Η αναδιάρθρωση

Του Παναγιώτη Τσορμπατζόγλου*

Η λέξη μπορεί να απέκτησε τα τελευταία, δίσεκτα, χρόνια καινούργιο ειδικό βάρος, στο χώρο όμως της Ελληνικής γεωργίας είναι τόσο παλιά όσο και φθαρμένη. Μεγαλώσαμε και λειτουργήσαμε, όσοι από μας βρεθήκαμε να δραστηριοποιούμαστε στο χώρο αυτόν, με πρόταγμα ευθύνης και ανάγκης την «αναδιάρθρωση των γεωργικών καλλιεργειών». Όπως και μια σειρά άλλων προτεραιοτήτων το οιονεί συγκροτημένο κράτος, και στην περίπτωση της ελληνικής γεωργίας, απέτυχε να υλοποιήσει το αυταπόδεικτα αναγκαίο, καταστώντας την «αναδιάρθρωση» γράμμα κενό. Και μετά πρόκυψε το δημοσιονομικό πρόβλημα. Και μαζί του η κατάρρευση και ο επαναπροσδιορισμός προτεραιοτήτων, αναγκών ακόμη και εννοιών λέξεων, όπως και αυτό της «αναδιάρθρωσης» που το περιεχόμενο της ήταν μέχρι πρόσφατα συγκεκριμένο και αδιαφιλονίκητο.

Δεν πρόκειται πλέον για αναδιάταξη και χωροθέτηση καλλιεργειών στη λογική κλιματολογικών, ή και άλλων προτεραιοτήτων. Όπως και για το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων αυτού του τόπου η «αναδιάρθρωση» αποκτά άλλο, απολύτως ανατρεπτικό, περιεχόμενο. Σημαίνει πρώτα και πάνω απ όλα προσπάθεια και δουλειά. τέτοια που η εποχή των επιδοτήσεων, των χωματερών και, γιατί όχι, των εκ του ασφαλούς καταλήψεων εθνικών οδών και πόλεων, έκανε σχεδόν περιττή. Εμπεριέχει ως σύμφυτη αλήθεια την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας και κατεστημένης λογικής. Αυτής που ήταν κοινός τόπος στη μεγάλη πλειοψηφία των κοινωνικών εταίρων. Που θεωρούσε αυταπόδεικτη την απαίτηση του «εδώ και τώρα» πλουτισμού. Που ανήγαγε την «αρπαχτή» σε εθνικό άθλημα με χιλιάδες πρωταθλητές. Η εικόνα του παραγωγού των δέκα στρεμμάτων σουλτανίνας από την Κορινθία με τη μερσεντές, ή του βαμβακοπαραγωγού των εκατό στρεμμάτων από τη Θεσσαλία με το τριώροφο στον κάμπο θα πρέπει να αποτελέσει ανεπίστρεπτο παρελθόν. Το ίδιο παρελθόν πρέπει να αποτελέσει και ο «επιχειρηματίας» που πλούτισε στην πλάτη αγροτών που του εμπιστεύτηκαν τη σοδειά τους την οποία αυτός μετέτρεψε σε γαρδένιες και ουίσκι στα πολυάριθμα «πολιτιστικά κέντρα», (κατά τη ρήση του αειμνήστου πολιτικού), της, κατά τα άλλα, αγνής ελληνικής επαρχίας. «Επενδύσεις» με διαπλεκόμενες ευρωπαϊκές επιδοτήσεις σε εργοστάσια και συσκευαστήρια που ερειπώνουν απανταχού της επικρατείας θα πρέπει να θεώνται ως εφιάλτης μιας ιστορίας που δεν πρέπει να ξαναζήσουμε. Γιατί πλέον «οι καιροί ου μενετοί». Αυτή είναι, πλέον, η έννοια της αναδιάρθρωσης στην ελληνική γεωργία. Είναι ακόμη η τόλμη, είναι η φαντασία, είναι η καινοτομία.

Είναι αυτά που μπορούν να μας βγάλουν απ’ το τέλμα του αδιέξοδου που βιώνουμε. 

Η υιοθέτηση μιας τέτοιας προσέγγισης, ευτυχώς, δεν αποτελεί terra incognita για τον τόπο μας. 

Υπάρχουν παραδείγματα τέτοιων επιτυχημένων πρωτοβουλιών παντού, και είναι πολλά. Εμπρός λοιπόν να τα κοπιάρουμε δημιουργικά. 

Είναι η μόνη ελπίδα.

* Ο Παναγιώτης Τσορμπατζόγλου είναι Γεωτεχνικός