Να αλλάξουμε τα πάντα

Του Μάκη Καραγιάννη, 21.11.12

Η λιτότητα, η φτώχεια, οι περικοπές είναι αποτέλεσμα της παγκόσμιας κρίσης που προέκυψε το 2007. Δεν είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο. Η μία μετά την άλλη, οι χώρες της Ευρώπης, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, η Κύπρος αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Η μέχρι τώρα αντιμετώπιση της από την τρόικα με την πολιτική των μισθολογικών  περικοπών επιδεινώνει το πρόβλημα, πολλαπλασιάζει τους ανέργους,  εντείνει την ύφεση. Είναι φανερό ότι χωρίς την αλλαγή αυτής της πολιτικής, χωρίς ανάπτυξη και χωρίς κούρεμα του δημόσιου χρέους δεν είναι δυνατόν να βγούμε από την κρίση.

Ωστόσο, υπάρχει ένα βασικό ερώτημα: Γιατί η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που έπληξε η κρίση και σε τέτοια ένταση;  Ασφαλώς  γιατί προϋπήρχαν υποκείμενα νοσήματα και χρόνιες διαρθρωτικές αγκυλώσεις. Κάτω από την επιφάνεια προβάλλει μεγαλοπρεπώς η ελληνική ιδιαιτερότητα για την οποία έχουν μιλήσει μεγάλοι έλληνες στοχαστές όπως ο Κώστας Αξελός, ο Παναγιώτης Κονδύλης, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Στέλιος ο Ράμφος κ. ά  Επέλεξε την Ελλάδα γιατί υπήρχε ένα κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο που ήταν ήδη χρεοκοπημένο. Η διαφθορά και η κλεπτοκρατία. Το πελατειακό κομματικό σύστημα. Οι συντεχνίες. Οι προσλήψεις κομματικών στρατών χωρίς διαγωνισμούς. Μια κοινωνία όπου τέσσερις στους δέκα πλήρωναν φόρους.  Επί σαράντα χρόνια η  πολιτική ήταν ένα γιουρούσι για την κατάληψη του κρατικού ταμείου που ικανοποιούσε όλα τα βίτσια και τις ανάγκες με τα δανεικά των Ευρωπαίων.

Ασφαλώς μπορούμε και πρέπει να διεκδικήσουμε την αλλαγή του μνημονίου, να διεκδικήσουμε κούρεμα του χρέους, να διεκδικήσουμε την ανάπτυξη. Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς. Ας μην έχουμε άλλες ψευδαισθήσεις. Δεν θα υπάρξει επιστροφή. Δεν μπορούμε να καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε. Δεν μπορούμε να ζούμε με δανεικά. Δεν υπάρχει επιστροφή στο παρελθόν. Όσοι το αφήνουν να πλανάται απλώς δημαγωγούν. Το χρέος μας είναι να υπερασπίσουμε τους αδύνατους. Μα προπαντός να αλλάξουμε τις νοοτροπίες που μας χρεοκόπησαν. Αν θέλουμε να συμβάλουμε στην αντιμετώπιση της κρίσης πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα. Η πραγματική μάχη είναι αυτή: Θα πληρώνουν όλοι φόρους στην Ελλάδα; Θα παίρνουν συντάξεις οι νεκροί και οι «επιτήδειοι» τυφλοί; Θα διώκονται οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι; Θα συνεχίσουν οι θέσεις στο δημόσιο να καταλαμβάνονται από την κομματική νομενκλατούρα; Θα ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα;  Θα  υπάρχει αξιοκρατία ή νεποτισμός στα πανεπιστήμια; Θα λεηλατείται με τα αυθαίρετα η δημόσια γη; Θα καθιερωθούν τα γεννόσημα φάρμακα και θα τελειώσει το πάρτυ στο χώρο της υγείας; Θα καταργηθούν οι συνδικαλιστικές συντάξεις; Θα αποκτήσουμε περιουσιολόγιο. Θα αποκτήσουμε Κτηματολόγιο. Ηλεκτρονικό πόθεν έσχες. Θα καταργηθούν τα προνόμια των υπαλλήλων της Βουλής; Θα καταργήσουμε τα επίδομα της έγκαιρης προσέλευσης και πλυσίματος των χεριών;  Θα υπάρξει επιτέλους αλλαγή του φορολογικού συστήματος για να πληρώσουν όσοι έβγαλαν τα κλεμμένα στο Ελβετία;

Αυτά είναι για μένα τα κρίσιμα ερωτήματα. Όσοι μας υπόσχονται επιστροφή στο παρελθόν πρέπει να μας δείξουν το δρόμο.  Όσοι φλερτάρουν με την επιστροφή στη δραχμή και την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία πρέπει είναι έντιμοι και να  μας το πουν καθαρά. Εδώ που είμαστε δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Είναι η ώρα της ευθύνης για όλους. Δεν έχουμε κατοχή. Δεν υπάρχουν προδότες και πατριώτες. Η πόλωση, ο διχασμός, η έλλειψη μνήμης και αυτοκριτικής, οι κραυγές, μας εμποδίζουν να καταλάβουμε. Υπάρχει ένα σάπιο πολιτικό σύστημα και ένα οικονομικό μοντέλο που χρεοκόπησε και πρέπει να το αλλάξουμε εκ βάθρων. Ταυτόχρονα μαζί με τους λαούς της Ευρώπης και εντός της Ευρώπης διεκδικούμε να αλλάξουν οι πολιτικές της λιτότητας και να διασφαλίσουμε το κράτος πρόνοιας που κατακτήσαμε τα τελευταία 50 χρόνια.  Αυτή είναι για μένα μια δημιουργική στάση απέναντι σε  μια εθνική  κρίση.