποιήσει τις καταστατικές του αρχές. Επίσης συνέβαλε ώστε να αποκτήσει κοινωνική συνοχή το ευρωπαϊκό όνειρο, αρχικά ως όραμα και στη συνέχεια ως πραγματικότητα. Ο σκοπός μου δεν είναι να σταθώ στους απαραίτητους οικονομικούς συμβιβασμούς που πρέπει να επιτευχθούν στην Ευρώπη για να μη συμβεί αυτό που πολλοί φοβούνται, αλλά ολόκληρη η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά ελπίζει και εύχεται.

Κρατώντας αξιοπρεπώς την ανάσα ώσπου να σκάσουμε

 Του Δημήτρη Ψυχογιού, Athens Voice

Τα συλλαλητήρια «Ανάσα Αξιοπρέπειας» αποδεικνύουν, δυστυχώς, πως μόνο οι πλούσιοι έχουν αξιοπρέπεια. Γιατί δεν βλέπω να συνέβη τίποτα άλλο στη χώρα μας που να μπορεί να θεωρηθεί απώλεια αξιοπρέπειας πέρα από τη μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, την δημιουργία στρατιάς 1.300.000 ανέργων, το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων μικρών και μεγαλύτερων και την απώλεια εισοδημάτων μεγάλου μέρους του πληθυσμού που το οδήγησε κάτω από το όριο της φτώχειας. Ήσαν δουλικά αναξιοπρεπείς οι προηγούμενες κυβερνήσεις; Εγώ θυμάμαι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου τέτοια εποχή το 2010 ζητούσε «ένα πιστόλι» για να αντιμετωπίσει τους δανειστές ενώ ο Γιάννης Βαρουφάκης δηλώνει πως «βλέπει να τον απειλεί κάνη όπλου». Τι είναι αξιοπρεπέστερο με βάση τους κανόνες της ελληνικής λεβεντιάς; Να απευθύνεις στον δάσκαλο έκκληση «κύριε με απειλούν, κάντε κάτι» ή να ζητάς όπλα για να πολεμήσεις; Άλλωστε, ειδικοί που θαυμάζουν τις παιγνιώδεις πολιτικές τακτικές του υπουργού Οικονομικών μας εξηγούν πως η παραλλαγή που διάλεξε για την περίσταση δεν είναι το chicken game, το παιχνίδι του δειλού που ένας από τους δύο παίκτες φοβάται και υποχωρεί – αυτό που παίζεται είναι το παίγνιο coercive deficiency, του να απειλείς τον άλλον με την αδυναμία σου: «είμαι στο χείλος του γκρεμού, σπρώξε με λοιπόν να πέσω – και το κρίμα στον λαιμό σου». Ή, αλλιώς, όπως λένε τα παιδιά προκειμένου να υποκύψουν στις απαιτήσεις τους οι γονείς, «θα κρατώ την αναπνοή μου ώσπου να σκάσω» – κατ’ ευφημισμόν, «ανάσα αξιοπρέπειας». Διαβάστε τα σχετικά άρθρα για την ιδιοφυή, πλην όχι αξιοπρεπή, τακτική της ελληνικής πλευράς, (Paul Krugman) εδώ και (Frances Coppola) εδώ.