Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει ένα βασικό καθήκον: να εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας. Αυτό, βέβαια, δεν θα είναι εύκολο, γιατί υπάρχει μια κοινωνία η οποία δεν «ρωτήθηκε» ποτέ αν θέλει αυτό τον δρόμο – με τα ανυπόφορα μέτρα λιτότητας – τα οποία επιβλήθηκαν από την ίδιο τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης (Μέρκελ και Σαρκοζί). Και, επιπλέον, υπάρχει και μια άλλη εκρηκτική παράμετρος, η οποία θα αναφανεί πιο έντονα μετά το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης συνασπισμού. Επειδή, λοιπόν, οι επιλογές που έχει μπροστά της η Ελλάδα είναι όλες κακές και θα χειροτερεύσει προσωρινά το επίπεδο ζωής του μέσου Έλληνα με την εφαρμογή της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, είναι πολύ πιθανό να συμβεί το εξής πράγμα.
Δηλαδή, να λειτουργήσουν τα τμήματα της αντιευρωπαϊκής αριστεράς που μας προτείνουν το ολέθριο άλμα προς το κενό και τη δραχμή, όπως λειτούργησε ακριβώς η υπερσυντηρητική δεξιά στην Αυστρία πριν από μερικά χρόνια.
Με άλλα λόγια, να πλειοδοτούν εναντίον της Ευρώπης και να καρπώνονται την τεράστια δυσαρέσκεια του κόσμου από την υλοποίηση της παραπάνω συμφωνίας (όταν μάλιστα η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει απομυζήσει απαράδεκτα τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους).
Η ταυτότητα αυτής της πολιτικής θα είναι προφανής: «εμείς» και το υπόλοιπο ευρωπαϊκό (κομματικό) κατεστημένο που καταστρέφει τη ζωή του λαού.
Επομένως, είναι ανάγκη να «διαλυθεί» ή να αποσαθρωθεί το υφιστάμενο κομματικό σκηνικό και να αναφανούν καινούργιες πολιτικές κινήσεις, ιδιαίτερα στο χώρο της κεντροαριστεράς, ώστε να μη συμβεί το παραπάνω ενδεχόμενο.
Και για αυτό είναι απαραίτητο να αποσυρθούν άμεσα οι δύο προσωπικότητες (Σαμαράςκαι Παπανδρέου) η σχέση των οποίων μπορεί να κατανοηθεί μόνο με όρους «λακανικής ψυχολογίας» και ιδίως μετά τα άθλια γεγονότα του τελευταίου πενθήμερου – για τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνασπισμού- που μας κάνουν να νιώθουμε μόνο εθνική ντροπή.
Και, καταρχήν, θα εξηγήσω γιατί είναι απαραίτητο να αποχωρήσει ο Παπανδρέου, με όρους αξιοπρέπειας. Γιατί σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζεται από το μιντιακό κατεστημένο της χώρας μας (και βασικά από τα αξιοθρήνητα δελτία των «οκτώ»), ο απερχόμενος πρωθυπουργός με την πρότασή του για το περίφημο δημοψήφισμα προσέφερε μια σημαντική ιδεολογική υπηρεσία σε ολόκληρη την Ευρώπη!
Δηλαδή, αν και έπεσε η ιδέα του δημοψηφίσματος εντελώς άκαιρα, και ίσως τυχοδιωκτικά, η κεντρική σύγκρουση στην Ευρώπη-έστω και για τέσσερις μέρες τρόμου- μετατοπίστηκε από τις σκοτεινές διαπραγματεύσεις μεταξύ ευρω-κρατών και τραπεζιτών στις ίδιες τις πλάτες του ελληνικού λαού, γιατί δεν είναι δυνατό τέτοια σκληρά μέτρα να λαμβάνονται χωρίς τη συνειδητή απόφαση ενός δημοκρατικού πληθυσμού.
Και αυτό το αποδέχονται τόσο ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος Χάμπερμας (Frankfurter Allgemeine Feuilleton, Rettet die Wuerde der Demokratie, 4/11/2011), όσο και το συντηρητικό αγγλικό περιοδικό Economist (A euro referendum, Greece’s woes, 5/11/2011).
Όμως ο Παπανδρέου θέλησε να διατηρήσει τη δύναμή του μέσα στο ΠαΣοΚ και προσπάθησε, στις μακιαβελικές διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, να επιβάλλει ως πρωθυπουργό ένα φίλο του , θυμίζοντας ότι η εξουσία είναι για κάποιους ανθρώπους αφροδισιακό (Enzensberger, «Πολιτική και πολιτισμός»).
Εξάλλου, ο Παπανδρέου δεν έχει σήμερα καμία νομιμοποίηση, αφού έχει ταυτιστεί -καλώς ή κακώς- με τα μονοδιάστατα μέτρα λιτότητας και άρα πρέπει να αποκαλυφθούν κάποιες καινούργιες προσωπικότητες που θα αντιπροσωπεύσουν αυτό το χώρο.
Όμως και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να αποχωρήσει, γιατί έχει αναδειχθεί σε μια μοιραία προσωπικότητα!
Επί δύο χρόνια δυναμίτισε θανάσιμα κάθε ευρωπαϊκή προσπάθεια διάσωσης αυτής της χώρας (διαπαιδαγωγώντας ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού με την αντίστοιχη λογική) και σήμερα μιλάει κιόλας για άμεσες εκλογές, υπονομεύοντας εμφανώς την δυναμική της καινούργιας κυβέρνησης, ώστε ο ίδιος να γίνει γρήγορα πρωθυπουργός.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι σε αυτό τον τόπο, δεν πρέπει πια να επιβραβεύουμε ανθρώπους που βάζουν την προσωπική τους άμετρη φιλοδοξία πάνω από την πατρίδα!
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ας ελπίσουμε ότι με την κυβέρνηση συνασπισμού θα αρχίσει μια νέα εποχή. Σε αυτή την εποχή δεν έχουν θέση ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Σαμαράς!
*O κ. Καλφέλης Γρηγόρης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου