Μαγκιά, φραπεδιά… κι επανάσταση!

Του Ξενοφώντος Μπρουντζάκη, Ποντίκι, 4.1.11

Όσοι ακραιφνείς δημοκράτες θεωρούν ότι η Δημοκρατία κατακτιέται με μούντζες, μαθητικές παρελάσεις, γιαουρτώματα, μπουνιές και κλοτσιές… αγανακτισμένων, έχουν νηπιακή αντίληψη για την πολιτική. Όπου εκφράζουν χέρι - χέρι από κοινού αριστεροί και ακροδεξιοί τις… δυναμικές τους διαμαρτυρίες, στο όνομα της Δημοκρατίας, του λαού και του Έθνους, κινδυνεύουν άμεσα οι Δημοκρατίες, οι λαοί και τα Έθνη. Όσοι δαιμονοποιούν ένα πολιτικό πρόσωπο που μετέχει του πολιτικού συστήματος και όχι το πολιτικό σύστημα, είναι βαθιά νυχτωμένοι ό,τι κι αν πιστεύουν. Η Δημοκρατία, αν ήταν να εκφράζεται με γιαουρτώματα και μαθητικές μούντζες, που μια μερίδα ευαίσθητων προοδευτικών ανήγαγαν μέσα από την εντυπωσιακά λαϊκίστικη μεταπολιτευτική τους ρητορική σε πράξη «αντίστασης», δεν θα είχε ανάγκη την έκφραση της λαϊκής ψήφου. Θα καλούσαμε τα σχολεία σε παρέλαση και ανάλογα με τις μούντζες, τις υβριστικές κραυγές και τα γιαουρτώματα θα εκλέγαμε κυβέρνηση!

Αναρωτιέμαι, ωστόσο, γιατί όλοι αυτοί που με απροσμέτρητη ευκολία αναγορεύουν… σε λαϊκό ήρωα έναν νεαρό μαθητή που ενήργησε κάτω από τη δυναμική της νεότητας, δεν αναρωτιούνται με τη σειρά τους πώς και δεν βρέθηκε ένας καθηγητής να κάνει τη «βρομοδουλειά» που ανατέθηκε σε μαθητές;

Παρόμοιες απελπιστικές ευκολίες μόνο απελπιστικά αποτελέσματα έχουν και το πολιτικό σύστημα θα αναπαράγεται ανακυκλώνοντας ή αναλώνοντας πρόσωπα, αλλά όχι πολιτικές και νοοτροπίες, φθαρμένες, επικίνδυνες και αντιδημοκρατικές. Αν τα σύνθετα πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, ψυχολογικά και εμφυλιοπολεμικά μας προβλήματα λύνονταν με μούντζες και κραυγές εμπνευσμένων προοδευτικών, είναι προφανές ότι δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα. Δυστυχώς όμως...

Είναι κάποτε… στο μέλλον ανάγκη να αναζητήσουμε μια διέξοδο στη σοβαρότητα, όχι στον φτηνό τσαμπουκά, στον ρηχό εντυπωσιασμό, στην εύκολη και ανώδυνη «επαναστατικότητα».

Εδώ θα ήθελα να τονίσω και για το επεισόδιο στα Τρίκαλα και τον ενήλικα πλέον νεαρό άνδρα που επιτέθηκε ύπουλα και πισώπλατα εναντίον ενός βουλευτή, κτυπώντας τον στο κεφάλι, ότι κακώς – κάκιστα – ο βουλευτής δεν τον μήνυσε. Κάποτε πρέπει να μάθουμε να τηρούμε την τάξη και όχι την παλαιοκομματική ανομία που πηγάζει από την πελατειακή κομματοκρατία. Αυτή η νοοτροπία της ατιμωρησίας ενός κτυπήματος που κουκουλώνεται στην ουσία, νομιμοποιεί την ατιμωρησία του Τσοχατζόπουλου και των άλλων εκλεκτών του κλεφτοκρατικού κομματικού αεριτζίδικου καπιταλισμού της χώρας μας. Ο βουλευτής που δέχτηκε το κτύπημα δεν είναι ούτε ιερέας, ούτε απόστολος της αγάπης, για να… συγχωρεί. Ένα από τα ο καθήκοντά του είναι να παραμένει δίκαιος και να τηρεί τους θεσμούς μιας ευνομούμενης πολιτείας μέσα στην οποία ο τραμπουκισμός αποτελεί επικίνδυνο φαινόμενο. Ένα ακόμα επικίνδυνο σύμπτωμα είναι ότι δεν κινήθηκε κανείς εισαγγελέας αυτεπάγγελτα εναντίον του τραμπούκου που κτύπησε τον βουλευτή. Τέλος, το πιο λυπηρό και βαθύτατα ανησυχητικό, σε ό,τι αφορά στο άθλιο αυτό επεισόδιο, είναι η απαίτηση του πλήθους να αφεθεί ελεύθερος ο τραμπούκος που συνελήφθη. Αυτά τα φαινόμενα που καλύπτει ανεύθυνα μερίδα του πολιτικού κομματικού κατεστημένου προς χάριν ψιχίων εκλογικών ποσοστών είναι επικίνδυνα. Είμαστε της γνώμης ότι ο τραμπουκισμός κάτω από οποιοδήποτε πρόσχημα, δικαιολογία και περίσταση αποτελεί επικίνδυνο φαινόμενο, έστω κι αν έχει τα κομματικά διαπιστευτήρια της αριστεράς και της… προόδου! Η κρίση χρέους αντιμετωπίζεται· αυτό που δεν αντιμετωπίζεται με κανένα μέτρο είναι η κακή νοοτροπία και η ριζωμένη περιφρόνηση που έχουμε απέναντι στους θεσμούς. Ωστόσο Δημοκρατία δίχως θεσμούς δεν νοείται!