Ένας από τους «58»

Του Κώστα Ρεσβάνη, www.protagon.gr

Βρίσκω λογικές και γόνιμες τις πολλές απορίες, τις ενστάσεις, ακόμα και τις ευπρεπείς αρνητικές τοποθετήσεις για την πρωτοβουλία των «58» τις τελευταίες ημέρες. Όλα αυτά δείχνουν ότι το πολιτικό τοπίο αλλάζει, ήδη άλλαξε. Πριν βάλω την υπογραφή, όχι στην ίδρυση ενός κόμματος, αλλά σε μια «Πρόσκληση για την ιδρυτική συνέλευση μιας Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης», έκανα σκέψεις που παραθέτω συνοπτικά εδώ σε προσωπικό τόνο – πώς αλλιώς;

Είμαι, λοιπόν, ένας από τους «58» διότι:

- Το κείμενο-πρόσκληση που πήρα στα χέρια μου απέπνεε ένα φρέσκο αεράκι, δίχως να είναι ένα «ποιητικό» κείμενο χωρίς ουσία. Προτάσσει τις πραγματικές ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας των πολιτών, όχι τις φαντασιακές μας απαιτήσεις και ταυτόχρονα δεν θυμίζει τη σιδερένια γλώσσα κομματικών κειμένων. Δεν περιγράφει παρά μόνο το όραμα των συγγραφέων του, όσων συνυπέγραψαν και, όπως φαίνεται, ήδη χιλιάδων πολιτών. Δεν είναι ένα μανιφέστο παλαιοκομματικού τύπου, όπου όλα έχουν αποφασιστεί πριν από μας για μας. Είναι μια πρόσκληση σε γάμο, όχι ο γάμος ο ίδιος.

- Απέχοντας πάνω από μία εικοσιπενταετία από κομματικές διεργασίες και γνωρίζοντας τα μέλη της σημερινής ομάδας είτε προσωπικά είτε από τη δημόσια παρουσία τους, κατάλαβα πως άξιζε τον κόπο να κάνω μια καθαρά πολιτική κίνηση και να τη συνεχίσω έως το τέλος, προσβλέποντας μ ό ν ο σε μια βαθιά ικανοποίηση αν είναι καλό το ταξίδι και αναλαμβάνοντας το κόστος που μου αναλογεί αν το καράβι πέσει στα βράχια.

- Δεν θέλω να αράξω σε λιμάνι και να ρίξω σίγουρο ρεμέτζο στα πολιτικά λάθη προσώπων και κομμάτων του παρελθόντος , πετροβολώντας εκ του ασφαλούς το παρόν και αδιαφορώντας για το μέλλον. Ο στίχος που με στοιχειώνει: «Το θέμα είναι τώρα τι λες».

- Θεωρώ αδιανόητο για την πολιτική σταθερότητα που είναι το μεγάλο ζητούμενο, να μην υπάρχει ένας ενδιάμεσος ισχυρός φορέας, πέρα από το δίπολο Ν.Δ-ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρώ ζημιά για τον τόπο να μην εκφραστούν με οργανωμένο τρόπο οι κεντροαριστερές, σοσιαλδημοκρατικές, κεντρώες, φιλελεύθερες και φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις. Ένας φορέας δηλαδή που μπορεί να αντιπαλέψει με ορθολογισμό και μαχητικότητα τις σκληρές συντηρητικές πολιτικές και τις ανεφάρμοστες «αριστερές» υποσχέσεις. Η πρωτοβουλία των «58» (60 είμαστε, καθυστέρησαν δύο υπογραφές και πέρασε με -2 στα Μέσα) έχει στην προμετωπίδα της τις αξίες του διαλόγου, της συναίνεσης, της μάχιμης διάθεσης και της κοινωνικής ευαισθησίας. Με δύο λόγια, στην ερώτηση «μα, ποιοι είσαστε, τέλος πάντων, εσείς οι 58;», η απάντηση είναι «είμαστε το κείμενο που υπογράψαμε».

- Δεν μετέχω στις αστοιχείωτες θεωρίες περί «καπελωμάτων» και σε σενάρια για  κομματικές υποχθόνιες κινήσεις. Τουλάχιστον μέχρι τώρα -και το λέω μετά λόγου γνώσεως- σε όλες τις διαδικασίες κανένα κόμμα ή κίνηση δεν έχει δώσει τέτοιο δείγμα γραφής, που είναι αυτονόητα απορριπτέο.

Έχοντας αυτά κατά νου, αισθάνομαι ότι συνέβη κάτι πρωτόγνωρο στον τόπο μας που πολλοί προσπαθούν να το προσπεράσουν σφυρίζοντας αμήχανα, κάποιοι άλλοι για ιδιοτελείς λόγους να το απαξιώσουν, αλλά και άλλοι, πάρα πολλοί, που αποφάσισαν να στηρίξουν τις ελπίδες που δεν βρίσκουν αλλού. Με μόνη δημοσιοποίηση το κείμενο των «58» αλλά και τη γνώση που έχουν οι πολίτες για τα πρόσωπα, η πρώτη δημοσκόπηση κατέγραψε ότι 4 στους 10 Έλληνες βλέπει θετικά το εγχείρημα. Αυτό σημαίνει πολλά. Σημαίνει συμμετοχή σ’ αυτή την πρωτοβουλία κοινωνικών ρευμάτων που κανείς δεν είχε καταγράψει. (Είναι αυτό που πριν καιρό ο Γιώργος Γραμματικάκης ονόμασε «επανάσταση των σιωπηλών».) Σημαίνει πως ένα πολύ μεγάλο μέρος πολιτών, από όλα τα κόμματα πλην ΧΑ, ένιωσε πως μπορεί να υπάρξει κάτι στ’ αλήθεια νέο και ελπιδοφόρο. Ίσως διότι αυτή τη φορά τα άλογα δεν μπήκαν πίσω από την άμαξα.

Όλα ρόδινα, λοιπόν; Δεν είμαι χθεσινός και γνωρίζω πολύ καλά ότι παρόμοιες προσπάθειες συνύπαρξης ατόμων με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες είναι ζόρικη υπόθεση. Δεν θα καταλήξω σε ευχές. Απλώς πιστεύω πως αν εξοβελίσουμε τον δαίμονα της εσωστρέφειας που διαχρονικά καιροφυλακτεί σε παρόμοια εγχειρήματα και κατανοήσουμε το μέγεθος του έργου που αναλαμβάνουμε, ίσως τα αποτελέσματα να ξεπεράσουν τις προσδοκίες.