Ολα αντισυνταγματικά λοιπόν. Και ποια είναι η λύση; Τι έχει να πει ο υπουργός στο 1,2 εκατ. ανέργους του ιδιωτικού τομέα; Σε όσους υποαπασχολούνται, σε όσους εργάζονται ανασφάλιστοι, σε όσους εργάζονται χωρίς να πληρώνονται; Πώς θα αποφευχθεί η πλήρης κατάρρευση; Πώς θα αναστραφεί η κατάσταση; Ο υπουργός χρειάζεται να απαντήσει. Αλλά οι ατάκες που ξέρει δεν εμπεριέχουν απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα. Αυτός άλλα έχει μάθει. Διαμαρτυρία, διεκδικήσεις. Ηθικολογία. Γκρίνια. Αντιπολίτευση. Κριτική. Πώς όμως μπορείς να κάνεις κριτική στο έργο στο οποίο είσαι πρωταγωνιστής; Δεν μπορείς. Καλώς ή κακώς, ο Αντώνης Ρουπακιώτης έμπλεξε. Και αν θέλει να συνεισφέρει αυτά για τα οποία του έδωσαν το υπουργείο, οφείλει να εκσυγχρονίσει την πρόζα του. Οφείλει δηλαδή να συνειδητοποιήσει ότι η πλοκή έχει αλλάξει. Δεν παίζει πια στο σύνηθες έργο της μεταπολίτευσης. Και θα 'ναι κωμικό αν, στο φινάλε, την ώρα που η χώρα θα καταρρέει, αυτός θα επιμένει ότι η κατάρρευση είναι αντισυνταγματική. Τράτζικ.
Οταν ο Αντώνης Ρουπακιώτης αποδέχθηκε να συμμετάσχει ως υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Σαμαρά, δεν μπορεί να μη σκέφθηκε ότι η επιλογή του σήμαινε πως η κανονικότητα της ζωής του πάει περίπατο.
Νέος ρόλος σε νέες συνθήκες. Καλώς ή κακώς, άρα, είναι πλέον βασικός πρωταγωνιστής σε ένα έργο, ενδεχομένως μια τραγωδία, με ανοιχτό το τέλος. Ο ίδιος μάλιστα συνδιαμορφώνει την πλοκή του έργου. Και όταν έλθει η ώρα της υπόκλισης, ίσως να μην περιμένουν χειροκροτήματα.
Νέος ρόλος σε νέες συνθήκες. Καλώς ή κακώς, άρα, είναι πλέον βασικός πρωταγωνιστής σε ένα έργο, ενδεχομένως μια τραγωδία, με ανοιχτό το τέλος. Ο ίδιος μάλιστα συνδιαμορφώνει την πλοκή του έργου. Και όταν έλθει η ώρα της υπόκλισης, ίσως να μην περιμένουν χειροκροτήματα.
Η πολιτική σχολή στην οποία θήτευσε ο υπουργός είναι ευρύτατα διαδεδομένη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Προϋποθέτει δεδομένο ακροατήριο και χρησιμοποιεί μια κλισέ ρητορική, με ηθικολογία και διεκδικητικό πνεύμα. Από τη σημερινή του θέση, ωστόσο, δεν απευθύνεται στο σύνηθες κοινό. Η σκηνή είναι πολύ μεγαλύτερη και γύρω του, στην κερκίδα, το πολυσυλλεκτικό κοινό παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Δεν συμφωνούν όλοι μεταξύ τους - αλλά το βέβαιο είναι ότι στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Τι κάνει λοιπόν ο υπουργός σ' αυτά τα δύσκολα; Ανασύρει την πρόζα που ξέρει καλά. Τις ατάκες τις έχει εμπεδώσει, η λέξη που δεσπόζει σε αυτές είναι το «όχι». Νομικός αλλά κυρίως νομικιστής, επινοεί συνεχώς μια συνταγματική εκτροπή. Αντισυνταγματικό να συζητηθούν οι μισθοί των δικαστικών, αντισυνταγματικό να συζητηθούν οι κανόνες που διέπουν το δικηγορικό επάγγελμα. Υπάρχει πρόβλημα με τους βραδείς ρυθμούς της δικαιοσύνης, ιδίως μάλιστα για περιπτώσεις επίορκων δημοσίων υπαλλήλων, ειδικευμένων στη διαφθορά; Δεν του ταιριάζουν ούτε οι δίκες-εξπρές ούτε οι παραδειγματικές δίκες, ανοίγει το κουτάκι με τις ηθικολογίες. Χρειάζονται 11,5 δισ. ευρώ περικοπές, μικρό μέρος των οποίων θα βρεθεί, ενδεχομένως, με το πέρασμα 40.000 υπαλλήλων σε εφεδρεία; «Αντισυνταγματική η εφεδρεία».
Ολα αντισυνταγματικά λοιπόν. Και ποια είναι η λύση; Τι έχει να πει ο υπουργός στο 1,2 εκατ. ανέργους του ιδιωτικού τομέα; Σε όσους υποαπασχολούνται, σε όσους εργάζονται ανασφάλιστοι, σε όσους εργάζονται χωρίς να πληρώνονται; Πώς θα αποφευχθεί η πλήρης κατάρρευση; Πώς θα αναστραφεί η κατάσταση; Ο υπουργός χρειάζεται να απαντήσει. Αλλά οι ατάκες που ξέρει δεν εμπεριέχουν απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα. Αυτός άλλα έχει μάθει. Διαμαρτυρία, διεκδικήσεις. Ηθικολογία. Γκρίνια. Αντιπολίτευση. Κριτική. Πώς όμως μπορείς να κάνεις κριτική στο έργο στο οποίο είσαι πρωταγωνιστής;
Δεν μπορείς. Καλώς ή κακώς, ο Αντώνης Ρουπακιώτης έμπλεξε. Και αν θέλει να συνεισφέρει αυτά για τα οποία του έδωσαν το υπουργείο, οφείλει να εκσυγχρονίσει την πρόζα του. Οφείλει δηλαδή να συνειδητοποιήσει ότι η πλοκή έχει αλλάξει. Δεν παίζει πια στο σύνηθες έργο της μεταπολίτευσης. Και θα 'ναι κωμικό αν, στο φινάλε, την ώρα που η χώρα θα καταρρέει, αυτός θα επιμένει ότι η κατάρρευση είναι αντισυνταγματική. Τράτζικ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου