Μνημόνιο, αντιμνημόνιο, τέλος

Του Σωκράτη Τσιχλιά, Καθημερινή

Ανάγκες συμβολισμών, μα κυρίως νομίζω δημαγωγικές ευκολίες, ρητορική του εντυπωσιασμού, επέβαλαν τα τελευταία πέντε χρόνια στην ελληνική πολιτική σκηνή τον πιο ψευδεπίγραφο, τον πιο άγονο διχασμό: μνημόνιο - αντιμνημόνιο και τα δεκάδες παράγωγα διλήμματα. Ιδεολογίες, πολιτικές θεωρίες, οικονομικές στρατηγικές παραμερίστηκαν, οι αποχρώσεις ξεθώριασαν, δύο μόνο παρατάξεις απέμειναν. Οι μνημονιακοί, ετερόκλητοι σύμμαχοι που προσπαθούσαν να εφαρμόσουν τις συμφωνίες που υπέγραφε η χώρα με τους δανειστές και οι αντιμνημονιακοί, αυτό κι αν ήταν άθροισμα, από τη Χρυσή Αυγή ώς το ΚΚΕ. Αυτό το μπλοκ απέδιδε όλα τα δεινά της Ελλάδας, όχι στη χρεοκοπία της, όχι στα δίδυμα θανατηφόρα ελλείμματα, το δημοσιονομικό και το τρεχουσών συναλλαγών, αλλά στα προγράμματα σωτηρίας. Δεν έφταιξε το δικό μας πολιτικό σύστημα που καταχρέωσε τη χώρα, που ανέθρεψε αυτόν το κρατικοδίαιτο κλεπτοκρατικό καπιταλισμό, ρίχνοντας και λίγα ψίχουλα-ρουσφέτια, ό,τι περίσσευε από το πάρτι των μυημένων, στο πόπολο. Οχι δεν έφταιξαν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, οι Γερμανοί φταίνε και οι άλλοι. Οι ξένοι που μας δάνεισαν και στη συνέχεια μας εξευτέλισαν... Η πιο μεγάλη ζημιά που έκανε το αντιμνημονιακό μπλοκ, ήταν η καλλιέργεια μιας θηριώδους ψευδαίσθησης, αυτή τη φορά στις πιο κρίσιμες στιγμές της μεταπολεμικής μας ιστορίας. Και η χειρότερη επιλογή του... άλλου μπλοκ είναι ότι δεν κατάφερε να εκπονήσει ένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο ανόρθωσης και να το επιβάλει, αλλά εφάρμοζε περίπου ως αγγαρεία ακόμη και τις λάθος προτάσεις των δανειστών, ενώ τα βάρη της χρεοκοπίας τα κατένειμε κατά βάση αδίκως.

Οι φόροι, το απόλυτο εργαλείο της δημοκρατίας για μια ελάχιστη κοινωνική δικαιοσύνη, υπήρξαν την περίοδο αυτή δαμόκλειος σπάθη για τους αδύναμους. Το αντιμνημόνιο, το πλέον απολιτικό ιδεολόγημα που υπηρέτησε ποτέ η Αριστερά, τέλειωσε ουσιαστικά με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, όταν εξήγγειλε στις προγραμματικές του δηλώσεις ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και μικρό, έστω, πλεόνασμα για την αποπληρωμή του χρέους. Κάτι ρητορικά υπολείμματα που απέμειναν, σβήνουν σιγά σιγά υπό το αφόρητο βάρος της επείγουσας ανάγκης. Ετσι ελπίζω τουλάχιστον, να επανέλθει στην Ελλάδα η λογική και ο ρεαλισμός, η αληθινή πολιτική. Η αναμέτρηση δηλαδή με το πρόβλημα, αλλιώς χαθήκαμε.