Το κόκκινο και το μαύρο*

Του Θανάση Διαμαντόπουλου**, Εφημερίδα των Συντακτών, 

Ηγετικό στέλεχος της ακραία αριστερόστροφης τάσης του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε προχθές, μέσα σε συντομότατο τηλεοπτικό χρόνο, να συμπυκνώσει μια αξιοσημείωτη ποσότητα λέξεων μέσα σε μια ελάχιστη ποσότητα σκέψεων (όπως συνήθιζε να λέει σε τέτοιες περιπτώσεις ο Τσόρτσιλ). Ή, εν πάση περιπτώσει, πέτυχε να δώσει ένα δείγμα τελείως ιδιαίτερης πολιτικής σκέψης. Τόσο για τον τρόπο λειτουργίας των θεσμών του κράτους όσο και για τη μέθοδο αντιμετώπισης των δημοσιονομικών προβλημάτων του τόπου. Ειδικότερα…«Να μη γίνονται φορολογικούς έλεγχους», επαναλάμβανε, σε έναν κατ’ εξακολούθηση βιασμό της ελληνικής γλώσσας, «με τρόπο που μπορεί να επηρεάσει την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας». Αρα, τι; Στο μέτρο που, προσπαθώντας να εκφράσει το πνεύμα αντίστοιχης δήλωσης του αρχηγού του, δεν ετάχθη γενικώς κατά του ελέγχου –ποινικού, φορολογικού ή πολεοδομικού- των πιθανώς παρανομούντων βουλευτών, συνάγεται πως, κατά την αντίληψη του κορυφαίου αυτού πολιτικού παράγοντα, οι ελεγκτικές δραστηριότητες των αρχών πρέπει να αναστέλλονται προ των κρισίμων ψηφοφοριών της Βουλής, προκειμένου να μην επηρεάζονται οι ελεγχόμενοι αντιπρόσωποι του έθνους (ώστε να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο, υπό το κράτος του φόβου, να ψηφίζουν κατά τον αρεστό προς την κυβέρνηση τρόπο)…Ταυτόχρονα, ο ίδιος αξίωσε την άμεση καταβολή των επιδικασθέντων με δικαστικές αποφάσεις στους ένστολους, αρνούμενος οποιαδήποτε χρονική μετακύλιση της σχετικής καταβολής. «Να πληρωθούν χθες» είπε χαρακτηριστικά. Για να προσθέσει επί λέξει, ως απάντηση στο ερώτημα για το πού θα βρεθούν χρήματα μη εγγεγραμμένα στον κρατικό προϋπολογισμό: «Να κόψει το λαιμό της η κυβέρνηση, να τα βρει».

Επειδή, όμως, σπανίως οι κυβερνήσεις κόβουν τον λαιμό τους, η κρατούσα διεθνώς πρακτική σε τέτοιες περιπτώσεις -όταν δηλαδή οι δικαστικοί λειτουργοί οικειοποιούνται την άσκηση της δημοσιονομικής πολιτικής- είναι να κόβεται ο λαιμός κάποιας άλλης αδύναμης κοινωνικής κατηγορίας, ώστε να εξοικονομούνται κονδύλια υπέρ των δικαστικώς δικαιωθέντων. Εφόσον, δε, αποφασίστηκε η απαλλαγή τόσο των κληρικών από φόρο επί των καταθέσεων όσο και των ιερών μονών από τον φόρο επί της ακινήτου ιδιοκτησίας -με συναίνεση μάλιστα και του, προσφάτως εντυπωσιακά θρησκευόμενου ή πάντως ιδιαίτερα ευλαβούς προς τον κλήρο και τους λειτουργούς του, κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης-, το συμπέρασμα στο οποίο ωθεί η λογική, που δεν αναζητεί επουράνιους εκτυπωτές χαρτονομισμάτων, είναι πως τα θύματα της «λαιμοκοψίας» μάλλον θα επιλεγούν από τα λαϊκά στρώματα (με όλες τις έννοιες του συγκεκριμένου όρου)…

Τελικά, λοιπόν, φοβάμαι, αγαπητοί αναγνώστες, πως το πολιτικό δράμα της Ελλάδας –αυτό που εν πολλοίς δημιούργησε και την οικονομική κρίση- είναι ότι σε αυτά εδώ τα χώματα ο λόγος της Αριστεράς σπανίως αντιπαρατέθηκε στον λόγο της Δεξιάς. Η συνηθέστερη ιδεολογικοπολιτική σύγκρουση στον τόπο μας, αντίθετα, ήταν αυτή ανάμεσα στον λόγο της κυβέρνησης και σε αυτόν της αντιπολίτευσης. Ποιος θυμάται, για παράδειγμα, ότι την κήρυξη απεργίας με πλειοψηφία σχηματιζόμενη όχι επί των παρόντων στη συνέλευση που λαμβάνει τη σχετική απόφαση, αλλά επί του συνόλου των εργαζομένων σε μια επιχείρηση ή έναν οργανισμό – αυτό, δηλαδή, που με επιτακτικό τρόπο αξιώνει στις ημέρες μας η τρόικα- την πρωτοέθεσε, ως βάση του οικονομικού εκσυγχρονισμού της χώρας, ένας σοσιαλιστής υπουργός, ο κ. Γερ. Αρσένης; Ηταν το περιβόητο άρθρο 4, νομίζω, του σχετικού νομοσχεδίου του. Ενώ την αντέκρουσε με πάθος ο μετέπειτα ηγέτης της Δεξιάς κ. Κων. Μητσοτάκης. Ισως γιατί η μόνη ιδεολογία που υπηρετείται από (όλα) τα κόμματα στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα είναι αυτή της κατάληψης της εξουσίας. Με γιουρούσι…

ΑΣΧΕΤΑ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ 1. «Οι λίμνες δεν έχουν την ελπιδοφόρο απεραντοσύνη της θάλασσας. Ούτε την ανατρεπτική ορμή των ποταμιών. Αυτές είναι κάτι σαν τέλμα», έλεγε στα 1944 ένας Ιταλός πρώην σοσιαλιστής, ονόματι Μπενίτο Μουσολίνι. Το έλεγε ατενίζοντας μια λίμνη ευρισκόμενη πολύ κοντά στη λίμνη του Κόμο…

2. Οταν μια μαλακισμένη ανάρτηση για «Ευρώπη των πουσταριών» (που μετά έγινε «Ευρώπη των κίναιδων») κάνει πολλές αναμφισβήτητα σοβαρές δημοσιογραφικές γραφίδες να ασχολούνται επί μέρες με αυτόν που την έκανε, τότε γιατί οι επιρρεπείς σε έναν τέτοιο δημόσιο λόγο να μη θεωρούν τις μαλακισμένες δηλώσεις σαν ορυχείο πλούσιο σε κοιτάσματα κατάλληλα για δημιουργία αναγνωρισιμότητας;

3. Ο Σαμαράς δεσμεύτηκε στη διεθνή έκθεση για καταβολή στους ένστολους των δικαστικώς επιδικασθέντων, χωρίς μετακύλιση του κόστους σε άλλους. Φαίνεται πως ξαναβρήκε τον εκτυπωτή (που προφανώς είχε χάσει μετά τα… πόσα Ζάππεια την ημέρα τη λιτότητα κάνουν πέρα;). Ή ότι ξαναεξοικειώνεται με τον αντιπολιτευτικό λόγο…

* Παραπέμπει στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Σταντάλ: με το κόκκινο υποδηλωνόταν ο στρατός, με το δε μαύρο, το ράσο, ο κλήρος· δηλαδή οι δύο πυλώνες του συντηρητισμού στη Γαλλία του 19ου αιώνα.

** Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης