Και η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ μας προσφέρουν σαν θεραπεία την επανάληψη της αρρώστιας. Και οι δυο μάς αντιμετωπίζουν σαν ιθαγενείς και συνεχίζουν να μας κουνάνε χαντρούλες. Και οι δυο δεν με πείθουν ότι νιώθουν ευθύνη και πόνο για όσα υποφέρουμε. Ή πιο σωστά, ακόμα και εάν το νιώθουν, το βλέπουν περισσότερο σαν την ευκαιρία για την επικράτησή τους. Είναι ποτισμένοι από τη διαχρονική πίστη κάθε Ελληναρά του καφενείου ότι αυτός μόνο ξέρει και ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, ποτέ ο ίδιος.
* Γιατί υπογράψατε το «κείμενο των 58» και τι προσδοκάτε από ένα νέο κεντροαριστερό κόμμα, που είναι και ο βασικός στόχος αυτής της πρωτοβουλίας;
- Γιατί, σε αντίθεση με την ερώτησή σας, η πρώτη κιόλας φράση της διακήρυξης είναι ότι «Δεν είναι διακήρυξη δημιουργίας νέου κόμματος, αλλά έκκληση και πρόσκληση». Γιατί απευθύνθηκε και σε πολίτες που ανήκουν «στο φιλελεύθερο κέντρο». Γιατί πιστεύω ότι όχι μόνο η «εθνική ανασυγκρότηση είναι το ζητούμενο της νέας φάσης στην οποία έχουμε ήδη μπει», αλλά αυτή πρέπει να γίνει με την «ανάδειξη νέων ανθρώπων που θα ανανεώσουν την πολιτική ηγεσία της χώρας».
Και το πιο σημαντικό, γιατί αυτή η ανασυγκρότηση «θα είναι αυτοκριτική για την ώς τώρα πορεία μας». Περισσότερο από όλα αυτά, όμως, υπέγραψα διότι από την πρώτη μέχρι την τελευταία μου ταινία αυτό που προσπάθησα να κάνω ήταν να μας δω «χωρίς την κομπλεξική εθνική αλαζονεία γι' αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε ενώ δεν είμαστε, αλλά και χωρίς ντροπή γι' αυτό που είμαστε», όπως αναφέρει το κείμενο.
* Ενέχει η κίνησή σας -πέραν της πρόθεσης- και μία δόση αυτοκριτικής;
- Οχι μόνο δεν νιώθω να σιώπησα, πολύ πριν αρχίσουν να ανησυχούν οι περισσότεροι, αλλά αντίθετα «κραύγαζα». Ισως να έπρεπε να έχω «κραυγάσει» λιγότερο. Δεν το έκανα με φωνές, το έκανα μέσα από τη δουλειά μου. Πράγμα που σας διαβεβαιώνω είναι κάτι απείρως δυσκολότερο από το να υπογράφεις κείμενα. Αυτή η δουλειά μάλιστα ήταν που με έκανε να δω από νωρίς και όχι όψιμα την ανάγκη διάλυσης και «ανασυγκρότησης» της χώρας. Τη διάλυση την καταφέραμε. Εύκολα. Να μας δω τώρα στην ανασυγκρότηση.
* Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι η κίνηση αυτή από την αρχή έγινε δεκτή με περισσή καχυποψία;
- Πολύ καλά κάνει όποιος είναι καχύποπτος. Και ακόμα καλύτερα θα έκανε αν ήταν και στο παρελθόν λίγο περισσότερο καχύποπτος, αντί να τρέχει με τα σημαιάκια να γεμίζει τις πλατείες και τώρα να ζητάει και ρέστα! Οπως σας είπα, ένας από τους βασικούς λόγους που υπέγραψα ήταν η προϋπόθεση αυτοκριτικής μας για την ώς τώρα πορεία της χώρας. Μένει να αποδειχθεί από τη στάση όσων ανταποκριθούν στο κάλεσμα αν την εννοούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Επαναλαμβάνω, «αυτοκριτική» και όχι ακόμα μία «κριτική για το πόσο φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς», που κυριαρχεί σε όλους τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς.
* Παρακολουθείτε από κοντά τις εξελίξεις. Γιατί θεωρείτε ότι το πολιτικό σύστημα, η ελληνική κοινωνία, χρειάζεται μία ενιαία κεντροαριστερή παράταξη ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ;
- Και η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ μας προσφέρουν σαν θεραπεία την επανάληψη της αρρώστιας. Και οι δυο μάς αντιμετωπίζουν σαν ιθαγενείς και συνεχίζουν να μας κουνάνε χαντρούλες. Και οι δυο δεν με πείθουν ότι νιώθουν ευθύνη και πόνο για όσα υποφέρουμε. Ή πιο σωστά, ακόμα και εάν το νιώθουν, το βλέπουν περισσότερο σαν την ευκαιρία για την επικράτησή τους. Είναι ποτισμένοι από τη διαχρονική πίστη κάθε Ελληναρά του καφενείου ότι αυτός μόνο ξέρει και ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, ποτέ ο ίδιος. Πίστη, που, δυστυχώς, δεν υπάρχει μόνο στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι διάχυτη και σε πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Το ΚΚΕ δεν το αναφέρω, διότι από γεννησιμιού εδήλωσε αθώο. Η πρωτοβουλία των «58» θα ήθελα να απευθύνεται σε όσους πιστεύουν τα παραπάνω σαν πιο σημαντικά από το πού κατατάσσουν τον εαυτό τους πολιτικά. Να απευθύνεται δηλαδή στους ανήσυχους συμπολίτες του μεσαίου χώρου που δεν καμαρώνουν βολεμένοι, σίγουροι και αυτάρκεις στις μπαγιάτικες ιδεοληψίες που οδήγησαν τη χώρα στην κατάρρευση.
* Η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, που επίσης υπέγραψε το κείμενο, δήλωσε προχθές ότι δηλώσεις πολιτικών όπως του Κ. Σημίτη και του Ευ. Βενιζέλου «καπελώνουν» το εγχείρημα. Συμφωνείτε;
- Δεν είμαι φίλος της παρθενογένεσης. Αντίθετα, με κινητοποιεί η δυσκολία της συνύπαρξης και της σύνθεσης. Οχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στην τέχνη, ακόμα και στη δύσκολη συνύπαρξη μες στην οικογένεια. Δεν είμαι, επίσης, φίλος της συνωμοσιολογίας και της δίκης προθέσεων. Για αυτό και στη σημερινή κρίση, με τη χώρα στην εντατική λίγο πριν ξεψυχήσει, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να ζητάει πιστοποιητικά καλής διαγωγής κάποιου που δηλώνει συμπαραστάτης. Δεν έχουμε, δυστυχώς, την πολυτέλεια να μας απασχολούν οι προθέσεις κανενός. Επείγει να ξεκαθαρίσουμε όσοι προσέλθουμε αυτό που έχουμε να κάνουμε για να ορθοποδήσουμε. Και πιο πολύ, όχι μόνο να το συμφωνήσουμε στα λόγια, αλλά, πρώτη ίσως φορά μετά τη μεταπολίτευση, να το πούμε ειλικρινά και να είμαστε έτοιμοι να το κάνουμε. Να μην συνεχίσουμε, δηλαδή, την παράδοση να ξεχνιούνται όλα την επομένη των εκλογών και να ξαναρχίζει το τσάμικο. Επιτέλους μια στοιχειώδης συνέπεια λόγων και έργων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου