Χαίρε του αχωρήτου χώρα….

 Του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη

Χαίρε ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί….

Έχεις αυτό, ως πλάτη και ψελλίζεις γελοιότητες και ένας ολόκληρος λαός ορμάει κατακέφαλα και χτυπάει το κεφάλι του στο ντουβάρι…

Και από τους ποιητές, φτάσαμε στα αιδοία του βαψομαλλιά, που έβαλε στο μάτι την παιδεία και σκοπεύει να της αλλάξει τον αδόξαστο…

Χαίρε φιλοσόφους, ασόφους δεικνύουσα…
Και ξέπεσες καλή μου πατρίδα, όμορφη μου καλλιέργεια, γλυκιά μου πριν το έαρ ανασαιμιά, στους μπαλτάδες και γκαζμάδες, μιας δικής τους τελείως ιδιοτελούς ιδεοληψίας, που τη θεωρούν φιλοσοφία και ήρθεν η ώρα, να εκδικηθούν την κοινωνία, επιβάλλοντας, τη στραβωμάρα τους…
Χαίρε του αχωρήτου χώρα….
Ναι χαίρε, τα εναντία προς αυτήν, αγαπώσα…
Κι αυτή η χώρα, να νοιώθει την υπερχείλιση της μετριότητας, του απολύτου τίποτε, του κενού και να βαθαίνει το μίσος για τον άλλον, που της φταίει, για όλα…
Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος, έψαλλε εψές ο χορός, για τρίτη φορά φέτος…
Ποιανού πνεύματος, καλέ μου φίλε Πετέφριε - παππού;;;
Του Ζουράρη, που στα εβδομηντατόσα του, βρήκε παιχνίδι να παίζει και να ακκίζεται;;;
Του καμένου, που θα μας κάψει, τη γούνα και θα γίνει σύντομα, από ατύχημα;;;
Του λαφαζανί, που νομίζει, ότι το αζέρικο γκάζι, που επιμένει ότι θα το προμηθευτεί αυτονόμως και μοναχός του, θα το κουβαλάει στις χούφτες και τις τσέπες του κι άρα με τους διεθνείς αγωγούς, δε θέλει σχέσεις και μπλεξίματα;;;
Με του φίλου μου, του Παρασκευόπουλου, που ξαφνικά αλλόφρων, μιλούσε με τρόπο ανεπίτρεπτο, για το ήθος και την ιστορία του;;;
Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τη γύμνια μας…