Κάντε την επανάσταση χωρίς εμένα

Της  Βένας Γεωργακοπούλου, Εφημερίδα των Συντακτών

Κοίτα τώρα τι κουσούρι μού άφησε (είμαι βαθιά ενοχικό άτομο, κι ας παριστάνω τον γκιουλέκα) η ανάγνωση σε γνωστό αριστερό σάιτ βαθυστόχαστου άρθρου ενός Ξυδιά. Του ζητώ συγγνώμη που δεν τον ήξερα, αλλά δεν προκάνω να απομνημονεύσω και όλα τα αστέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ, όταν βγήκε το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση, επί μήνες μπέρδευα φάτσες και ονόματα, πλην του Κατσιφάρα, επειδή περνούσα κάθε μέρα από ένα προεκλογικό του κέντρο. *Πάω, ας πούμε, να μετρήσω πόσες γυναίκες και πόσους άνδρες έχει η νέα κυβέρνηση Βαλς (για όσους ενδιαφέρονται και δεν φοβούνται τον Ξυδιά, είναι 16 με 18!) και αμέσως αντηχεί στο μυαλό μου απειλητική η φωνή του: «Μην παραιτείσαι από την πολιτική και κοινωνική επανάσταση, μην πέφτεις θύμα του αμερικανοκίνητου διλήμματος «πρόοδος-οπισθοδρόμηση» και της κεντροαριστερής ιδεολογίας της πολιτικής ορθότητας».*Πάω να γίνω «Τούρκος» με τα αντράκια που σαπίζουν στο ξύλο ομοφυλόφιλους και τρανς στις γειτονιές της Αθήνας ή να δημοσιεύσω στην εφημερίδα φωτογραφία διάσημου Αμερικανού κωμικού με τον σύζυγό του και μια άλλη αποστροφή του Ξυδιά με βάζει στα δύσκολα: «Αν δηλαδή οι ομοφυλόφιλοι περιμένουν μερικά ακόμα χρόνια χωρίς να μπορούν να κάνουν μήνυση σʼ αυτούς που τους λοιδορούν θα πάθουν πολύ μεγάλη ζημιά; Μεγαλύτερη από το να τους έχουν πάρει το σπίτι οι τράπεζες;».Είναι, πάντως, αλήθεια ότι την ατζέντα του εν λόγω απίστευτα υπομονετικού κυρίου (κάπως πρέπει να τις έχει βρει τις άκρες του με την οπισθοδρομική μας κοινωνία) την βρίσκω μπροστά μου συνεχώς από τα 18 μου χρόνια. Εποχές που την επανάσταση την είχαμε ακόμα περί πολλού, αλλά κάτι τυπάκια σαν τον Μπερλινγκουέρ και κάτι τύπισσες σαν τις φεμινίστριες της Ευρώπης μάς άνοιξαν τα μάτια. Την ίδια ώρα οι πολύ αριστερές κουβάλαγαν -για να μας επιβλέπουν, μάλλον- γκόμενους, συντρόφους και βλοσυρούς καθοδηγητές στις γυναικείες μας πορείες για τη νομιμοποίηση της έκτρωσης ή τη διατήρηση του επωνύμου μας μετά τον γάμο. Μας θύμιζαν ακόμα και με πλακάτ ότι βασικός στόχος μας πρέπει να είναι η συνολική ανατροπή.

Εμείς, όμως, οι παραπλανημένες, εκεί, τον χαβά μας. Λυσσάγαμε με τα «αστικά» μας αιτήματα, κάναμε με μεγάλο τουπέ την πρώτη νόμιμη και πληρωμένη από το ταμείο μας έκτρωση, δώσαμε στα παιδιά μας και το επίθετό μας (άλλο αν στη διάρκεια του χρόνου το έτρωγε συνήθως η μαρμάγκα), αποφύγαμε την ξεφτίλα του νυφικού και της ανθοδέσμης και παντρευτήκαμε σε δημαρχεία. Αν ψάξει γύρω του ο κ. Ξυδιάς, θα βρει πολλές άλλες τέτοιες μικροαλλαγές στην καθημερινότητά μας από τη Μεταπολίτευση και μετά. Ατομικά δικαιώματα τα λέγαμε και τα λέμε.

Δεν ξέρω πώς τα έλεγε και πόσο τα πολεμούσε τότε ο κ. Ξυδιάς, σε ποιο κόμμα σύχναζε και τι τράβαγαν από δαύτον οι συντρόφισσές του. Μου φτάνει η θριαμβευτική του επανεμφάνιση σήμερα, που η ελληνική κοινωνία, μαζί με το φαΐ και τη δουλειά της, τα θέλει όλα. Και τζαμί, και αντιρατσιστικό, και χωρισμό κράτους-Εκκλησίας, και αναγνώριση της κοινωνικής ταυτότητας φύλου για τους διεμφυλικούς, και σύμφωνο συμβίωσης για όλους, ανεξάρτητα από σεξουαλικό προσανατολισμό. Και έρχεται αυτός ο νουνεχής επαναστάτης και μας βάζει φρένο. Και μας δείχνει με το δάχτυλο, και μας διασύρει, κατατάσσοντας τις αγωνίες μας «στη συνενοχή του μνημονίου» και στον «ριζικό αφοπλισμό» μας από την επανάσταση.

Πάλι η επανάσταση. Αντέχει η περδικούλα της και πτώσεις τειχών και τανκς στην Πράγα (μέρες που είναι) και βενεζουελάνικες λογοκρισίες. Ωχ, και δεν με νοιάζει. Ας λύσουν, όμως, παρακαλώ την πρόκληση που αποτελεί ο Ξυδιάς για κάθε δημοκράτη, οι σύντροφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί έχουν ανάγκη και το παραμικρό ψηφαλάκι (όχι μόνο των μοναχών, που δεν ξέρω καλά καλά αν πάνε στις κάλπες). Ας τον ανακαλέσουν αμέσως στην τάξη.

Μόνο ο Μπαλτάκος μάς μάρανε, που ομοίως κυκλοφορεί με το αντιρατσιστικό παραμάσχαλα, ανησυχώντας μήπως σημάνει την οριστική ρήξη Ν.Δ. και Εκκλησίας; Αυτός, αν θυμάμαι καλά, άσχετα αν ξαφνικά τον ξανακάναμε τα μίντια μόδα, κάποια στιγμή πήρε την άγουσα από την κυβέρνηση.

Η Βένα Γεωργακοπούλου είναι αρχισυντάκτρια του πολιτιστικού ρεπορτάζ στην «Εφημερίδα των Συντακτών»