«Εθνική πολιτική διαπραγμάτευσης…»

 Του Τάσου Τέλλογλου, www.protagon.gr
Να στηρίξουν την εθνική πολιτική διαπραγμάτευσης κάλεσε τα κόμματα της αντιπολίτευσης ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς. Αυτή την πολιτική την υποστηρίζει το 40% του ελληνικού λαού μας, ένα 40% είναι εναντίον. Και δεν νομίζω ότι μετά από όσα συνέβησαν αυτή την εβδομάδα θα είχε κανείς λόγο να υποστηρίζει αυτή την πολιτική διαπραγμάτευσης που κάθε άλλο παρά εθνική είναι. Δεν διαπραγματεύεσαι δημόσια μπροστά στις κάμερες ό,τι και να θέλεις να πετύχεις. Εκτός αν απευθύνεσαι αποκλειστικά στο εθνικό σου ακροατήριο. Για να διαπραγματευτείς σοβαρά χρειάζεσαι συμμάχους, όπλα και σχέδιο. Η ελληνική κυβέρνηση, ό,τι και να λέει ο κ. Παππάς, δεν έχει να παρουσιάσει το παραμικρό. Σύμμαχοί της είναι μόνο οι ΑΝΕΛ. Οι χώρες του νότου, όπως θα διαπιστώσει με τα αυτιά του ο κ. Αλέξης Τσίπρας, δεν υποστηρίζουν το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντίθεση με τον κ. Σόιμπλε, οι κύριοι Μάρτιν Σουλτς και Γερούν Ντάισελμπλουμ ήρθαν στην Αθήνα νιώθοντας την ανάγκη να βοηθήσουν την ελληνική κυβέρνηση να μη «σπάσει» τα μούτρα της. Ο κ. Σόιμπλε, έχοντας «διαβάσει» καλύτερα τη νέα ελληνική κυβέρνηση, θεωρούσε ότι κάθε επαφή μαζί της σε πολιτικό επίπεδο θα της έδινε «απλά θάρρος» να αμφισβητήσει κείμενα που έχουν υπογράψει προηγούμενες κυβερνήσεις και με βάση τα οποία έχουν δοθεί τα δάνεια. Και αυτούς τους απεσταλμένους, οι κύριοι Τσίπρας και Βαρουφάκης τους αντιμετωπίζουν ως εχθρούς. Η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει πλήρη άγνοια κινδύνου. Την Πέμπτη λήγει ο ELA του 15νθημέρου. Η Ευρώπη έχει όπλα. Τη ρευστότητα. Μπορεί να πνίξει τη χώρα που με τη σειρά της θα πνίξει την κυβέρνηση, στερώντας της σε χρόνο-ρεκόρ τη νομιμοποίηση της περασμένης Κυριακής.

Το Γ΄Ράιχ σε πόλεμο

Του Γιώργου Σιακαντάρη, www.bookpress.gr

 Για το τρίτο μέρος της τριλογας του John Evans για τον ναζισμό, 

"Το Γ' Ράιχ στον πόλεμο" (μτφρ. Ελένη Αστερίου, εκδ. Αλεξάνδρεια).

Στις 27 Ιανουαρίου συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την απελευθέρωση του στρατοπέδου του Άουσβιτς- Μπιρκενάου, φρικτού τόπου εξόντωσης 1,5 εκατ. Εβραίων και άλλων αιχμαλώτων. Στην τελετή που έγινε στον τόπο μαρτυρίου, στο Μουσείο Άουσβιτς παραβρέθηκαν περίπου 300 επιζώντες του στρατοπέδου και συγγενείς τους. Στον εορτασμό των 60 ετών παρευρέθηκαν σχεδόν 1500 επιζώντες. Επειδή οι επιζώντες λιγοστεύουν, τέτοια βιβλία όπως η τριλογία του Έβανς για την ιστορία του Γ' Ράιχ είναι εδώ για να μας θυμίζουν το καθήκον της ανθρωπότητας στον εαυτό της, που είναι η αιώνια και αταλάντευτη, χωρίς «αναθεωρητισμούς», καταδίκη του αντισημιτισμού και κάθε είδους ρατσισμού και εθνικισμού.  O Sir Richard John Evans είναι Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Cambridge και πρόεδρος του Wolfson College. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για τις έρευνές του σχετικά με την ιστορία της Γερμανίας του Τρίτου Ράιχ , αλλά και αυτής της συγκρότησης του γερμανικού έθνους κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα. Ξεκίνησε την επιστημονική του καριέρα στη δεκαετία του 70 εντασσόμενος ταυτόχρονα στην τότε Νέα Αριστερά. Πνευματικός μέντοράς του είναι ο μεγάλος ιστορικός Έντουαρντ Καρ, ενώ επηρεάστηκε εντονότατα και από τη σχολή των Annales. Με την ιστορία του ναζιστικού φαινομένου αποφάσισε να ασχοληθεί όταν, φοιτητής ακόμη, διέκρινε παραλληλισμούς μεταξύ του ιμπεριαλιστικού πολέμου στο Βιετνάμ με τις πηγές του γερμανικού ιμπεριαλισμού.

Κοτζιάς, Ντούγκιν, Ε.Ε.

Της Ξένιας Κουναλάκη, Καθημερινή

«​​Πάγια θέση μας, η οποία έχει διατυπωθεί και δημόσια στη Βουλή είναι ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να συμμετάσχει στις κυρώσεις της Ε.Ε. και των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας. Αυτή τη στάση επιβάλλει το εθνικό συμφέρον και τα γεωπολιτικά δεδομένα». Με αυτόν τον τρόπο η Χ.Α. υιοθέτησε χθες πλήρως τη στάση της νέας ελληνικής κυβέρνησης στο ζήτημα. Οταν είχε λάβει το συγχαρητήριο τηλεγράφημα της επικεφαλής του γαλλικού Εθνικού Μετώπου, Μαρίν Λεπέν, ο ΣΥΡΙΖΑ αποκήρυξε μετά βδελυγμίας την υποστήριξη. Εκτοτε μεσολάβησαν τα εξής: πρώτον, η σύμπραξη με τον Πάνο Καμμένο των ΑΝΕΛ, τον άνθρωπο που αναρωτήθηκε αν οι Εβραίοι πληρώνουν φόρους και σκόπευε να υπουργοποιήσει τον Νίκο Νικολόπουλο, γνωστό για το ομοφοβικό τουίτ εναντίον του Λουξεμβούργιου πρωθυπουργού και δεύτερον, η ανάθεση του ΥΠΕΞ στον Νίκο Κοτζιά, συνομιλητή του Αλεξάντερ Ντούγκιν, ιδεολογικού γκουρού του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και -ω του θαύματος- συνδαιτυμόνα της Χ.Α. Σε περσινή συνέντευξή του στην ιστοσελίδα της Χ.Α. ο Ντούγκιν είχε κάνει λόγο για «δαιμονοποίηση» του φιλοναζιστικού κόμματος και είχε αποφανθεί ότι η Χ.Α. «εκφράζει τα συμφέροντα των Ελλήνων και αυτό είναι πολύ σπουδαίο». Τον γενειοφόρο εμπνευστή της «Ευρασίας», μιας αυτοκρατορίας που θα αποτελέσει αντίβαρο στις ΗΠΑ, είχε προσκαλέσει το 2013 ο Νίκος Κοτζιάς, προκειμένου να δώσει μία διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Ας μην είμαστε όμως τόσο δογματικοί όσο ο ίδιος ο νέος ΥΠΕΞ. Μία απλή πρόσκληση για διάλεξη δεν σημαίνει απαραίτητα υιοθέτηση όσων λέει ο ομιλητής.

Ξέρουν κάτι, που δεν ξέρουμε;

 Του Κώστα Σπυρόπουλου, www.protagon.gr
Δύο τινά συμβαίνουν. Είτε γνωρίζουν κάτι, το οποίο οι υπόλοιποι αγνοούν, είτε αγνοούν όλα όσα γνωρίζουμε. Όταν ο Βαρουφάκης προανήγγειλε άμεσα διάλογο για ενδιάμεση συμφωνία, αρνούμενος τον καλλωπισμό της χρεοκοπίας δια του «μεγαλυτέρου δανείου που δόθηκε στην ιστορία», και αντιπαρέβαλε στη λιτότητα τον λιτό βίο, οι συνάδελφοί του έκαναν φύλλο και φτερό όχι μόνο όλα τα προαπαιτούμενα του email Χαρδούβελη, αλλά και όσα ψηφίστηκαν και υλοποιήθηκαν με τα μεσοπρόθεσμα, τα οποία κάθε φορά ήταν προαπαιτούμενα για τις δόσεις. Η κ. Βαλαβάνη είχε προϊδεάσει για μια τεχνική παράταση δύο μηνών ενώ ο πρωθυπουργός είχε ερμηνεύσει το Ντράγκι ως παροχή προθεσμίας διαπραγμάτευσης ως τον Ιούνιο. Όμως οι εξαγγελίες των υπουργών και η σπουδή του Βαρουφάκη δείχνουν ως καταληκτική ημερομηνία την 28η Φεβρουαρίου, με πιθανότερο ενδεχόμενο το ναυάγιο καθώς η Ευρώπη απορρίπτει τη φόρμουλα της κυβέρνησης: Εσείς μεν, δεν μας δίνετε τα 7,1 δισ., κι εμείς αποδεσμευόμαστε από τις τελευταίες υποχρεώσεις, αλλά και τις προηγούμενες -άρα το Μνημόνιο είναι νεκρό, ελάτε να συζητήσουμε επί νέας βάσεως. Απλή διάγνωση των θέσεων και των συμφερόντων της άλλης πλευράς, ιδίως του Βερολίνου, δείχνει ότι νέα βάση δεν πρόκειται να προσφερθεί. Μήπως τότε δοθεί παράταση στις διαπραγματεύσεις και για την ισχύουσα συμφωνία και για τη νέα; Κάτι τέτοιο, όμως, σημαίνει νέα «τεχνική παράταση».

Η ελληνική κοινωνία ακόμα και τώρα αναζητάει τις λύσεις στο παρελθόν

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Εδώ και τουλάχιστον 6 μήνες, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι τα πράγματα οδηγούνται σ’ αυτό το φινάλε. Τα δύο πρώην κυρίαρχα κόμματα της μεταπολίτευσης ήταν φανερό ότι δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν το έργο της αλλαγής του οικονομικού και κρατικού μοντέλου που θα τα έφερνε σε οριστική ρήξη με τους πελάτες τους. Διαπραγματεύονταν με τις τρόικες αέναα, καθυστερούσαν, ενώ δεύτερες σκέψεις επικρατούσαν: το πολιτικό κόστος της κρίσης πρέπει να πληρώσουν και όσοι μέχρι τώρα από την εξέδρα λεηλατούσαν την εκλογική τους βάση εκ του ασφαλούς. Λένε ότι δεν έχει ξαναϋπάρξει χειρότερη προεκλογική εκστρατεία από αυτήν της κυβέρνησης Σαμαρά. Ο πρωθυπουργός υπονόμευσε την ίδια την κυβέρνησή του, υιοθέτησε τη ρητορική του αντιπάλου του, δηλαδή αποδέχθηκε την ήττα. Από εκεί που προπαγάνδιζαν το success story και την έξοδο επιτέλους από την κρίση, επέστρεψαν στο «χείλος του γκρεμού», στο «grexit», στην απειλή χρεοκοπίας. Μα ή το ένα ή το άλλο θα συμβαίνει. Η αντιμνημονιακή ΝΔ που «έσκιζε τα μνημόνια κάθε μέρα», έκανε προεκλογική εκστρατεία υπέρ του αντιπάλου της. Αν το πρόβλημά μας είναι αυτό, καλύτερα ας δοκιμάσουμε αυτούς που θα τα σκίσουν μια και καλή. Ο στόχος επετεύχθη. Η απασφαλισμένη χειροβομβίδα παραδόθηκε στους επόμενους. Κουρασμένο από την ύφεση, τη στασιμότητα, το εκλογικό σώμα αποφάσισε να διακινδυνεύσει. Έχει μπροστά του άλλωστε ένα κόμμα καθρέφτη που το διευκόλυνε σ’ αυτή την προοπτική. Ο καθένας εύρισκε αυτό που επιθυμούσε. Ένα κόμμα που σέρβιρε σε σωστές δόσεις όλους τους μύθους της μεταπολίτευσης, όλες τις ιδεοληψίες της ελληνικής κοινωνίας, δεξιές και αριστερές μαζί.

Το 2015 και το 1981

Του Ανδρέα Παππά,  Athens Voice

Αν έβλεπε και άκουγε κανείς τον Αλέξη Τσίπρα να μιλάει στους συγκεντρωμένους στα Προπύλαια οπαδούς του, θα νόμιζε ότι πρόκειται για μετενσάρκωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Παχιές φράσεις, σχεδόν όμοιος τόνος φωνής, πιασάρικες λέξεις-κλειδιά, αοριστία ως προς τα πρώτα συγκεκριμένα βήματα, ακόμα και φινάλε με το σύνθημα «Εμπρός να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα»! Μέχρι και αγωγή για λογοκλοπή θα μπορούσε να του κάνει ο μακαρίτης, αν υπήρχε κάτι τέτοιο στην πολιτική.

Ας προσπαθήσω, όμως, να αποφύγω το ρόλο του γερο-γκρινιάρη που όλα τού ξυνίζουν και όλα τού βρωμάνε. Ο κόσμος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ γιατί έχει κουραστεί να ζορίζεται χωρίς να βλέπει αποτέλεσμα, γιατί σε κανέναν δεν αρέσει να τον ταράζουν στους φόρους, γιατί, γιατί, γιατί... Ας μην επαναλάβω πράγματα χιλιογραμμένα και χιλιοειπωμένα. Ό,τι κοτσάνα κι αν έλεγε κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, όσο εμφανής και αν ήταν η κακοφωνία... το τηγάνι ήταν αντικολλητικό. Έτσι γίνεται στις εκλογές όταν «έχεις ρεύμα», όπως έλεγαν/λέγαμε παλαιότερα. Όταν ο κόσμος έχει μπουχτίσει από την υπάρχουσα κατάσταση, σε πάει από μόνο του το κύμα, όσες Ραχήλ και όσοι Τόλιοι κι αν αμολήσουν την παρόλα τους. Έτσι κάπως έγινε και το 1981. Με τη χώρα να έχει μόλις μπει στην τότε ΕΟΚ και με τεράστια βήματα να έχουν γίνει το 1974-80 προς κάθε κατεύθυνση (από την εμπέδωση της δημοκρατίας, που δεν ήταν όσο εύκολη φαίνεται σήμερα, έως την καθιέρωση της δημοτικής και άλλα πολλά), η Νέα Δημοκρατία, του κάθε άλλο παρά ακραίου Ράλλη μάλιστα, έχασε από το ΠΑΣΟΚ με 12% διαφορά.

Η Ηχώ

 Του Παύλου Τσίμα, www.huffingtonpost.gr

Καθώς περνούν οι ώρες, καθώς περνούν οι μέρες, η ηχώ του εκλογικού αποτελέσματος της Κυριακής πολλαπλασιάζεται. Και τα φώτα των προβολέων εξακολουθούν να λούζουν την Αθήνα με ένα φως απρoσδόκητα θετικό.

Ο Πολ Κρούγκμαν, ο Τζο Στίγκλιτς, ο Πικετί, οι προοδευτικοί οικονομολόγοι, που εξ αρχής ήταν κριτικοί απέναντι στην συνταγή της λιτότητας, βρίσκουν στην ψήφο των Ελλήνων ένα επιχείρημα για να δυναμώσουν την κριτική τους και να ζητήσουν αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη. Εφημερίδες κύρους, από τον Μόντ στο Παρίσι ως τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, δημοσιεύουν κύρια άρθρα στην ίδια γραμμή: «Πρέπει να βοηθήσουμε τον Τσίπρα», «πρέπει να ακούσουμε την κραυγή αγωνίας των Ελλήνων», «πρέπει να αναζητήσουμε έναν συμβιβασμό», «μια αλλαγή πολιτικής, μετά από έξι χρόνια ύφεσης, είναι αναγκαία».

Πολιτικοί, όπως ο Σουλτς ή ο Ολάντ, εκπρόσωποι αυτού που απέμεινε από την κάποτε κραταιά ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που υποφέρει τα τελευταία χρόνια υπό τον ζυγό της κ. Μέρκελ, κάνουν δειλά ανοίγματα ενθάρρυνσης προς την Αθήνα. Ακόμη και από το Λονδίνο, ό,τι απέμεινε από την ευρωπαϊστική αριστερά των Εργατικών προσεύχεται για μια ελληνική επιτυχία στην μάχη κατά της λιτότητας, που θα μπορούσε να τους χρησιμεύσει ως επιχείρημα στην δική τους μάχη με τον λαϊκιστικό ευρω-σκεπτικισμό του Φάραζ.

Προσοχή στον στρατηγό Πάνο...

Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr

Το υπουργείο Άμυνας σε ομαλές περιόδους είναι το πιο ανώδυνο -και συνάμα πιο αβανταδόρικο- υπουργείο για έναν πολιτικό. Όποιος το παίρνει πάει σε παρελάσεις, φωτογραφίζεται με στρατιωτικούς σε ασκήσεις, κάνει και ρουσφέτια με μεταθέσεις και τα παρόμοια. Εκτός αν αυτός που θα το πάρει λέγεται Πάνος Καμμένος. Ο ανεξάρτητος αυτός Ελληνας μπορεί να γίνει ο πρώτος, από την Μεταπολίτευση, επικίνδυνος υπουργός Αμυνας, αν εννοεί αυτά που έχει πει κατά καιρούς. Τα υπενθυμίζουμε:
1. Ο κ. Καμμένος έχει ζητήσει πολλές φορές (ένα παράδειγμα εδώ) να ανακηρύξει η Ελλάδα αμέσως και μονομερώς την ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη). Κι αν για την περιοχή της Δυτικής ή της Νότιας Ελλάδας δεν υπάρχει μεγάλο πρόβλημα (έχουμε να κάνουμε με την Αλβανία, την Ιταλία και την Αίγυπτο), δεν συμβαίνει το ίδιο και για το Αιγαίο, όπου έχουμε να κάνουμε με την Τουρκία. Και χωρίς συνεννόηση με την Τουρκία είναι δύσκολο έως αδύνατο να προχωρήσουμε. Γι’ αυτό καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν το έχει κάνει μέχρι σήμερα. Ούτε καν ο Αντώνης Σαμαράς, που έλεγε τα ίδια με τον Καμένο παλιότερα, τόλμησε να κάνει μονομερή ανακήρυξη της ΑΟΖ. Τι θα κάνει ο παλικαράς Καμμένος τώρα που θα έχει την εξουσία;
2. Ο κ. Καμμένος δεν είναι μόνο γνωστός «τουρκοφάγος». Έχει υπερβεί κάθε όριο πολιτικού και διπλωματικού τσαμπουκά, τασσόμενος εναντίον της πρόσφατης επίσκεψης του πρωθυπουργού της Τουρκίας στην Αθήνα (εδώ). Εντάξει, ήταν ένα απλός αρχηγός κόμματος. Αλήθεια, τώρα που είναι υπουργός Αμυνας, τι θα κάνει αν ο Τσίπρας αποδεχθεί την πρόσκληση του Νταβούτογλου και πάει στην Αγκυρα; Θα πάει σε διαδήλωση διαμαρτυρίας έξω από την Αγιά Σοφιά;

Μετά τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ: πέντε προβλέψεις για ένα μάλλον παρόμοιο μέλλον

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από τον Cas Mudde, έναν από τους επιφανέστερους μελετητές του φαινομένου του λαϊκισμού (το βιβλίο που έχει γράψει με τον C.R.Kaltwaser Λαϊκισμός στην Ευρώπη και την Αμερική κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Επίκεντρο) και αναρτήθηκε στις 25 Ιανουαρίου στο Open Democracy. Ο Cas Mudde αποτολμά πέντε προβλέψεις για το τι πρόκειται να συμβεί στην Ελλάδα και την Ευρώπη με τη νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Βαθύς γνώστης του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος, με ειδίκευση στη συγκριτική πολιτική υποστηρίζει, σε αντίθεση με τη ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η Ευρώπη δεν πρόκειται να στραφεί προς τα αριστερά. Παράλληλα δεν προβλέπεται κάποια θεμελιώδης αλλαγή στην λειτουργία της. Για την Ελλάδα, ο Mudde υποστηρίζει ότι δεν πρόκειται να γίνει Βαϊμάρη και ότι κατά πάσα πιθανότητα θα συγκροτηθεί ένας νέος δικομματισμός με τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σ’ ένα πραγματικό πολιτικό κόμμα, που θα γίνεται ολοένα και πιο ανεξάρτητο από τις διάφορες ομάδες που τώρα αποτελούν τον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Σε ότι αφορά στη δυνατότητα μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε συστημικό κόμμα έχω διατυπώσει διαφορετική άποψη την οποία μπορεί κανείς να βρει στο κείμενο μου που δημοσιεύτηκε στη Μεταρρύθμιση με τίτλο Πλησίστιοι στα βράχια.

Πέτρος Παπασαραντόπουλος

Μετά από μήνες εικασιών και αυξανόμενης υπερβολής, η Ελλάδα τελικά έχει μια κυβέρνηση στην οποία κυρίαρχο κόμμα είναι ο αριστερός λαϊκιστικός Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ). Τα exit poll προβλέπουν ότι θα πάρει περίπου το 36-39% των ψήφων, που ενδεχομένως θα του δώσει την πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών εδρών. Ο αρχηγός του κόμματος, Αλέξης Τσίπρας, που εξελίχθηκε σε είδωλο της δυτικής (ριζοσπαστικής) αριστεράς τα τελευταία χρόνια, θα είναι ο νέος πρωθυπουργός.

Ψεκασμένη γραβάτα

Tου Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

Αναμφισβήτητα, οι χτεσινές εκλογές αποτελούν τομή για την πολιτική ιστορία της χώρας, μετά τη μεταπολίτευση. Για πρώτη φορά, οι Έλληνες πολίτες επέλεξαν να επενδύσουν σε μια ασαφή και θολή «πολιτική της ελπίδας», με κριτήριο κυρίως το θυμό και την απελπισία. Δυστυχώς, η ιστορική και συντριπτική νίκη της ριζοσπαστικής αριστεράς συνοδεύεται με μια οριακή αυτοδυναμία που πιθανώς να χρειαστεί τα ψεκασμένα δεκανίκια ενός ακροδεξιού κόμματος. Το πραγματικά ενδιαφέρον —και θετικό— στοιχείο αυτής της πολιτικής συμπεριφοράς είναι ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι πήγαν στην κάλπη με την ελπίδα ότι ο «κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ» δεν μπορεί και δεν πρέπει να ταυτιστεί με τον «κομματικό ΣΥΡΙΖΑ». Για αυτό και οι πολίτες δεν ασχολήθηκαν με τα επιμέρους ζητήματα του ιδεολογικού «προγράμματος» του ΣΥΡΙΖΑ, (τα οποία είναι ένα κράμα αντιμνημονιακού λαϊκισμού και παλαιοημερολογίτικου ριζοσπαστισμού) αλλά με μιαν άλλη, πιο εργαλειακή όψη του ∙ ότι δηλαδή ήταν το μόνο κόμμα που αποτέλεσε το κύριο όχημα της ανατροπής των υφιστάμενων πολιτικών. Είναι κι αυτό, εντέλει, μια ορθολογική επιλογή, που σηματοδοτεί τη διάθεση αλλαγής κυβέρνησης. Έστω και με σοβαρό κόστος στην αντιστοιχία μεταξύ επιθυμίας και πραγματικότητας. Ιδίως όταν σε αυτή τη νέα κυβέρνηση, η παρουσία των ΑΝΕΛ θα ακυρώσει τελικά την πολιτική προσδοκία της μετάβασης σε μια προοδευτική λύση.

Θρίαμβος εντός. Εκτός;

 Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Το  εκλογικό αποτέλεσμα -με ή χωρίς αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ- έχει δύο διαστάσεις, την εσωτερική και την ευρωπαϊκή. Για το εσωτερικό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε μια μεγάλη νίκη, στα όρια του θριάμβου. Για τον αντίκτυπο στην Ευρώπη -και την επίδρασή του στις διαθέσεις κυρίως των Γερμανών- θα χρειαστεί να περιμένουμε. Μια τέτοιων διαστάσεων εκλογική νίκη λύνει δύο σοβαρά προβλήματα. Πρώτον, εξασφαλίζει εσωτερική πολιτική σταθερότητα, δεν υπάρχει κανένα θέμα νέων εκλογών. Δεύτερον, επιτρέπει στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει, χωρίς εμπόδια, όσα έχει εξαγγείλει και υποσχεθεί. Δεν θα είναι όμηρος κανενός, αλλά δεν θα έχει και κανένα άλλοθι, αν δεν τα καταφέρει. Δεν πρέπει να είμαστε μίζεροι, όταν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, έστω η σχετική, αναδεικνύει ένα κόμμα της παραδοσιακής αριστεράς σε πρώτο κόμμα. Πρόκειται για σημαντική εξέλιξη. Τα περί «ιστορικής» νίκης μένει να αποδειχθούν. «Ιστορική» ήταν η νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981, που έθεσε τέρμα στην μέχρι τότε κυριαρχία της εξουσίας της Δεξιάς. Η ιστορικότητα της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί από τον χρόνο. Η αξία της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και η ιστορικότητά της, θα κριθεί, σε μεγάλο ποσοστό, από τη στάση των ευρωπαίων. Για να το πούμε αλλιώς, θα κριθεί από την ικανότητα της ηγεσίας του, που από μεθαύριο θα κυβερνάει, να πείσει τους ευρωπαίους σε όσα δεν κατάφερε να τους πείσει η κυβέρνηση Σαμαρά.

Το τέλος του μίσους

 Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protagon.gr
Όσο είναι καιρός ας πούμε ορισμένα πράγματα για τη χώρα που αφήνουμε πίσω μας -κάθε εκλογική μάχη μάς πάει σε μια άλλη χώρα. Η νέα χώρα είναι αχαρτογράφητη αλλά ελπίζω σε δύο πράγματα από αυτήν. Να βρίσκεται μέσα στην Ευρώπη και να έχει λιγότερο μίσος. Η αυριανή ημέρα ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύω ότι, ασχέτως των πραγμάτων που έχει πει τα προηγούμενα χρόνια, θα κάνει ό,τι μπορεί για να μείνει αδιατάραχτη η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Μακάρι να τα καταφέρει. Θα μείνω στο μίσος, για τoν όγκο του οποίου στην ελληνική κοινωνία το κόμμα αυτό φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης. Και πραγματικά ελπίζω ότι από αύριο θα κάνει προσπάθειες να το καταλαγιάσει και να γίνει κυβέρνηση και εκείνων εναντίον των οποίων κατηύθυνε το μίσος. Ας μην ξεχνά ότι στην καλύτερη περίπτωση το 65% θα εξακολουθεί να μην εμπιστεύεται την πρότασή του. Και μη μας πουν, όπως είναι αναμενόμενο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν κατηγόρησε τον λαό αλλά μόνο τις κυβερνήσεις και τις τράπεζες -ευχαριστούμε, το μίσος που τροφοδότησε η ρητορεία του απλώθηκε παντού, οικογένειες και φιλίες χάλασαν και άνθρωποι που δεν ήσαν ούτε υπουργοί ούτε τραπεζίτες διασύρθηκαν δημοσίως και προπηλακίστηκαν. Η καλλιέργεια του μίσους και η διαρκής ανατροφοδότησή του από το 10 και μετά βασίστηκε σε τρία μεγέθη. Το πρώτο ήταν ασφαλώς η ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης των Ελλήνων και η εξαθλίωση της ζωής μεγάλου μέρους τους-από τη δυστυχία εύκολα πηγάζει το μίσος αν το κατευθύνεις σωστά. Το δεύτερο ήταν το μονοπώλιο της ευαισθησίας, κυρίως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και το τρίτο ήταν ο πόλεμος εναντίον όλων ανεξαιρέτως εκείνων που δεν τους αναγνωρίστηκε το δικαίωμα να έχουν κι αυτοί ευαισθησία απλώς γιατί είχαν άλλη οπτική στα πράγματα από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι Λέξεις Σφαίρες στο Πηγάδι

Tου Αντώνη Ανηψητάκη

Τις λέξεις σφαίρες στο πηγάδι τις ρίχνω. Ακολουθώ το παράδειγμα του Μάρκου,  ήρωα του διηγήματος^[1] του Γιάννη Γαϊτανάκη, του υπερενενηκοντούτη Γεραπετρίτη αγρότη που βίωσε παραδειγματικά την κρητική φύση ως τροφό, δασκάλα και μούσα καταβάλλοντάς της μόνον τον άγιο μόχθο του, σωματικό και πνευματικό, για να μεταλάβει απ' αυτήν καρπούς, τρόπους και εμπνεύσεις. Ο ήρωας του, ένας νεαρός που ξεχώριζε στις παρέες για την "κοριτσίστικη" συμπεριφορά του μη συμμετέχοντας στα άγρια παιχνίδια τους, μεταμορφώθηκε σε ήρωα στη Μάχη της Κρήτης,  για να ρίξει μετά στο πηγάδι τα όπλα που του εμπιστεύτηκαν οι αντιμαχόμενοι στον εμφύλιο, αφού προηγουμένως τα κατέστρεψε.  Ψηφίζω σαράντα χρόνια και δεν θυμάμαι εκρηκτικότερο σκηνικό κρισιμότητας συνθηκών και ανευθυνότητας του πολιτικού προσωπικού της ρημαγμένης χώρας μας. Όλοι εναντίον όλων, με λέξεις σφαίρες στα μιντιακά ναρκοπέδια της υποτιθέμενης ενημέρωσης.  Ανοίγουν φαράγγια απωθημένων καθιστώντας αγεφύρωτη τη συνεννόηση, τη συζήτηση, την από κοινού αναζήτηση δηλαδή του πανθομολογουμένως ελλείποντος σχεδίου για την έξοδο από την κρίση.  Ξεδιαλέγω τα κομμάτια μου, επιλέγω τα Σπαράγματα Οικουμενικής Σύνθεσης γραμμένο πριν τις εκλογες του 2012,  τις Αιχμές Ενότητας γραμμένες πριν το 2ο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, το Δεκέμβρη του 2013, και την πρόσφατη πρόταση στο Περιφερειακό Συμβούλιο Κρήτης για να γίνει το νησί παραδειγματικός καταλύτης διεξόδου.

Επτά μύθοι και επτά αλήθειες

Του Νίκου Οικονομίδη, Καθημερινή
Στις 25 Ιανουαρίου έχουμε τη δυνατότητα, καταλαβαίνοντας τις αλήθειες αυτού του άρθρου, να ψηφίσουμε εναντίον του λαϊκισμού και των μύθων του και υπέρ της ανάπτυξης και της ευημερίας της Ελλάδας στην Ευρώπη.
Μύθος 1: Το ελληνικό κρατικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Πρέπει να το διαγράψουμε!
Αλήθεια: Ασφαλώς το χρέος είναι εξυπηρετήσιμο και βιώσιμο, απλώς χρειάζεται ανάπτυξη και όχι πολιτική αβεβαιότητα και λεονταρισμούς. Καμία χώρα δεν αποπληρώνει το χρέος της. Οι χώρες πληρώνουν τους τόκους μόνο. Η Ελλάδα έχει πολύ μικρούς τόκους στα δάνεια από την Ευρωπαϊκή Ενωση (1,82% τον χρόνο που οι λαϊκιστές ονομάζουν «τοκογλυφία»!) και περίοδο χάριτος τόκων 25 ετών στα 60% του χρέους και 13 ετών σε άλλα 20% του χρέους. Αν η Ελλάδα αναπτυχθεί, όπως είχε αρχίσει το 2014 όταν είχε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη, το χρέος, παρότι μεγάλο, θα γίνεται όλο και μικρότερο κομμάτι της ελληνικής οικονομίας. Η πραγματική λύση στο πρόβλημα του χρέους είναι να επιμηκύνουμε τις λήξεις του στα 70-75 χρόνια. Ετσι η παρούσα αξία θα μειωθεί κατά 50% και οι Ευρωπαίοι δεν θα χρειαστεί να βρουν καινούργια χρήματα από τους φορολογουμένους τους να μας δώσουν.
Μύθος 2: Μπορούμε να διαγράψουμε όλο ή σημαντικό μέρος του χρέους μας προς τους Ευρωπαίους χωρίς να βρεθεί η Ελλάδα εκτός ευρώ.
Αλήθεια: Οπως η ελληνική Βουλή δεν θα δεχόταν οι Ελληνες φορολογούμενοι να δωρίσουν στη Φινλανδία ή στην Ολλανδία τα χρήματα που χρωστάνε στην Ελλάδα, έτσι και οι Φινλανδοί, Ολλανδοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι δεν θα μας χαρίσουν τα 250 δισ. που τους χρωστάμε.

Διλήμματα της κάλπης

 Του Μάνου Ματσαγγάνη, www.protagon.gr

Οι φτωχοί και ο προστάτης τους
Στο πρόσφατο σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη στην «Καθημερινή», τρεις παπάδες συζητάνε την αγιοποίηση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. «Είναι προστάτης της Εκκλησίας, φύλακας των φτωχών, έχει εκατομμύρια πιστούς, βλέπει οράματα, κάνει θαύματα ...» λέει ο ένας. «Παναγιώτατε, να τον αγιοποιήσουμε!» λέει ο άλλος. Για την προσέγγιση Εκκλησίας-ΣΥΡΙΖΑ δεν έχω να πω τίποτε (ό,τι και να πω θα είναι λίγο). Ένα σύντομο σχόλιο μόνο για το «φύλακας των φτωχών». Εάν μας έχει δείξει κάτι η εμπειρία των τελευταίων 5 χρόνων είναι ότι η αντιμετώπιση της φτώχειας δεν γίνεται με τα λόγια, ούτε με επίδειξη φιλευσπλαχνίας (από τέτοια χορτάσαμε). Για να είναι αποτελεσματική, προϋποθέτει αποφασιστική αναδιανομή της κοινωνικής δαπάνης. Ακόμη και εν μέσω κρίσης, ξοδεύουμε υπερβολικά για παροχές που αυξάνουν αντί να μειώνουν τις ανισότητες. Οι συντάξεις 50άρηδων (και 40άρηδων) και οι σπατάλες στην υγεία είναι τα πιο χτυπητά παραδείγματα – αλλά υπάρχουν πολλά άλλα. Προϋποθέτει επίσης γενναία ενίσχυση του κοινωνικού διχτυού ασφαλείας, με εισοδηματικές ενισχύσεις και πρόσβαση σε κοινωνικές υπηρεσίες. Πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν μένει το 90% των ανέργων χωρίς επίδομα, πουθενά αλλού δεν απουσιάζει κάποιο συστηματικό πρόγραμμα στήριξης των φτωχών, σε τοπικό επίπεδο έστω. Εδώ εντοπίζεται η απόκλιση μας από τον ευρωπαϊκό κανόνα, όχι στο συνολικό ύψος της κοινωνικής δαπάνης. Τι έχει να πει για αυτά ο «φύλακας των φτωχών»; Όχι πολλά. Τον εξορθολογισμό στο ασφαλιστικό και στην υγεία τον πολεμά εδώ και χρόνια, με μεγάλη συνέπεια και κάποιες επιτυχίες (όπως το 2001 με τις προτάσεις Γιαννίτση). Αυτές τις επιτυχίες πληρώνουμε τώρα.

700 λέξεις πριν την πρωθυπουργία Τσίπρα

 Του Δημήτρη Φύσσα, Athens Voice

Α. Η περίοδος Παπανδρέου ήταν μια κυβέρνηση συνασπισμού. Από τη μία ο Ραγκούσης, η Διαμαντοπούλου, ο Μόσιαλος, άντε κι ο Λοβέρδος, από την άλλη ο Παπουτσής, ο Ρέππας, ο Κακλαμάνης, ο Πρωτοπαππάς, ο Βενιζέλος, η Κατσέλη και οι λοιποί. Οι πρώτοι πίστεψαν στις μεταρρυθμίσεις και προσπάθησαν να τις κάνουν, οι άλλοι τις κοντράρισαν, ο Παπανδρέου ήταν ισορροπιστής. Ο Σαμαράς στα κεραμίδια, φουλ αντιμνημονιακός. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή ανέβαιναν.

Β. Η περίοδος Παπαδήμου - Πικραμμένου ήταν διεκπεραιωτική. Διευκόλυνε τον Σαμαρά να κάνει την «κωλοτούμπα» με τα δήθεν εναλλακτικά «Ζάππειά» του, επέφερε τη σμίκρυνση του ΠΑΣΟΚ και τη διάλυση του ΛΑΟΣ, μεγάλωσε τη Χρυσή Αυγή, γιγάντωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, γέννησε τη ΔΗΜΑΡ. Στο μεταξύ και οι λίγες μεταρρυθμίσεις κούτσαιναν, η κοινωνία φτώχαινε.

Γ. Η περίοδος Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη και στη συνέχεια μόνο των δύο πρώτων ήταν φάση οπισθοδρόμησης. Η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε, γιατί ο κρατισμός της δεν άντεξε το κλείσιμο της ΕΡΤ, και τελικά μισοδιαλύθηκε. Το ΠΑΣΟΚ συνέχισε να μικραίνει, ο κόσμος και στελέχη μετακόμιζαν μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, υποσχόμενος τα πάντα στους πάντες και κραδαίνοντας πλέον και εθνικά-θρησκευτικά λάβαρα, έγινε πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις, και διατηρήθηκε εκεί. Η κυβέρνηση κατάφερε να ολοκληρώσει την πώληση του ΟΠΑΠ, κατά τα άλλα «έδινε μάχες» με την «κακιά τρόικα».

Τα τρύπια παπούτσια της Αριστεράς: Από τον Βασίλη Τσουκαλίδη στη Ραχήλ Μακρή

 Θυμάμαι τον Βασίλη Τσουκαλίδη στο γραφείο του Βασίλη Καραγιάννη να μας αφηγείται ιστορίες για την Αριστερά στην Κοζάνη της δεκαετίας του 30. Για τις συγκέντρωσεις στο "Τιτάνια" όπου οι αντίπαλοι και οι χωροφύλακες τους κυνηγούσαν με τις πέτρες. Σεμνό και ανιδιοτελή όπως ήταν οι περισσότεροι αριστεροί εκείνης της εποχής. Το γραφείο του Βασίλη ήταν πάντα ένα ωραίο Εντευκτήριο των ανθρώπων της αριστεράς και του πολιτισμού. Εδώ βέβαια προκύπτει αυθόρμητα το μελαγχολικό ερώτημα: Πώς φτάσαμε από τον Βασίλη Τσουκαλίδη με το τρύπιο παπούτσι στη Ραχήλ Μακρή και τι συνεπάγεται αυτό;  Την απάντηση θα τη μάθουμε όλοι από Δευτέρα.

                                                                                                                       Μάκης Καραγιάννης

                                                                                                                                    

Παραθέτω το  κείμενο του Βασίλη Καραγιάννη.

Τα τρύπια παπούτσια της Αριστεράς

Ανήκε στην κατηγορία των λαϊκών συγγραφέων της αριστεράς, αλλά όχι των φλύαρων από τους οποίους πλήττεται το είδος αυτό της ιστορικής αφήγησης. Σύντομος, πυκνός, περιεκτικός προς το προφορικό ο λόγος του. Προπολεμικό στέλεχος του ΚΚΕ με μετοχή και συμμετοχή στα πάντα του με όλες τις συνέπειες (φυλακίσεις εξορίες εκτοπίσεις, βασανιστήρια κ.λπ). Στις κατοπινές μεταμορφώσεις του κινήματος ακολούθησε την Ανανεωτική Αριστερά. Εγραψε 6 μονογραφίες ολιγοσέλιδες 4, 5 τυπογραφικά, με τις εμπειρίες και τις σκέψεις του.
Ερχόταν στο γραφείο μου τακτικά όταν έφυγε από την Αθήνα κι εγκαταστάθηκε στην Ποντοκώμη – Κοζάνης (τη λέγαν κάποτε μικρή Μόσχα). Βασίλης Τσουκαλίδης (1913 Καρς Καυκάσου - 1991 Ποντοκώμη). Κοιτούσα στα πόδια του τα παπούτσια. Ηταν κομμένα και τα δύο στο εξωτερικό μέρος προς τα δάκτυλα. Είχαν από μια τρύπα. Μου θύμιζαν την τρύπα στη σημαία της Ρουμανίας μετά την εκτέλεση του Τσαουσέσκου. Το δέρμα του δεν ανεχόταν ξένο δέρμα. Κατεστραμμένο από τα βασανιστήρια. Αγρια κι αταλάντευτα αντιδογματικός. Ενα φεγγάρι συνομιλούσε ιδεολογικά με τον Μ. Γλέζο στο περιοδικού του δεύτερου «74». Ηταν αριστερός από τους γνήσιους, τους απόλυτους, τους ανιδιοτελείς, τους ασάλευτους σαν τις δρυς. Στο τελευταίο του βιβλίο του «Αναγκαστική αλλαγή καθοδήγησης» 1981 σημειώνει στον επίλογό του: «...Αν βρεθεί κανένας Μόσχος Χρήστος, κανένας Γκένιος Αθανάσης, Γλέζος, Δρακόπουλος, Κύρκος, Αναστασέας και πει δυό λόγια σαν επικήδειο, να μην αναφερθούν για ηρωισμούς, ούτε για κατορθώματα. Να περιοριστούνε στην απλή ζωή ενός αγωνιστή, που έζησε ολόρθος και θα πεθάνει ολόρθιος, χωρίς ποτέ να προσβάλει το Κόμμα. Θέλω στον τάφο μου να φυτευτεί ένα κυπαρίσσι κι από κάτω του ένας ζαρωμένος σκοίνος....». Δεν ήταν κανείς τους εννοείται. Του τα είπα μετ’ εμποδίων.
Γιατί τον θυμήθηκα. Δεν έζησα την προδικτατορική αριστερά της πράξης. Διάβασα γι αυτήν, όμως για κάποια (πολλά) της πρόσωπα μπορείς να πεις «Μύρο το χώμα που τα σκέπασε..» εν εξ αυτών κι ο Β. Τσκλδς - όπως κι ο γείτονάς του εν τάφοις, Κυριάκος Σιδηρόπουλος στο Μαυροδένδρι -με το τρύπια παπούτσια να θυμίζουν τα πολλά τραύματα και πολλαπλά κατάγματα του άλλοτε και του τώρα, αυτού του πολιτικού χώρου και τρόπου.
Τον βλέπω ευσταλή κι αγέρωχο σε μια φωτογραφία στη λαϊκή αγορά της Κοζάνης καλοκαίρι του 1989 μαζί με τους: Λ. Κύρκο, Γ. Μητλιάγκα, Στέλιο Νέστορα, Μάκη Καραγιάννη, Βασ. Τσιρίδη, Μ. Μαυρουδή της τότε Συνασπισμένης Αριστεράς και της Προόδου...
ΥΓ. Στη φωτογραφία φαίνεται η τρύπα στο παπούτσι του Β.  Τσουκαλίδη

Αγαπημένε (αριστερέ) Ντράγκι

 Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Για την αναμενόμενη (μετά τις εκλογές) κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ έχουν γραφτεί πολλά. Μόνο που δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε μέχρι τότε. Κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, η κωλοτούμπα έγινε ήδη. Δεν  ξέρω πόσους «πούρους» αριστερούς και άλλους που βρίσκονται σε έναν άλλον ανέφικτο κόσμο θα απογοητεύσει, αλλά προβλέπω ότι πολλούς νουνεχείς πολίτες θα ικανοποιήσει. Πρώτο σαφέστατο δείγμα το άρθρο Τσίπρα στους «Financial Times» (εδώ, όπως το δημοσίευσε ο επίσημος ιστότοπος του ΣΥΡΙΖΑ). Άρθρο ισορροπημένο, με σαφή διαλλακτικά μηνύματα προς τους ευρωπαίους εταίρους και δανειστές μας. Οι λεονταρισμοί του παρελθόντος(«go back, κυρία Μέρκελ», «ας λέει ό,τι θέλει ο Σόιμπλε» και τα παρόμοια τελείωσαν. Τώρα «δεν έχει νόημα να κραδαίνει η κάθε πλευρά τα όπλα που διαθέτει» (Τσίπρας-1). Το «κούρεμα» του χρέους παραμερίζεται. Η λέξη δεν υπάρχει πουθενά στο κείμενο. Τώρα ζητάμε καλύτερες «συνθήκες αποπληρωμής» του (Τσίπρας-2). Τώρα τελευταία, ο ΣΥΡΙΖΑ αγάπησε ξαφνικά τον κεντρικό ευρωτραπεζίτη Ντράγκι. Μάλιστα, τον εντάσσει στους εχθρούς των «ακραίων νεοφιλελεύθερων φωνών»(!), στις οποίες εντάσσει τον Σαμαρά (εδώ ο τρόπος που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ τις χτεσινές ανακοινώσεις Ντράγκι). Βέβαια, ο τίτλος είναι παραπλανητικός ή λειψός. Διότι ο Ντράγκι είπε και κάτι άλλο. Ότι θα αγοράσει ελληνικά ομόλογα (όχι αμέσως, από τον Ιούλιο), εφόσον έχει ολοκληρωθεί η αξιολόγηση και η Ελλάδα μπει σε νέο πρόγραμμα (εδώ η ολοκληρωμένη παρουσίαση της ανακοίνωσης του Ντράγκι).

Στέλιος Ράμφος: Στις κάλπες με άδειο στομάχι που θα γεμίσει με φαντασιώσεις, ξέροντας ότι όλοι του λένε ψέματα

Για πρώτη φορά οι ψηφοφόροι θα εξαρτήσουν την ψήφο τους από την πεποίθηση τους ότι λένε ψέμματα και οι δύο πρωταγωνιστές, λέει μεταξύ άλλων ο Στέλιος Ράμφος σε μια συνέντευξη που στην ουσία ψυχογραφεί τους Έλληνες ψηφοφόρους και κρίνει το σύγχρονο πολιτικό σύστημα. Εντύπωση προκαλεί η αναφορά του στο ΠΑΣΟΚ και στα στελέχη του που μετακινήθηκαν προς άλλα κόμματα λέγοντας: «Είναι πολύ σημαντικό ότι ο κόσμος καταψηφίζει το Πασόκ επειδή το Πασόκ έκανε λαθροχειρίες, η αθλιότητες ας πούμε, η καλλιέργησε ιδιοτέλειες, κ.τ.λ. Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν ψηφίζουν το Πασόκ αλλά ψηφίζουν όλους αυτούς από το Πασόκ  που μετεπήδησαν και που ήταν οι αίτιοι των λαθροχειριών του Πασόκ.  Αυτό για να καταλάβουμε την ψυχολογία των ανθρώπων». Ακολουθεί αναλυτικά η συνέντευξη του Στέλιου Ράμφου στον Αρη Πορτοσάλτε για τον ΣΚΑΪ.

-Πορτοσάλτε: Πάμε προς τις εκλογές ανάμεσα σε αλήθειες ψέματα και σε μία φαντασίωση για την εξουσία. Είμαστε ενημερωμένοι ως πολίτες;
-Σ.Ράμφος: Νομίζω είμαστε ενημερωμένοι με ένα ορισμένο τρόπο. Μας έχει ενημερώσει το αίσθημα μιας ελπίδας και όχι αυτά τα οποία έχουμε ακούσει. Γιατί συμβαίνει το εξής παράξενο, για πρώτη φορά στις εκλογές, οι ψηφοφόροι μεγάλο μέρος που μπορεί να διαμορφώσει και πλειοψηφία κάποια στιγμή, ψηφίζουν με δεδομένο ότι θα γίνει το αντίθετο απ ότι λένε τα κόμματα, και κυρίως το κόμμα το οποίο προηγείται στις δημοσκοπήσεις,  ο Σύριζα  συγκεκριμένα. Δηλαδή είναι δεδομένο για το εκλογικό σώμα, ότι θα κάνει τούμπα, και είναι δεδομένο σε μεγάλους αριθμούς δημοκοπικούς ότι θα υποχωρήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό έχει μια πρωτοτυπία γιατί για πρώτη φορά  οι ψηφοφόροι θα εξαρτήσουν την ψήφο τους από την πεποίθησή τους ότι λένε ψέματα οι δύο πρωταγωνιστές… Το ενδιαφέρον είναι ότι βασίζουν τη  επιλογή τους  στο ότι λένε ψέματα. Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι λένε ψέματα, η τουλάχιστον ότι είναι τόσο σίγουρο, θα έβαζα ένα 50-50 ας πούμε.

Η παραπλάνηση θα συνεχιστεί μέχρι την Κυριακή. Μετά θα επιστρέψει η πραγματικότητα

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Αν, το 2000, εποχή που προετοιμαζόμαστε να μπούμε στο ευρώ και να διοργανώσουμε Ολυμπιακούς Αγώνες, μας έλεγαν ότι ο αρχηγός της Αριστεράς θα αμόλαγε περιστέρια-Άγιο Πνεύμα στον ουρανό και ο πρωθυπουργός θα φώναζε «δεν θα επιτρέψουμε να κατεβάσουν τις εικόνες», θα γελούσαμε. Η χώρα, αντί με την οικονομική κρίση να συνειδητοποιήσει την κατάσταση και να ξεκινήσει μια εθνική προσπάθεια για να ξεπεράσει τα προβλήματά της, προτίμησε να κλείσει τα μάτια και να βρει καταφύγιο στο μακρινό παρελθόν. Οι μεν μιλάνε για την πρώτη ευκαιρία της Αριστεράς μετά από 70 χρόνια, δηλαδή μετά τον Εμφύλιο, οι δε δηλώνουν ότι θα κάνουν ό,τι χρειαστεί για να μην παραδώσουν την Ελλάδα στους κομμουνιστές. «Κουμμουνισταί και ταγματασφαλίτες», η παλιά Δεξιά και Αριστερά του 20ού αιώνα συγκρούονται, ενώ τα προβλήματα του 21ου αιώνα ούτε καν συζητούνται. Το πολιτικό σύστημα επί 5 χρόνια, για να μη χάσει τους πελάτες, έστησε ένα σκηνικό «Τρόικα εναντίον Ελλήνων». Για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, το πρόβλημα δεν είναι η κρίση αλλά το μνημόνιο. Μας φταίει δηλαδή όχι το γεγονός ότι χρεοκοπήσαμε και δεν ζούμε χωρίς δανεικά, αλλά τα δανεικά που μας κρατάνε στη ζωή. Γιατί δεν είναι περισσότερα. Ζούμε ακόμα με τα λεφτά του μνημονίου, πήραμε το μεγαλύτερο δάνειο και διαγραφή χρέους της ιστορίας και εμείς ακόμα κατηγορούμε την Ευρώπη.

Η ...λεπίδα έρχεται

 Του Προκόπη Δούκα, Athens Voice

«Πέρνα τη Δευτέρα από τη ΔΕΚΟ που θα διοικώ, για να κλείσουμε συμφωνίες». Αυτά είναι τα λόγια κομματικού στελέχους, πρώην Πασοκτζή, προς επαγγελματία του χώρου του. Φυσικά, τα «ντιλ» δεν θα υπογραφούν τη Δευτέρα, αλλά η φράση είναι ενδεικτική της νοοτροπίας για την κατάληψη της εξουσίας. Μπροστά στην κάλπη, η αντιμετώπιση της κατάστασης έχει τον ενθουσιασμό του φανατικού ή στην καλύτερη περίπτωση του νεοφώτιστου. Πολλοί Έλληνες είναι έτοιμοι να ξαναψηφίσουν τους χειρότερους, σε όλο το κομματικό φάσμα. Κανενός δεν ιδρώνει το αυτί που οι τράπεζες στραγγίζουν, ενώ τα δις φεύγουν στο εξωτερικό με ρυθμούς πολυβόλου, από την επιπολαιότητα και των δύο πρωταγωνιστών της πολιτικής μας ζωής. Κανείς δεν ανησυχεί που τα πάντα έχουν ανασταλεί στην οικονομία και ο δανεισμός των ελληνικών επιχειρήσεων από το εξωτερικό έχει κοπεί μαχαίρι. Αμεριμνησία για όλους; Όχι, ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος δείχνει και πάλι να ασφυκτιά. Είναι αυτό που εκφράζεται από το ερώτημα: «Αυτοί πρέπει να φύγουν και οι επόμενοι δεν πρέπει να έρθουν. Τι στο καλό κάνουμε;» Ωστόσο, το αδιέξοδο του πολωτικού, δικομματικού ανταγωνισμού έχει κάποιες λύσεις, μη βεβαρημένες από την πρόσφατη διακυβέρνηση. Όλα δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία δεν έχει καμία ελπίδα πια να κατακτήσει την πρώτη θέση. Ο Αντώνης Σαμαράς, που διαχειρίστηκε τις τύχες μας όσο πιο παλαιοκομματικά και μικροπολιτικά μπορούσε, επιδιώκει μια διαχειρίσιμη ήττα, με σχετικά ανεκτή διαφορά, ώστε να μπορέσει να κρατηθεί στην καρέκλα του Προέδρου της ΝΔ, και ίσως και να επανακάμψει, όπως ελπίζει, μετά από μια κατάρρευση του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που αυτή η κατάρρευση, αν συντελεστεί, δεν θα αφορά μόνο το νικητή των εκλογών.

Σκέψεις μπροστά στην κάλπη

 Του Κώστα Καρακώτια, Έθνος

Τα έθνη και οι κοινωνίες δεν είναι απαρασάλευτα, αιώνια και υπεριστορικά φαινόμενα. Γεννιούνται, συγκροτούνται, ακμάζουν, παρακμάζουν και μερικές φορές εξαφανίζονται. Η ιστορική διαχρονία είναι γεμάτη από λαούς και κάποτε οργανωμένες και ακμάζουσες κοινωνίες που χάθηκαν στην ανέλιξή τους. Η εξαφάνισή τους όμως από το ιστορικό προσκήνιο δεν ήταν νομοτελειακό γεγονός αλλά συνήθως αποτέλεσμα κάποιων επιλογών τους. Ο φημισμένος Αμερικανός καθηγητής Βιογεωγραφίας Jared Diamond στο βιβλίο του με τον τίτλο «Κατάρρευση» και υπότιτλο «πώς οι κοινωνίες επιλέγουν να αποτύχουν ή να επιτύχουν» (μτφ. Σοφία Νικολαΐδου ? Βασίλης Σακελλαρίου, εκδ. Κάτοπτρο, 2006) διερευνά και αφηγείται ανάγλυφα πως κάποιοι αρχαίοι πολιτισμοί κατέρρευσαν αφήνοντας πίσω τους ερείπια. Η βασική αιτία της κατάρρευσης, ανάμεσα σε άλλες βέβαια, ήταν η λήψη και η εφαρμογή ανορθολογικών αποφάσεων. Οι κοινωνίες αυτές, είτε για λόγους κυριαρχίας των ηγετικών τους ομάδων είτε για λόγους συλλογικής αμεριμνησίας, επέλεξαν τελικά την αυτοκαταστροφή τους. Τα παραπάνω δεν λέγονται με σκοπό να λειτουργήσουν τρομοκρατικά για τις εκλογές της Κυριακής. Λέγονται για να τονίσουν την αναγκαιότητα της ορθολογικής σκέψης πριν από την τελική επιλογή. Δυστυχώς, το διακύβευμα δεν είναι μόνον η εναλλαγή της κυβερνητικής εξουσίας αλλά ενδεχομένως και η παραμονή της ελληνικής κοινωνίας στους ευρωπαϊκούς και δυτικούς θεσμούς.

Ο φτηνός αγώνας του ενός ευρώ…

 Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Μου αρέσουν πολύ οι πλούσιοι αγωνιστές, που προτρέπουν τους άλλους (και τους φτωχούς) να στηρίξουν τις τράπεζες τώρα που οι κινδυνολόγοι διαδίδουν (τι άλλο;) κινδυνολογίες και οι καταθέτες σηκώνουν τα λεφτά τους. Μάλιστα, ένας από αυτούς τους πλούσιους αγωνιστές, αφού κατακεραυνώνει τους κινδυνολόγους, ζητάει (και) από τους φτωχούς να καταθέσουν συμβολικά από ένα ευρώ στις τράπεζες, για να μην περάσει η κινδυνολογία (εδώ)! Προσπερνώ το φαιδρό της προτροπής (τι θα γινόταν, δηλαδή, αν μερικά εκατομμύρια Ελληνες πήγαιναν στις τράπεζες για να καταθέσουν… ένα ευρώ ο καθένας!) και αντιπροτείνω στον προτείνοντα να κάνει κάτι άλλο: να καλέσει όσους συντρόφους του έχουν ακόμα καταθέσεις στο εξωτερικό να τις φέρουν, έστω την ύστατη ώρα, σε ελληνικές τράπεζες. Επίσης, όσοι έχουν επενδύσεις σε ξένες τράπεζες -σύμβολα του πιο ακραίου καπιταλισμού (περσινά παραδείγματα εδώ)- να τις ρευστοποιήσουν και να καταθέσουν το προϊόν σε ελληνικές τράπεζες. Αν αυτό γίνει και ανακοινωθεί εν χορδαίς και οργάνοις, θα καταρρεύσει όλη η κινδυνολογία του Σαμαρά, αφού τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα δείξουν ότι δεν φοβούνται τίποτα.

Ενας Γάλλος στη Νέα Υόρκη

 Επιμέλεια Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Ενα έργο που έχει κερδίσει επάξια τη διεθνή αναγνώριση και αποτελεί ήδη μοναδική συγγραφική κι εκδοτική επιτυχία, το βιβλίο του Γάλλου οικονομολόγου Τομά Πικετί «Το Κεφάλαιο τον 21ο αιώνα», κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας (από τις εκδόσεις «Πόλις», σε μετάφραση Ελίζας Παπαδάκη). Ο Ελληνας αναγνώστης θα διαπιστώσει με έκπληξη ότι ένα βιβλίο 744 σελίδων, το οποίο επιπλέον περιέχει μεγάλο αριθμό γραφημάτων, πινάκων, στατιστικών στοιχείων, μπορεί να είναι αληθινά ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα. Στο επίκεντρο της ανάλυσης του Πικετί βρίσκεται το πρόβλημα της κατανομής του πλούτου και των ανυπόφορων και αυθαίρετων ανισοτήτων που παράγει ο καπιταλισμός. Η συζήτηση του Τομά Πικετί με τους Αμερικανούς νομπελίστες οικονομολόγους Τζόζεφ Στίγκλιτς και Πολ Κρούγκμαν –απόσπασμα της οποίας παρουσιάζουμε στη συνέχεια- έγινε στις 16 Απριλίου 2014 στο Πανεπιστήμιο City της Νέας Υόρκης.

Τομά Πικετί: Αυτή η συλλογική μελέτη άρχισε πριν από 15 χρόνια και αποτελείται από δύο μέρη. Από τη μια μεριά συλλέξαμε δεδομένα για τα εισοδήματα σε εκείνες τις χώρες όπου υπήρχε από καιρό προσωπικός φόρος εισοδήματος. Δηλαδή σε όλες τις δυτικές χώρες και στην Κίνα, την Ινδία, καθώς και σε πολλά έθνη της Λατινικής Αμερικής. Από την άλλη μεριά, συλλέξαμε τα δεδομένα για τις περιουσίες, χρησιμοποιώντας και τις στατιστικές για τους φόρους κληρονομιών. Ευρώπη και Ιαπωνία είναι δύο διαφωτιστικά παραδείγματα για να κατανοήσουμε πώς δημιουργείται μια περιουσιοκρατική κοινωνία, στην οποία αυτό που μετράει είναι ο κληρονομημένος πλούτος: χαμηλή γεννητικότητα και ασθενική οικονομική ανάπτυξη καθιστούν κυρίαρχο τον ήδη συσσωρευμένο πλούτο.

Η Ευρώπη που (δεν) ονειρευτήκαμε

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athens Voice

Ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα δεν ήταν μέλος της ευρωζώνης ή ας υποθέσουμε ότι μονομερείς κινήσεις, όπως το δημοσιονομικό κενό που δημιουργεί η εφαρμογή του Προγράμματος Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ, θα την θέσουν εκτός, θα έπαυε τότε να υπάρχει πρόβλημα με το ευρώ; Το πρόβλημα στη Νομισματική Ένωση είναι απλά οι σπατάλες του τεμπέλη Νότου ή μόνο η κακή αρχιτεκτονική του ευρώ; Η κρίση εξηγείται με την επίκληση κάποιων ιδιαίτερα «δημοφιλών» μύθων. Για όλα φταίνε αποκλειστικά οι δημόσιες δαπάνες του σπάταλου Νότου. Η ανάπτυξη της Ευρώπης, υποστηρίζουν αυτοί οι μύθοι, θα προέλθει μόνο μέσα από πολιτικές εσωτερικής υποτίμησης: μείωση των μισθών, αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και μείωση της φορολογίας των εισοδηματικά ισχυρών. Στον πολιτικό κόσμο είναι μειοψηφία όσοι ισχυρίζονται ότι για την κακή πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο κύριος ένοχος είναι οι εφαρμοζόμενες πολιτικές λιτότητας. Είναι βεβαίως πλειοψηφία στον επιστημονικό κόσμο. Αλλά ποιος ακούει τους προοδευτικούς οικονομολόγους, όταν την πολιτική της Ευρώπης καθορίζουν τα κατά Κόλιν Κράουτς συμφέροντα των Μεγάλων Εταιρειών; Ο χειρότερος δρόμος για την «περισσότερη Ευρώπη» είναι ο δρόμος της συνέχισης στο διηνεκές της πολιτικής της λιτότητας. Με τις ακολουθούμενες σήμερα πολιτικές αντί της «περισσότερης Ευρώπης» ανοίγεται μια τάφρος μεταξύ ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου, ανάμεσα στα κράτη- πιστωτές και στα κράτη- οφειλέτες. Ταυτοχρόνως ανοίγει άλλη μια τάφρος. Αυτή μεταξύ των κυβερνουσών ελίτ και των απογοητευμένων λαών. Η κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι κρίση χρέους αλλά πολιτικής. Το θέμα δεν είναι μόνο να αποτραπεί η κατάρρευση του ευρώ, αλλά να αποτραπεί η απαξίωση των ευρωπαϊκών αξιών.

Καπιταλισμός ή κλεπτοκρατία;

 Του Κώστα Καλλίτση, Καθημερινή

Γιατί δεν γίνονται επενδύσεις και παραμένει ισχνή η παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας; Ενας ισχυρισμός (με ακραία ταξικό περιεχόμενο) είναι ότι φταίει το υψηλό «εργατικό κόστος». Αλλος, ότι φταίει η κυβερνητική αστάθεια και η αβεβαιότητα που προκαλεί. Πιστεύω ότι βοηθά στην προσέγγιση του πυρήνα του ελληνικού προβλήματος η άποψη ότι ο καθοριστικός παράγοντας που αποτρέπει τις επενδύσεις είναι το ίδιο το μοντέλο της «δήθεν επιχειρηματικότητας», το ευρέως διαδεδομένο μοντέλο του παρασιτικού πλουτισμού, με πελατειακά έως προκαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Οτι οι παρασιτικές σχέσεις (αυτό που αποκαλείται καθεστώς κλεπτοκρατίας) εμποδίζουν τις επενδύσεις και την ίδια την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Αυτές πρέπει να ανατραπούν. Πώς εξηγείται ότι οι ιχθυοκαλλιέργειες, ένας εξαιρετικά δυναμικός, εξωστρεφής και ανταγωνιστικός κλάδος της ελληνικής οικονομίας που ξεκίνησε με τις πλέον ευοίωνες προοπτικές, οδηγήθηκαν στο βαθύ, βαθύτατο «κόκκινο» και σημείωσαν παταγώδη αποτυχία; Πώς, πάλι, εξηγείται, ξενοδοχειακά συγκροτήματα, ακόμα και στις πιο καλές χρονιές για τον ελληνικό τουρισμό, όταν υπάρχει έκρηξη αφίξεων και δεν μένει ούτε δωμάτιο ούτε κρεβάτι ελεύθερο, αυτά να εμφανίζουν ζημίες, να παίρνουν το ένα μετά το άλλο δάνεια από τις τράπεζες ή/και να αποσπούν ευνοϊκές ρυθμίσεις αυτών των δανείων; Πώς εξηγείται ότι εταιρείες στον χώρο της υγείας, όταν η σχετική δαπάνη ήταν σε ύψη ρεκόρ, εμφάνιζαν ελάχιστα κέρδη ή ζημίες; Ολοι αυτοί είχαν υψηλό «εργατικό κόστος» ή, μήπως, κλονίζονταν από την πολιτική αβεβαιότητα; Ανάλογα ερωτήματα τίθενται για κλάδους και επιχειρήσεις της χώρας. Κάθε περίπτωση είναι ειδική. Αλλά, με τις αναγκαίες διαφοροποιήσεις, το μοτίβο της ερμηνείας τέτοιων φαινομένων (που έχουν πάρει διαστάσεις παθογένειας της οικονομίας μας...) θεωρείται περίπου κοινό:

Χωρίς ιδέες όλα επιτρέπονται

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, http://metarithmisi.gr/

Είναι δίκαιη η αγανάκτηση και τα υποτιμητικά σχόλια για τις μετεγγραφές πολιτικών «πρώτης γραμμής» από το ένα κόμμα στο άλλο. Δίκαιη η αγανάκτηση, αλλά όχι και η έκπληξη. Αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι κάτι το αναμενόμενο. Οφείλεται στην απόλυτη αποϊδεολογικοποίησή του. Η πολιτική κινητικότητα είναι υγιές στοιχείο σε κάθε σύστημα. Υπό αυτή την έννοια είναι απαραίτητη και για το πολιτικό σύστημα. Η κινητικότητα είναι αποδεκτή, όταν αυτή συνοδεύεται και από σαφή έκθεση των δεδομένων. Είναι γνωστή η απάντηση του Κέινς όταν μια φορά τον ρώτησαν γιατί αλλάζει θέσεις και απόψεις. Η απάντησή του ήταν: «Μα καλά, όταν αλλάζουν τα δεδομένα, εσείς τι κάνετε; Δεν αλλάζετε θέσεις;». Αν οι μετεγγραφές οφείλονταν στην «αλλαγή των δεδομένων», τότε μάλλον κανείς λογικός δεν θα μπορούσε να προβάλει ενστάσεις γι’ αυτές. Αυτό όμως που συμβαίνει σήμερα δεν εμπίπτει σ’ αυτήν την περίπτωση. Κατ’ αρχάς πρέπει να γίνει σαφές ότι η πολιτική ζωή δεν είναι ο μόνος τομέας στον οποίο βραβεύεται η στοίχιση πίσω από τους δυνατούς. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης συμβίωσης: είτε μιλάμε για επαγγελματική ανέλιξη, για προσωπική καριέρα, για προάσπιση της οικογένειας κ.λπ. Αν δεν θέλουμε να γίνουμε διαμετακομιστές ενός βαθύτατα ηθικολογικού συντηρητισμού, θα πρέπει να εξηγούμε αυτές τις συμπεριφορές με γνώμονα τη θεμιτή επιδίωξη του καθενός να προσεγγίσει την ευημερία με τα ατομικά μέσα και τις προσωπικές δεξιότητες που κατέχει. Η επιδίωξη της ατομικής ευημερίας, αν δεν χρησιμοποιεί μέσα που βλάπτουν την ευημερία των άλλων, δεν έχει τίποτα το μεμπτό. Αντιθέτως, μακριά από τις δοξασίες του ηθικολογικού συντηρητισμού, αυτή είναι μια φυσιολογική προσαρμογή στις πολύπλοκες κοινωνίες των πολιτών όπου ζει ο σημερινός δυτικός άνθρωπος.

Πλησίστιοι στα βράχια

 Του Πέτρου Παπασαρνατόπουλου, http://metarithmisi.gr

Στους ανά την Ελλάδα καφενέδες, κατά την εύστοχη έκφραση του Χάρη Μπουσμπουρέλη, οι πολιτικές συζητήσεις έχουν ανάψει, εκτοπίζοντας κάθε άλλο θέμα. Στους χώρους κοινωνικής συνάθροισης δεν υπάρχει άλλο θέμα πέραν των επικείμενων εκλογών της 25^ης Ιανουαρίου. Ακόμα και οι αδιάφοροι υποχρεώνονται να λάβουν μέρος στις συζητήσεις. Η Ελλάδα αναστενάζει στο γήπεδο της πολιτικής. Σε αυτή τη διαδικασία «κοινωνικοποίησης» της πολιτικής, τα επιχειρήματα σταδιακά απλοποιούνται, απλουστεύονται και σιγά σιγά μετατρέπονται σε εδραίες πεποιθήσεις, σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Με τον τρόπο αυτό, ο «κοινός νους» γεμίζει με βεβαιότητες και δεν έχει αμφιβολίες για τις επιλογές του. Οι πεποιθήσεις μετατρέπονται σε στερεότυπα. Η διαφαινόμενη εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ εδράζεται σε τρεις στερεοτυπικές κατασκευές που έχουν αποκτήσει διαστάσεις αυτονοήτου. Αυτές είναι:

1) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει αυτά που επαγγέλλεται και θα κάνει κυβίστηση.

2) Οι Ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν.

3) Η κατάσταση, ατομικά αλλά και στη χώρα, είναι τόσο χάλια που δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα.

Αξίζει τον κόπο να εξετάσουμε αυτές τις τρεις στερεοτυπικές πεποιθήσεις για να διαπιστώσουμε εάν αντέχουν στη βάσανο της κριτικής ανάλυσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει αυτά που επαγγέλλεται

Η πεποίθηση αυτή δεν απαντάται μόνο στις απλοϊκές προσεγγίσεις αλλά και σε πολλές, σοβαρές, πολιτικές αναλύσεις. Πρόκειται για αξιοπερίεργο αλλά και εντυπωσιακό φαινόμενο. Την ίδια στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει ότι μετεκλογικά επιθυμεί να συνεργαστεί με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πολλοί αναλυτές μιλούν για μετριοπαθή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και εξετάζουν ενδεχόμενα συνεργασίας με μετριοπαθή κόμματα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας. Εάν δεν πρόκειται για μετατροπή επιθυμιών σε πραγματικότητα, τότε είναι σοβαρότατη λογική αστοχία.

Οι αντιφάσεις γίνανε βόλια…

 Του Γρηγόρη Ψαριανού, Athens Voice

ΚΑΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ.

Λοιπόν, ο σοφός λαός απαντά σύμφωνα με όλα τα ευρήματα –όχι με άθροιση των ευρημάτων αλλά σε κάθε μέτρηση ξεχωριστά– πώς:

- Έλεγε πως θέλει να γίνουν εκλογές σύντομα.

- Έλεγε πως δεν θέλει εθνικές εκλογές τώρα.

- Πιστεύει ότι με τις εκλογές δεν αλλάζει τίποτα.

- Όταν γίνουν θα ψηφίσει πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ.

- Δεν πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει και θα κάνει αυτά που λέει.

- Ψηφίζει για «καταλληλότερο πρωθυπουργό» τον Σαμαρά.

- Πιστεύει ότι την «καλύτερη διαπραγμάτευση» θα την κάνει ο Τσίπρας.

- Θέλει να παραμείνει η χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη και θέλει για νόμισμα το ευρώ.

- Πιστεύει ότι με τη δραχμή ήμασταν καλύτερα.

- Δεν θέλει επιστροφή στη δραχμή.

- Θέλει διαγραφή του χρέους και θεωρεί τους δανειστές στυγνούς τοκογλύφους.

- Πιστεύει ότι οι κυβερνήσεις που ψήφιζε επί 40 χρόνια ήταν απαράδεκτες και αυτές έφεραν τη χώρα στον γκρεμό.

- Πιστεύει επίσης, ταυτόχρονα, πως για όλα τα δεινά μας φταίνε οι ξένοι.

- Θεωρεί ότι η είσοδός της στην Ε.Ε. ζημίωσε την Ελλάδα.

- Πιστεύει ότι η Ευρώπη χρωστάει στην Ελλάδα και όχι το αντίστροφο.

- Πιστεύει ότι το πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του, είναι διεφθαρμένο.

- Εμπιστεύεται πιο πολύ την Εκκλησία, τον Στρατό και τα Σώματα Ασφαλείας.

Μην πυροβολείτε τη Ραχήλ

«Λοιπόν ναι. Ιδού η Ρόδος. Και το πήδημα σε λίγες μέρες, με την ώθηση του ελληνικού λαού. Με τη δική σας ώθηση», τόνισε με νόημα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας στη διάρκεια προεκλογικής ομιλίας του στη Ρόδο….

Ο Σαρλ Μπωντλαίρ το είχε πει πολύ νωρίς. «Το πήδημα είναι ο λυρισμός του όχλου». Κι ο Αλέξης Τσίπρας το γνωρίζει πολύ καλά και τον κολακεύει συνέχεια. «Ότι θέλει ο λαός…». Είναι  ο πρώτος ηγέτης της αριστεράς που μιλάει μια τέτοια γλώσσα. Που εισήγαγε τις προσωπικούς χαρακτηρισμούς στη βουλή για τους αντιπάλους του. Που κάνει εξωτερική πολιτική με τα «Ουλαντρέου».

 Αλήθεια πώς δε το σκέφτηκε κανείς ηγέτης μέχρι τώρα στην αριστερά! Ο Λεωνίδας Κύρκος που ήταν έξοχος ρήτορας;  Ο Χαρίλαος Φλωράκης με τη θυμοσοφία του; Τουλάχιστον ο Ηλίας Ηλιού που είχε μεταφράσει και τη «Ρητορική» του Αριστοτέλη;  Αλλά αυτοί δεν ένιωσαν την ταξική οργή του Τσίπρα.  Οι εξορίες και οι φυλακές ήταν χάδια μπροστά στα βάσανα της μνημονιακης Ελλάδας που νιώθει ο  διευθυντής του «Κόκκινου» και  αποκαλεί τον πρωθυπουργό «μαλάκα». Γι΄αυτό λοιπόν μην πυροβολείτε τη Ραχήλ. Είναι το σύμπτωμα. Το πρόβλημα είναι ότι η αριστερά αισθητικά, ιδεολογικά και πολιτιστικά μοιάζει  όλο και πιο πολύ με τη Ραχήλ Μακρή. Γίνεται το αυθεντικό της δείγμα.

G.F.