Κατανόηση και αυστηρότητα

Tης Όλγας Σελλά, Καθημερινή, 29.11.11

Εχω ζηλέψει αρκετές φορές όσους ζουν στη Θεσσαλονίκη. Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Μία από αυτές ήταν η χθεσινή μέρα. Να εξηγηθώ: ο Δήμος Θεσσαλονίκης ανακοίνωσε -για πρώτη φορά απ’ ό,τι θυμούνται άνθρωποι που ζουν και ασχολούνται με τα κοινά στην πόλη- μείωση των δημοτικών τελών κατά 7,5% για όλους τους δημότες και από 50 - 75% για όσους επαγγελματίες πλήττονται από τα έργα διάνοιξης του μετρό (μετρόπληκτους τους λένε στη Θεσσαλονίκη). Η ανακοίνωση έλεγε ότι στην απόφαση λήφθηκε υπόψη η δυσχερής θέση των πολιτών από την οικονομική κατάσταση της χώρας. Μείωση έγινε και σε ένα ακόμη τέλος που αφορά όλους τους δημότες και που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει: τα κοιμητήρια. Χθες άλλη μία είδηση ήρθε από τη Θεσσαλονίκη. Πάλι με απόφαση του δήμου είχε να κάνει. Αυτή τη φορά, η δημοτική αρχή της συμπρωτεύουσας αποφάσισε να βάλει φρένο σε καθημερινές πράξεις ανομίας και αδιαφορίας, που όμως αποβαίνουν σε βάρος άλλων πολιτών. Ετσι, οι 70 επόπτες υγείας που μετέχουν στην αναδιαρθρωμένη υπηρεσία καθαριότητας μπορούν να παρεμβαίνουν με μικρά αλλά διαπαιδαγωγητικά πρόστιμα σε όσους Θεσσαλονικείς θεωρούν ότι τους ανήκει ο δρόμος

. Αν π.χ. παρκάρουν δίπλα σ’ έναν κάδο ή αν κλείνουν μια ράμπα με το παρκαρισμένο όχημά τους θα κληθούν να πληρώσουν ένα μικρό πρόστιμο. Τα πρόστιμα έχουν μια κλιμάκωση, ανάλογα με τη σοβαρότητα του επιπλέον προβλήματος που ενδέχεται να δημιουργήσει η πράξη τους σε άλλους πολίτες.

Δύο διαφορετικές αποφάσεις, που μας δείχνουν έναν άλλο τρόπο δράσης μιας εξουσίας. Η κατανόηση, η αλληλεγγύη και ο συνυπολογισμός των δύσκολων συνθηκών καθόρισαν την πρώτη απόφαση και η σταθερότητα σε ό,τι αφορά τα όρια και τους κανόνες συμπεριφοράς στην πόλη καθόρισαν τη δεύτερη απόφαση. Απαραίτητα και τα δύο, σπάνια και τα δύο σε τούτη τη χώρα.

Κάτι τέτοιο δεν αναζητούμε τόσον καιρό από την κρατική εξουσία όταν λέμε να μην κάνει «οριζόντιες περικοπές»; Το ότι κάποιος σκέφτεται και νοιάζεται ψάχνουμε... Και όταν βλέπουμε να καταπατώνται μικρά καθημερινά όρια και να γίνεται η ζωή μας χειρότερη από πράξεις δικές μας, αυτό που μας απελπίζει περίσσότερο δεν είναι ότι δεν υπάρχει κανείς να πει «ώς εδώ»;

Οποιος αναγκάζεται να κάνει σλάλομ καθημερινά σε όλο το μήκος της διπλοπαρκαρισμένης Ιπποκράτους, όποιος βαδίζει στο οδόστρωμα της Ακαδημίας, αφού το πεζοδρόμιο του Πνευματικού Κέντρου είναι κατειλημμένο από παράνομους μικροπωλητές, θα ζήλεψε σίγουρα. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης έκανε το αυτονόητο: σε μια συγκυρία εξαιρετικά δύσκολη, κοίταξε πώς να αλαφρύνει τους δημότες του, αλλά χωρίς να καταλύσει τις αξίες που έχει για μια ανθρώπινη πόλη. Περιμένουμε αντίστοιχες κινήσεις και από τον Δήμο της Αθήνας...