Η Διακύβευση της θέσης της χώρας και πολιτικό σύστημα

Του Στέφανου Θύμου, 6.11.11

'Αν τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορούν να συμφωνήσουν και με δεδομένη την ανάγκη άμεσων τοποθετήσεων της χώρας έναντι της συμφωνίας της συνόδου κορυφής της 27ης Οκτωβρίου, δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέραν της προσφυγής στις κάλπες.'

Τα τελευταία 2 χρόνια το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν κατάφερε να οδηγήσει τα πράγματα σε μια ανάσχεση της καταστροφικής πορείας. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εφάρμοσε με κακό τρόπο την πολιτική του μνημονίου που στον πυρήνα του είχε την αποτυχημένη συνταγή της εσωτερικής υποτίμησης, φάνηκε αναποτελεσματική στο να προωθήσει αυτονόητες αλλαγές εκσυγχρονισμού, ανασυγκρότησης του δημόσιου τομέα, κινητοποίησης κοινωνικών και παραγωγικών πόρων. Δε συγκρότησε εθνική στρατηγική, προσπάθησε να κρατήσει τις πελατειακές σχέσεις, άνοιξε μέτωπα χωρίς να δημιουργήσει κοινωνικές συμμαχίες και να κινητοποιήσει τους πολίτες.

Αν είχε πετύχει αποτελέσματα στην προώθηση των αναγκαίων αλλαγών θα συνέβαλλε ουσιαστικά στη βελτίωση της κατάστασης, θα μείωνε την πίεση για τη λήψη οριζόντιων μέτρων και θα άνοιγε εναλλακτικές διεξόδους για την αντιμετώπιση της μεγάλης κρίσης. Αλλά και τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα δεν κατάφεραν να υπερβούν την πολιτική σκοπιμότητα, τη δημαγωγική προσέγγιση και τις γενικολογίες μπροστά σε ένα σύνθετο πουλυπαραγοντικο πρόβλημα που απαιτούσε ολοκληρωμένη και πολυδιάστατη προσέγγιση. Η ΝΔ κινήθηκε με τη λογική της αλίευσης πολιτικής επιρροής και η κύρια έγνοια της ήταν να πηγαίνει καλά το πολιτικό της ταμείο. Έτσι έδωσε τη μάχη για ένα άλλο μίγμα πολιτικής αλλά δεν αμφισβήτησε στο ελάχιστο το ρόλο των διεθνών αγορών και τις νεοφιλελεύθερες περιοριστικές πολιτικές που ασκούνται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ υποβάθμισε πλήρως το αίτημα της θετικής αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Στο δε νέο μίγμα πολιτικής κατάθεσε καταφανώς κοινωνικά μη αποδεκτές προτάσεις όπως η εργασιακή εφεδρεία και οικονομικά μη συμφέρουσες για το δημόσιο όπως η μείωση των φορολογικών συντελεστών των εταιρειών. Οι παλιές δυνάμεις της Αριστεράς μπέρδεψαν τα ιδεολογικά τους προτάγματα με τα διλλήματα της εφαρμοσμένης πολιτικής και επένδυσαν περισσότερο στην όξυνση τις κρίσης παρά στην αντιμετώπιση της. Με εξαίρεση τη Δημοκρατική Αριστερά εκφώνησαν προτάσεις που αδιαφορούσαν για την αντιμετώπιση του άμεσου κινδύνου οικονομικής καταστροφής και μάλλον τον επέτειναν, δηλαδή μια πολιτική που θα είχε νόημα την κάνει κάποιος μόνο αν ο άμεσος στόχος του είναι η άμεση αντικατάσταση του καπιταλιστικού συστήματος. Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται προ των πυλών της χρεοκοπίας και η αυτοαναφορικότητα δεν μπορεί να συνεχίζεται. Ζούμε την τελευταία πράξη του δράματος. Υπάρχει ελάχιστος χρόνος για αντιστροφή πορείας. Οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει να μιλήσουν καθαρά στο λαό και να αναδείξουν μια συντεταγμένη πορεία με βάση τα δεδομένα όπως αυτά προκύπτουν από τους σημερινούς διεθνείς συσχετισμούς, τις επικρατούσες πολιτικές, τις εξαρτήσεις της χώρας από τους δανειστές και τα αποσταθεροποιητικά στοιχεία της διεθνούς οικονομίας. Κάθε πολιτική δύναμη καλείται να ανταποκριθεί στα διλήμματα της συγκυρίας και της ιστορικής περιόδου που διανύει η χώρα εντός ενός συγκεκριμένου διεθνούς πλαισίου, αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες που τις αναλογούν. Αντί για αυτό τα πολιτικά κόμματα κρύβονται πίσω από λόγια, ισορροπούν με διατυπώσεις, αναζητούν όχι την αλήθεια και τις αποτελεσματικότερες λύσεις αλλά τα αδύνατα σημεία του αντιπάλου για να πλευροκοπήσουν την πολιτική του επιρροή, διερωτώνται αν θα πρέπει να πάρουν πάνω τους το παιχνίδι και να αναλάβουν την ευθύνη και συνεχίζουν το δρόμο της ασάφειας, της δημαγωγίας και της αποφυγής του πολιτικού κόστους. Η εμπλοκή της συζήτησης γύρω από το θέμα δημοψήφισμα ή εκλογές ενώ το βασικό δίλλημα είναι η υπογραφή ή όχι της δανειακής σύμβασης είναι ενδεικτική της ανικανότητας του πολιτικού συστήματος να τοποθετείται επί της ουσίας κα με καθαρό τρόπο . Οι τελευταίες εξελίξεις επέτειναν την εκτίμηση ότι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα είναι κατώτερο των περιστάσεων αφού ενδιαφέρεται περισσότερο για την επιβίωση του, την αποκόμιση μικροκομματικών ωφελειών και την προώθηση προσωπικών στρατηγικών επιβίωσης. Ούτε μπροστά στη χρεοκοπία της χώρας δεν εγκαταλείπουν το θέατρο σκιών. Αυτό το πολιτικό προσωπικό έτσι έμαθε να δουλεύει. Αν δεν επιχειρήσει όμως έστω και την υστάτη στιγμή να απαντήσει στον κίνδυνο της χρεοκοπίας θα διαπράξει έγκλημα. Είναι αδήριτη ανάγκη η πραγματική συμβολή των πολιτικών δυνάμεων που αποδέχονται τον πυρήνα της πολιτικής του μνημονίου-μεσοπροθέσμου να συμφωνήσουν σε ένα πλαίσιο προώθησης της δανειακής σύμβασης και ενός σχεδίου προϋπολογισμού και να συγκροτήσουν μια μεταβατική κυβέρνηση ορισμένων μηνών, συγκροτούμενη από πολιτικά πρόσωπα . Αυτό θα ήταν μια πολύ θετική εξέλιξη διότι έστω και την τελευταία στιγμή θα αναλάμβαναν τα 2 κόμματα που κυβέρνησαν αυτή τη χώρα την ευθύνη της εθνικής διατηρησιμότητας ώστε να διασφαλιστεί η κρατική συνέχεια και η δυνατότητα επιλογών σε μέλλοντα χρόνο για την πορεία της χώρας μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Η υπογραφή της δανειακής σύμβασης (μαζί βέβαια και με τα συμπαρομαρτούντα) από τα 2 μεγάλα κόμματα δε διασφαλίζει τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρώπη αλλά τουλάχιστον κρατά ανοικτή αυτή τη δυνατότητα. Αυτή είναι η καλύτερη λύση για τη χώρα. Αν τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορούν να συμφωνήσουν και με δεδομένη την ανάγκη άμεσων τοποθετήσεων της χώρας έναντι της συμφωνίας της συνόδου κορυφής της 27ης Οκτωβρίου, δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέραν της προσφυγής στις κάλπες. Η κυβέρνηση πρέπει να διασφαλίσει τα αναγκαία διαθέσιμα έως το τέλος του έτους με κάθε τρόπο και η χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές στις 4 Δεκεμβρίου, ώστε οι προτάσεις όλων να τεθούν μπροστά στο λαό που είναι ο μόνος κυρίαρχος να αποφασίσει. Αυτή είναι η μόνη δημοκρατική λύση. Άλλως το σύρσιμο των κυρίαρχων κοινοβουλευτικά πολιτικών δυνάμεων και η εμπλοκή των δανειστών σε θέματα διακυβέρνησης της χώρας, δημιουργούν πραγματικό κίνδυνο η κρίση πολιτικής να μετατραπεί σε κρίση της ίδιας της δημοκρατίας όπως πολύ σωστά ανέφερε ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Πάντως με ή χωρίς εκλογές πρέπει να απαντηθεί η ουσία των διλλημάτων. Το κύριο ζήτημα του επόμενου διμήνου είναι το πώς θα σωθούμε οικονομικά και κοινωνικά και αυτό πρέπει να απαντήσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις αλλά και η κοινωνία. Οι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν το περιεχόμενο των πολιτικών έχοντας πλήρη συναίσθηση της στενότητας των επιλογών, των σημερινών συσχετισμών στην Ευρώπη και της διάστασης του χρόνου που προκύπτει όχι μόνο από την πολιτική αλλά και από την οικονομία (στην οποία διατηρείται δυστυχώς ισχυρή η δύναμη των αγορών). Μέσα στον πόλεμο κάνεις και συμβιβασμούς όπως και υποχωρήσεις. Πρέπει να αποφύγουμε τον άμεσο κίνδυνο , να κερδίσουμε χρόνο, να διατηρήσουμε δυνατότητες επιλογών για το μέλλον.

Δεν πρέπει να κτυπήσουμε το χέρι μας πάνω στο μαχαίρι.

Χρειαζόμαστε η ψύχραιμη σκέψη να κυριαρχήσει επί του αυτοκτονικού ιδεασμού.

Γρηγορείτε παίδες.