Η κυβερνητική νομιμοποίηση της ακροδεξιάς: ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του ΠΑΣΟΚ

Του Θέμη Δημητρακόπουλου*,12.11.11

Τελικά το σύστημα έφτασε, δια της πλαγίας –μούφα δημοψηφίσματα, εκατέρωθεν στημένους εκβιασμούς, επιδεικτικά τραβήγματα αφτιών από τους Ευρωπαίους «εταίρους», αναζήτηση και καπάρωμα των πολυπόθητων άλλοθι– στο επιδιωκόμενο, ανομολόγητο, αποτέλεσμα: ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, ήτοι μεταλλαγμένοι σοσιαλιστές με έντονη εσάνς νεοφιλελευθερισμού, εθνολάγνα παλαιο-δεξιά του χωριού και της γιαγιάς μου, και μια ελάχιστα καλυμμένη (ως πότε;) και μουλωχτή ακροδεξιά. Πλάι πλάι και χαμογελαστοί, στη δοτή μεταβατική κυβέρνηση, αγωνιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου με υβριστές της γενιάς του Πολυτεχνείου, διπλωματούχοι σοσιαλιστές με πατεντάτους δεξιούς, επαγγελματίες της διαπλοκής με εθνικιστικά φιντάνια, σε μια ορκωμοσία-καθοσίωση – με τις ευλογίες ενός αγωνιστή, κάποτε αντιστασιακού, Προέδρου και του σκοτεινόχρωμου ιερατείου των ρασοφόρων.

Τι καλύτερο, θα μου πείτε, απ’ αυτή τη νέα «Εθνοσωτήριο»; Ποιος άλλος αρμοδιότερος για τη διάσωση του συστήματος από τους εξυπηρετητές του; Ποιος καταλληλότερος –να μην ξεχνάμε και τις αγαπημένες μας λέξεις– για να φιξάρει τις αβαρίες, να σφίξει ακόμη πιο πολύ τα λουριά, να στεριώσει τις παρωπίδες ώστε να μην ξεφύγει το παλιάλογο –ξέρουμε ποιο είναι το παλιάλογο…– απ’ το δρόμο που του έχουν χαράξει.

Υπάρχουν βέβαια και οι –καλοπροαίρετοι ή όχι, αδιάφορο– αφελείς που προσάπτουν στην Αριστερά, κουνώντας της με νόημα το δάχτυλο, ότι αρνήθηκε να συμμετάσχει στη σωτηρία της πατρίδος αφήνοντας «κενό», κενό το οποίο εντελώς φυσιολογικά, έσπευσε να καλύψει ασθμαίνουσα και λιγουρίεσσα η Ακροδεξιά. Λες και αν προσερχόταν, αυτό θα απέκλειε εξ ορισμού τη συμμετοχή του καρατζαφέρειου τσίρκου – αμ πώς…

Σοβαρά; Ώστε το εγχώριο εξουσιαστικό σύστημα και η διεθνής της καταλήστευσης των κοινωνικών, οικονομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων επιθυμούσαν ειλικρινά τη συμμετοχή της Αριστεράς στο εγχείρημα; Και σε ποιο εγχείρημα, ακριβώς; Την, τάχα μου, όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προστασία –μέσα από ένα δημόσιο, κοινωνικό δίχτυ αλληλεγγύης και πρόνοιας– των λαϊκών εισοδημάτων, την κάλυψη των στοιχειωδών βιοτικών αναγκών των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων και ημι-ανέργων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, τη δημιουργία προϋποθέσεων για μια ολιστική ανάπτυξη στο όνομα της κοινωνίας των πολιτών και των μελλοντικών γενιών – κι όχι στο όνομα των ισχυρών του χρήματος, λέγε με καπιταλισμό, μη ντρεπόμαστε να τον κατονομάζουμε κιόλας, και των κάθε λογής βολεμένων παρακεντέδων τους;

Όχι, φυσικά. Η απεύθυνση της κυβέρνησης Παπανδρέου προς την Αριστερά για συμμετοχή, ομού με την Ακροδεξιά, στην «εθνοσωτήριο» –τη στιγμή που οι κρατούσες συνθήκες και η προδιαγεγραμμένη αποστολή της νέας κυβέρνησης δεν θα επέτρεπαν ούτε γι’ αστείο τη συνενοχή μιας συνειδητής και υπεύθυνης Αριστεράς στο συντελούμενο έγκλημα σε βάρος της χώρας και των πολιτών της– αποσκοπούσε σε ένα και μόνο: στην εκ προοιμίου βέβαιη εξώθησή της στην άρνηση, για να μπορεί μετά να είναι δακτυλοδεικτούμενη: εσείς φταίτε που δεν ήρθατε μαζί μας!

Μαζί σας, για πού, «σύντροφοι» του ΠΑΣΟΚ; Για μια εκδρομή στη Σαχάρα της απαξίωσης των εργασιακών, ασφαλιστικών και προνοιακών κατακτήσεων της κοινωνίας; Για μια βολτούλα στο Σύνταγμα-που-σας-βολεύει; Για μια περατζάδα από τη Λεωφόρο Μερκοζί, τον και αλλιώς αποκαλούμενο από τους χορτάτους συνδαιτυμόνες σας ευρωμονοδρόμο;

Όχι, λοιπόν. Γι’ αυτό δεν ήρθαμε. Γιατί δεν θέλουμε να κοροϊδεύουμε τους συμπολίτες μας, να περιπαίζουμε την αγωνία τους, να χλευάζουμε τον καθημερινό τους μόχθο, να εξωραΐζουμε την οικονομική και πολιτική αφαίμαξη βαφτίζοντάς τη «διάσωση». Και βέβαια, γιατί δεν στέργουμε να νομιμοποιήσουμε, όπως τόσο εύκολα και άσκεφτα το κάνατε εσείς, την Ακροδεξιά, με την, και αντιαισθητική, προβιά του ΛΑΟΣ σήμερα, και ποιος ξέρει ποια αποκρουστική μορφή αύριο.

Σας αφήνουμε λοιπόν να πορευθείτε παρέα με τους ευέλπιδες της εθνικοφροσύνης – (μόνο προσέξτε μην έχετε κι εσείς, μαζί με εμάς που δεν χρωστάμε τίποτα, το τέλος της κυρα-Φροσύνης…). Τα τσεκούρια της πολιτικής μισαλλοδοξίας, μπορεί να ξεκουράζονται τώρα σε κάποια ντουλάπια της συλλογικής μας μνήμης, όμως κανείς δεν μας υπόσχεται ότι δεν θα τα ξαναβρούμε εμπρός μας, ξεσκονισμένα και «εκσυγχρονισμένα» σε συστημικούς πελέκεις, έτοιμους να ακρωτηριάσουν αποφασιστικά τη Δημοκρατία, ακόμη και την ανάπηρη, μισερή, αντιπροσωπευτική κατ’ ευφημισμόν, δημοκρατία μας… Στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας και ημών, εννοείται!

Η απάντηση στους σχεδιασμούς σας μπορεί να δοθεί μόνο από μια Ολιστική Αριστερά, μια Αριστερά της ριζοσπαστικής ευθύνης…

*Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ