Μήπως υπάρχουν (και) μαγικές λύσεις;..

 Του Κώστα Καλλίτση, Καθημερινή

Κάποια προβλήματα, ίσως είναι τεχνητά. Παράδειγμα, ίσως δεν ήταν αναγκαία η περικοπή των συντάξεων, εφόσον -όπως αποκάλυψε ο γενικός γραμματέας Κοινωνικής Ασφάλισης και ευθαρσώς επιβεβαίωσε ο υπουργός του- έγινε ως συνέπεια λαθεμένων μελετών της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής και του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (όχι ως συνέπεια της έλλειψης χρημάτων, όπως αφελώς πιστεύαμε). Αφού πρόκειται για λάθος, δεν μένει παρά το υπουργείο να επαναφέρει τις συντάξεις στο αρχικό ύψος τους και μάλιστα αναδρομικά, πριν προσφύγουν οι συνταξιούχοι σε ένδικα μέσα – όπως νομιμοποιούνται. Ετσι, ένα μείζον πρόβλημα θα επιλυθεί, η αδικία θα αποκατασταθεί, η αναίτια λιτότητα σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων συνταξιούχων θα αρθεί. Ισως, μάλιστα, από τη βαθύτερη επεξεργασία αυτής της αποκάλυψης επιβεβαιωθεί ότι τα ασφαλιστικά ταμεία αντέχουν να συνταξιοδοτούν εγκαίρως και όσους τυχαίνει να κουράζονται στα 50 χρόνια τους. Κάποια άλλα προβλήματα, ίσως είναι virtual. Παράδειγμα, οι πολύ χαμηλές αποδόσεις που εμφανίζεται να έχει η δευτεροβάθμια εκπαίδευσή μας. Ποιο είναι το θέμα; Η Ελλάδα συμμετέχει στον διεθνή μαθητικό διαγωνισμό PISA. Δυστυχώς, κατατάσσεται στις τελευταίες θέσεις (42η μεταξύ 65 χωρών, 4η από το τέλος μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης). Πρόκειται για διασυρμό του εκπαιδευτικού συστήματός μας που δεν μπορεί να γίνεται ανεκτός. Μία λύση είναι να βελτιωθεί η εκπαίδευση, όπερ απαιτεί σχέδιο και, κυρίως, κόπο και χρόνο – στα σχολεία όχι στα «ιδιαίτερα». Η άλλη λύση είναι αυτή που εισηγείται η ΟΛΜΕ, απλή και εύκολη: Δεν χρειάζεται να παιδευόμαστε, αρκεί να μη λάβουμε ξανά μέρος στον διαγωνισμό PISA!

Διότι -επιχειρηματολογεί η ΟΛΜΕ- αυτός ο διαγωνισμός αφενός είναι έμπνευση του «ΟΟΣΑ της λιτότητας», αφετέρου «νομιμοποιεί την κατηγοριοποίηση και την ταξική διαφοροποίηση των σχολείων», ενώ «εισάγει την ωφελιμιστική αντίληψη για τη γνώση». Τούτων δοθέντων, λοιπόν, το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί – αρκεί λίγη φαντασία, όπως αυτή που διαθέτει η ηγεσία της ΟΛΜΕ.

Κάποια προβλήματα, επίσης, πρέπει να διερευνηθούν ενδελεχώς, ώστε προηγουμένως να σιγουρευτούμε ότι είναι υπαρκτά, ότι δεν είναι, απλά, καλοστημένες παγίδες. Παράδειγμα, το ζήτημα της λειτουργικής ανεξαρτησίας της Γενικής Γραμματείας Εσόδων, των εφοριών, ώστε τη φορολογική πολιτική να χαράσσει η κυβέρνηση, αλλά την είσπραξη των φόρων να την κάνουν οι εφορίες, χωρίς πελατειακές επεμβάσεις. Ποιο είναι το θέμα;

Επί πολλά έτη θρυλείται πως ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός χρησιμοποιείται ως κεντρικός πυλώνας του πελατειακού κράτους. Ακούγεται ότι ενίοτε αποφεύγει να ελέγξει «ημέτερους» ή ότι έχει τύχει να αλλάζει δρόμο μόλις πέσει πάνω τους. Ψιθυρίζεται, επίσης, ότι έχει συμβεί να χρησιμοποιηθεί ως μέσο εκβιασμού κι εκφοβισμού πολιτικών ή άλλων αντιπάλων. Εχει λεχθεί, μάλιστα, ότι η απελθούσα κυβέρνηση αντιστάθηκε σθεναρά στην ιταμή απαίτηση της τρόικας να ανεξαρτητοποιηθεί αυτός ο μηχανισμός. Κι όταν ακόμη υποχρεώθηκε να υποκύψει (διότι δεν θα έπαιρνε τη δόση…), δοθείσης της πρώτης ευκαιρίας τσαλάκωσε, πάλι, την ανεξαρτησία της Γραμματείας -ξήλωσε τον κ. Θεοχάρη, επειδή, ο αφελής, συνέχισε να κάνει τη δουλειά του ακόμη και σε περίοδο προεκλογική- πριν από τις ευρωεκλογές! Αλλά, όλα αυτά είναι αναγκαίο να επιβεβαιωθούν ασφαλώς πριν από οποιαδήποτε δράση. Ας μη βιαζόμαστε, για να μη σκοντάψουμε.