Ο σκορπιός και ο βάτραχος

Φωτο: Αλέξανδρος Βρεττάκος

Του Δημοσθένη Κούρτοβικ, 30.6.12

Ενας διδακτικός μύθος για τη νεοελληνική τραγωδία

Τον συντομότερο και μεστότερο ορισμό της τραγωδίας τον έχει δώσει ο Χέγκελ: τραγωδία είναι η σύγκρουση του σωστού με το σωστό. Η σύγχρονη ελληνική τραγωδία είναι η αδυναμία συμφιλίωσης και σύνθεσης δύο εξίσου σωστών θέσεων. Η μία θέση λέει ότι η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει επιτέλους μια δημιουργική, παραγωγική οικονομία και ένα εύρυθμο, δίκαιο κράτος, που δεν θα υπάρχει για να εξυπηρετεί τα κόμματα, τους πολιτικούς και την πελατεία τους αλλά το κοινό συμφέρον• ένα κράτος που δεν θα φράζει τον δρόμο στους άξιους για να περνούν ζωή χαρισάμενη ανάξιοι κομματικοί ευνοούμενοι. Λέει ακόμη η θέση αυτή ότι η Ελλάδα πρέπει πάση θυσία να αποφύγει την απομόνωση, μια απομόνωση που, ιστορικά, έπαιρνε πάντα τη μορφή της αποκοπής από τη Δύση και οι προηγούμενες γενιές την έχουν πληρώσει πανάκριβα, με πισωγυρίσματα και εθνικές καταστροφές.

Σύνοδος Κορυφής: Δεν έγιναν όλα, έγιναν όμως πολλά

Του Γεράσιμου Γεωργάτου, Μεταρρύθμιση, 30.6.12

«Δεν έγιναν όλα, έγιναν όμως πολλά». Με αυτή τη φράση θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής, 28 – 29 Ιουνίου 2012, σε σχέση με την πολυεπίπεδη κρίση που αντιμετωπίζει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και με δεδομένο το δυσμενή συσχετικό δυνάμεων με πλειοψηφία συντηρητικών κυβερνήσεων. Πιο συγκεκριμένα, οι ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν: α) την πιλοτική εφαρμογή του ομολόγου έργων β) τη διάθεση κονδυλίων ύψους 120 δις ευρώ για την ανάπτυξη στους τομείς των μεταφορών, της ενέργειας και της ψηφιακής τεχνολογίας γ) τη δυνατότητα επέμβασης μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας στην αγορά ομολόγων ώστε να συμπιέζονται τα επιτόκια των χωρών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα δ) την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών απευθείας από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ), ώστε να μην εγγράφονται τα σχετικά κονδύλια στους δημόσιους προϋπολογισμούς και αυξάνουν το έλλειμμα. Το τελευταίο θα ισχύσει άμεσα για την Ισπανία, την Ιταλία και μάλλον για την Ιρλανδία ε) τη δημιουργία ενός υπερεθνικού φορέα που θα εποπτεύει τις τράπεζες των 17 κρατών - μελών της Ευρωζώνης που αποτελεί το πρώτο βήμα προς την τραπεζική ένωση.

Το ΚΚΕ χάνει. Οι ιδέες του;

Του Γιώργου Σιακαντάρη, NEA, 29.6.12

Αν κρίνουμε από το 4,5%, το ποσοστό που έλαβε το ΚΚΕ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, μάλλον θα πρέπει να θεωρείται ο μεγάλος ηττημένος των τελευταίων εκλογών. Το κόμμα που κατόρθωσε να διατηρήσει τις δυνάμεις του, έστω και κρυπτόμενο αρχικά στον τότε ενιαίο Συνασπισμό, το μοναδικό κόμμα που μετά το 1993 επετύγχανε, αν και εσταλινοποιείτο ολοένα και περισσότερο, να διατηρεί και να αυξάνει τις δυνάμεις του, «κατόρθωσε» στις τελευταίες εκλογές να χάσει το 50% της δύναμής του. Τα λεγόμενα ελληνικά παράδοξα είναι πάρα πολλά, ένα απ' αυτά είναι και η γενικευμένη αντίληψη περί δήθεν ηγεμονίας των ιδεών του ΚΚΕ στην ελληνική κοινωνία - ενώ αυτό που φαίνεται ηγεμονία των ιδεών του ΚΚΕ και της Αριστεράς δεν είναι ακριβώς κάτι τέτοιο. Εδώ ο απατών σύζυγος θα είχε δίκιο αν δήλωνε στη γυναίκα του, που τον πιάνει στα πράσα, πως «δεν είναι αυτό που νομίζεις». Γιατί η ηγεμονία των ιδεών του ΚΚΕ δεν ήταν η ηγεμονία των ιδεών της ευρωπαϊκής Αριστεράς, αλλά η ηγεμονία των βαθύτερων συντηρητικών ιδεών.

Σχολές σπατάλης

Tου Nίκου Kωνσταντάρα, Καθημερινή, 29.6.12

Τα χρέη των κομμάτων που κυβέρνησαν την Ελλάδα τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες αναδεικνύουν τη βαριά αρρώστια του πολιτικού μας συστήματος, η οποία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του οικονομικού αδιεξόδου της χώρας. Σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών, την τελευταία δεκαετία η Νέα Δημοκρατία έλαβε από κρατικές επιχορηγήσεις 271 εκατ. ευρώ και το ΠΑΣΟΚ 254 εκατ. Σαν να μην έφτανε αυτό, εκτιμάται ότι σήμερα χρωστούν από 130 εκατ. ευρώ! Είναι δυνατόν δύο κόμματα να έχουν ξοδέψει 525 εκατ. ευρώ σε δέκα χρόνια, να χρωστούν κι άλλα 260 εκατομμύρια, να μην έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς και να καλούνται να βγάλουν τη χώρα από την κρίση; Η χρηματοδότηση των κομμάτων και των πολιτικών είναι μείζον θέμα σε όλο τον κόσμο, με τους χρηματοδότες να επιχειρούν πάντα να αποσπάσουν αθέμιτα προνόμια. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς, όμως, ότι υπάρχουν πολλές χώρες όπως η δική μας, όπου ενώ δίδονται τόσα χρήματα σε μορφή κρατικών επιχορηγήσεων, μένουν τόσα σκοτεινά σημεία στη χρηματοδότηση των κομμάτων και στη διαχείριση της εξουσίας. (Οπως σημείωνε χθες στην «Κ» ο Κωνσταντίνος Ζούλας, και τα μικρότερα κόμματα πήραν μεγάλα ποσά από το 2000 έως το 2011: το ΚΚΕ έλαβε 64 εκατ. ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ 48 εκατ. και ο ΛΑΟΣ 39 εκατ.).

ΔΗΜ.ΑΡ: Κατηγορεί τους ευρωπαίους ηγέτες για επιλεκτικές αποφάσεις

Με ανακοίνωσή της η Δημοκρατική Αριστερά ασκεί κριτική στους ευρωπαίους ηγέτες για τις αποφάσεις τους στη Σύνοδο Κορυφής. Ειδικότερα, η ΔΗΜ.ΑΡ τους κατηγορεί ότι προχώρησαν μόνο σε ορισμένα μικρά, δειλά και αποσπασματικά βήματα σε σχέση με την πολυεπίπεδη κρίση που αντιμετωπίζει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και επισημαίνει ότι το ζήτημα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών δεν μπορεί να χρησιμοποιείται επιλεκτικά για ορισμένες μόνο χώρες. 

«Η αλληλεγγύη οφείλει να είναι καθολική για να είναι πραγματική. Η χώρα μας χρειάζεται να επανέλθει στη φθινοπωρινή Σύνοδο Κορυφής και να διεκδικήσει δυναμικά αυτά για τα οποία έχει δεσμευτεί η ελληνική κυβέρνηση», αναφέρει 

επίσης η ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ.

Μηνύματα από την ελληνική Ιστορία. Οι δρόμοι του ανορθολογισμού και ποιοι τους προετοίμασαν

Του Βασίλη Κρεμμυδά, NEA, 28.6.12

Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου είχα γράψει σε αυτές εδώ τις σελίδες για τα μηνύματα που εξήχθησαν από εκείνη την αναμέτρηση, μηνύματα «που δεν έλαβαν οι πολιτικοί»• ήμουν τότε φοβισμένος από κάποια νέα, πρωτόγνωρα για την Ελλάδα, φαινόμενα, τα οποία είχα αποδώσει στη διάλυση του κοινωνικού ιστού από συγκεκριμένες πολιτικές εκμαυλισμού και εξουθένωσης της κοινωνίας, η οποία είχε μείνει χωρίς συνοχή, ανερμάτιστη και απροστάτευτη και, τελικά, έτοιμη να υποδεχθεί και να αγκαλιάσει ανορθολογικές ιδεολογίες και πρακτικές. Αυτές οι ιδεολογίες και οι πρακτικές, όμως, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την Ιστορία αυτής της κοινωνίας κατά τους τελευταίους - δυόμισι κοντεύει - αιώνες. Κατά τις τελευταίες εκλογές, στις 17 Ιουνίου, όλα αυτά επαναλήφθηκαν και συγκεκριμενοποιήθηκαν. Οι δυνάμεις του ανορθολογισμού επανεμφανίστηκαν πιο ρωμαλέες. Επιπλέον, αυξήθηκε η αποχή από την ψηφοφορία και έφτασε στο 40%, τέσσερις δηλαδή στους 10 δεν ψήφισαν. Πρόκειται για κοινωνική συμπεριφορά απολύτως ανορθολογική. Αν σε αυτούς προστεθούν και οι ψηφοφόροι εκείνοι που προτίμησαν τα κόμματα του αντιευρωπαϊσμού, του αντιδιαφωτισμού, δηλαδή του ανορθολογισμού, φτάνουμε σε ποσοστά που ξεπερνούν κατά πολύ το 50%.

Δεν μπορεί, λοιπόν, να μη σκεφτεί κανείς: είναι δυνατόν αυτή η κοινωνί

Τα παραμύθια με τους Ρώσους

Του Σήφη Πολυμίλη, ΒΗΜΑ, 28.6.12

Ενας από τους μύθους που κυριάρχησαν τα δυο τελευταία χρόνια της κρίσης ήταν ότι η Ελλάδα είχε και άλλες εναλλακτικές λύσεις από το να προσφύγει στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς για βοήθεια. Θα θυμάστε ίσως, τον Μίκη να ξεσπαθώνει στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων κατά των αποικιοκρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να δηλώνει ότι η Ρωσία και η Κίνα ήταν έτοιμες να μας προσφέρουν περίπου δωρεάν βοήθεια, χωρίς μνημόνια και πράσινα άλογα... Συνταγή που υιοθέτησε, πιο κομψά είναι αλήθεια και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και διάφοροι νεόκοποι εθνοσωτήρες τύπου Καμμένου. Εμφάνιζαν μάλιστα ως υπόδειγμα ικανής διαπραγμάτευσης την Κύπρο που είχε πάρει ένα πρώτο δάνειο 2,5 δισ. από τους Ρώσους.  Μόνο που προχθές αποδείχθηκε περίτρανα πως μας πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες... Η Κύπρος χρειάστηκε να δανειστεί ένα σχετικά ασήμαντο ποσό, για τα δικά μας δεδομένα, μόλις 10 δισ. Το αναζήτησε και στη Ρωσία και στην Κίνα για να αποδειχθεί ότι οι όροι που έβαζαν ήταν πολύ πιο σκληροί από αυτούς που επέβαλλε σε μάς η Ευρώπη...

Το αντιπολιτευτικό ισοδύναμο της παρακμασμένης μεταπολίτευσης

Του Σάκη Κουρουζίδη, Μεταρρύθμιση, 28.6.12

«Ο ποιητής δεν υπόσχεται. Διατίθεται»*

Αν η «προ-κυβερνητική» φάση για την αριστερά αφιερώνεται απλώς στην ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία είτε της «επανάστασης», είτε της κατάληψης της εξουσίας, ή έστω γενικά του …περάσματος στο «σοσιαλισμό» οποιασδήποτε μορφής, τότε προφανώς, χρησιμοποιεί τις αδικίες και τις δυσκολίες που παράγει το σημερινό σύστημα ως απόδειξη κατωτερότητάς του, στη σύγκριση που κάνει με το «όραμά» της. Επομένως, οτιδήποτε καλό γίνεται σήμερα, δυσκολεύει την προσέλκυση υποστηρικτών, αφού η επιχειρηματολογία της στηρίζεται στη «συνεχή επιδείνωση» που υφίσταται ο κόσμος σήμερα και πάντα –στον καπιταλισμό. Δηλαδή, μακάρι να μη γίνεται τίποτε καλό, γιατί έτσι θα αγανακτεί ο κόσμος και θα έρθει γρηγορότερα ο σοσιαλισμός. Αλλά, αν παρόλα αυτά γίνει κάτι καλό, το υποβαθμίζει, του δίνει περίτεχνες ερμηνείες, ή το αποδίδει απλώς στη «λαϊκή αντίσταση και πάλη».

Μανιτάκης: Προτεραιότητα η ταχεία αναμόρφωση της δημόσιας διοίκησης

Κορυφαία προτεραιότητα της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης είναι η αποφασιστική και ταχεία αναμόρφωση της δημόσιας διοίκησης. Αυτό ήταν το μήνυμα που μετέφερε ο Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Αντώνης Μανιτάκης και ο Υφυπουργός Μανούσος Βολουδάκης, κατά την επίσκεψή τους στις Βρυξέλλες στο πλαίσιο της 4ης συνάντησης της task force, των κρατών μελών της Ε.Ε. και των διεθνών οργανισμών που παρέχουν τεχνική βοήθεια στην Ελλάδα.  Κατά τη διάρκεια της συνάντησης παρουσιάστηκε αναλυτικά η πορεία της υλοποίησης των δράσεων για την αναμόρφωση του ελληνικού διοικητικού συστήματος, οι οποίες και έχουν συμφωνηθεί από κοινού με την task force, τη γαλλική κυβέρνηση και το Υ.Δ.Μ.&Η.Δ.  Οι δράσεις αυτές αφορούν στη συνολική αναδιάρθρωση των δομών και λειτουργιών της δημόσιας διοίκησης, στη θέσπιση ενός νέου και αποτελεσματικού συστήματος συντονισμού της κυβερνητικής δράσης και στη βελτίωση και σημαντική επιτάχυνση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. 

Η ιστορία ως κλουβί της προόδου

Του Γιώργου Σιακαντάρη, Μεταρρύθμιση, 27.6.12

Όσοι αντιμάχονται την πολιτική της σημερινής Γερμανίας, ταυτίζοντάς την με τη ναζιστική Γερμανία, κάνουν δύο τεράστια λάθη. Πρώτο, ενοχοποιούν στο διηνεκές ένα λαό, τον γερμανικό, και με αυτόν τον τρόπο αθωώνουν μια ιδεολογία, τον ναζισμό. Τελικά συναινούν σ’ αυτό που είπε ο Μιχαλολιάκος, «τα εγκλήματα τα έκαναν οι Γερμανοί και όχι οι ναζιστές». Η αντίληψη Γλέζου-Θεοδωράκη (η πηγή του κακού είναι οι Εβραίοι) είναι η άλλη (σίγουρα ακούσια) πλευρά του χρυσαυγίτικου νομίσματος. Το δεύτερο και επίσης μεγάλο λάθος που κάνουν, είναι πως φυλακίζουν το παρόν στα ιδεολογήματα του παρελθόντος. Με αυτόν τον τρόπο, το μόνο μέλλον που οραματίζονται για τη χώρα, είναι το παρελθόν της.

Κατά καιρούς ακούμε κάποια πολιτικά πρόσωπα, όπως είναι ο Γλέζος και ο Θεοδωράκης να προσπαθούν να επιβάλλουν αναλογίες στη σημερινή πολιτική και οικονομική κρίση της χώρας με βάση την ελληνική αντίσταση κατά των ναζιστών και τον εμφύλιο πόλεμο. Στις δηλώσεις τους, ο ιστορικός χρόνος σταματά στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και η Μέρκελ αντιμετωπίζεται ως ευθεία συνέχεια του χιτλερικού καθεστώτος.

Περισσότερη Ευρώπη

Του Σωτήρη Ντάλη, NEA, 26.6.12

H ευρωπαϊκή ενοποιητική διαδικασία ήταν πάντα μια δύσκολη υπόθεση. Ο Ζακ Ντελόρ έλεγε ότι πρέπει να πειστούν γι' αυτό εκείνοι που, μην έχοντας ζήσει στα μεταπολεμικά χρόνια, έχουν την τάση να θεωρούν την ανάδυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης σαν μια παλιά ιστορία, μια ιδέα που ξεπεράστηκε από τις μεταβολές που μεσολάβησαν έκτοτε.

Βρισκόμαστε ήδη σε μια κρίσιμη στιγμή κατά την οποία η ευρωπαϊκή ενοποιητική διαδικασία δεν ταλανίζεται μόνο από την κρίση χρέους αλλά και κυρίως από μια κρίση πολιτική. Σε καιρούς φυσιολογικούς, η διαχείριση του ευρώ ήταν ήδη μια υπόθεση περίπλοκη. Σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που βιώνουμε απαιτούνται κινήσεις ελεγχόμενες και στοχευμένες. Η ευρωπαϊκή κακοφωνία σχετικά με το ελληνικό πρόβλημα εμφάνισε μια εικόνα απογοητευτική για μια ΕΕ που επιθυμεί να εξελιχθεί σε έναν ολοκληρωμένο παγκόσμιο παράγοντα. Η ΕΕ εμφανίσθηκε πολιτικά διαιρεμένη και οικονομικά εξασθενημένη.

Ελλάδα που λίγο ή πολύ είναι χαμένη υπόθεση.

Του Πωλ Κρούγκμαν, Βήμα, The New York Times, 26.6.12

Μεταξύ των οικονομολόγων που έχουν μάθει το μάθημα της Ιστορίας, μία απλή αναφορά σε ορισμένες ημερομηνίες προκαλεί ανατριχίλα. Για παράδειγμα, πριν από τρία χρόνια η Κριστίνα Ρόμερ, τότε επικεφαλής του οικονομικού συμβουλίου του προέδρου Ομπάμα, προειδοποίησε τους πολιτικούς να μην επαναλάβουν το σκηνικό του 1937 - της χρονιάς που ο Φράνκλιν Ρούζβελτ έστρεψε πρόωρα το τιμόνι από τη δημοσιονομική τόνωση στη λιτότητα, στέλνοντας μία οικονομία που ανάκαμπτε πίσω στην ύφεση. Δυστυχώς, η άποψή της αγνόηθηκε. Αλλά τώρα ακούω όλο και πιο συχνά για μία ακόμη πιο μοιραία ημερομηνία. Ξαφνικά, οι συνήθως ήρεμοι οικονομολόγοι μιλούν για το 1931, τη χρονιά που όλα κατέρρευσαν. Ξεκίνησε με μία τραπεζική κρίση σε μία μικρή ευρωπαϊκή χώρα (την Αυστρία). Η Αυστρία απάντησε με διάσωση των τραπεζών - αλλά το κόστος της διάσωσης έβαλε σε κίνδυνο τη ρευστότητα του ίδιου του κράτους. Τα προβλήματα της Αυστρίας δεν θα έπρεπε να είναι αρκετά μεγάλα ώστε να επηρεάσουν σημαντικά την παγκόσμια οικονομία, αλλά στην πράξη δημιούργησαν έναν πανικό που εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Σας ακούγεται οικείο;

Το άλμα εις τριπλούν της ΔΗΜΑΡ

 Του Νίκου Μπίστη, Μεταρρύθμιση, 26.6.12
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα, επί 43 ημέρες, από τις 6 Μαΐου μέχρι τις 19 Ιουνίου που η ΚΕ της ΔΗΜΑΡ αποφάσισε τη συμμετοχή στην κυβέρνηση, καλοπροαίρετοι και κακοπροαίρετοι, φίλοι και αντίπαλοι, με έπρηξαν αμφισβητώντας έντονα τη δυνατότητα του κόμματος αυτού να αντέξει σε μια τριπλή, συνεχόμενη πρόκληση. Πρώτον, να διαμορφώσει κυβερνητική πρόταση ( Εντολή για λύση), δεύτερον, να επιμείνει σε αυτήν και να αντέξει με αυτήν στην επίθεση της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και τρίτον, να υλοποιήσει την εντολή συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση, ιδίως αν πρώτο κόμμα ήταν η ΝΔ. Όσο και αν ήταν σαφές ότι το πρώτο άλμα οδηγούσε στο δεύτερο και τα δύο μαζί φορσέ στο τρίτο, πολλοί πίστευαν ότι ένας από τους τρεις κρίκους – ιδιαίτερα ο τρίτος – θα έσπαγε, κάποια συσταλτική ερμηνεία τού «Εντολή για λύση» θα οδηγούσε τη ΔΗΜΑΡ στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης, ή, το πολύ-πολύ, σε μια αμφίσημη ψήφο ανοχής. Δεν πίστευαν ότι σε κάθε περίπτωση, η ΔΗΜΑΡ θα αποτελέσει φρένο σε αντιευρωπαϊκές πολιτικές στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και σε αντιμεταρρυθμιστικές εμμονές της ΝΔ, ενώ θα είναι γκάζι για τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος, ανεξαρτήτως του μνημονίου. « Στο τέλος να δεις που θα βγάλετε την ουρά σας απέξω», ήταν η επωδός.

Άνθιμος κατά των Εβραίων και Διεθνούς Πανεπιστημίου

Στο κήρυγμά του στον Ιερό Ναό Τριών Ιεραρχών όπου λειτούργησε, ο μητροπολίτης Άνθιμος καταφέρθηκε κατά συνεδρίου για τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης, το οποίο οργανώνει το Διεθνές Πανεπιστήμιο: “Στις ημέρες μας, στην εποχή μας, οι Εβραίοι ερωτοτροπούν με τη Θεσσαλονίκη. Θα μου πουν ‘και τι σημαίνει αυτό’; Δε θα το πω, αλλά εσείς το καταλαβαίνετε. Έχουμε την προπαγάνδα που γίνεται στη Θράκη, έχουμε τους μετανάστες, έχουμε τόσα θέματα. Εγώ θέτω θέμα: Σαν ένας υπεύθυνος πολίτης και ιεράρχης της εκκλησίας, για το Διεθνές Πανεπιστήμιο -που μέχρι σήμερα τίποτα δεν παρουσίασε για τον κόσμο της Θεσσαλονίκης- διαφημίζει την υπόθεση των Εβραίων, που σημαίνει θύματα –υπό όποια μορφή, εμπορική, δεν ξέρω τι άλλο- αλώσεως της Θεσσαλονίκης”. Και λίγο αργότερα, συμπλήρωσε: “Κουραστήκαμε να μας διεκδικούν την πατρίδα μας από όλες τις άκρες. Γι αυτό πρέπει να έχουμε ενότητα, με κύριο παράγοντα την Ορθόδοξη Χριστιανική μας πίστη, για να κρατήσουμε την πατρίδα μας δυνατή”. Υπενθυμίζουμε ότι σήμερα και αύριο 26 Ιουνίου θα διεξαχθεί στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος διήμερη επιστημονική συνάντηση με θέμα την ιστορία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης κατά τη νεότερη περίοδο. Η συνάντηση διοργανώνεται στo πλαίσιo σχετικού ειδικού τεύχους του περιοδικού Jewish History υπό την επιμέλεια των Αντώνη Μόλχο (Brown University and European University Institute), Eyal Ginio (Εβραϊκό Πανεπιστήμιο Ιερουσαλήμ), και Πάρι Παπαμίχο Χρονάκη (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας). Tο τεύχος θα κυκλοφορήσει το 2013.

Ποιος θα κλείσει πρώτος μια άχρηστη κρατική υπηρεσία;

 Του Λεωνίδα Καστανά
Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης δεν μας γέμισε αισιοδοξία για το μέλλον, τόσο το δικό της, όσο και της χώρας. Πολλά ονόματα γνωστών αποτυχημένων πολιτικών βρίσκονται σε καίριες θέσεις. Πολιτικών που διακρίθηκαν για την πελατειακή τους αντίληψη περί την πολιτική, τουλάχιστον κατά το πρόσφατο παρελθόν. Δίπλα τους, λίγα λαμπερά ονόματα ανθρώπων που κοσμούν με τη δράση τους τη δημόσια ζωή και δεν είναι επαγγελματίες πολιτικοί. Ονόματα με έντονα μεταρρυθμιστικές απόψεις, με όραμα και κέφι για δουλειά. Στον περίγυρο, πολλά άγνωστα ονόματα που ελπίζουμε τα περισσότερα εξ αυτών να αποδειχθούν καλές περιπτώσεις. Πώς θα δουλέψει το ετερόκλητο αυτό σύνολο, μέλει να αποδειχθεί. Δυστυχώς, η χώρα έχασε την ευκαιρία να έχει ένα πολύ συμπαγές οικονομικό επιτελείο από τους καλύτερους που διαθέτει. Και αναφέρομαι στους Α. Παπαδόπουλο, Στουρνάρα, Μαραβέγια, Ζαννιά, Ηλ. Κικίλια, οι οποίοι μαζί με το Ράπανο και το Χατζηδάκη, θα έφτιαχναν τη  dream team της οικονομίας, με μεγάλες πιθανότητες να επιτύχουν και να οδηγήσουν τη χώρα με ασφάλεια στη νέα εποχή. Οι πληροφορίες λέγουν ότι ήταν ο Βενιζέλος αυτός που δεν θέλησε να γίνει κάτι τέτοιο. Ενώ με παρέμβαση του Φ. Κουβέλη είχε εξασφαλιστεί η συμμετοχή τους, ο αρχηγός του ΠαΣόΚ δεν την υποστήριξε και μάλιστα απουσίαζε από τη διαπραγμάτευση για τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης.

Κρίση εθνικής ταυτότητας

Του Ανδρέα Πανταζόπουλου, ΒΗΜΑ, 24.6.12

Τα αποτελέσματα και των δύο εκλογικών αναμετρήσεων ανέδειξαν έναν πολιτικό και αξιακό διχασμό της κοινωνίας. Σε συνθήκες φόβου και καθοδικής κοινωνικής κινητικότητας, οι λεγόμενες αντισυστημικές δυνάμεις, παρά τις μεταξύ τους μικρές ή μεγάλες διαφορές, και από τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, εκπροσωπούν σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα. Παρ' όλα αυτά, έστω και οριακά, την προηγούμενη Κυριακή, αυτή η «αδούλωτη Ελλάδα της Κερατέας» έχασε τη μάχη. Τι εκπροσωπεί αυτή η Ελλάδα; Εκπροσωπεί την κοινωνική ανευθυνότητα, τον μνησίκακο εγωισμό που ενίοτε τον καλύπτει με την επίκληση της «αξιοπρέπειας», τον καιροσκοπισμό, τις θηριώδεις πελατειακές σχέσεις, τον αλαζονικό εθνικισμό, τη θρησκοληψία, τον εργαλειακό ευρωπαϊσμό. Πρόκειται για την κομφορμιστική Ελλάδα της καθ' ημάς Ανατολής η οποία διαμορφώνει κάθε φορά το πλαίσιο της πολιτικής προσφοράς. Με άλλα λόγια, είναι αυτή η Ελλάδα που ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης λειτουργεί «κινηματικά» και ρυμουλκεί με τον προσήκοντα κυνισμό τα πολιτικά κόμματα να αντιστοιχηθούν στις θελήσεις της. Οποια από αυτά ανταποκριθούν με αξιοπιστία σε αυτό το αίτημα είναι οι εκλεκτοί της αντιπρόσωποι, χθες το ΠαΣοΚ, σήμερα κυρίως, αν και όχι αποκλειστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ.

Φ. Κουβέλης: Μπήκα για να υπερασπιστώ φιλολαϊκά μέτρα

Έθνος, 24.6.12

Τον ρόλο του υπερασπιστή των φιλολαϊκών μέτρων που έχουν ενταχθεί στο κείμενο προγραμματικής σύγκλισης με τα υπόλοιπα κόμματα διεκδικεί η ΔΗΜΑΡ, όπως εξηγεί στο «Εθνος της Κυριακής» ο πρόεδρος του κόμματος, Φώτης Κουβέλης. Σε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης, ο Φ. Κουβέλης εξηγεί ότι η ΔΗΜΑΡ προσέρχεται στο κυβερνητικό σχήμα μαχητικά για να στηρίξει το έργο της κυβέρνησης και υπόσχεται συνεπή παρακολούθηση της εφαρμογής των συμφωνηθέντων.

Εξηγεί γιατί θα ψηφίσει η ΔΗΜΑΡ ενδεχόμενη πρόταση για αλλαγή του εκλογικού νόμου σε απλή αναλογική παρά το γεγονός ότι δεν συμφώνησαν τα κόμματα της κυβερνητικής συνεργασίας και περιγράφει την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη που αναμένει να ευνοήσουν τη διαπραγματευτική ικανότητα της Ελλάδας.

Η εικόνα της κυβέρνησης, κ. πρόεδρε, εμφανίζεται με έντονο χρώμα μπλε. Φαίνεται ότι είναι μια κυβέρνηση της ΝΔ στην οποία συμμετέχουν και κάποιοι συνεργαζόμενοι.

Είναι γεγονός ότι τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου στη μεγάλη τους πλειονότητα ανήκουν στη ΝΔ. Αυτό βεβαίως έχει την εξήγησή του. Από τη στιγμή που η ΔΗΜΑΡ επέλεξε να μη συμμετέχει με κεντρικά πολιτικά στελέχη -την ίδια απόφαση είχε πάρει και το ΠΑΣΟΚ-, επόμενο ήταν η πλειονότητα των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου να ανήκουν στον χώρο της ΝΔ.

Το μεγάλο ταξίδι του «θωρηκτού» ΣΥΡΙΖΑ

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 23.6.12

Πολλά τα σενάρια για τη μετεξέλιξη του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μετά το 26,89% των τελευταίων εκλογών. Αγκάθια όμως στην πορεία προς το συνέδριο παραμένουν η πίστη πολλών στελεχών στην αποχώρηση από την ευρωζώνη και η παράμετρος της πολιτικής βίας

Τώρα που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση θα πάει σύρριζα σύρριζα στη θεσμική νομιμότητα. Θα πάψει να ανέχεται τις ακρότητες του πεζοδρομίου. Θα περιθωριοποιήσει όσους εκπροσώπους συνιστωσών προτάσσουν την «επανάσταση» αντί ενός ρεαλιστικού προγράμματος αντιμετώπισης της κρίσης και τον αντιευρωπαϊσμό αντί μιας «άλλης Ευρώπης». Θα πορευτεί αντλώντας από τη μεγάλη δεξαμενή της δυσαρέσκειας, υποσχόμενος μετριοπάθεια και σοβαρότητα. Θα μετεξελιχθεί σε μια μεγάλη λαϊκή μεταρρυθμιστική δύναμη. Τέτοια σενάρια κυκλοφορούν για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το 26,89% που του απέφεραν οι τελευταίες εκλογές. Εχουν βάση;

Αγνοώντας τον χαμένο χρόνο

Του Δημοσθένη Κούρτοβικ, ΝΕΑ, 236.12

Πολλοί οι σχολιαστές που συμφωνούν ότι η σημερινή διαλυτική κρίση της Ελλάδας δεν είναι πρωτίστως οικονομική μα πολιτισμική. Δεν φαίνεται όμως να εννοούν όλοι το ίδιο πράγμα. Για μια μερίδα, κεντρικό ρόλο έπαιξαν η υλοφροσύνη και ο συβαριτισμός που κυριάρχησαν στη Μεταπολίτευση, γκρεμίζοντας ηθικούς φραγμούς και λοιδορώντας κάθε πνευματική αξία. Γι' άλλους, η κρίση αναδεικνύει δραματικά και πολλαπλώς το μεγάλο, διαχρονικό έλλειμμα παιδείας αυτής της χώρας. Υπάρχουν κι εκείνοι που μιλούν για «προδοσία των διανοουμένων», σίγαση της κριτικής συνείδησής τους και μαζική απορρόφησή τους από τους καθεστωτικούς μηχανισμούς της Μεταπολίτευσης, τους οποίους υπηρέτησαν συνειδητά ή ασύνειδα, χειραγωγώντας και αποπροσανατολίζοντας το κοινό. Ελάχιστοι είναι εκείνοι, με διακριτότερο ίσως ανάμεσά τους τον Στέλιο Ράμφο, που εντοπίζουν τη ρίζα του προβλήματος πολύ βαθύτερα: στις απαρχές του νεοελληνικού πολιτισμού (όπου κι αν τις τοποθετεί κανείς χρονολογικά), στην ίδια τη «φύση» του.

Εντολή για ευρωπαϊκή Ελλάδα

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ, 23.6.12

Οι δύο εκλογές, της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου, είχαν η καθεμία το δικό της κύριο χαρακτηριστικό. Οι πρώτες ήταν εκλογές αποδόμησης. Δεν είναι πολλά τα παραδείγματα τόσο βίαιης αποδόμησης κομματικών συστημάτων. Πρόχειρα θα μνημονεύαμε τις περιπτώσεις της Ιταλίας και ίσως της Ιαπωνίας στη δεκαετία του '90, εξαιτίας του τέλους του διπολικού κόσμου. Ή, από την άλλη, η έκρηξη του δεξιού λαϊκισμού στις βορειοευρωπαϊκές χώρες με αιχμή το Μεταναστευτικό και τους «τεμπέληδες του Νότου», που εκτίναξε κόμματα όπως οι «αληθινοί Φινλανδοί» από το τίποτα στο 19% μέσα σε λίγα χρόνια. Και στη δική μας περίπτωση, η βιαιότητα της ανατροπής προέκυψε από τον συνδυασμό της οικονομικοκοινωνικής και της πολιτισμικής κρίσης. Η χρεοκοπία, πέρα από τις κοινωνικές επιπτώσεις, σκοτείνιασε τον γεωπολιτικό και συμβολικό ρόλο της «Ευρώπης» που λειτουργούσε τα τελευταία 25 χρόνια ως πλαίσιο αναφοράς του κομματικού συστήματος. Αντιδιαμετρικά με τις βορειοευρωπαϊκές χώρες, εδώ η διαμαρτυρία και η οργή ενίσχυσαν τον αριστερό κυρίως λαϊκισμό που εκφράστηκε με την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ, ταυτόχρονα όμως διεύρυνε και τον ακροδεξιό, νομιμοποιώντας μάλιστα την ακραία εκδοχή του με τη Χρυσή Αυγή.

Όχι άλλο «βρώμικο ’89»

Του Κώστα Κούρκουλος, Μεταρρύθμιση, 23.6.12  

Πολύ φυσιολογικά λοιπόν, το πρωί της ημέρας που μάθαμε για την κυβέρνηση Τζανετάκη, αυτήν που ο αιώνιος αναρχικός Μάνος Χατζηδάκις ονόμασε «κυβέρνηση με ανθρώπινο πρόσωπο», ενθουσιασμένος έλεγα σε φίλο μου: «Νομίζω ότι μετά την αντίσταση, αυτή ήταν η πιο γενναία πράξη της αριστεράς». Και έβγαζα την ψυχή μου, γιατί ως πολίτης αισθανόμουν μετά από μεγάλο διάστημα ευτελισμού, να ανακτώ την αξιοπρέπειά μου. Αυτό όμως κράτησε ελάχιστα. Σαν σύντομο όνειρο. Διότι από την επομένη, η αριστερά άρχισε να απολογείται σε όλον αυτό τον εσμό, για τη λυτρωτική πράξη της να υπερβεί αγκυλώσεις και να συμπεριφερθεί με όρους αξιοπρέπειας. Έτσι, έδωσε το δικαίωμα στους ομόδοξους του Άκη και του Κουτσόγιωργα, να αλλάξουν και το νόημα των λέξεων: Την πιο ΚΑΘΑΡΗ ΠΡΑΞΗ της αριστεράς, να την ονομάσουν «το βρώμικο ’89».

Α. Μανιτάκης: Μελετημένες και προσεγμένες τομές και ρήξεις

«Αναλαμβάνω το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης με πλήρη συναίσθηση της κρισιμότητας των περιστάσεων, της βαριάς ευθύνης που επωμίζομαι απέναντι στον τόπο, στον ελληνικό λαό, κυρίως όμως απέναντι στους δημοσίους υπαλλήλους και στην ελληνική διοίκηση, απ' την καλή, χρηστή και αποτελεσματική λειτουργία της οποίας εξαρτάται εν πολλοίς, το μέλλον αυτού του τόπου», τόνισε ο νέος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Αντώνης Μανιτάκης, παραλαμβάνοντας το υπουργείο από τον υπηρεσιακό υπουργό Παύλο Αποστολίδη. Είπε ακόμη ότι προσβλέπει στη συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους «με στόχο την ενδυνάμωση της διοικητικής μας ικανότητας για τη δημιουργία μίας ευρωπαϊκής δημόσιας διοίκησης». «θα αξιοποιηθούν όλες οι προσπάθειες και θα σεβαστούμε τη διοικητική νομιμότητα. Θα πραγματοποιήσουμε μελετημένες και προσεγμένες τομές και ρήξεις», πρόσθεσε. Παράλληλα ο κ. Μανιτάκης δεσμεύθηκε ότι οι αποφάσισεις θα λαμβάνονται με διαφάνεια μετά από καλόπιστο και υπεύθυνο διάλογο. Οπως είπε, «θα ενεργήσουμε με σύνεση, αποφασιστικότητα και φαντασία, θα ακούμε, θα μελετούμε και συνεννοούμαστε». Τέλος, ο νέος υπουργός ευχαρίστησε τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά για την εμπιστοσύνη που του έδειξε, αλλά και τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, Φώτη Κουβέλη, ο οποίος τον πρότεινε για το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Ανεργία

Του Παναγιώτη Δημητρακά

Η ανεργία το 1^ο τρίμηνο του 2012 (ΕΣΥΕ) έφθασε 1.120.097, προστέθηκαν 332.026 άνεργοι σε ένα χρόνο, από 15,9% πέρυσι, ανέβηκε στο 22,6%.

Η απασχόληση μειώθηκε κατά 10,7% την ίδια περίοδο και οι απασχολούμενοι είναι 3.837.950.

Οι απασχολούμενοι Έλληνες υπήκοοι είναι το 51,7% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, ενώ των ξένων υπηκόων είναι το 71,7%.

Οι άνεργοι στην ηλικία 15-24 ετών είναι στο 52,7%, οι νεοεισερχόμενοι άνεργοι αποτελούν το 23,5% του συνόλου και οι μακροχρόνιοι άνεργοι (πάνω από 12 μήνες), είναι το 56,5%.

Οι δύο περιφέρειες της Μακεδονίας είναι πρώτες σε ποσοστό ανεργίας, Δυτική Μακεδονία 28,5% και Κεντρική Μακεδονία 24,7%.

Η εγγεγραμμένη ανεργία (Ο.Α.Ε.Δ.), το Μάιο του 2012 καταγράφηκε 903.258, 133.793 παραπάνω από το Μάιο του 2011, αύξηση 17,38%.

Από το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων ο Ο.Α.Ε.Δ. υπολογίζει ότι οι αναζητήσαντες εργασία είναι 776.307, ποσοστό 84%.

Τουριστική κατοικία: Στρατηγική επιλογή ενίσχυσης του ελληνικού τουριστικού προϊόντος (;)

#Πόλεις και Πολιτικές
ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ - ΚΟΛΩΝΙΑ ΣΟΦΙΑ , Καθηγήτρια ΕΜΠ
ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ , Μηχ/κος Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης, ΥΔ ΕΜΠ

1. Ιστορική εξέλιξη τουριστικής δραστηριότητας
Είναι κοινά αποδεκτό ότι ο τουρισμός αποτελεί ένα από τους κινητήριους μοχλούς ανάπτυξης της οικονομίας παγκοσμίως ενώ λόγω του πολυδιάστατου χαρακτήρα του έχει περιβαλλοντικές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και εν γένει χωρικές προεκτάσεις.
Ο ελληνικός τουρισμός αποτελεί μία προσοδοφόρα και ανταγωνιστική δραστηριότητα, η οποία εντάσσεται σε ένα πλέγμα σύνθετο εθνικών και διεθνών παραγόντων, ιδιαίτερα ευαίσθητων στη διεθνή και εθνική οικονομική και πολιτική συγκυρία. (Αυγερινού Κολώνια Σ., 2011)
Ιστορικά, ο ελληνικός τουρισμός αναπτύχθηκε στηριζόμενος κατά κύριο λόγο στο ηλιοτροπικό πρότυπο με τάσεις μαζικού χαρακτήρα στις νησιωτικές και παράκτιες περιοχές. Το πρότυπο αυτό ενισχύθηκε από την αναπτυξιακή πολιτική από την μεταπολεμική περίοδο και μετά μέσω των δημόσιων επενδύσεων (πχ ΞΕΝΙΑ), και την πολιτική επιδοτήσεων διαμορφώνοντας ένα χωρικό πρότυπο τουρισμού με κύριο χαρακτηριστικό του τις άνισες χωρικές κατανομές ασκώντας πιέσεις στις περιοχές τουριστικού ενδιαφέροντος.

Το κείμενο προγραμματικών αρχών ΔΗΜΑΡ- ΠΑΣΟΚ-ΝΔ

Του Γιώργου Χατζηδημητρίου

Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ
Την επαναφορά του αφορολόγητου ορίου από τα 5.000 ευρώ στα 8.000 ευρώ από το επόμενο έτος συμφώνησαν στη χθεσινή καταληκτική συνεδρίαση οι αντιπροσωπίες των κομμάτων που απαρτίζουν την κυβέρνηση συνεργασίας. Το μέτρο συγκέντρωσε την καθολική αποδοχή των διαπραγματευτών και θα περιληφθεί στις Προγραμματικές Δηλώσεις που θα αναγνώσει στη Βουλή τις προσεχείς ημέρες ο πρωθυπουργός, προκειμένου η κυβέρνηση που ορκίστηκε χθες το βράδυ να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης. Ωστόσο, μένει να αποδειχθεί εάν θα τύχει εγκρίσεως από την τρόικα.

Οπως αναγνωρίζεται, πρόκειται για το πρώτο γενναίο βήμα για την ανακούφιση των χαμηλότερων εισοδημάτων, τα οποία δοκιμάστηκαν εντονότερα στα χρόνια της εφαρμογής των προγραμμάτων δημοσιονομικής σταθερότητας, ενώ θα ακολουθήσει η κατάργηση του ενιαίου τέλους ακινήτων που καλούνταν να καταβάλουν οι πολίτες μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Θα αντικατασταθεί, από ένα ενιαίο φόρο για την ακίνητη περιουσία, που θα απλοποιεί το πολυδαίδαλο σύστημα φορολόγησης των ακινήτων ενσωματώνοντας όλους τους προϋπάρχοντες φόρους.

Λόγος για το διάλογο

 Του Κώστα Καρακώτια, Μεταρρύθμιση, 22.6.12

 Η σοσιαλδημοκρατική αριστερά και ο φιλελευθερισμός, αποδέχονται την ελευθερία ως απόλυτη αξία. Η σοσιαλδημοκρατική αριστερά όμως, έχει ακόμα στο δικό της ορίζοντα και την επιδίωξη της ισότητας, ενώ ο φιλελευθερισμός, προφανώς όχι. Ο δημοκράτης και μεταρρυθμιστής αριστερός, έχει ενσωματώσει στην πολιτική του πρακτική και στην εν γένει κουλτούρα του, τις αξίες του φιλελευθερισμού. Αντίθετα, ο φιλελεύθερος προσκρούει στο όριο της ισότητας και της δράσης για την επιδίωξή της. Οι σχέσεις, λοιπόν, των αριστερών μεταρρυθμιστών και των φιλελευθέρων, από ένα σημείο και πέρα είναι ασύμπτωτες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνεται διάλογος με τους φιλελεύθερους. Σημαίνει όμως ότι δεν μπορούν να είναι μαζί στο ίδιο κόμμα και μάλιστα της αριστεράς.

Στροφή εντός! Και τώρα, ήρθε η ώρα να συνεννοηθούμε μεταξύ μας

Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 21.6.12

Το βράδυ της Τρίτης, ενόσω οι αντιπροσωπείες ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ακόμα αναζητούσαν την κοινή προγραμματική βάση για να σχηματιστεί κυβέρνηση, στις ιστοσελίδες του ευρωπαϊκού Τύπου δημοσιεύονταν ταυτόσημες πληροφορίες ότι στην ΕΕ, πιθανώς και στο ΔΝΤ, διαμορφώνεται μια διάθεση ανταπόκρισης στις οξυμένες δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Χαρακτηριστικός ήταν ο πρώτος τίτλος της «Frankfurter Allgemeine Zeitung»: «Οροι λιτότητας - η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει σε επιείκεια». Και αυτό παρά τη δήλωση της Καγκελαρίου Μέρκελ την ίδια μέρα, στους συνήθεις αυστηρούς τόνους, ότι πρέπει να τηρηθούν οι δεσμεύσεις. Σημαίνουν άραγε οι τελευταίες πληροφορίες ότι αλλάζει το κλίμα μετά την ανακούφιση στην Ευρώπη - και πέρα από αυτήν - για τον διαφαινόμενο τερματισμό της πολιτικής αστάθειας, εφόσον την ευθύνη στη χώρα αναλαμβάνει πλέον κυβέρνηση νομιμοποιημένη από τη λαϊκή ψήφο; Θα μπορούσαμε δηλαδή να ελπίζουμε τώρα σε αλλαγές των όρων στους οποίους δεσμεύτηκε η Ελλάδα με τη δανειακή σύμβαση του Μαρτίου; Αν μετρούσαμε τις διαθέσεις που εκφράζονται τούτη την ώρα στις Βρυξέλλες με όσα έλεγαν προεκλογικά τα κόμματα ότι θα αναδιαπραγματευτούν, η απάντηση μάλλον θα απογοήτευε.

Προλεγόμενα σε μια απόπειρα πολιτειακής ανίχνευσης της νέας, παγκοσμιοποιημένης, εποχής στη χώρα μας.

H Πολιτική Επιθεώρηση δημοσιεύει πάλι  το εξαιρετικό κείμενο του κ. Αντώνη Μανιτάκη, υπουργού από σήμερα Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, την Ελλάδα του "Μνημονίου" και της παγκοσμιοποιημένης εποχής. Την πρώτη δημοσίευση του κειμένου -πράγμα που μας τιμά-  ο κ. Αντώνης Μανιτάκης παραχώρησε  στην Πολιτική Επιθεώρηση στις 28.11.11                            

 1.Το τέλος της μεταπολίτευσης και η επώδυνη κυοφορία μιας άλλης εποχής

Ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνει κανείς, αρνητική ή θετική, απέναντι στην αναγκαστική υπαγωγή της χώρας μας  υπό την επιτήρηση του «Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης» με τη σύναψη   της «Δανειακής Σύμβασης Διευκόλυνσης» των 80 δισεκατομμυρίων Ευρώ και με την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, εκείνο που διαφαίνεται, ως  σίγουρο, είναι ότι το έτος 2010, και ακριβέστερα η 3η ή η 8^η Μαΐου, σηματοδοτεί το τέλος της μεταπολίτευσης και την απαρχή μιας άλλης εποχής.

Μιας  εποχής, με ασαφή, δυσδιάκριτα και σφόδρα αμφιλεγόμενα -είναι αλήθεια- χαρακτηριστικά και με συνέπειες που σφάζουν ή προκαλούν δέος, αλλά με προοπτική μακράς διάρκειας και με ενδείξεις διαμόρφωσης νέας ιστορικής περιόδου[1]. Οι αλλαγές που συντελούνται, αλλά κυρίως  αυτές που προμηνύονται ή καθιερώνονται νομοθετικά εις εκτέλεση  του «Μνημονίου» και του "Μεσοπρόθεσμου", προοιωνίζονται, όλες μαζί, ένα  σκηνικό ατομικής και κοινωνικής διαβίωσης και κυρίως μορφές εργασίας, απασχόλησης και κοινωνικής ασφάλισης καθώς και σχέσεις κράτους- οικονομίας, κοινωνίας και κράτους, πολίτη και διοίκησης, ριζικά διαφορετικές από αυτές που ζήσαμε την περίοδο της  Μεταπολίτευσης. Βρισκόμαστε μπροστά στην επίπονη ανάδυση ενός  κοινωνικού και εργασιακού καθεστώτος, εντελώς  διαφορετικού από αυτό που γνωρίσαμε το δεύτερο ήμισυ του περασμένου αιώνα, με διευρυμένη πολιτική αβεβαιότητα και εκτεταμένη κοινωνική ανασφάλεια.

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Η κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης που δημιουργείται με τη στήριξη των τριών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) θα έχει πλήρεις αρμοδιότητες και χρονικό ορίζοντα όπως ορίζει το Σύνταγμα. Στόχος της είναι να αντιμετωπίσει την κρίση, να ανοίξει το δρόμο της Ανάπτυξης και να αναθεωρήσει όρους της Δανειακής Σύμβασης (Μνημονίου), χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ούτε την παραμονή της στο ευρώ. Και, ασφαλώς, χωρίς να αμφισβητήσει τους αυτονόητους στόχους μηδενισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος, ελέγχου του χρέους και εφαρμογής των διαρθρωτικών αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα. Στόχος επίσης είναι να δημιουργήσει τις συνθήκες για να βγει οριστικά η χώρα από την κρίση, καθώς κι από την ανάγκη εξάρτησης από δανειακές συμβάσεις στο μέλλον. Η νέα κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης θα είναι μικρότερη, με προοπτική να μειωθεί ακόμα περισσότερο, λειτουργική και επιτελικού χαρακτήρα. Δεν θα αποτελείται από «φέουδα» κομματικών επιρροών, θα λειτουργεί ενιαία, θα στηρίζεται στη διαφάνεια, στις προγραμματικές συμφωνίες των κομμάτων που την στηρίζουν και στη στελέχωση όλου του διοικητικού μηχανισμού με αξιοκρατικά κριτήρια. Επίσης, θα στηρίζεται στην ευελιξία, ώστε επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να υπάρξουν να μην αναστέλλουν ούτε το έργο της ούτε τη συναίνεση που είναι απαραίτητη για τη συνέχιση του έργου της. Τέλος, με πρωτοβουλία της νέας κυβέρνησης και του Προεδρείου της Βουλής, θα αλλάξει ο Κανονισμός Λειτουργίας της, ώστε να προσαρμοστεί η άσκηση νομοθετικού έργου και ο Κοινοβουλευτικός Έλεγχος στις νέες συνθήκες των κυβερνήσεων συνεργασίας. Έτσι θα αναβαθμιστεί και ο ρόλος του Κοινοβουλίου.

Εικόνες, λέξεις και λειτουργία. Η περίπτωση της Θεσσαλονίκης

#Πόλεις και Πολιτικές.

ΧΡΗΣΤΟΣ Θ. ΚΟΥΣΙΔΩΝΗΣ, Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Η Θεσσαλονίκη διαθέτει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό εκείνα τα στοιχεία που, κατά την αντίληψη του συρμού, συγκροτούν την εικόνα μιας πόλης, ή χρησιμοποιούνται στην κατασκευή της. Ιστορία και μνημεία, θαλάσσιο μέτωπο και λιμάνι με αξιόλογη κίνηση, πολυπολιτισμική παράδοση, παράδοση περιοδικών γεγονότων πολιτισμικού και εμπορικού χαρακτήρα, όπως η Διεθνής Έκθεση, τα Δημήτρια, και το Φεστιβάλ κινηματογράφου. Διαθέτει ακόμα και αξιόλογη κτιριακή υποδομή για τη στέγαση παραστάσεων. Παράλληλα, οι δραματικές αλλαγές των τελευταίων είκοσι περίπου ετών στις χώρες βόρεια των ελληνικών συνόρων και σε πολύ μικρή απόσταση από τη Θεσσαλονίκη σημαίνουν και θεαματική αλλαγή του πραγματικού χωρο-λειτουργικού πλαισίου λειτουργίας της πόλης. Η πόλη θέτει συχνά στον εαυτό της προτάγματα αναβάθμισης ή ανάκτησης της ακτινοβολίας της ως 'μητρόπολη των Βαλκανίων1, ενώ διεκδίκησε τη διοργάνωση της Expo του 2008. Δημιουργούνται ρητορείες και περισσότερο ή λιγότερο αποσπασματικές αφηγήσεις για την πόλη, τη φυσιογνωμία και τον ρόλο της στα Βαλκάνια και πέρα από αυτά. Εν τούτοις, η πόλη δεν αναβαθμίζει τη θέση της στον διεθνή ανταγωνισμό, ούτε φαίνεται να διαθέτει ισχυρή εικόνα στο εξωτερικό.

Ούτε λιτότητα ούτε ανάπτυξη: η μόνη ελπίδα είναι η αλληλεγγύη

 Του James K. Galbraith, ΤΟ ΒΗΜΑ - LE MONDE. 21.6.12

Η λιτότητα τα έφαγε τα ψωμιά της. Η ύφεση που πλήττει τη Βρετανία και το 11% της ευρωπαϊκής ανεργίας μας δείχνουν πού οδηγεί. Οι Έλληνες και οι ισπανοί διαδηλωτές αποτελούν μαρτυρία των δεινών που προκαλεί. Η γαλλική πολιτική ζωή αποδεικνύει ότι οι ψηφοφόροι δεν την επιθυμούν. Σε πρόσφατη διάσκεψη στο Βερολίνο, υψηλά ιστάμενοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεν βρήκαν άλλο παράδειγμα παρά την Λετονία για να υποστηρίξουν την πολιτική λιτότητας. Ηταν θλιβερό. Ηρθε ο καιρός να προτείνουμε μια εναλλακτική: την ανάπτυξη. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η ανάπτυξη αποτελεί στόχο και όχι πολιτική. Ολοι έχουν μια συνταγή να προτείνουν. Για τους πλούσιους Αμερικανούς, η ανάπτυξη περνά από την μείωση της φορολογίας. Στην Ευρώπη, οι εργοδότες ζητούν μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας ενώ οι τράπεζες ζητούν απορύθμιση. Σήμερα μας παρουσιάζουν πότε την «αναζωογόνηση» της οικονομίας πότε την «εξυγίανση του προϋπολογισμού» ως πανάκεια. Ορισμένοι ζητούν πρώτα τη μία και μετά την άλλη: ακούγοντάς τους, οι περικοπές στις συντάξεις και την υγεία φαντάζουν σαν «στρατηγική ανάπτυξης».

Οχι καντρίλιες συνδικαλισμού και αυτισμού

Tου Θανάση Γεωργακόπουλου

“Προγραμματική συμφωνία βάθους” σημαίνει ταυτόχρονα πως η συμφωνία δεν μπορεί να αρκεστεί στα minimum. Αντίθετα, πρέπει να στηριχθεί σε ένα κοινό παρονομαστή εθνικής αυτογνωσίας και να αγκαλιάσει το σύνολο της κυβερνητικής ύλης. Κοινός παρονομαστής εθνικής αυτογνωσίας σημαίνει μια πειστική αφήγηση για τα διαχρονικά αίτια της βαθιάς κρίσης της ελληνικής κοινωνίας, η οποία να αντικαταστήσει την αλληλοεπίρριψη ευθυνών μεταξύ των δύο κομμάτων του –πρώην- δικομματισμού και την αυτοαθώωση των λοιπών πολιτικών δυνάμεων. Η αφήγηση αυτή είναι το κρίσιμο και απαραίτητο ερμηνευτικό εργαλείο για να κατανοήσουν οι πολίτες όσα συμβαίνουν κι όσα πρέπει να γίνουν. Το επόμενο είναι οι βαθιές και ριζικές αλλαγές που η χώρα έχει δραματικά ανάγκη ώστε να σταθεί και πάλι στα πόδια της κι αυτές εκτείνονται σε κάθε τομέα του -ελληνικού- επιστητού. Αυτό θα ήταν ένα πραγματικό εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, το οποίο θα ενσωμάτωνε και θα υπερέβαινε το μνημόνιο.

Κρατώντας δεμένη την κοινότητα: η παρουσία καλλιτεχνών ως εργαλείο αστικής αναβάθμισης και κοινωνικής συνοχής

#Πόλεις και Πολιτικές.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΑΜΠΑΤΖΙΔΟΥ, Αρχιτέκτονας - Πολεοδόμος, TUDelft

Ανάπτυξη βασισμένη στον πολιτισμό στην Ολλανδία και διεθνώς 

Η αναγνώριση της δυνατότητας των επενδύσεων στον πολιτισμό να συνεισφέρουν στην οικονομική ανάπτυξη έφτασε στο ζενίθ στο τέλος της δεκαετίας του 1980. Αλλά πέρα από τις πανάκριβες επενδύσεις σε μεγάλα πολιτιστικά ιδρύματα που αποδίδουν σε διεθνή αναγνώριση, οι τέχνες έχουν ακόμα πολλά να προσφέρουν στα πεδία της κοινωνικής ανανέωσης και συμμετοχής. Καινούρια κτίρια μπορούν να ξεκινήσουν την διαδικασία της φυσική ανανέωσης αλλά η συμμετοχή σε πολιτιστικές δραστηριότητες δημιουργεί τις συνθήκες για άτομα και κοινότητες να ανανεωθούν εκ των έσω. Καλλιτέχνες και πολιτιστικές οργανώσεις είναι αστικοί φορείς par excellence που συνέβαλλαν ανέκαθεν στην ζωτικότητα και τον χαρακτήρα των πόλεων. 

Η Μεγάλη Ιστορική Στιγμή της ανανεωτικής αριστεράς

Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, Μεταρρύθμιση, 20.6.12

Το σημείωμα που ακολουθεί είναι συνηγορία υπέρ της συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ σε κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, με βασικό στόχο την παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ μέσα από ένα πρόγραμμα μεγάλων μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη ο τόπος. Με το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου έγινε φανερό, με δραματικό τρόπο, ποια είναι η κύρια σύγκρουση, πολιτική και κοινωνική, στον τόπο μας. Είναι η μετωπική αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυνάμεις του λαϊκισμού, της χρεοκοπίας και της επιστροφής στη δραχμή από τη μια πλευρά και στις δυνάμεις της μεταρρύθμισης και του αταλάντευτου ευρωπαϊκού προσανατολισμού της πατρίδας μας. Η σύγκρουση αυτή τέμνει οριζοντίως και αποσάθρωσε το υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό. Ας ελπίσουμε ότι μια νέα σελίδα ανοίγει στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Αντικειμενικά όμως, αυτό που σηματοδοτεί μια κυβέρνηση συνεργασίας είναι η πλήρης άρνηση του κυρίαρχου πολιτικού παραδείγματος της μεταπολίτευσης, που βασίστηκε στους ακραίους διχασμούς ανάμεσα «στις δυνάμεις του φωτός και τις δυνάμεις του σκότους». Παράλληλα είναι η πλήρης δικαίωση του σκληρού πυρήνα της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ εσωτερικού και της ανανεωτικής αριστεράς, έτσι όπως διατυπώθηκε το 1974 και που ήταν η ανάγκη αναζήτησης ευρύτερων συναινέσεων και συμμαχιών για την επίλυση των κρίσιμων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας με την υπέρβαση των κάθετων πολώσεων του πολιτικού συστήματος.

Κουβέλης:Ψήφο εμπιστοσύνης χωρίς συμμετοχή κομματικών στελεχών

Με εισήγηση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ κ. Φ. Κουβέλη ξεκίνησε, μετά τις 8 το απόγευμα της Τρίτης (19.6.2012) η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, με θέμα τις εξελίξεις για τη συγκρότηση κυβέρνησης και τη στάση που θα τηρήσει η ΔΗΜΑΡ. Σύμφωνα με πληροφορίες, η θέση του κ. Κουβέλη στην Κεντρική Επιτροπή είναι «ναι» στην κυβέρνηση, με βάση πάντα προγραμματική συμφωνία, χωρίς τη συμμετοχή κομματικών στελεχών της ΔΗΜΑΡ ή συνεργαζόμενων βουλευτών της αλλά με συμβολή στην επιλογή φερέγγυων προσώπων, κοινής αποδοχής.  Η ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ επιδιώκει να λάβει τις δύσκολες αποφάσεις για την «επόμενη μέρα», ισορροπώντας ανάμεσα στην προεκλογική δέσμευση ότι θα είναι «μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος» και στην προσπάθεια από την μια να μην θιγεί η εσωκομματική συνοχή και από την άλλη να μην διακινδυνεύσει το «κάψιμο» από μια κυβερνητική συμμετοχή χωρίς επαρκείς εγγυήσεις.

Η ΔΗΜΑΡ μπροστά σε αχαρτογράφητα μονοπάτια

 Του Νίκου Γκιώνη, Μεταρρύθμιση, 19.6.12
Ψυχρά αποτιμώντας την διαχρονία των γεγονότων για την ΔΗΜΑΡ έχουμε και λέμε: 
α) Πρόκειται για ένα κόμμα, που εκεί περί το 2010, διαβαίνει τον Ρουβίκωνα και μορφοποιείται σαν μια περίπου κληρονομική ιδεολογική συνιστώσα της ΕΑΡ και του ΚΚΕεσ.
 β) Οι αρχικές δημοσκοπικές επιδόσεις της ήταν 1,5 έως 2%.
γ) Σιγά-σιγά συγκεντρώνει γύρω της ανθρώπους που διανοούνται, και έτσι ο πολιτικός της λόγος, παρά την αμφιθυμία του, χαρακτηρίζεται από μεταρρυθμιστικά, εκσυγχρονιστικά πρόσημα. Την ίδια στιγμή γκρίζοι θύλακες που συνυπάρχουν με τις διαφωτιστικές δυνάμεις την εμποδίζουν να κάνει μερικά φυσιολογικά βήματα π.χ. Νόμος ΑΕΙ.
δ) Όταν το σκηνικό αρχίζει να γκρεμίζεται, η ΔΗΜΑΡ δημοσκοπικά, εκεί κατά τον Μάρτιο του 2010, εκτινάσσεται περί το 15%.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Είναι φανερό, πως οι βαθυπασοκίτες αναζητούν τον επόμενο σταθμό της καριέρας τους κι έτσι δοκιμάζουν ΔΗΜΑΡ, η οποία ευτυχώς για την ίδια και την χώρα δεν τους πάει τελικά κι έτσι σωρηδόν - ευτυχώς – εγκαθίσταται στον ΣΥΡΙΖΑ.

Μια ανησυχητική σύγκλιση

 Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 18.6.12

Βρισκόμαστε στον Ιανουάριο του 2008. Η παγκόσμια οικονομία αρχίζει να ανακάμπτει από το σοκ της κατάρρευσης της Lehman Brothers. Κανείς δεν βλέπει τη νέα κρίση που έρχεται. Μόνο δύο οικονομολόγοι, ο Κένεθ Ρόγκοφ από το Χάρβαρντ και ο Βιμ Μπούιτερ από τη Citigroup, υποστηρίζουν ότι η τραπεζική κρίση θα μετατραπεί γρήγορα σε μια οικονομική κρίση από αυτές που ο πλανήτης γνωρίζει μια φορά σε κάθε αιώνα. Και ότι στη συνέχεια θα εκδηλωθεί μια πρωτοφανής κρίση χρέους. Οι δύο οικονομολόγοι βεβαιώνουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα βγουν αλώβητες από τη θύελλα, αφού η Κεντρική Τράπεζα θα κάνει ό,τι πρέπει για να στηρίξει την οικονομία. Η Ευρώπη, αντίθετα, θα σταθεί ανίκανη να ξεπεράσει τη δική της κρίση, αφού είναι παγιδευμένη σε διάφορα δόγματα και δεν διαθέτει μια οικονομική κυβέρνηση που να μπορεί να λάβει έγκαιρα και αποφασιστικά τα αναγκαία μέτρα.

Δύο σενάρια, τέσσερις επιλογές, μία η διέξοδος

Του Σάκη Κουρουζίδη, Μεταρρύθμιση, 19.6.12

Δύο σενάρια μπορούν να προκύψουν σε σχέση με τις εξελίξεις στην κρίση και αυτά αφορούν κυρίως στις διαθέσεις της ΕΕ απέναντι στη χώρα μας. Να δουν δηλαδή, την εξέλιξη και την πιθανή λύση τους ελληνικού προβλήματος, σε συνάρτηση και με την ύπαρξη ενός ανάλογου πολιτικού κλίματος στη χώρα μας και πώς η διαχείρισή της από την ΕΕ το επηρεάζει. Να σχεδιαστούν οι επόμενες φάσεις με βάση και τις όποιες επιπτώσεις θα μπορούσαν να έχουν στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού που θα διαχειριστεί την κρίση. Το ένα σενάριο, λοιπόν, είναι να συνεχιστεί η σφιχτή δημοσιονομική προσαρμογή, η συνέχιση της μείωσης μισθών και συντάξεων, δηλαδή, η πιστή περίπου εφαρμογή του ισχύοντος μνημονίου, με μικρές αλλαγές. Το σενάριο αυτό θα εισπραχτεί ως συνέχιση της επιδείνωσης της κατάστασης, ανεξάρτητα αν θεωρηθεί από τους σχεδιαστές του, ότι μακροπρόθεσμα θα αποδώσει καλύτερα. Ο πάτος αργεί ακόμα, αυτό θα είναι το μήνυμα προς την κοινωνία, με ότι αυτό συνεπάγεται στις πολιτικές εξελίξεις.

New York Times: «Η Ελλάδα ως θύμα» του Π. Κρούγκμαν

"Υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις στην οικονομία της Ελλάδος, στην πολιτική της και χωρίς αμφιβολία στην κοινωνία της. Αλλά αυτές οι παραλείψεις δεν προκάλεσαν την κρίση που έχει σχίσει την Ελλάδα και απειλούν να εξαπλωθούν σε όλη την Ευρώπη» τόνισε ο Αμερικανός οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν σε άρθρο του στους New York Times και πρόσθεσε ότι οι ρίζες της καταστροφής βρίσκονται βορειότερα, στις Βρυξέλλες, στην Φρανκφούρτη και στοΒερολίνο, όπου αξιωματούχοι δημιούργησαν ένα -ίσως μοιραίο - ελαττωματικό νομισματικό σύστημα. «Η λύση στην κρίση, αν υπάρχει, θα πρέπει να προέλθει από τα ίδια μέρη». Ο Κρούγκμαν δεν αμφισβητεί ότι στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλη διαφθορά, φοροδιαφυγή και ότι η ελληνική κυβέρνηση ζει πέρα από τις δυνατότητες της, την ίδια ώρα  όμως, η παραγωγικότητα της εργασίας είναι χαμηλή σε σχέση με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Τονίζει ωστόσο, ότι «οι Έλληνες δεν είναι τεμπέληδες. Αντιθέτως, εργάζονται περισσότερες ώρες από σχεδόν οποιονδήποτε άλλον στην Ευρώπη, και ειδικότερα πολύ περισσότερες ώρες από τους Γερμανούς. Η Ελλάδα δεν έχει ένα ανεξέλεγκτο κράτος πρόνοιας, όπως ισχυρίζονται οι συντηρητικοί».

«Πως λοιπόν έμπλεξε η Ελλάδα τόσο άσχημα; Κατηγορήστε το ευρώ!»

«ΟΛΑ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ». Κουβέλης: Να συζητηθούν και τα ονόματα πρωθυπουργού-υπουργών

Ο κ. Κουβέλης, μιλώντας στον RealFM, επισήμανε ότι δεν άκουσε τον κ. Σαμαρά να μιλά, χθες, για επαναδιαπραγμάτευση ενώ υπογράμμισε ότι πρέπει να μπουν όλα στο τραπέζι, σε ότι αφορά στο πρόσωπο του πρωθυπουργού αλλά και των υπουργών. Ανέφερε πως δεν θεωρεί αυτονόητο ότι ο κ. Σαμαράς θα είναι πρωθυπουργός και τόνισε ότι θα πρέπει να συζητηθούν και τα ονόματα των υπουργών.

-Το προέχον για να υπάρξει  κυβέρνηση, είναι η προγραμματική βάση. Δηλαδή  ποιο πρόγραμμα και ποιες συγκεκριμένες δεσμεύσεις που θα ωφελούν τη χώρα και την κοινωνία θα αναλάβει να προωθήσει η κυβέρνηση που θα συγκροτηθεί. 

 Για μια κυβέρνηση συνεργασίας και τα πρόσωπα παίζουν πάρα πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτή την υπόθεση. Κατά συνέπεια είναι όλα ανοιχτά. Δεν έχει υπάρξει έως τώρα καμία ανταλλαγή απόψεων, καμία συνεννόηση.

Θέλουμε να υπάρξει κυβερνητική λύση. Δεν δίνω όμως λευκή εξουσιοδότηση και επιταγή, με την έννοια ότι εκείνο που προέχει είναι το  πολιτικό περιεχόμενο που θα αποτελεί και τη δέσμευση για την κυβερνητική πολιτική που πρέπει να ασκηθεί.

Φόρμουλα συνεργασίας αναζητεί ο Φώτης Κουβέλης

Τη στρατηγική που θα ακολουθήσει κατά τη διάρκεια των διερευνητικών εντολών αποφασίζει σήμερα, στη συνεδρίαση της Κεντρικής της Επιτροπής, η Δημοκρατική Αριστερά Αποφασισμένη να συμβάλει στην εξεύρεση κυβερνητικής λύσης με τη μεγαλύτερη δυνατή κοινοβουλευτική πλειοψηφία εμφανίζεται η ΔΗΜΑΡ, επιμένοντας σταθερά στην υπογραφή προγραμματικής συμφωνίας που θα εξασφαλίζει την παραμονή της χώρας στο ευρώ και τη σταδιακή απαγκίστρωση από τους δυσμενείς όρους του Μνημονίου. Η Δημοκρατική Αριστερά εμφανίζεται κερδισμένη από τις χτεσινές εκλογές, αφού κατάφερε να διατηρήσει τα ποσοστά της απέναντι στην πόλωση που δημιουργήθηκε μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρόεδρός της Φ. Κουβέλης σε χτεσινοβραδινή του δήλωση επισήμανε ότι το μήνυμα των πολιτών που προέκυψε από την κάλπη είναι ταυτισμένο με το δίλημμα που έθεσε το κόμμα προεκλογικά. «Οι πολίτες ζήτησαν κυβέρνηση η οποία θα εγγυηθεί την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και θα αποδεσμεύσει τη χώρα από τους δυσμενείς όρους του Μνημονίου» υπογράμμισε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, προσθέτοντας ότι οι πολίτες δεν έδωσαν εντολή για μονομερείς ενέργειες, που θα έθεταν σε κίνδυνο την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ. «Καμιά κομματική σκοπιμότητα δεν μπορεί και δεν πρέπει να θολώσει την απαίτηση των Ελλήνων για κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας και κοινωνικής στήριξης» τόνισε ο κ. Κουβέλης.