Μεταρρυθμίσεις - ιδιωτικοποιήσεις- συμμαχίες

Η ομιλία του Λεωνίδα Καστανά στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ ( 9.2.2013)

Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση ήταν και παραμένει μια σωστή και πατριωτική επιλογή. Το αποδεικνύει η ίδια η ζωή, οι πολίτες της χώρας το αισθάνονται, η Ευρώπη το αναγνωρίζει. Τι πιο απτό από τη δημοφιλία που απολαμβάνει ο πρόεδρος Φώτης Κουβέλης. H αποτροπή της άτακτης χρεοκοπίας και η παραμονή της Ελλάδας στο Ευρώ δεν είναι όμως μια στιγμιαία πολιτική επιλογή. Είναι ένας διαρκής αγώνας βαθιών θεσμικών αλλαγών σε όλους τους τομείς στον οποίο το κόμμα μας πρέπει να τεθεί επικεφαλής.  Τη χώρα δεν θα σώσουν ούτε η δόση, ούτε η παραμονή στο Ευρώ. Θα τη σώσουν οι μεταρρυθμίσεις. Αν η ΔΗΜΑΡ θέλει και οφείλει να σηκώνει τη σημαία της διακριτότητας μέσα στη συγκυβέρνηση πρέπει να το κάνει εκεί όπου συμβαίνουν τα μεγάλα. Εκεί όπου χτίζεται το γαλάζιο κράτος με άρωμα Μεσσηνίας εκεί όπου τα εγχώρια και ξένα άνομα συμφέροντα ανασυντάσσονται και αναζητούν τρόπους για να διασώσουν το παντεσπάνι τους εις βάρος του ψωμιού του χειμαζόμενου λαού μας.

 1. Το πρώτο στοίχημα της επόμενης μέρας είναι διοικητική μεταρρύθμιση που επιχειρεί ο υπουργός Αντώνης Μανιτάκης. Αντί να του φέρνουμε προσκόμματα καταψηφίζοντας στη Βουλή τις συγχωνεύσεις σπάταλων δημόσιων οργανισμών ας φροντίσουμε να κατασκευάσουμε μια τεκμηριωμένη συνολική και συνεκτική πρόταση για τη μεταρρύθμιση του κράτους.

Αντί να αναλωνόμαστε στη νομή των θέσεων ευθύνης κρατικών οργανισμών ας αποφασίσουμε πρώτα πως θα γίνει η αξιολόγηση δομών και προσωπικού, ποιοι οργανισμοί θα πρέπει να κλείσουν ή να συγχωνευθούν, ποιοι ΔΥ θα μετακινηθούν ή θα απολυθούν ως παρανόμως προσληφθέντες. Ο Τομέας Παιδείας της ΔΗΜΑΡ έδειξε το δρόμο με τη δική του καθαρή πρόταση απέναντι στο σχέδιο Αθηνά.

Μετά, ας βρούμε ένα αξιοκρατικό σύστημα επιλογής στελεχών και ας το προτείνουμε. Γιατί με τη σημερινή μας πρακτική, συμμετέχουμε εκούσια ή ακούσια στην παγίωση νέων δομών φαύλης κομματοκρατίας. Συνεπώς χάνουμε το ηθικό πλεονέκτημα και αυτό η κοινωνία το βλέπει.

Εμείς μπορεί να νομίζουμε ότι επιλέγουμε τις καλύτερες και τους καλύτερους αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι το Υπουργείο Δικαιοσύνης είναι το τελευταίο υπουργείο σε επιδόσεις θεσμικών αλλαγών;

Οι νέες διοικήσεις που διορίζονται είναι φανερό ότι θα αγωνιστούν με νύχια και με δόντια ώστε να μη χάσουν τα μόλις αποκτηθέντα βιλαέτια τους, ώστε να μην αλλάξει τίποτα στη δημόσια διοίκηση.

2. Οι επιθέσεις στον Στουρνάρα που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες είναι αναγνωριστικά πυρά των ομοβροντιών που θα ακολουθήσουν μόλις ανοίξει για τα καλά ο χορός των ιδιωτικοποιήσεων. Οι προσπάθειες ακύρωσης του ρόλου του ΤΑΙΠΕΔ, οι δήθεν δημοκρατικές διαδικασίες έγκρισης των συμφωνιών από τη βουλή σκοπό έχουν να ενισχύσουν το ρόλο του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος στη νομή των ιματίων του κράτους. Η επιχειρούμενη σαλαμοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων στόχο έχει να βάλει στο παιχνίδι τη γνωστή κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και άλλα μικρά διεθνή λαμόγια που θέλουν και μπορούν να «συνεργαστούν» με το πολιτικό σύστημα για το ίδιον και όχι για το εθνικό όφελος.

Νομίζω ότι δεν θα πρέπει να το επιτρέψουμε. Αν κάτι έχουμε ανάγκη ως χώρα είναι η συνεργασία με μεγάλους διεθνείς οίκους που θα αναπτύξουν τις προς ιδιωτικοποίηση δημόσιες επιχειρήσεις, θα κάνουν νέες επενδύσεις, θα ανοίξουν την αγορά, θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, θα παράγουν πλούτο και θα φέρουν χρήμα στη χώρα, στους πολίτες και στο κράτος. Και φυσικά δεν θα γίνουν σανίδα σωτηρίας των μέχρι χτες επικαρπωτών της δημόσιας περιουσίας.

3. Για να υπηρετήσουμε μια τέτοια πολιτική χρειαζόμαστε και τις κατάλληλες συμμαχίες. Η ΔΗΜΑΡ δεν πρέπει ούτε να κάθεται πάνω στις δάφνες του 5%, ούτε να φιλοδοξεί να γίνει μια τσόντα σε όποιο κόμμα πάρει αύριο την εξουσία. Αντίθετα ο στόχος της πρέπει και μπορεί να είναι η δημιουργία κάτι μεγάλου στο πολιτικό χώρο ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ. Το νέο και μεγάλο δεν μπορεί να προσβλέπει μόνο στα μικρά σχήματα που δημιουργήθηκαν από τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Φυσικά δεν μιλάω για κάποιο κοινό σχήμα κατασκευασμένο από τα πάνω, αλλά για πραγματικό άνοιγμα μόνιμου διαλόγου με όλες τις δυνάμεις του σοσιαλδημοκρατικού τόξου. Ενός διαλόγου που στόχο θα έχει την επεξεργασία μιας νέας θεωρίας για την κοινωνία, το κράτος, την οικονομία, την Παιδεία που θέλουμε, αλλά και που απαιτούν οι καιροί. Και η νέα θεωρία δεν μπορεί πια να είναι αναμασήματα θεωρητικών σπαραγμάτων του παρελθόντος. 

Η πολιτική των συμμαχιών πρέπει να προσβλέπει στη συσπείρωση γύρω από ένα άλλο πολιτικό σχέδιο, νέων ανένταχτων ανθρώπων από τον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο, που θέλουν και έχουν τις γνώσεις να προσφέρουν στην ανασύσταση της χώρας. Ας τους φέρουμε κοντά μας, ας τους αξιοποιήσουμε.

Στις μέρες που θαρθούν η χώρα θα αλλάξει είτε το θέλουμε είτε όχι. Είναι μνημονιακή υποχρέωση και θα γίνει. Η Ελλάδα για να επιβιώσει πρέπει να συγκλίνει προς το Ευρωπαϊκό κεκτημένο από το οποίο απέχει τραγικά πολύ. Έχουμε δυο επιλογές.

Η μια επιλογή είναι να αφήσουμε τη Δεξιά να διαμορφώσει το νέο τοπίο κατά το δικό της δοκούν με όλες τις βλαβερές συνέπειες, ψηφίζοντας ΠΑΡΩΝ στους εφαρμοστικούς νόμους ή ψελλίζοντας ενστάσεις για την επίταξη των υπαλλήλων του Μετρό. Η άλλη επιλογή είναι  να παρέμβουμε επαναστατικά στις εξελίξεις διαμορφώνοντας  άμεσες και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στην οικονομία.

Οι ιδιωτικοποίησεις, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, η αξιολόγηση δομών και προσωπικού, η δωρεάν σίτιση των παιδιών στα σχολεία, η αναδιάταξη του εκπαιδευτικού χάρτη σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ο εξορθολογισμός του δημόσιου συστήματος υγείας, ο τερματισμός της φαυλότητας των ΟΤΑ, ο περιορισμός της κρατικής σπατάλης, το δίκαιο αναδιανεμητικό φορολογικό σύστημα πρέπει να είναι οι αιχμές της πολιτικής μηχανής μιας σύγχρονης Αριστεράς. Επιτέλους αν έχουμε δόντια είναι καιρός να τα δείξουμε.