Πού είναι η αριστερά της ευθύνης, πού είναι η αξιοπιστία μας;

Του Σταύρου Λιβαδά, Μη μαδάς τη μαργαρίτα

Όταν στις 19 Ιουνίου αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε στην κυβέρνηση, γνωρίζαμε πως μπαίνουμε σε μια πρωτόγνωρη για μας, ασυνήθιστη για την αριστερά, αλλά απολύτως αναγκαία και εξαιρετικά χρήσιμη για τον τόπο περιπέτεια. Ήταν μια στάση ευθύνης, απόρροια  των προεκλογικών μας διακηρύξεων, πως κύριο μέλημά μας ήταν να κυβερνηθεί ο τόπος. Ήταν μια στάση συνέπειας απέναντι σε όσους πίστεψαν τις διακηρύξεις μας και μας εμπιστεύθηκαν, δίνοντάς μας «εντολή για λύση». Ήταν θετική ανταπόκριση στην εκφρασμένη μέσα από τις κάλπες λαϊκή βούληση να αναζητηθούν λύσεις στα προβλήματα της χώρας στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής οικογένειας.  Η τρικομματική κυβέρνηση, παρά τις επί μέρους διαφορές των εταίρων, ήταν η μόνη εφικτή πολιτική λύση, που μπορούσε να εγγυηθεί την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Γνωρίζαμε πως στην κατάσταση που βρίσκονταν η χώρα δεν υπήρχαν πολλές και κυρίως ευχάριστες για τους πολίτες της επιλογές: είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε μια δύσκολη και σκληρή, αλλά συντεταγμένη πορεία  δημοσιονομικής προσαρμογής και στη βίαιη και ανεξέλεγκτη χρεωκοπία. Ο πρώτος δρόμος, παρά τις δυσκολίες,  μας επέτρεπε να διεκδικήσουμε μια δίκαιη κατανομή των βαρών και να ελπίζουμε, συμβάλλοντας θετικά, σε ένα πρόγραμμα  ανασυγκρότησης της χώρας, πρόγραμμα,  που θα εγγυάται πως δεν θα βρεθούμε εκ νέου στα ίδια αδιέξοδα. Ο δεύτερος δρόμος εγγυόταν, ως συνέχεια, μόνο το χάος.

Σήμερα φτάσαμε ακριβώς στο πρώτο αλλά και πλέον κρίσιμο σημείο αυτής της διαδρομής: καλούμαστε να ψηφίσουμε τα μέτρα, όπως αυτά διαμορφώθηκαν μετά από μια δύσκολη πορεία και σκληρές διαπραγματεύσεις, τεσσεράμισι μηνών, με την τρόικα και τους ευρωπαίους εταίρους. Όμως  η άφιξη σ´αυτό το σημείο, αντί να ναι στάση αναζωογόνησης και ανεφοδιασμού για την ακόμη δυσκολότερη συνέχεια, εξελίσσεται σε παγίδευση σ ένα άγνωστης κατάληξης αδιέξοδο, αφού η χώρα βρίσκεται εκ νέου μπροστά   σε υπαρξιακό ερώτημα: Αν ψηφίσουμε τα μέτρα μας δίνεται η δόση των 31,5 δις, αποκαθίσταται εν πολλοίς η  κυβερνητική ενότητα, καθώς και η δυνατότητα, να αντιμετωπισθούν μελλοντικά, τα πολλά άλυτα ακόμη  προβλήματά μας, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής οικογένειας. Αν πούμε παρών, που πρακτικά σημαίνει όχι στα μέτρα, τίποτε δεν διασφαλίζει κάποια ομαλή και σταθερή πορεία, στην πολλή δύσκολη συνέχεια.  Επιτείνεται η αστάθεια, ενεργοποιούνται κάθε είδους φυγόκεντρες τάσεις. 

Με αυτή μας τη στάση:

- κινδυνεύει αυτή καθ’ εαυτή η υπερψήφιση των μέτρων από ένα μικροαατύχημα. Κλυδωνίζεται η κυβερνητική σταθερότητα, γιατί όπως έχουν τα πράγματα, και παρά το μικρό μέγεθός μας, η ΔΗΜΑΡ είναι η εγγυήτριά της, με δεδομένη τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, την πλήρη αναξιοπιστία του Βενιζέλου, τις πολλές «αμαρτίες» του παρελθόντος, που κουβαλούν αρκετοί βουλευτές και των δύο κυβερνητικών κομμάτων.

- Διαρρηγνύεται η κυβερνητική ενότητα, γιατί ποιος μπορεί στα σοβαρά να θεωρήσει σταθερή και αρραγή μια κυβέρνηση, που ο ένας εταίρος της βλέπει τη δική του συμμετοχή σ αυτήν αλακάρτ; Επιλεκτικά να τη στηρίζει ή να την αντιπολιτεύεται;

-Αμφισβητείται η κυβερνητική αποτελεσματικότητα σε μια περίοδο όπου τα δύσκολα είναι μπροστά μας: πώς θα ψηφιστούν οι 12 εφαρμοστικοί των μέτρων και των μεταρρυθμίσεων νόμοι, μέσα στο 2012, πώς θα γίνει να ψηφίζεται ένας νόμος κάθε τρεις μέρες; Από ποια κυβέρνηση και πώς θα γίνει η εφαρμογή των μέτρων;

Πού είναι η αριστερά της ευθύνης, πού είναι η αξιοπιστία μας, όταν με τις πράξεις μας ενεργοποιούμε όλους αυτούς τους ασκούς του Αιόλου;

Σύντροφοι, νομίζω πως υπερβάλαμε όσο δεν έπρεπε στα εργασιακά. Όχι πως δεν είναι σημαντικά τα ζητήματα που θέτουμε. Αλλά συνιστά μια κραυγαλέα αναντιστοιχία να δεχόμαστε τόσο σκληρά μέτρα, 9,5 δις, για μισθούς, συντάξεις, φορολογικά κλπ και να αντιδρούμε, με κίνδυνο καταψήφισης των μέτρων και πτώσης της κυβέρνησης, επιμένοντας μέχρις εσχάτων,  στο επίδομα γάμου και την επέκταση των συλλογικών συμβάσεων. Εμείς, που διακηρύσσουμε πως σεβόμαστε τη συνέχεια του κράτους, εμείς που υποσχόμαστε κυβερνητικό  πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και σταδιακής αποδέσμευσης από το μνημόνιο με ορίζοντα τετραετίας, εμείς, λοιπόν, στο ξεκίνημα της συγκυβέρνησης, επιδιώκουμε διαφορετική ρύθμιση σε ψηφισμένα από την προηγούμενη κυβέρνηση (18 Φεβρουαρίου 2011),εργασιακά μέτρα! Και φυσικά αν η γενικευμένη αστάθεια οδηγήσει σε καταψήφιση των μέτρων, είτε σε πτώση της κυβέρνησης πώς μπορούμε να ελπίζουμε σε μια πιο φιλεργατική πολιτική μέσα στη χώρα;

Είχε και άλλες επιπτώσεις αυτή η ανεξήγητη επιμονή μας:

-Πήγε πίσω την υπόθεση της ανασυγκρότησης της δημοκρατικής παράταξης.

-Επέτρεψε στο Σαμαρά να εμφανίζεται ως η μόνη συνεπής ευρωπαϊκή δύναμη.

- Λειτούργησε σαν σωσίβια λέμβος στον  από παντού αμφισβητούμενο Βενιζέλο και του επιτρέπει να παριστάνει, σήμερα, τον υπεύθυνο κυβερνητικό εταίρο και τον εγγυητή της κυβερνητικής ενότητας.

- έθεσε σε ουσιαστική αμφισβήτηση την υπόθεση μιας νέας και ελπιδοφόρας για τα ελληνικά δεδομένα,  πλατιάς συνεργασίας, τη διαμόρφωση, δηλαδή,  ενός ηγεμονικού μπλοκ φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων από την προοδευτική δεξιά ως  τη δημοκρατική αριστερά.

Τι προβάλλει τώρα ως εναλλακτική πολιτική λύση για τη χώρα; Ο ανέτοιμος να κυβερνήσει Σύριζα, που σήμερα με περισσό θράσος ζητά εκλογές; Ο Σύριζα μαζί με μας; Πώς θα γίνουν αυτές οι κοσμογονικές ανατροπές και μεταλλάξεις, μέσα σ αυτό το εύθραυστο και ασταθές περιβάλλον, χωρίς να κινδυνεύσει για τα καλά, να καταστραφεί  η χώρα;  

Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο, σ αυτά τα ζοφερά μελλούμενα, αν υιοθετήσουμε την επιτομή της αντίφασης που αντιπροσωπεύει η στάση  παρών στα μέτρα και ναι στον προϋπολογισμό. Νομίζω πως έχουμε ακόμη χρόνο να άρουμε την αντίφασή μας, να λειτουργήσουμε ως αριστερά της ευθύνης. Μπορούμε να δηλώσουμε ευθαρσώς πως παλέψαμε τα εργασιακά ως το τέλος, ως την ώρα που έμπαινε σε αμφισβήτηση το συνολικό ζήτημα η προοπτική της κυβέρνησης και της χώρας. Τούτη την κρίσιμη ώρα, αποφασίζουμε να ψηφίσουμε τα μέτρα και υποσχόμαστε πως με πρώτη ευκαιρία, όταν η χώρα θα έχει στοιχειωδώς ανακάμψει θα επιδιώξουμε από καλύτερες θέσεις την ψήφισή των εργασιακών.