"Μεγάλο μυθιστόρημα, με την κλασική έννοια του ρεαλισμού, δεν υπήρξε και μάλλον ήταν επόμενο. Ο μύθος είχε φέρει τη φρίκη, τις γενοκτονίες, και η μυθοπλασία είχε καταστεί ύποπτη, οπωσδήποτε ντεμοντέ" λέει. Γι' αυτό επελέγησαν η μεταφορά και ο συμβολισμός ως τρόποι για να καταγραφεί από τη λογοτεχνία ο Εμφύλιος.
Αλλά η μεταφορά δεν επουλώνει το τραύμα. Ίσως γι' αυτό επιβιώνουν εμφυλιοπολεμικές συμπεριφορές, που εκφράστηκαν έντονα και στην κρίση. Ο Ραυτόπουλος, σε πρόσφατη συνέντευξή του, εξηγεί το πώς και το γιατί συντηρείται μια εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα στο όνομα των κοινωνικών επιπτώσεων της χρεοκοπίας: "Στη
σημερινή κρίση δεν υπάρχει ανοιχτή ταξική σύγκρουση, επειδή μαστίζει τη
μεσαία τάξη, δηλαδή την κοινωνική πλειοψηφία πια. Υπάρχει και
καλλιεργείται σύγκρουση του τύπου “όλοι εναντίον όλων ”, με
πρωτοπόρους τους προνομιούχους – αποκλειστική πελατεία της Αριστεράς που
τη διεκδικεί τώρα και η φασιστική Δεξιά".
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το κείμενο του Ηλία Κανέλλη στα ΝΕΑ (29.03.14) "Ζώντας πάντα στην κόψη" για τον Δημήτρη Ραυτόπουλο, κριτικό και δοκιμιογράφο στον οποίο πρόσφατα απομενεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου