Το λάθος των «58»

Αιμίλιος Ζαχαρέας, Η Καθημερινή, 22.10.2013

Η πρόσκληση των 58 διανοουμένων και καθηγητών –δηλαδή της ιντελιγκέντσιας, που επιδιώκει ανέκαθεν να καθοδηγεί τους εργαζομένους– είναι εσφαλμένη για τους παρακάτω λόγους:Πρώτον. Δεν μπορούν να υπάρξουν σήμερα πολιτικές δυνάμεις που θα αποκλείουν τις υφιστάμενες στην προσπάθειά τους να σώσουν την πατρίδα από την καταστροφή και τη δυστυχία. Κυβερνήσεις του 51-52% δεν μπορούν να διαχειριστούν τα σημερινά προβλήματα και θα καταρρεύσουν. Η καταδίκη του «μικρού δικομματισμού Ν.Δ. - ΣΥΡΙΖΑ» και η αναζήτηση κυβερνητικών δυνάμεων στην Κεντροαριστερά οδηγεί σε περαιτέρω οικονομική και ηθική εξαχρείωση των κατοίκων της χώρας. Δεν συμβάλλει πουθενά παρά σε αδιέξοδη ικανοποίηση φιλοδοξιών παραγόντων που είτε «η ζωή τους μίλησε αλλιώς» είτε αδυνατούν να συλλάβουν πολιτικά τις διεργασίες που συντελούνται στο ευρύτερο κοινωνικό σώμα και όχι μόνο στον δικό τους μικρόκοσμο.Δεύτερον. Χωρίς τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΔΗΜΑΡ, των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, και των νέων πιθανώς πολιτικών δυνάμεων που θα προκύψουν μετεκλογικά, μέσα από αναγκαίους συμβιβασμούς για μερικά χρόνια, η Ελλάδα θα ζει μακροχρονίως σε αβέβαιη προοπτική και δυστυχία.

Αναζητείται συνεπώς η πολιτική δύναμη που θα διαμορφώσει τη συνείδηση του έθνους για τη συνεργασία αυτή. Ή θα πορευθούμε σχεδόν όλοι μαζί ή θα αφανιστούμε μακροχρονίως.Η κεντροαριστερή πολιτική την οποία ευαγγελίζονται οι «58» δεν συνιστά τίποτε άλλο παρά ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στον δεξιό φιλελευθερισμό και στη σοσιαλδημοκρατία. Οπως εξελίσσονται τα πράγματα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, ο προτεινόμενος στο κείμενο των «58» εκσυγχρονισμός δεν αποτελεί κάποιο νέο δρόμο παρά σύνθεση φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας, που θα μπορούσε να σηματοδοτηθεί με τον όρο «κεντρισμός». Η πολιτική ιστορία των τελευταίων τριάντα χρόνων στη ζωή της οικονομικής ευημερίας αποκαλύπτει, όμως, πως τα πολιτικά συστήματα τείνουν προς τον θάνατο εφόσον εξαντλούνται σε κεντρώες συνθέσεις.Τρίτον. Ας αφήσουμε στην ησυχία της την έννοια της «προόδου» που οι «58» συνδέουν με την Κεντροαριστερά και πιο πέρα. Η έννοια αυτή γελοιοποιήθηκε από την Ιστορία και είναι κενή περιεχομένου, γιατί θεμελιώθηκε μέσα από καταστροφές, σφαγιασμούς και ακρότητες που αιματοκύλισαν την οικουμένη. Ηταν η νεωτερικότητα που θεωρούσε πως ο χρόνος είναι γραμμικός, προοδευτικός, και πως από το παρελθόν προχωρούμε ακάθεκτα προς το αύριο μέσα από αδιάκοπη αλληλουχία γεγονότων και βουλήσεων. Στη διαδικασία αυτή η πρόοδος ταυτίστηκε με την αριστερή πολιτική, ενώ η στασιμότητα, ακόμη και η οπισθοδρόμηση, με τη Δεξιά.Πρόκειται για αστειότητες. Θα παρουσίαζε ενδιαφέρον η έκκληση των «58» αν περιείχε μια διανοητική προσπάθεια να ενισχυθεί η αριστερή ταυτότητα όχι μέσα από την πρόοδο, αλλά μέσα από μιαν επαναστατική χρήση των παραδόσεων του λαού μας, που η Αριστερά άκριτα παρέδωσε στη συντηρητική παράταξη.Τέταρτον. Τέλος, θέλω να αναφερθώ σε ορισμένους εκ των «58» που υπήρξαν στη διαδρομή του βίου στελέχη του ανανεωτικού κομμουνιστικού κινήματος. Οι εν λόγω διανοούμενοι «πετάνε τις παλιές τους σελίδες» για να ανακαλύψουν ένα παρόν (μετά τη Μεγάλη Πτώση του 1989-91) άγνωστο στο παρελθόν τους. Εφτασαν σε σημείο ώστε το εκάστοτε καινούργιο παρόν να είναι η συνεχής προδοσία του παρελθόντος τους. Υπάρχουν όμως στους «58» και μερικοί άλλοι, οπαδοί της μεταπολιτευτικής Αριστεράς. Χωρίς να ενοχλούνται από τον σύγχρονο καπιταλισμό, εντάχθηκαν πλησίστιοι στο σημερινό «παρόν», σαν να επρόκειτο για το παντοτινό παρόν της ζωής τους, λέγοντας απλώς ότι τα πράγματα δεν πήγαν καλά! Η διανοητική τους προσπάθεια και το συγγραφικό τους έργο αρχίζει και τελειώνει στην ενδεχόμενη βελτίωση του καπιταλιστικού πολιτισμού. Κανένα ερώτημα για το τι είμαστε, πού πάμε, τι θέλουμε κ.λπ. Προσπαθούν με όσες δυνάμεις διαθέτουν να μην αμφισβητούν την αιωνιότητα του υπάρχοντος κόσμου. Να μη θέτουν ερωτήματα. Τι κρίμα!