Τα τελευταία ανοίγματα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του προς τον Θεό δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Μας είχε προϊδεάσει η επίσκεψη του κ. Τσίπρα στο Άγιο Όρος και πολλές υπόγειες και ανώγειες διαδρομές που επιδίωκαν να βαθύνουν το δέσιμο του κράτους από την επίσημη εκκλησία και όχι να στηρίξουν το αριστερό αίτημα του διαχωρισμού Κράτους-Εκκλησίας. Η διαπίστωση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Φίλη που έκανε στηλιτεύοντας την εμπορευματοποίηση των λειψάνων, πως δυο αρχηγοί κρατών έχουν επισκεφτεί την Ελλάδα: το Άγιο Φως και το σκήνωμα της Αγίας Βαρβάρας, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Αποτελεί στοιχείο της ελληνικής πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που στις σχέσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους το στίγμα το δίνει το ψεύδος ή αλλιώς το δούλεμα (εμείς κάναμε ό,τι πρέπει, σειρά τώρα έχουν οι εταίροι) και στα υπόλοιπα οι ΑΝΕΛ και οι Κουρουπλής-Μιχελογιαννάκης. Ο τελευταίος με την ιδιότητα του γιατρού, όχι του πιστού, και με την ιδιότητα του πολιτικού (μια ιδιότητα στην οποία δυστυχώς τον νομιμοποίησε ακόμη και η ΔΗΜΑΡ και όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ ή ο ΣΥΡΙΖΑ) δηλώνει πέρα απ’ το βαθύτατα επιστημονικό πόρισμα ότι το AIDS κολλάει με το σάλιο, ότι επίσης είναι κατά της καύσης, γιατί διαφορετικά δεν θα υπήρχαν τα λείψανα, τα οποία αποτελούν και ιατρικό βοήθημα. Οφείλουμε να του θυμίσουμε πως υπάρχει και ένας άλλος λόγος να είναι κατά της καύσης. Στον Μεσαίωνα, που έχουν ως ιδανικό τους κάποιοι από τους σημερινούς κυβερνώντες (προς «Θεού» όχι όλοι), ζύγιζαν τον ετοιμοθάνατο λίγο πριν πεθάνει και όταν πέθαινε τον ζύγιζαν εκ νέου. Η διαφορά στο ζύγι ήταν το βάρος της ψυχής του, που είχε αναληφτεί στους ουρανούς. Έχει λοιπόν δίκιο ο σοσιαλδημοκράτης, ανανεωτικός και ριζοσπάστης αριστερός κ. Μιχελογιαννάκης. Πώς θα ζυγίζαμε τη ψυχή των θανόντων, αν τους καίγαμε;
Το πρόβλημα φυσικά και δεν είναι η πίστη του καθενός στην ύπαρξη του Θεού ή η μη πίστη. Το ζήτημα είναι η εκμετάλλευση και η υποκρισία της πολιτικής και ορισμένων πολιτικών έναντι της ανάγκης πολλών ανθρώπων, των περισσότερων, να πιστεύουν σε μια υπερφυσική δύναμη. Δεν θα ήθελα εδώ για μια ακόμη φορά να αναφερθώ στη διαφορά, την οποία τόνισε ο Διαφωτισμός, μεταξύ της επίπλαστης και της φυσικής θρησκείας, μεταξύ της εκκλησίας ως αυτοαναφορικό ανθρώπινο θεσμό και της εκκλησίας ως ένωση πιστών και μόνο. Ο Διαφωτισμός διά του Καντ τόνισε πως η καθαρή θρησκευτική πίστη είναι αναγκαία όσο χρόνο χρειαζόμαστε για να οδηγηθούμε από την αποκάλυψη στη θεσπισμένη νομοθεσία και στην ατομική ηθική. Ο Καντ προτείνει έναν Χριστό ως πρότυπο εφαρμογής της ανθρώπινης κατηγορικής προσταγής, έναν Χριστό που ενεργεί έτσι ώστε η ατομική του συμπεριφορά να μπορεί να γίνει καλό ηθικό πρότυπο για τους πολλούς.
Αν όμως ο Καντ αμφισβητεί από τα έξω την εκκλησιαστική θρησκεία, ο μεγάλος Τολστόι την αμφισβητεί από τα μέσα. Στην «Ανάσταση» περιγράφει μια λειτουργία όπου ο ιερέας κόβει «κομματάκια του ψωμιού και βουτηγμένα στο κρασί, με κάποιους χειρισμούς και προσευχές, μετατρέπονταν σε σώμα και αίμα του Θεού». [1] Κάτι σαν τη Θεία Κοινωνία, που κατά τον κ. Μιχελογιαννάκη απενεργοποιεί τον ιό του AIDS. Ο Τολστόι, και όχι ο Μιχελογιαννάκης, αφού περιγράφει όλες εκείνες τις πρακτικές εμπορευματοποίησης της πίστης, επικεντρώνει τη «θεϊκή» του γραφίδα κατά του εκκλησιαστικού ψεύδους. Έτσι ο Τολστόι τονίζει πως ο Χριστός κήρυττε, ακριβώς τα αντίθετα απ’ όσα η εκκλησία υποστηρίζει. «Ο Ιησούς έχει απαγορεύσει όλα όσα γίνονται εδώ. Έχει απαγορεύσει όχι μόνο την άνευ νοήματος φλυαρία και βλάσφημη μαγγανεία των ιεροδιδασκάλων πάνω στον άρτο και στο κρασί, αλλά και με τον πλέον συγκεκριμένο τρόπο έχει απαγορεύσει στους ανθρώπους να αποκαλούν δασκάλους άλλους ανθρώπους, έχει απαγορεύσει τις προσευχές στους ναούς, και έχει απαγορεύσει τους ναούς λέγοντας ότι ήρθε να τους γκρεμίσει…» [2]
Αυτές οι απόψεις ηχούν ξένες προς τον ηγεμονικό ρόλο της σημερινής εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Ευτυχώς εντός της υπάρχουν και φωνές που αντικρούουν τον οικονομικό παραλογισμό (Παπαδημούλης) και τον πολιτισμικό παραλογισμό και υποκρισία (Φίλης). Αρκεί αυτές οι φωνές να κατανοήσουν πως η «φυσική τους θρησκεία» ή αλλιώς οι φυσικοί τους σύμμαχοι βρίσκονται έξω και πέρα από τους σημερινούς συμμάχους τους. Και βεβαίως να κατανοήσουν και κάποιοι άλλοι πως η δαιμονοποίηση της Αριστεράς δεν ανήκει σε καμιά «φυσική θρησκεία», είναι και αυτή μια επίπλαστη θρησκεία της «Αποκάλυψης».
1. Λέων Τολστόι, Η Ανάσταση, εκδ. Κέδρος, μτφ. Ελένη Μπακοπούλου, σελ. 190 2. Στο ίδιο, σελ. 192
73
Email
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου