Είμαστε ακόμη πολύ πίσω στην εξολόθρευση του σαρακιού της ευνοιοκρατίας, των συντεχνιών, της συναλλαγής, του παράνομου πλουτισμού, της διαφθοράς. Παρά τις συλλήψεις και την τιμωρία πολιτικών (Τσοχατζόπουλος, Παπαγεωργόπουλος), παρά τις προφυλακίσεις υπεράνω υποψίας επιχειρηματιών, παρά τις τροϊκανές συντριπτικές πιέσεις για εξοικονόμηση πόρων, παρά την αποδόμηση των υπηρεσιών με συγχωνεύσεις, καταργήσεις, μειώσεις προσωπικού, ώστε και οι δαπάνες να περιοριστούν και να εξαλειφθούν οι επίορκοι, δύσκολα κάτι αναγεννάται, σπάνια η «μηχανή» «καθαρίζει» και μια χαρά τα υπόγεια δίκτυα της μίζας και των υπεξαιρέσεων λειτουργούν. Μια χαρά τα αργύρια διευκολύνουν συνειδήσεις, κλείνουν τα μάτια, εξασφαλίζουν τη σιωπή. Ακόμη, στο έκτο εξουθενωτικό έτος της κρίσης, ισχυρό κίνητρο παραμένει η «αρπαχτή». Πολύ μελαγχολική διαπίστωση. Παράνομες επιχορηγήσεις, μίζες σε κάθε είδους «έργο», προμήθειες από παντού. Και οι αργυρώνητοι υπάλληλοι, στη δουλειά τους. Λαθρεμπόριο καυσίμων από επιχειρηματίες με τη βοήθεια ελεγκτών του Δημοσίου, τελωνειακών (και φυσικά πρατηριούχων, οδηγών βυτιοφόρων, χειριστών γεφυροπλάστιγγας) ώστε νερό να εκλαμβάνεται ως πετρέλαιο, ναυτιλιακό ντίζελ να μην παραδίδεται στο σύνολό του αλλά μέρος να επιστρέφει στην εταιρεία και να ξαναπουλιέται, να γίνεται κλοπή –ακόμη και μεταξύ των μελών του κυκλώματος– στο ζύγι κ.ο.κ. Εκβιασμοί επιχειρηματιών από κρατικούς λειτουργούς προκειμένου να μην ελέγχονται και να μην ...υφίστανται ζημίες από αγνώστους. Οπως ο κλινικάρχης στο Ναύπλιο, που εκβιάστηκε από αστυνομικό. Ο ίδιος κλινικάρχης είχε φέρει στο φως σπείρα υπαλλήλων του ΝΑΤ, η οποία υπέβαλλε ξανά και ξανά στο Ταμείο ήδη εξοφλημένα παραστατικά νοσηλείας ασφαλισμένων σε κλινική του.
Χορήγηση πλαστών ταυτοτήτων σε αλλοδαπούς, έναντι 3.000 εκάστη, από υπαλλήλους της Αποκεντρωμένης Διοίκησης του ΥΠΕΣ. Και οι κοινότατες απάτες δεν έχουν τέλος...
Συνεχίζουμε να διαβιούμε, σε μέρες σαρωτικών αλλαγών, εκτός κανόνων συντεταγμένης πολιτείας. Μια παραδοχή που όχι μόνο δεν μας πτοεί, αλλά δείχνει και να μας εξυπηρετεί, καθώς –κατά το σύνηθες– μας απαλλάσσει από πειθαρχίες. Πράττουμε κατά το κέφι μας, δεν έχουμε ευθύνες (πάντα φταίει ο άλλος, οι ξένοι, η κυβέρνηση, οι εταίροι), δεν πληρώνουμε φόρους, ως κατατρεγμένοι, ως αδικημένοι ή ως πανίσχυροι μεσουρανούντες, υπεράνω νόμων, εντολών.
Διότι οι μηχανισμοί που συντηρούν τη διαφθορά δεν διαλύονται με εισπρακτικά μέτρα και προχειρότητες. Χρειάζονται πολίτες που να αξιώνουν από τους ιθύνοντες συνεχή λογοδοσία, να βδελύσσονται τη διαφθορά, να υπερασπίζονται όχι μόνο τα δικά τους δίκια αλλά και τα δίκια του διπλανού τους. Και ηγέτες που να κοιτούν μακριά, να δρουν με προσοχή, σοβαρότητα, σχέδιο, να ευθυγραμμίζονται με τα μεγάλα τους λόγια και να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των μεγάλων τους αποφάσεων. Αντ’ αυτού, συνήθως ζητούν τη δικαίωση από τα επιφαινόμενα. Ετσι, όμως, μοιάζουν πρωτόβγαλτοι στο έργο τους. Ή μάλλον ερασιτέχνες, που είναι και το χειρότερο.
Έντυπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου