Του Γιώργου Αγγελόπουλου, ΝΕΑ, 27.11.12
Είμαι ο κανένας, λέει στο βιβλίο του ο Βάινερ Μολντένι, ιδρυτής του κινήματος «Αστεγοι, ξεσηκωθείτε». Με τη φράση αυτή είχε περιγράψει πριν από οκτώ χρόνια την κατάστασή του όταν έμεινε άστεγος. Είχε πτυχία και διδακτορικό, όμως χωρίς δουλειά, χωρίς οικογένεια, χωρίς σπίτι έβλεπε πως δεν ήταν πλέον «κάποιος», πως είχε γίνει «ο κανένας», ένας άστεγος, ένας άνθρωπος του δρόμου. Είχε πιάσει πάτο. Στη νέα γι' αυτόν κατάσταση της απορίας μπήκε από την περιστρεφόμενη πόρτα του κέντρου αρωγής που βρίσκεται στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου, το SOS Centrale. «Σ' αυτούς τους καιρούς είναι καλό να ξέρει κανείς πως υπάρχει ένα τέτοιο κέντρο παροχής βοήθειας» λέει. Ο χαμογελαστός υπάλληλος του έδωσε έναν κατάλογο με τα σημεία όπου μπορούσε να τρώει, να κάνει ντους, να βρίσκει ρούχα, να κοιμάται - χρήσιμες διευθύνσεις για έναν άστεγο που κάνει υπνοδωμάτιο τα βαγόνια στον σταθμό και σαλόνι τους θερμαινόμενους διαδρόμους της δημοτικής βιβλιοθήκης. Και έπειτα από πολλές απογοητευτικές προσπάθειες να βρει δουλειά, παρά το εντυπωσιακό βιογραφικό του, ο Βάινερ Μολντένι, «ο κανένας», αποφάσισε να αφηγηθεί την εντυπωσιακή ιστορία του.
Είχε ήδη αρχίσει να αφηγείται την περιπέτεια της ζωής του σε κομμάτια χαρτί και λέει πως ολοκλήρωσε την αφήγηση «πριν από μερικούς μόλις μήνες, όταν μου έκαναν δώρο έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή». «Η ιστορία μου είναι μια φυσιολογική ιστορία» προσθέτει μιλώντας στην ιταλική «Λα Στάμπα». «Μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε. Στις ουρές των συσσιτίων για τους φτωχούς βρίσκονται σήμερα άνθρωποι που υπήρξαν διευθυντές και επιχειρηματίες». Το βιβλίο του «Είμαι ο κανένας» μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδ. Baldini Castoldi Dalai.
Είχε ήδη αρχίσει να αφηγείται την περιπέτεια της ζωής του σε κομμάτια χαρτί και λέει πως ολοκλήρωσε την αφήγηση «πριν από μερικούς μόλις μήνες, όταν μου έκαναν δώρο έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή». «Η ιστορία μου είναι μια φυσιολογική ιστορία» προσθέτει μιλώντας στην ιταλική «Λα Στάμπα». «Μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε. Στις ουρές των συσσιτίων για τους φτωχούς βρίσκονται σήμερα άνθρωποι που υπήρξαν διευθυντές και επιχειρηματίες». Το βιβλίο του «Είμαι ο κανένας» μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδ. Baldini Castoldi Dalai.
Ορφανό παιδί γονιών στρατευμένων στην άκρα Αριστερά που είχαν μεταναστεύσει στη Μασσαλία, ο Μολντένι μεγάλωσε με τον παππού και τη γιαγιά του στο Μομπέλο, στη Λάκο Ματζόρε. Πήρε πτυχίο μετ' επαίνων στην Κοινωνιολογία και έκανε διδακτορικό στην Εγκληματολογία στην Πίζα. Εφυγε για τις ΗΠΑ, όπου έκανε μάστερ στο Κουάντικο της Βιρτζίνια, στο κέντρο ερευνών και εκπαίδευσης του FBI. Θα μπορούσε να αρχίσει μια ακαδημαϊκή καριέρα, όμως δέχθηκε την πρόταση του πατέρα ενός φίλου του και ανέλαβε υπεύθυνος προσωπικού σε μια αλυσίδα σουπερμάρκετ - ώσπου η αλυσίδα χρεοκόπησε και ο Βάινερ έμεινε άνεργος. Αρχισε τότε η κάθοδος. Ολοι οι υποψήφιοι εργοδότες τον απέρριπταν διότι είχε υπερβολικά προσόντα. Τα χρήματα που είχε στην άκρη τελείωσαν γρήγορα. Οι συγγενείς εξαφανίσθηκαν και δεν ήθελε να γίνεται βάρος στους φίλους. Εζησε άστεγος επί οκτώ χρόνια.
Στο διάστημα αυτό ίδρυσε το κίνημα «Αστεγοι ξεσηκωθείτε» που έχει καταλάβει κοιτώνες και έχει οργανώσει διανομές υπνόσακων και ζεστού φαγητού. Τα μέλη του διαχειρίζονται ως αγροτουριστική επιχείρηση ένα παλιό εργοστάσιο - «έχουμε πέντε δωμάτια για τους φιλοξενουμένους, οπωροφόρα δένδρα και έναν ελαιώνα» λέει ο Βάινερ. «Αυτή την εβδομάδα αρχίσαμε να μαζεύουμε τις ελιές».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου