Γόσκα Φίσερ: Η Ευρώπη θέλει να αυτοκτονήσει;

Το Βήμα - The Project Syndicate, 29.6.11,
Από την απαρχή της ελληνικής κρίσης χρέους το 2010, οι μεγάλοι παίκτες της Ευρώπης έπρεπε να είχαν κατανοήσει τους κινδύνους και τις συνέπειές της για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στους παρατηρητές σίγουρα δεν δίνουν αυτή την εντύπωση. Η κρίση πάντοτε αφορούσε πολλά περισσότερα από την Ελλάδα: μία άτακτη χρεοκοπία εκεί θα απειλούσε να τραβήξει άλλες οικονομίες της περιφέρειας του ευρωπαϊκού νότου, συμπεριλαμβανομένων κάποιων μεγάλων, σε μία δημοσιονομική άβυσσο, μαζί με μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες.

Δεν είμαστε κατσαρίδες για να μας ψεκάζουν

Είμαστε ελεύθεροι πολίτες με συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις!

Αν είναι αλήθεια ότι, σε πείσμα των καιρών και των σημείων, ζούμε σε μια δημοκρατική, ευνομούμενη χώρα που (θέλει να πιστεύει ότι) έχει αφήσει πίσω της πρακτικές και εικόνες άλλων εποχών, η εικόνα ντροπής της 29^ης Ιουνίου στην Πλατεία Συντάγματος –εικόνα που, παρεμπιπτόντως, έκανε σε live αναμετάδοση το γύρο του κόσμου– μόνο κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν θυμίζει. Μια εικόνα που γυρίζει το ρολόι του δημοκρατικού χρόνου στη χώρα μας πολλές δεκαετίες πριν…

«Εφαρμοστικό» του Μεσοπρόθεσμου ή «Εκτελεστικό» του Περιβάλλοντος και της Χωροταξίας το Σχέδιο Νόμου;

Η ΔΗΜΑΡ καταγγέλλει τον απαράδεκτο αυτό νόμο που τινάζει στον αέρα τις κατακτήσεις του κράτους δικαίου, αδιαφορεί για τις υποχρεώσεις για την προστασία του περιβάλλοντος που απορρέουν από το ευρωπαϊκό δίκαιο και ανοίγει τον δρόμο για τη νομιμοποίηση της τσιμεντοποίησης των πάντων, της διάλυσης της ελληνικής φύσης και των μοναδικών τοπίων που έχουν απομείνει και την κατάλυση των διαδικασιών δημοκρατικού ελέγχου των κατασκευών και χωροθετήσεων. Αναλυτικά: Η έως σήμερα πρακτική διαχείρισης της δημόσιας γης χαρακτηρίζεται από αδράνεια, αποσπασματικότητα, αδιαφάνεια, αναποτελεσματικότητα και γενικότερα αντανακλά τις δυσλειτουργίες του δημόσιου τομέα.

«Η Ελλάδα στη δίνη της κρίσης--οι προτάσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς»

Ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτη Κουβέλη.
Λιμάνι Θεσσαλονίκης 23.06.2011

«Ξεκλειδώνοντας» τη γαλλική φόρμουλα

Του Γιώργου Προκοπάκη,  ΝΕΑ,  29.06.11)
Τα συν και τα πλην της πρότασης των Γάλλων για το ελληνικό χρέος
Το απόγευμα της Τρίτης δημοσιοποιήθηκε πρόταση της Ενωσης Γαλλικών Τραπεζών για την οικειοθελή συμμετοχή ιδιωτών στο πρόγραμμα της τρόικας για τη διάσωση της Ελλάδας. Η πρόταση έχει την ευλογία του Σαρκοζί και αντιμετωπίζεται κατ' αρχήν θετικά από τις γερμανικές τράπεζες, οι οποίες βέβαια εξετάζουν και άλλα σενάρια - ευτυχώς!
Η πρόταση προσφέρει στους εθελοντές - συμμετέχοντες δύο επιλογές στη λήξη κάθε ομολόγου, από τον Αύγουστο 2011 ώς τον Ιούλιο 2014. Η πρώτη - αναφέρεται στην πρόταση ως προτιμητέα - έναντι κατοχής των ομολόγων επί μια 30ετία, προσφέρει κίνητρο περιορισμού του κινδύνου από το ελληνικό χρέος, επιτόκιο 5,5% συν ένα premium μέχρι 2,5%, συνδεδεμένο με την αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ.

Πώς φτάσαμε στα σκαλοπάτια μιας ακόμη πτώχευσης;

http://steliosramfosgr.wordpress.com
Συνέντευξη του Στέλιου Ράμφου στον Αντώνη Παγκράτη.

Πώς φτάσαμε στα σκαλοπάτια μιας ακόμη πτώχευσης; Είναι αποτέλεσμα μιας διεργασίας των τελευταίων 20-30 ετών; Ή μιας συλλογικής νοοτροπίας που αρνούμαστε να κοιτάξουμε κατάματα εδώ και 190 χρόνια; Το δεύτερο υποστηρίζει ο Στέλιος Ράμφος και ξετυλίγει το νήμα της εθνικής μας κακοδαιμονίας από τις απαρχές του νεότερου ελληνικού κράτους, οπότε ξεκινά το εθνικό – υπαρξιακό μας ζήτημα, έως τις μέρες μας. Ποιο είναι; Ντύσαμε με το ζόρι Δύση μια χώρα που ζούσε στον δικό της γαλαξία. Το αποτέλεσμα, μια μασκαράτα που κοροϊδεύει και την κοροϊδεύουν. Πώς το αντιμετωπίζεις; Αναζητώντας την αληθινή σου ταυτότητα. Η κρίση του μνημονίου είναι μια ευκαιρία. Η εθνική ενηλικίωση, ίσως, το αποτέλεσμά της.

Bιώνουμε άλλη μία κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική και ατομική. Μάλιστα, συνοδεύεται από τέτοια απογοήτευση που φαίνεται να οδηγούμαστε σε αδιέξοδο. Δηλαδή, δεν διαγράφεται μέλλον. Είναι αυτή μία ειλικρινής δήλωση αδιεξόδου ή ένα υποκριτικό τέχνασμα με σκοπό την άφεση των αμαρτιών μας από αυτούς που ανέκαθεν θεωρούσαμε υπεύθυνους της κακιάς μας μοίρας, δηλαδή τους Aγγλους, τους Αμερικανούς και τώρα τους Γερμανούς;

Τι λύνει το Μεσοπρόθεσμο. Τα διλήμματα των βουλευτών και οι αναπόφευκτες μεταρρυθμίσεις

 Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 29.6.11

Παρότι κλιμακώνεται μήνες τώρα και, κατά κάποιον τρόπο, τη συνηθίσαμε, έχει κάτι το παράξενο αυτή η προσήλωση τόσων βλεμμάτων από όλο τον κόσμο στο Κέντρο της Αθήνας σήμερα, στη Βουλή και την Πλατεία Συντάγματος. «Αγανακτισμένοι» πολίτες και απεργοί, συγκεντρωμένοι εκεί κατά χιλιάδες για να φωνάξουν «δεν θα περάσει» το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πρόγραμμα, πασχίζοντας με όλη τους τη δύναμη να εμποδίσουν την επιβολή και άλλων μέτρων που θα τους δυσκολέψουν τη ζωή, δεν φαίνεται να την καταλαβαίνουν∙ ούτε τους πολυενδιαφέρει άλλωστε, πέρα από την αλληλεγγύη που τους εκφράζουν όσοι κινητοποιούνται ανάλογα σε άλλες χώρες.

Προοδευτικές ευρωπαϊκές τάσεις και αξιοπερίεργες ελληνικές αντιστάσεις

 Του Τάκη Κατσαρού

Μια σημαντική έκκληση δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα ZEIT - Online στις 23 Ιουνίου με τίτλο: «Για μια στενότερη πολιτική Ένωση» και υπότιτλο «… Ανοιχτή επιστολή κατά των συνεχώς νέων πακέτων λιτότητας και υπέρ της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» Η επιστολή υπογράφεται από εξέχουσες προσωπικότητες, πολιτικούς, οικονομολόγους, φιλοσόφους όπως οι Giuliano Amato (πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας), Zygmunt Bauman , Ulrich Beck, Alfred Gusenbauer (πρώην ομοσπονδιακός καγκελάριος της Αυστρίας), Jürgen Habermas, Henning Meyer, Poul Nyrup Rasmussen (πρώην πρωθυπουργός της Δανίας και πρόεδρος του κόμματος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών PES), Martin Schulz (πρόεδρος της σοσιαλιστικής κοινοβουλευτικής ομάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) κλπ. Στην έκκληση που ήδη από τον τίτλο κάνει φανερή την επιδίωξή της μεταξύ άλλων τονίζεται:

Αδιέξοδο το Μεσοπρόθεσμο, εκτίμησε ο Φώτης Κουβέλης

 ΝΕΑ, 29.6.11

«Τα μέτρα που προωθούνται με το μεσοπρόθεσμο δεν αναστρέφουν την ύφεση. Η ύφεση θα βαθύνει. Ταυτόχρονα δεν διαμορφώνει συνθήκες στοιχειώδους εκκίνησης μια αναπτυξιακής, μιας παραγωγικής διαδικασίας» ανέφερε στην ομιλία του στη Βουλή ο ανεξάρτητος βουλευτής και πρόεδρος της «Δημοκρατικής Αριστεράς», Φώτης Κουβέλης. Πέραν όλων των άλλων ωστόσο, ο κ. Κουβέλης, εγκάλεσε την κυβέρνηση πως δεν διεκδίκησε με πολιτικούς όρους, μια άλλη συμπεριφορά των ευρωπαίων εταίρων έναντι της Ελλάδας. «Γιατί το ελληνικό πρόβλημα έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αλλά ταυτόχρονα είναι και ευρωπαϊκό ζήτημα: Μία ελληνική οικονομία η οποία απειλείται με κατάρρευση είναι ευρωπαϊκό ζήτημα, πλήττει την ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης - και χωρίς την πολιτική της ενότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι βέβαιον ότι θα έχει από ελάχιστη έως μηδενική συμμετοχή στην παγκόσμια λειτουργία της οικονομίας, με το πρόσθετο δεδομένο ότι είναι πολλές οι αναδυόμενες οικονομικά νέες χώρες».

Η αλήθεια, μια στιγμή μόνο του ψεύτικου

Tου Νίκου Γ. Ξυδάκη, Καθημερινή,28.6.11

Από σήμερα η χώρα δοκιμάζεται με ορό αληθείας. Μόνο που κανείς δεν μπορεί μετά βεβαιότητος να απαντήσει στο πιλατικό ερώτημα «τι εστίν αλήθεια». Στο σημείο που έφτασε η χώρα, κάθε λύση, κάθε διέξοδος είναι οδυνηρή κι αυτό το συνειδητοποιούν όλο και περισσότεροι Ελληνες. Το επίπεδο διαβίωσης των περασμένων δύο δεκαετιών δεν θα διατηρηθεί ως έχει, τα εισοδήματα θα συρρικνωθούν αισθητά, η ανεργία θα αυξηθεί και δεν θα υποχωρήσει. Η δεκαπενταετία κρίσης που είχε προβλέψει ο εκλιπών Ιταλός οικονομολόγος Τομάσο Πάντοα Σιόπα, σύμβουλος του πρωθυπουργού, πιθανόν να επιμηκυνθεί. Ο πρώην πρόεδρος της Bundesbank Aξελ Βέμπερ εκτίμησε ότι η κρίση χρέους θα ταλανίζει την Ελλάδα για την επόμενη τριακονταετία. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν η πορεία του χρέους μακροπρόθεσμα θα επηρεάζει λιγότερο έντονα την πραγματική οικονομία, το βέβαιο είναι ότι η ζωή αλλάζει. Εχει αλλάξει. Προς τα κάτω.

Financial Times: Mεταξύ ενός ψέματος και μίας καταστροφής

Ημερησία, 28.6.11

Σε άρθρο με τίτλο «Ισως οι Ελληνες Βουλευτές να είχαν δίκιο αν έλεγαν Οχι» ο αρθρογράφος των Financial Times Wolfgang Munchau εκφράζει τις επιφυλάξεις του για το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και δικαιολογεί τη δυσπιστία των Ελλήνων για την αποτελεσματικότητά του, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι δεδομένων των όσων διακυβεύονται, η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν θα έπρεπε να είχαν βάλει την Ελλάδα σε αυτή την θέση. Γιατί τώρα οι Έλληνες βουλευτές καλούνται να επιλέξουν μεταξύ ενός ψέματος και μίας καταστροφής. Σύμφωνα με το συλλογισμό του Wolfgang Munchau το νέο πρόγραμμα στήριξης γίνεται με μισή καρδιά, αλλά και ο δογματισμός είναι οι παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και τους πιο λογικούς Έλληνες βουλευτές να ψηφίσουν «Όχι» στην ψηφοφορία. Το πρόγραμμα, ως έχει, δύσκολα μπορεί να δικαιολογηθεί οικονομικά και ηθικά. Ο μόνος λόγος για να ψηφίσει κανείς «Ναι» θα ήταν να αναβληθεί η χρεοκοπία

Ο δικός μας είναι μεγαλύτερος

 Του Ηλία Κανέλη, ΝΕΑ, 28.6.11

Ο κ. Ανθιμος εξανέστη στο τακτικό κήρυγμά του της Κυριακής, από του άμβωνος της ΕΤ3, διότι το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου που στήθηκε στα Σκόπια είναι ίσο με οκταώροφη πολυκατοικία και ζήτησε να απαντήσουμε, να φτιάξουμε προφανώς μια δεκαώροφη στη δυτική πλευρά της Θεσσαλονίκης - γιατί στην ανατολική έχουμε. Στην Αθήνα, ακόμα και βουλευτές πιέζουν το δήμαρχο να τοποθετήσει έναν έτοιμο Αλέξανδρο που βρίσκεται στις αποθήκες στην Πλατεία Κοτζιά. Πιστεύουν ότι στην εθνικιστική αφέλεια, κυρίαρχη στην ακατονόμαστη γειτονική χώρα που την αποκαλούμε με κάτι ακατάληπτα αρχικά, πΓΔΜ, μπορούμε να απαντήσουμε με την ίδια αφέλεια. Οκταώροφα αγάλματα αυτοί; Δεκαώροφα εμείς. Σάρισες αυτοί; Μεγαλύτερες σάρισες εμείς.

Πάνος Καζάκος: «Μετά το "Μνηµόνιο"»

 Του Δημήτρη Σωτηρόπουλου, ΒΗΜΑ, 26.6.11

Oταν πριν από λίγους µήνες εκδόθηκε το τελευταίο βιβλίο του Πάνου Καζάκου, οµότιµου καθηγητή στο Πανεπιστήµιο Αθηνών, δεν ήταν σαφές ότι µετά το µνηµόνιο θα χρειαζόταν ακόµη ένα µνηµόνιο. Σήµερα θα λέγαµε ότι καλύτερος υπότιτλος του βιβλίου θα ήταν ο εξής: δεύτερο µνηµόνιο χωρίς την περίοδο χάριτος που η κυβέρνηση απολάµβανε ως και τις δηµοτικές εκλογές του 2010 και χωρίς τις ψευδαισθήσεις για ορατή οικονοµική ανάκαµψη οι οποίες συνόδευαν το πρώτο µνηµόνιο. Ηδη όµως εξαπλώνονται στην κοινή γνώµη άλλες ψευδαισθήσεις. Οπως φαίνεται από τα συνθήµατα των «Αγανακτισµένων» και την απήχηση της συµπαράταξης εθνικιστών και κρατιστών διανοουµένων, δεξιών και αριστερών κοµµάτων, συνδικάτων του δηµόσιου τοµέα και συλλόγων ελεύθερων επαγγελµατιών που µε διαφορετική ένταση υπερασπίζουν το χρεοκοπηµένο µοντέλο της περιόδου 1974-2010, η κυριότερη αποτυχία του πρώτου µνηµονίου υπήρξε ιδεολογική.

Το Μνημόνιο που θα υπογράφαμε [1]: Μια κριτική & Τα αμείλικτα νούμερα

 Αριστερή στρουθοκάμηλος, 27.6.11

Λέμε "όχι στο μνημόνιο των άλλων" αλλά ποιο είναι "το δικό μας μνημόνιο"; Όσοι θεωρούν ότι δεν χρειάζεται να δανειστούμε από κανέναν, προφανώς δεν τους απασχολεί και η υπογραφή κάποιας δανειακής σύμβασης ή μνημονίου... Για όλους τους υπόλοιπους το ζήτημα -  καθημερινά περιγράφεται ως αντιμνημονιακός αγώνας - είναι ότι το γνωστό μνημόνιο (Ι και σύντομα, ΙΙ) αλλά και τα σχετικά μεσοπρόθεσμα μέτρα "δεν βγαίνουν", "δεν έχουν το σωστό μείγμα μέτρων", "είναι αντιλαϊκά" , "είναι κατοχικά" κλπ.  Το "όχι στο μνημόνιο" λοιπόν, τουλάχιστον των μη λαϊκιστών, εννοεί λογικά ότι αυτό το μνημόνιο δεν είναι σωστό: εκμεταλλεύεται ας πούμε την πλεονεκτική θέση των δανειστών απέναντί μας για να επιβάλλει ένα συμβόλαιο δανεισμού, ακριβό και μη αποτελεσματικό, περίπου κερδοσκοπικό, που παγιώνει την εξάρτησή μας από τον δανεισμό και τα διαδοχικά, παρόμοιας λογικής μνημόνια που αναπόφευκτα θα ακολουθούν όσο το χρέος θα αυξάνεται αντί να μειώνεται.

Μεταρρυθμίσεις ή χρεοκοπία;-Κείμενο που υπογράφεται από 17 Έλληνες οικονομολόγους

 Καθημερινή, 26.6.11

Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κρίσιμη στιγμή που θα καθορίσει το μέλλον της: ευημερία με συμμετοχή σε μια δυναμική ευρωπαϊκή οικονομία ή ζοφερή φτώχεια και απομόνωση για δεκαετίες. Με τεράστιο χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει, η Ελλάδα πρέπει να διαλέξει ή την άμεση χρεοκοπία ή ένα οικονομικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει διαρθρωτικές αλλαγές, ιδιωτικοποιήσεις, αποτελεσματική είσπραξη φόρων και μείωση του δημοσίου τομέα. Ενα τέτοιο πρόγραμμα, σε γενικές γραμμές, έχει προταθεί και χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ. Μονομερής αναστολή πληρωμών του χρέους από την Ελλάδα θα την κατέστρεφε οικονομικά. Επειδή έχει πρωτογενές έλλειμμα, η Eλλάδα θα χρειαζόταν περικοπές μισθών και συντάξεων 25% ή και περισσότερο. Οι ελληνικές τράπεζες θα χρεοκοπούσαν κι αυτές,

Τέλος το έλλειμμα σε μια νύχτα...

 Του Γιώργου Προκοπάκη, ΝΕΑ, 27.6.11

Με αγωνία παρακολουθήσαμε τις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες για την εξασφάλιση της 5ης δόσης και το δεύτερο πακέτο στήριξης της Ελλάδας. Ως γνωστόν, σε μια διαπραγμάτευση τα μέρη προσέρχονται με στόχους, ισχυρά χαρτιά και αδυναμίες. Ο διαπραγματευόμενος έχει περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσει τη διαδικασία σε ευνοϊκή κατάληξη όσο περισσότερο έχει συνείδηση της δικής του θέσης και των στόχων των απέναντι. Αν υποθέσουμε ότι οι εταίροι μας είχαν τις αγαθότερες των προθέσεων, δηλαδή να βοηθήσουν την Ελλάδα να παραμείνει ισότιμο μέλος σε μια Ευρώπη μιας ταχύτητας, οι αυταπάτες τους έχουν διαλυθεί από τη διαχείριση της κρίσης από την ελληνική κυβέρνηση. Δεκατέσσερις μήνες Μηχανισμού Στήριξης και οκτώ μήνες πριν, έχουν καταδείξει ότι η Ελλάδα είτε δεν θέλει να σωθεί είτε δεν καταλαβαίνει πού πατεί και πού πηγαίνει.

Μετά την παγκοσμιοποίηση, τι;

Immanuel Wallerstein: «Σύγκρουση πολιτισμών;»

Tης Ελισάβετ Kοτζιά, Καθημερινή, 26.6.11 

Πριν από τριάντα χρόνια κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί τον κόσμο χωρίς την πραγματικότητα του Ψυχρού Πολέμου. Πριν από 22 χρόνια το αδιαμφισβήτητο αυτό δεδομένο έγινε καπνός, διαλύθηκε, μεταβλήθηκε σε ιστορικό παρελθόν, σε σημείο που να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε κατά πόσον δεν υπήρξε αποκύημα της φαντασίας μας εφ' όσον μπόρεσε να εξαφανιστεί από προσώπου γης από τη μια μέρα στην άλλη. Και τη στιγμιαία ψευδαίσθηση για «το τέλος της ιστορίας» ακολούθησε η νέα περίοδος η οποία περιγράφεται ως σύγκρουση των πολιτισμών. Επειδή ο βίος μας είναι βραχύς, κι επειδή οι ιστορικοί κύκλοι διαθέτουν μακρές διάρκειες διεκδικώντας ταυτόχρονα το προνόμιο της οικουμενικότητας, μας είναι σχεδόν αδύνατον να αντιληφθούμε και να αποδεχθούμε την ιστορικότητα (τη γένεση και τον θάνατο) του κοσμοσυστήματος μέσα στο οποίο διαβιούμε.

Η φωνή της πλατείας

Του Γιώργου Παγουλάτου*, Καθημερινή, 26.6.11

Βροντερή η βουή της πλατείας, αλλά όποιος έχει επίγνωση γνωρίζει τα όριά της. Η πλατεία είναι βαρόμετρο (ενίοτε βυθόμετρο) της κοινωνίας, αλλά δεν είναι οδηγός. Η πλατεία δίνει φωνή στην οργή, αλλά η πλατεία δεν έχει πάντα δίκιο. Πριν από τριάντα χρόνια η πλατεία βροντοφώναζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», προτού οι γενναιόδωρες κοινοτικές ενισχύσεις στείλουν το σύνθημα στα αζήτητα. Δύο δεκαετίες πριν, οι πλατείες βοούσαν από τα συλλαλητήρια του Μακεδονικού, που μας εγκλώβισαν στον εθνικό μαξιμαλισμό και στην πιο αυτιστική διπλωματική ήττα της τελευταίας εικοσαετίας. Δέκα χρόνια πριν, ξανά οι πλατείες γέμισαν με χιλιάδες διαδηλωτές, της αριστεράς, του βαθέος ΠΑΣΟΚ και των συνδικάτων, που υποχρέωσαν άρον-άρον την κυβέρνηση Σημίτη να εγκαταλείψει την ασφαλιστική μεταρρύθμιση για να μη θιγούν τα κεκτημένα των ρετιρέ.

Εξι χρόνια από τον θάνατο του Μανόλη Αναγνωστάκη: "Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά"

                             
Της Π. Κρημνιώτη, Αυγή, 26.6.11

"Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά" έλεγε ο Μανόλης Αναγνωστάκης στον «άγνωστο δημοσιογράφο, με ανεκδήλωτες ακόμη λογοτεχνικές τάσεις» Μισέλ Φάις, όταν ο δεύτερος, στις δυο επισκέψεις του στο σπίτι της Πεύκης, στις 4 και 9 Νοεμβρίου του 1992, κατέγραφε στο μαγνητόφωνό του τον λόγο του ποιητή. Ο Αναγνωστάκης κυριολεκτούσε. Ήταν αριστερόχειρας. Όπως κυριολεκτούσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια σε όσα ζητήματα τέθηκαν σε εκείνη τη συνέντευξη που ανασύρθηκε από το συρτάρι και συνέθεσε τον ανά χείρας μονόλογο "Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά" (εκδ. Πατάκης). Βρέθηκε στα κατάλοιπα του ποιητή, με την ένδειξη «Προς μελλοντικούς αναγνώστες και μελλοντικούς μελετητές» και κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα ως τεκμήριο μνήμης ενός σπουδαίου ποιητή που τέτοιες μέρες πριν από 6 χρόνια έφευγε από τη ζωή. Τον πρόλογο υπογράφει ο Παντελής Μπουκάλας, την επιμέλεια και το επίμετρο ο Μισέλ Φάις.

Στις Βρυξέλλες ψάχνουν όρους για το νέο δάνειο, στην Αθήνα πλήρης αβεβαιότητα

 Της Ελίζας Παπαδάκη, Αυγή, 26.6.11

Όπως ακριβώς αναμενόταν, οι Ευρωπαίοι ηγέτες εξέφρασαν προχθές επίσημα την πρόθεσή τους να ανταποκριθούν στις ανάγκες χρηματοδότησης της Ελλάδας για τα επόμενα τρία χρόνια, υπό τον όρο, βέβαια, να ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πρόγραμμα. Όμως η αγωνία για την οικονομική επιβίωση της χώρας κάθε άλλο παρά αίρεται. Όχι μόνο γιατί ουδείς μπορεί να προδικάσει την έκβαση των ψηφοφοριών που πρέπει να διεξαχθούν στη Βουλή μέχρι την Πέμπτη 30 Ιουνίου. Και να πάρουν την απαιτούμενη πλειοψηφία Μεσοπρόθεσμο και εφαρμοστικός νόμος, θα εκκρεμεί να αποσαφηνισθεί το ύψος του επόμενου δανείου ΕΕ/ΔΝΤ και η συμμετοχή των τραπεζών, την επόμενη Κυριακή 3/7, στο Eurogroup, προκειμένου να εξασφαλιστεί η καταβολή της 5ης δόσης του αρχικού δανείου τον Ιούλιο, να αποτραπεί άρα μια άμεση στάση πληρωμών του κράτους, κατάρρευση των τραπεζών και όλης της οικονομίας. Το τί θα συμβεί δε από εκεί και μετά παραμένει άδηλο.

Handelsblatt: "Το ελληνικό σενάριο του Γιόσκα Φίσερ"

Αυγή, 25.6.11

Επιπλέον όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα, χωρίς μια σημαντική αναδιάρθρωση του χρέους της, δεν μπορεί να βγει από την κρίση. «Το ερώτημα είναι μόνο εάν αυτή θα γίνει ομαλά και ελεγχόμενα ή ανοργάνωτα και με χαοτικές επιπτώσεις πέραν της Ελλάδας» εκτιμά ο Φίσερ. Η συζήτηση στη Γερμανία για το αν θα πρέπει να πληρωθούν τα ελληνικά χρέη είναι για τον πρώην υπουργό Εξωτερικών -δεδομένων των συνθηκών- απλώς «γελοία». Είτε θα επέλθει μια συντεταγμένη είτε μια άτακτη στάση πληρωμών. Στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει η Γερμανία, μαζί με άλλους, να πληρώσει. «Στη δεύτερη περίπτωση θα πληρώσει πολύ περισσότερο, καθώς θα γίνει αμέσως φανερό ότι το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η Ελλάδα, αλλά πολύ περισσότερο η αφερεγγυότητα των ευρωπαϊκών τραπεζών και ασφαλιστικών εταιρειών, η πτώχευση των οποίων θα αποτελούσε συστημικό κίνδυνο» υποστηρίζει ο Φίσερ.

«Έλλειμμα αποφασιστικότητας», «παλινωδίες», «εθνικοί εγωισμοί»: ο Γιόσκα Φίσερ δεν μασάει τα λόγια του όταν κριτικάρει τους σωτήρες της Ελλάδας. Και σκιαγραφεί ένα σχέδιο για τη διάσωση της μεσογειακής χώρας και του ευρώ.

The Guardian: Αποδεχθείτε το αναπόφευκτο

 Αυγή, 25.6.11

Οικονομικά, κοινωνικά και τώρα πολιτικά, το στάτους κβο δεν είναι βιώσιμο. Αντί να αναβάλλουν την αναπόφευκτη ελληνική χρεοκοπία, θα ήταν κατά πολύ ευφυέστερο να προετοιμαστούν για αυτή. Η ηγεσία της Ευρωζώνης θα πρέπει να χρηματοδοτήσουν τις ελληνικές και άλλες τράπεζες της Ευρωζώνης που κατέχουν ελληνικά ομόλογα με αντάλλαγμα μετοχικά μερίδια. Πρέπει επίσης να υποστηρίξουν τα ευρωπαϊκά διατραπεζικά δάνεια και να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν το σύστημα. Στη συνέχεια θα πρέπει να ακολουθήσει μια συντεταγμένη χρεωκοπία, με τη διαδικασία να περιλαμβάνει και λογιστικό έλεγχο για τις εκκρεμείς υποχρεώσεις για να διαπιστωθεί αν ένα μέρος του χρέους είναι επαχθές και επομένως δεν θα έπρεπε να αποπληρωθεί. Και θα πρέπει να χαλαρώσουν αμέσως τα μέτρα λιτότητας. Ας μην γελιόμαστε, δεν θα είναι εύκολο. Τουλάχιστον όμως δεν θα είναι τόσο αδύνατη όσο η αυτοκτονική λιτότητα την οποία αναγκάζεται σήμερα να ακολουθήσει η Ελλάδα.

L' Humanite: Όλα πρέπει να εξαφανιστούν!

Του Jean-Paul Piérot, Αυγή, 25.6.11

Πριν από έναν χρόνο, τον Ιούνιο του 2010, πάνω από δέκα χιλιάδες πολίτες (συνδικαλιστές, βουλευτές, οικονομολόγοι...) έκαναν έκκληση μέσω της "Ουμανιτέ "υπέρ πραγματικής αλληλεγγύης με τον ελληνικό λαό. Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως τόνιζαν, είχε υποστηρίξει το τραπεζικό σύστημα που είχε πληγεί από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 με δάνεια με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια, η Ελλάδα έπρεπε να έχει κι αυτή τις ίδιες ευνοϊκές συνθήκες. Επρόκειτο για μια δίκαιη και λογική διεκδίκηση, την οποία συμμεριζόταν πολύς κόσμος, αλλά η οποία ερχόταν σε σύγκρουση με το φιλελεύθερο δόγμα, βάση της σημερινής Ένωσης. Ωστόσο ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας να θεωρεί κανείς ότι η Ελλάδα θα βρει θετική διέξοδο από την κρίση δημόσιου χρέους προσφεύγοντας στις χρηματοπιστωτικές αγορές.

Η «Αρετή» τού Κάλβου και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο

 Του Κώστα Λογαρά, ΒΗΜΑ, 25.6.11

Αυτήν τη σημασία πρέπει, θαρρώ, να δώσουμε στην «αρετή» και την «τόλμη» που λέει ο Κάλβος ότι χρειάζεται η  Ελευθερία. Έτσι διαφοροποιείται, άλλωστε, η  δημιουργική από την άγονη ντροπή. Κι αυτή η σκέψη πρέπει να διέπει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τους Αγανακτισμένους και τον ξεσηκωμό τους στις πλατείες. Ούτε ο τσαμπουκάς τού «δεν χρωστάμε τίποτα» ούτε ο τραμπουκισμός τού «δεν πληρώνουμε κανέναν» — σύμφυτα και τα δυο με το ιδεολόγημα περί δήθεν αδούλωτου φρονήματος του Έλληνα. Αποποιούμενοι κάθε μερίδιο ευθύνης, σημαίνει πως η αγανάκτηση και η ντροπή δεν είναι αποτέλεσμα συνειδητοποιημένης γνώσης· οφείλεται στο απροσδόκητο ξεβόλεμα, στο ξαφνικό ξεμπρόστιασμα και ότι γρήγορα θα επανέλθουμε στα ίδια.                         

Είναι λοιπόν ντροπή το ΔΝΤ; Ναι, είναι. Η οποιαδήποτε επιβολή, καταργώντας την ατομική αυτοβουλία, προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Ως εκ τούτου, η ντροπή για όσα γίνονται και κατ’ επέκταση η αγανάκτηση εναντίον ενός ανίκανου πολιτικού προσωπικού, η οποία μας βγάζει στις πλατείες, είναι απολύτως δικαιολογημένη.  

Economist: Ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους τώρα.

 NEA, 24.6.11

Σύνδρομο άρνησης να αποδεχθούν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της «διαγιγνώσκει» στους Ευρωπαίους ηγέτες ο Economist. «Εάν η Ελλάδα βυθιστεί» είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος με τον οποίο κυκλοφορεί την Παρασκευή η βρετανική επιθεώρηση, εκτιμώντας ότι συρρικνώνεται γρήγορα η ευκαιρία που έχουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες να αποφύγουν την καταστροφή. Ο Economist επαναλαμβάνει ότι ο καλύτερος δρόμος για την Ελλάδα και το ευρώ είναι αυτός της ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης· προειδοποιεί όμως ότι αυτή η επιλογή δεν θα είναι διαθέσιμη για πολύ καιρό ακόμη και καλεί τους «27» να την «αρπάξουν» όσο ακόμη μπορούν. «Η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται πως έχει υιοθετήσει ένα νέο κανόνα. Εάν ένα σχέδιο δεν λειτουργεί, μην το αλλάζετε» αναφέρει ο Economist, ο οποίος κυκλοφορεί στο εξώφυλλο με ένα γιγάντιο... σιφόνι, το οποίο κοιτά ένας τραπεζίτης κάτω από τον τίτλο If Greece goes, που παραπέμπει συνδυαστικά στη βρετανική έκφραση «go down the drain» (χαραμίζομαι, γίνομαι άνευ αξίας).

Λαϊκιστής υπουργός

                         

Του Γιάννη Παντελάκη, Ελυθεροτυπία, 24.6.11

Τον λαϊκισμό πολλοί αγάπησαν, ακόμα και επιφανείς συνταγματολόγοι. Που όταν αναλαμβάνουν το πραγματικά δύσκολο έργο του υπουργού Οικονομικών σε καιρούς βαθιάς κρίσης, αφήνουν στην άκρη την απαιτούμενη ακαδημαϊκή συνέπεια και μιλάνε σαν ν' απευθύνονται σ' έναν ημιμαθή όχλο. Ο Ε. Βενιζέλος μάς είπε χθες πως για λόγους συμβολικούς θα φορολογήσει με 5% έκτακτη εισφορά βουλευτές, δημάρχους και γενικούς γραμματείς. Μας είπε ακόμη πως στους απλούς θνητούς η έκτακτη εισφορά θα έχει κλίμακες, ώστε όσοι βγάζουν λιγότερα να πληρώσουν μικρότερο κεφαλικό φόρο κ.ο.κ. Αυτό που δεν μας είπε ο υπουργός, έστω υπό μορφή συγγνώμης, ήταν για την αδυναμία, ανικανότητα ή βούληση του μηχανισμού του οποίου προΐσταται να περιορίσει, έστω στοιχειωδώς, την έκταση της φοροδιαφυγής.

ΖΕΙΤ-Online: Ανοιχτή επιστολή - έκκληση προσωπικοτήτων υπέρ της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης

 ΒΗΜΑ, 23.6.11

Υπογράφεται από πολιτικούς, οικονομολόγους, φιλοσόφους

Ανοιχτή επιστολή προσωπικοτήτων, μεταξύ των οποίων ο Jürgen Habermas, ο Bernard-Henri Lévy κ. ά., δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα ZEIT - Online με τίτλο «'Για μια στενότερη πολιτική Ένωση'» και υπότιτλο «Στην κρίση της Ευρώπης, η πολιτική πρέπει να πάρει και πάλι το τιμόνι στα χέρια της, αντί να αντιδρά απλώς συνέχεια. Ανοιχτή επιστολή κατά των συνεχώς νέων πακέτων λιτότητας και υπέρ μεγαλύτερης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» (Η επιστολή υπογράφεται από εξέχουσες προσωπικότητες: πολιτικούς, οικονομολόγους, φιλοσόφους κ. ά.).
Η κρίση στην Ευρωζώνη αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες για την Ευρωπαϊκή Ένωση, και μέχρι τώρα η ΕΕ δεν τη χειρίστηκε καλά. Για πάρα πολύ καιρό οι φορείς λήψης αποφάσεων απλώς αντιδρούσαν στις εξελίξεις, αντί να ελέγξουν ενεργά τις βασικές αιτίες της κρίσης. Αυτή η μορφή ad hoc πολιτικής υπονόμευσε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.

Φ. Κουβέλης: Απαράδεκτα τα φορολογικά μέτρα

 Αγγελιοφόρος, 24.6.11

«Απαράδεκτα» χαρακτήρισε ο Φώτης Κουβέλης τα φορολογικά μέτρα που ανακοίνωσε ο υπουργός Οικονομικών, μιλώντας χτες στη Θεσσαλονίκη σε εκδήλωση της Δημοκρατικής Αριστεράς. Ο κ. Κουβέλης είπε ότι τα μέτρα πλήττουν τη μισθωτή εργασία, προσβάλλουν τους συνεπείς φορολογούμενους και αποδυναμώνουν τους οικονομικά αδύνατους. Τόνισε δε ότι το ζητούμενο είναι να βγούμε από την κρίση με την κοινωνία όρθια, προσθέτοντας ότι «η κοινωνία σήμερα δεν αντέχει». Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ σημείωσε ότι το κόμμα του θα καταψηφίσει το μεσοπρόθεσμο με βάση τις θέσεις του. Υπενθύμισε ότι οι βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς καταψήφισαν το μνημόνιο και όλους τους εν συνεχεία νόμους, υπογράμμισε, ωστόσο, ότι «εμείς δεν περιοριζόμαστε στο να υπενθυμίζουμε την αντιμνημονιακή μας συμπεριφορά, αλλά δείχνουμε και δρόμους για διέξοδο από τα αδιέξοδα».

Raffaele Simone: «Το μειλίχιο τέρας - Γιατί η Δύση δεν πηγαίνει προς τα αριστερά;»

Του Κωστή Παπαγιώργη, Ο Κόσμος του Επενδυτή

Aσφαλώς δεν υπερβάλλουμε αν ισχυριστούμε ότι η Αριστερά (ό,τι κι αν δεικνύει ή υποκρύπτει η λέξη) αποτέλεσε πολιτική θρησκεία τα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια, θρησκεία μάλιστα που «απέτυχε» ή τέλος πάντων ακολούθησε φθίνουσα πορεία. Στον άλλον πόλο, ενώ η Δεξιά τρομοκράτησε την Ευρώπη με τις γνωστές παραφθορές της (φασισμός, ναζισμός, καπιταλισμός), σήμερα εμφανίζεται συμφιλιωμένη με τη νεωτερικότητα και την ευημερία. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να μας ξαφνιάζουν τα πολυάριθμα βιβλία που διερωτώνται για το «αν έχει μέλλον η Αριστερά» ή για το αν τη χωρίζει κάποια ουσιαστική διαφορά από τη Δεξιά. (βλ. Ραφαέλε Σιμόνε, «Το μειλίχιο τέρας - Γιατί η Δύση δεν πηγαίνει προς τα αριστερά;», μετ. Μιχάλης Μητσός, Πόλις).

Η ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ

 «Όσοι είχαν στο παρελθόν την ευκαιρία να προβληματιστούν για την εξέλιξη της νεωτερικότητας περιέγραψαν θετικές κατακτήσεις και πολλά υποσχόμενους μετασχηματισμούς, γεμάτους προοπτική και ελπίδα, που προκαλούσαν ενθουσιασμό

Και όσoι διορίστηκαν με «μέσο»;

 Του Τάκη Μίχα, www.protagon.gr, 23.6.11
Όλοι μας αναγνωρίζουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο απέκτησε κανείς τον πλούτο του είναι πολύ σημαντικός για την νομιμοποίησή του. Αν κανείς προκειμένου να πλουτίσει έκλεψε ή δολοφόνησε -αν γενικώς χρησιμοποίησε παράνομα μέσα- τότε θεωρούμε ότι ο πλούτος του είναι άδικος και ότι θα πρέπει να του αφαιρεθεί. Αυτό είναι ακριβώς το νόημα των νόμων περί «πόθεν έσχες» που άλλωστε υποστηρίζονται από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος. Στη σημερινή εποχή  ιδιαίτερα ο πλούτος που έχει αποκτηθεί από την φοροδιαφυγή θεωρείται κατ’ εξοχήν παράνομος και οι διατάξεις περί «πόθεν έσχες» σε σημαντικό βαθμό στοχεύουν στην ανακάλυψη και ποινικοποίηση αυτού  του  είδους πλουτισμού. Όμως παραδόξως οι διατάξεις περί «πόθεν έσχες» δεν αναφέρονται σε ένα άλλο είδος πλουτισμού εξίσου άδικο και παράνομο όσο αυτός που προκύπτει από την φοροδιαφυγή: Το εισόδημα το οποίο  χορηγεί σε κάποιον το δημόσιο, στο βαθμό που αυτός έχει διορισθεί «με μέσο», «από το παράθυρο»-

Διαφάνεια στην ενηµέρωση

 Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 23.6.11

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες των ισπανών «Αγανακτισµένων» αφορά την ενηµέρωση. Ξεκίνησε από µια πρόταση του Αντόν Λοσάδα, που διδάσκει πολιτικές επιστήµες στο Πανεπιστήµιο της Χώρας των Βάσκων: να µην καλύπτονται οι συνεντεύξεις Τύπου όπου απαγορεύεται στους δηµοσιογράφους να διατυπώνουν ερωτήσεις. Ηπρόταση ονοµάστηκε sinpreguntasnocobertura (όχι κάλυψη χωρίς ερωτήσεις) και την έχουν υπογράψει χιλιάδες δηµοσιογράφοι. Οι εποχές όπου αναπαράγεται η κυβερνητική προπαγάνδα τελείωσαν. Η διαχείριση της κρίσης δεν µπορεί να γίνεται µόνο µε την επιβολή µέτρων λιτότητας. Πρέπει να υπάρχει καιδιαφάνεια στην ενηµέρωση: γιατί δεν µπορούν να µειωθούν οι φόροι, γιατί µόνο ηµετανάστευση µπορεί να βάλει φρένο στον δηµογραφικό µαρασµό, γιατί η ανάπτυξη δεν µπορεί να αγνοεί τη δικαιοσύνη, την αξία, τη νοµιµότητα.

Ο Σαμαράς υπονομεύει την πολιτική ομαλότητα

 The books' journal, Editorial, τχ. 9

 Ανάμεσα στις πολλές ανεπάρκειες που ανέδειξε η οικονομική κρίση, ήταν και εκείνη του πολιτικού προσωπικού. Πολιτικά άναρθρες ηγεσίες, άβουλοι υπουργοί, κοινοβουλευτικές ομάδες από οπορτουνιστές και κοντόθωρους επαρχιώτες, ανεπαρκή στελέχη – ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα το οποίο ένα πράγμα γνωρίζει: τα κλισέ του λαϊκισμού. Η κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της περιόδου που διανύουμε. Είναι μια κρίση που από μόνη της θα αρκούσε για να οδηγήσει τη χώρα στην παραλυσία. Και για να είμαστε ακριβέστεροι, η παραλυσία στην οποία βρίσκεται η χώρα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό, στην αναποφασιστικότητα του, στην αβουλία του, στο φόβο του ή και (για το μεγαλύτερο μέρος των αριστερών ηγεσιών) στην άγνοια κινδύνου.

Το Περιβάλλον στο απόσπασμα: Ο νέος υπουργός ΠΕΚΑ έρχεται με φούρια, έμπλεος αντιπεριβαλλοντικών προθέσεων.

«Θα κάνω ό,τι μπορώ για να προχωρήσουμε πιο ενεργά σε αυτό που περιγράφουμε ως Πράσινη Ανάπτυξη. Να δείξουμε ότι η Πράσινη Ανάπτυξη είναι πρώτα από όλα –και πάνω από όλα– ανάπτυξη. Με κεφαλαίο Α».

Γ.Παπακωνσταντίνου, νέος υπουργός Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, προγραμματικές δηλώσεις.

…Με κεφαλαίο Α και με μικρο πι – αυτό ακριβώς φοβόμαστε! Ουδόλως Πράσινη, δηλαδή! Γιατί κάτι τέτοιο προκύπτει από τις πρώτες προγραμματικές δηλώσεις του τέως υπουργού Οικονομικών που μοιάζει να προσέρχεται στο καινούριο του υπουργείο με τις ίδιες εισπρακτικού χαρακτήρα και αδιέξοδες περιβαλλοντικά αντιλήψεις που τον χαρακτήριζαν ως «τσάρο» της Οικονομίας.

Διχόνοια, αισθήσεις, προσομοιώσεις, κοινή λογική

                           

DEBATE Ο Γιώργος Προκοπάκης επανέρχεται  με νέο γύρο επιχειρημάτων που αντικρούουν τις προβλέψεις Βαρουφάκη για την "εκρηκτικότητα" του χρέους μας. www.protagon.gr, 22.6.11

Διχόνοια

Στη συνέχεια της (κατά κάποιους ενδιαφέρουσας, κατ’ άλλους βαρετής) ανταλλαγής για την ορθότητα των προσομοιώσεων Βαρουφάκη, στο τελευταίο του σημείωμα αναφέρει: Άλλο όμως αυτό και άλλο η κατηγορία ότι η προσομοίωση του άλλου "λειτουργεί ως άλλοθι για την παραίτηση από... την πιεστική ανάγκη για ευρείες μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας." Εδώ παραβιάζεται το Δόγμα της Διάθλασης και αρχίζει η Διχόνοια. Τα εισαγωγικά αφορούν δική μου αναφορά. Παρακάτω όμως αναφέρω: Μεταρρυθμίσεις οι οποίες είναι απαραίτητες για την επόμενη μέρα και για τον ΓΒ. Δηλαδή, ενώ τοποθετώ τον ΓΒ στη μεριά αυτών που θέλουν τις μεταρρυθμίσεις (έχει άλλωστε αρθρογραφήσει γι’ αυτό), εμφανίζομαι ως ενσπείρων διχαστικά ζιζάνια, από πρόθεση μάλιστα. Η συνολική μου τοποθέτηση περί το “άλλοθι” προφανώς αφορά τον χρήστη κάποιας άποψης ως άλλοθι και όχι τον καταθέτοντα την άποψη.

Το πλήθος στην πλατεία

                       

Είναι οι αγανακτισμένοι «φούσκα» ή το πολιτικό υποκείμενο του μέλλοντος; Σκέψεις σε διάλογο με δυο βιβλία.
Του Σωτήρη Βανδώρου από το ΒΟΟΚ PRESS

Μα, τέλος πάντων, πώς μπορούμε να ορίσουμε τους «αγανακτισμένους» του Συντάγματος και των πλατειών της Ελλάδας; Σε ποιο σημείο του ιδεολογικού φάσματος τοποθετούνται; Ποιο ακριβώς είναι το αίτημά τους; Ποια η σχέση τους με τους επίσημους θεσμούς και φορείς πολιτικής δράσης; Ποια είναι τασυγκεκριμένα χαρακτηριστικά τους ως πολιτικού υποκειμένου; Η διάχυτη αμηχανία που ακολούθησε την πρώτη εμφάνισή τους δεν έχει εξαλειφθεί. Είτε κανείς διάκειται ευνοϊκά απέναντί τους είτε όχι, είτε συμμετέχει κανείς στις συγκεντρώσεις τους συστηματικά ή περιστασιακά είτε όχι, δύσκολα μπορεί να δώσει επαρκείς και ικανοποιητικές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Ίσως αυτό να συμβαίνει, εάν ασπαστούμε την προσέγγιση των Αντόνιο Νέγκρι και Μάικλ Χαρντ, επειδή εξακολουθούμε να σκεφτόμαστε με εννοιολογικά εργαλεία και ερμηνευτικά σχήματα που είναι πλέον ξεπερασμένα. Μάλιστα είναι σα να έχουν συγγράψει το δεύτερο κοινό βιβλίο τους, το «Πλήθος» (2004, ελληνική έκδοση Αλεξάνδρεια 2011), και για τους αγανακτισμένους.

Η νέα παγκόσµια χρηµατοπιστωτική κρίση

 Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 22.6.11
Η εφηµερίδα «Τάιµς τηςΝέας Υόρκης» ανησυχεί: «Από άκρησε άκρη στην Ευρώπη, λαοί διαµαρτύρονται για τοάδικο τίµηµα µε το οποίο πληρώνουν τασφάλµατα των κυβερνήσεών τους. Την ίδιαώρα φουντώνειη αγανάκτησή τους για τους διεθνείς τραπεζίτες και για τη διακριτική µεταχείριση που τους επιφύλαξανοι κυβερνήσεις. Και αυτή ηαγανάκτηση αντηχεί ολοένα και πιο δυνατά».  Σε µια παγκόσµια  χρηµατοπιστωτική κρίση Νο 2, αν συνεχιστούν οι ίδιες πολιτικές, µας «καλωσορίζει» από τώρα ο οικονοµολόγος και αρθρογράφος του περιοδικού «Αµέρικαν Πρόσπεκτ» Ρόµπερτ Κάτνερ. Η κρίσηΝο 1 ήταν αποτέλεσµατης αχαλίνωτης κερδοσκοπίας των τραπεζών. Περιουσίες δεκάδων τρισεκατοµµυρίων έγιναν καπνός. Σε εκείνη την κρίση, κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες έσπευσαν να διασώσουν τους τραπεζίτες.

Η πιο κρίσιµη στιγµή

 Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 22.6.11

Πρώτο µέληµα της κυβέρνησης δεν µπορεί παρά να είναι πώς θα διατηρήσει την ευρωπαϊκή στήριξη στην ελληνική οικονοµία· στην προηγούµενη σύνθεσή της, στην τωρινή και σε όποια επόµενη, αυτή παραµένει αναγκαστικά η προτεραιότητα, τουλάχιστον για όσο διάστηµα απαιτηθεί µέχρι να µηδενιστεί το δηµόσιο έλλειµµα και το κράτος να είναι σε θέση να χρηµατοδοτεί τις δαπάνες του από τους φόρους βασικά, συν από όποια άλλα έσοδα θα εισπράττει. Τυχόν διακοπή στη ροή των ευρωπαϊκών δανείων – τα οποία είναι δηµόσια, µην το ξεχνάµε, υπόκεινται δηλαδή σε έγκριση από τα εθνικά κοινοβούλια των χωρών που τα χορηγούν, οπωσδήποτε στην ανοχή της κοινής τους γνώµης – θα συνεπαγόταν άµεση κατάρρευση της ελληνικής οικονοµίας.

Μούτζες μέσα, μούτζες έξω

Tου Nικου Γ. Ξυδάκη, Καθημερινή, 21.6.11

Η κρίση αναδεύει τη συλλογική ψυχή και φέρνει στην επιφάνεια πάθη και συμπεριφορές αφτιασίδωτα. Αλλοτε με λυτρωτική ειλικρίνεια, με παρρησία και άλλοτε με εκπλήσσουσα ωμότητα, και χυδαιότητα ακόμη. Εχουν γραφτεί πολλά, λόγου χάριν, για τις απρεπείς εκφράσεις και τους προπηλακισμούς κατά των πολιτικών, εκ μέρους του πλήθους των «Αγανακτισμένων». Πράγματι, το πλήθος σε ορισμένες περιπτώσεις συμπεριφέρεται σαν όχλος, με εξάρσεις βίας, που φτάνουν σε χειροδικίες και ξυλοδαρμούς, εκδηλώσεις που καταδικάζονται καθολικά. Αλλά η κύρια δράση του αγανακτισμένου πλήθους εξαντλείται στον λεκτικό και χειρονομιακό εξτρεμισμό: η μούτζα λ.χ. προς τους πολιτικούς άνδρες ερμηνεύεται και επικρίνεται ποικιλοτρόπως. Μήπως όμως ακριβώς οι πολιτικοί δίνουν πρώτοι το έμπρακτο παράδειγμα του λεκτικού εξτρεμισμού, και μάλιστα μέσα στον φασκελωνόμενο ναό του κοινοβουλευτισμού;

Η κρίση του πολιτικού συστήματος και η υπέρβασή του

 Του Ορέστη Καλογήρου, www.protagon.gr, 21.6.11

Το οικονομικό πρόβλημα δεν είναι «τεχνικό». Πιστεύω βαθύτατα, ότι θα μπορέσει να λυθεί μόνον μέσα από την διαδικασία της εκ νέου νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, όπως περιγράφηκε πιο πάνω. Ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα θα μπορέσει απαλλαγμένο από της πάσης φύσεως «μεταπολιτευτικές» δουλείες να επαναθεμελιώσει το κοινωνικό κράτος σε νέες βάσεις και να το μετατρέψει σε εργαλείο διεξόδου από την κρίση. Αυτό εξ άλλου ήταν το βαθύτερο νόημα και η δύναμη της μεταπολίτευσης του 1974, που επαναθεμελίωσε το πολιτικό σύστημα απαλλαγμένο από τις μετεμφυλιακές δουλείες. Αυτό που συνηθίσαμε να περιγράφουμε ως «εδραίωση τη δημοκρατίας». Αυτό το νόημα (θα έπρεπε να) έχει η επίκληση της νέας μεταπολίτευσης. Και εδώ βέβαια το ιδεολογικό πρόσημο έχει τη σημασία του.

Να σώσουµε την Ευρώπη!

 Του Μιχάλη Μοδινού, ΝΕΑ, 21.6.11

Πολλοί θα εκλάβουν την έκκλησή µου ως χιουµοριστική. Λάθος. Με κάθε σοβαρότητα και αίσθηµα µετριοπάθειας ισχυρίζοµαι ότι από δω και πέρα αυτή είναι η µόνη πολιτικά αποδεκτή στάση και η µόνη που µπορεί να δώσει προωθητική δύναµη στον σχεδιασµό όχι µόνο της κυβέρνησης αλλά και της κοινωνίας των πολιτών. Και αυτό γιατί η εικόνα της καταρρακωµένης χώρας, η εικόνα µιας χώρας-ζήτουλα, µε διεφθαρµένους µηχανισµούς, πρώτον έκανε τον κύκλο της και δεύτερον καιρός είναι να συρρικνωθεί στις πραγµατικές της διαστάσεις.  Η απεικόνιση της κηδείας της Ευρώπης στο εξώφυλλο του «Spiegel», µε το φέρετρο σκεπασµένο µε την ελληνική σηµαία, είναι ίσως η χαρακτηριστικότερη του τελευταίου καιρού.

«Η Ελλάδα στη δίνη της κρίσης – οι προτάσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς»

Πέμπτη 23/6/2011 στις 8.30μ.μ. στην Αποθήκη Δ΄ στο Λιμάνι.

Ομιλητής ο πρόεδρος του κόμματος Φώτης Κουβέλης.

Οργάνωση Θεσσαλονίκης

Δημοκρατικής Αριστεράς

Μετά από 65 χρόνια εκκωφαντικής σιωπής ο Δήμος Θεσσαλονίκης ανακαλύπτει τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος των Εβραίων

Τους 31 επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος τίμησε απόψε, για πρώτη φορά μετά 65 χρόνια, σε μια  συγκινητική  εκδήλωση ο Δήμος Θεσσαλονίκης, μετά από ομόφωνη απόφαση. Στην εκδήλωση εκτός από τον  καθηγητή Γιώργο Αναστασιάδη, μίλησαν ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, οι επικεφαλής των παρατάξεων στο Δημοτικό Συμβούλιο, ο πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Δαυίδ Σαλτιέλ ο οποίος αναφέρθηκε στην πρόσφατη βεβήλωση του μνημείου για το ολοκαύτωμα στην πλατεία Ελευθερίας και ο κ. Χάιντς Κούνιο που ευχαρίστησε τον Δήμαρχο εκ μέρους των επιζησάντων. Το περιστατικό της βεβήλωσης του μνημείου του Ολοκαυτώματος σχολίασε ο δήμαρχος, Γιάννης Μπουτάρης, λέγοντας: "Το λέω για ακόμη μια φορά. Ο φασισμός σε αυτή την πόλη δεν θα περάσει. Η ισραηλιτική Κοινότητα είναι και θα παραμείνει ζωντανή για πάντα". Ο αντιδήμαρχος κ. Χασδάι Καπόν στην ομιλία του σημείωσε: «Είναι πολύ σημαντική για μένα η σημερινή ημέρα. Αισθάνομαι συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη για την απόφαση των γονιών μου να μην εγκαταλείψουν τη Θεσσαλονίκη»,  «Πατέρα σε ευχαριστώ» είπε συγκινημένος απευθυνόμενος στο γέρο Βενιαμίν Καπόν που ήταν ένας από τους τιμώμενους. Την εκδήλωση έκλεισε ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος οποίος επεσήμανε ότι μπορεί να τιμήσατε σήμερα τους επιζήσαντες, αλλά παραμένει ένα μεγάλο ανεξόφλητο χρέος στους χιλιάδες Θεσσαλονικείς Εβραίους που χάθηκαν. Και πρότεινε να ονομαστεί η πλατεία του παλιού Σιδηροδρομικού Σταθμού  σε πλατεία «Άουσβιτς» και να μεταφερθεί ένα παλιό βαγόνι για να θυμίζει πάντα τη μεγάλη φυγή.  Επιτέλους! Ο Δήμος Θεσσαλονίκης ανακάλυψε και τίμησε τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, του Γιώργου Τσαρουχά κι απόψε το Ολοκαύτωμα.
Μια πόλη συμφιλιώνεται με την Ιστορία και το παρελθόν της.  G.F.

Ένα νέο μέτωπο λογικής

Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, Περιοδικό 'Μεταρρύθμιση',20.6.2011

"Ο τόπος δεν στερείται προοδευτικών και πνευματικών ανθρώπων ή πολιτικών και παραγόντων που έχουν διαφορετική αντίληψη από την κυρίαρχη των ημερών. Παρότι σιωπούν, είναι βέβαιον πως μέσα τους βράζουν με όλα όσα βλέπουν..."

Τα ποτάμια του λαϊκισμού καθημερινά φουσκώνουν και αναμένεται να ξεχειλίσουν τις επόμενες ημέρες. Το μείγμα που έχει δημιουργηθεί στη χώρα είναι εκρηκτικό, καθώς συναθροίζονται οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων, όσοι ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, με ένα κομμάτι των λεγόμενων αγανακτισμένων, που στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους θεωρούν ότι «για όλα φταίνε οι κακοί Ευρωπαίοι» και φαντασιώνονται ότι αν υπήρχε ένας ηγέτης τύπου Ανδρέα Παπανδρέου, δεν θα πληρώναμε τα δανεικά, καθώς επίσης με ένα ακραίο και επιθετικό τμήμα της ακροδεξιάς.

Οι ιδιωτικοποιήσεις της «τρόικας»: ένας αντίλογος

Του Σωτήρη Βαλντέν,www.protagon.gr,  20.6.11

Αν η πείρα των τελευταίων δεκαετιών επιβάλλει την απόρριψη του κρατικισμού, δηλαδή την αναγνώριση ότι ένας υπερβολικά μεγάλος και γραφειοκρατικός δημόσιος τομέας είναι πηγή αναποτελεσματικότητας και διαφθοράς, άλλο τόσο η πείρα αυτή –και μάλιστα η πιο πρόσφατη- μας οδηγεί στην απόρριψη των ακραίων αντίθετων απόψεων που βλέπουν στο κράτος την πηγή κάθε κακού και στον ιδιωτικό τομέα το μαγικό βότανο της επιτυχίας. Με τις πρόσφατες διεθνείς κρίσεις, η ανάγκη ενός ισχυρού ρόλου του δημόσιου τομέα –εθνικού και υπερεθνικού- ως αντίβαρου στην ασυδοσία των αγορών και ως υπερασπιστή του δημόσιου συμφέροντος έχει γίνει ολοφάνερη. Σε σειρά από στρατηγικούς τομείς, οι ακρότητες της απορρύθμισης και των αποκρατικοποιήσεων έχουν αποδειχθεί καταστροφικές για την οικονομία, το περιβάλλον, τους εργαζόμενους και τον καταναλωτή.

Το δώρο Μέρκελ - Σαρκοζί Τι σηµαίνει η συµφωνία για εθελοντική συµµετοχή ιδιωτών στο νέο πακέτο στήριξης

Του Γιώργου Προκοπάκη, ΝΕΑ, 20.6.11

Την ίδια ώρα που ορκιζόταν η νέακυβέρνηση, γινόταν γνωστό ότι Μέρκελ και Σαρκοζί «συµφωνούν σε ένα πλάνο εθελοντικής συµµετοχής των κατόχων ελληνικών οµολόγων» στο νέο πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα. Φαίνεται λοιπόν ότι ο νέος υπουργός Οικονοµικών θα φύγει από το επόµενο Eurogroup µε την εντολή να αρχίσει τις διαπραγµατεύσεις µε τους κατόχους οµολόγων, σε συντονισµό βέβαια µε την ΕΚΤ, ώστε η συµµετοχή των ιδιωτών να είναι πραγµατικά εθελοντική για να αποφευχθεί το περιώνυµο πιστωτικό γεγονός. Το ξεκαθάρισµα της εικόνας ίσως είναι το καλύτερο δώρο προς τη νέα κυβέρνηση. Σίγουρα είναι µια µεγάλη πρόκληση.

Ελεύθερο κάμπινγκ: Παρανομήστε μαζί μας

Ηρώ Κουνάδη,in 2 life,17.6.2011
Σχεδιάζετε να πάρετε την σκηνή σας και να πάτε διακοπές σε άλλη παραλία, απογοητευμένοι από τις τιμές των ξενοδοχείων που, παρά τη γενικότερη κατάσταση και τα δωμάτια που παραμένουν άδεια, δεν λένε να κατέβουν στα επίπεδα του επιδόματος ανεργίας; Να ξέρετε πως η κυβέρνηση δεν θα είναι με το μέρος σας. Αλλά αυτό δεν είναι νέο. Βάσει του νόμου 2160/1993 απαγορεύεται η «εγκατάσταση σκηνών ή στάθμευση τροχόσπιτων σε αρχαιολογικούς χώρους, αιγιαλούς, παραλίες, παρυφές δημόσιων δασών, και εν γένει κοινόχρηστους χώρους».

Η Ελλάδα χρειάζεται χρόνο και όχι ασφυκτικούς περιορισμούς, χρειάζεται πόρους για ανάπτυξη και όχι ,μόνο, συνεχή δάνεια.

Ομιλία του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, 19.6.2011

1.Η χώρα βρίσκεται στην δίνη μιας παρατεταμένης κρίσης, της βαθύτερης στην σύγχρονη ιστορία της, χωρίς να διαφαίνεται διέξοδος στο άμεσο μέλλον, εξαιτίας της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής.

Στον πυρήνα της κρίσης, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά αγγίζει όλες τις πλευρές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, βρίσκεται το πολιτικό σύστημα που οικοδομήθηκε, με ευθύνη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, από την μεταπολίτευση και μετά.

Οι αστικοί μύθοι μιας οικονομικής κρίσης..... Τα γουάν και τα ρούβλια που θα πλήρωναν το χρέος και άλλες, ανάλογες, ιστορίες

Του Παναγη Γαλιατσάτου, Καθημερινή, 19.6.11

Από τον Δεκέμβριο του 2009 η χώρα αγωνίζεται για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Οπως ήταν επόμενο, έκτοτε η κρίση χρέους κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση και όχι πάντα με τον πιο εποικοδομητικό τρόπο.Τους τελευταίους 18 μήνες διαμορφώθηκε μια σειρά από αστικούς μύθους γύρω από την κρίση, οι οποίοι, αν και στερούνται ρεαλιστικής βάσης, έγιναν ευρύτατα αποδεκτοί, καθώς υπαινίσσονταν ότι υπήρχε ένας πιο εύκολος δρόμος εξόδου από αυτήν. Εν τέλει, οι μύθοι αυτοί λειτούργησαν υπονομευτικά για την ίδια την εθνική προσπάθεια, αφού συνετέλεσαν σε μεγάλο βαθμό στο να αντιδρά όλο και εντονότερα η κοινή γνώμη στη σκληρή πραγματικότητα. Οι πολιτικές δυνάμεις είναι σε μεγάλο βαθμό συνυπεύθυνες γι' αυτήν την εξέλιξη, αφού διακίνησαν πρώτες τέτοιου είδους μύθους. Οπως:

1. Την αντίληψη ότι δεν ήταν απαραίτητη η δημοσιονομική πειθαρχία που προσπαθούσε να επιβάλει η Κομισιόν.

2. Μέσω μιας πολιτικής συμφωνίας με τους Κινέζους θα βρίσκαμε τα απαραίτητα κεφάλαια, αίσθηση που καλλιέργησε η ίδια κυβέρνηση από το φθινόπωρο του 2009.

Ετιέν Μπαλιμπάρ: Οι μεγάλες πολιτικές ανατροπές γίνονται με την είσοδο στο προσκήνιο της νέας γενιάς

Συνέντευξη στην Ελένη Τσερεζόλε, Αυγή, 19.6.11

Ο γνωστός Γάλλος φιλόσοφος και πανεπιστημιακός Ετιέν Μπαλιμπάρ, που βρέθηκε στην Αθήνα προσκεκλημένος σε εκδήλωση της εφημερίδας "Εποχή" και του περιοδικού "αληthεια". Με αυτή την αφορμή το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής μίλησε στην "Αυγή" της Κυριακής" για το κίνημα των αγανακτισμένων, την ανάγκη οικοδόμησης "αντι-εξουσιών"

 * Επισκεφθήκατε την πλατεία Συντάγματος μόλις ήλθατε στην Αθήνα: οι πρώτες σας εντυπώσεις;

Ναι την επισκέφθηκα με μερικούς Έλληνες και ξένους φίλους. Δεν καταλαβαίνω τα ελληνικά και αυτό περιορίζει την κατανόησή μου αλλά διέκρινα έναν μεγάλο αυθορμητισμό, ξέρω ότι ο κόσμος έχει δίκιο να είναι οργισμένος και δεν διέκρινα καμία επιθετικότητα. Όλα αυτά με εντυπωσίασαν θετικά. Μου ήλθαν αναμνήσεις, έζησα τον Μάη του '68 και η όλη ατμόσφαιρα μου θύμισε τα τότε γεγονότα.

Αντόνιο Ταμπούκι: Είτε αριστερή είτε δεξιά, η βία είναι φασιστική

Συνέντευξη στην Όλγα Σελλά, Καθημερινή, 19.6.11

- Πιστεύω ότι μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, τα παλιά πολιτικά κόμματα παρέμειναν. Αλλά χωρίς περιεχόμενο. Είναι σαν άδεια κουτιά. Αλλά όλα αυτά τα άδεια κουτιά εξακολουθούν να καταλαμβάνουν τις πολυθρόνες τους. Πιστεύω ότι υπάρχει μια κρίση της δημοκρατίας με την έννοια της μορφής, της φόρμας. Πιστεύω, λοιπόν, ότι πρέπει να τη διαχειριστούμε μ' έναν διαφορετικό τρόπο. Είναι υπερβολικά έμμεση η δημοκρατία μας. Επομένως πρέπει να βρούμε μια μορφή δημοκρατίας στην οποία θα υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών. Αρκετές φορές δεν αξίζουμε αυτού του επιπέδου τα κόμματα. Γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι από αυτά...

Έθνος ζητιάνος;

@Πόλεις και Πολιτικές

Με μια πρώτη ματιά το παρακάτω κείμενο του νευρολόγου Μιχάλη Κούτρα δεν έχει σχέση με τη θεματολογία του ιστολογίου μας. Όμως αν το διαβάσουμε προσεκτικά , αναφέρεται στις επιλογές ταυτότητας της συλλογικής συνείδησης ενός λαού. Πώς   βλέπει τον εαυτό του στην παγκόσμια αγορά ανταγωνιστικών Εθνικών ταυτοτήτων. Πολλοί στη χώρα μας θεωρούν ότι κάποιοι μας χρωστάνε, και μάλιστα μας χρωστάνε πολλά. Πρέπει να μας τα δώσουν τώρα , χωρίς ανταλλάγματα. Χωρίς εμείς οι ίδιοι να αναλάβουμε την υποχρέωση διατύπωσης των δικών μας υποχρεώσεων. Γινόμαστε έτσι ένα έθνος ζητιάνος. Αν , όμως βλέπουμε έτσι εμείς τον εαυτό μας για φανταστείτε πως μας βλέπουν οι άλλοι. Βρισκόμαστε , δηλαδή, στην καρδιά του προβληματισμού που απασχολεί το ιστολόγιο μας είτε για τα κράτη είτε για τις πόλεις. Πώς διαμορφώνω την ταυτότητά μου, πώς την επικοινωνώ και εν τέλει πώς εισπράττω τα αποτελέσματα των επιλογών μου !

Δεν ήταν από τύχη που έπιασα ξανά στα χέρια μου τη συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη “Οι Γυναίκες με τ’ Αλογίσια Μάτια”. Την πρωτοδιάβασα πριν από πολλά-πολλά χρόνια και θυμόμουν καλά την εντυπωσιακή ανάλυση του ποιητή για τους ζητιάνους.