Τόσο μακριά η Λιβύη;

 Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 5.3.11

Πόσο μακριά είναι η Λιβύη από μας; Πόσο δε μας αφορά η βία της εξουσίας Καντάφι; Ποια είναι η προτεραιότητα εκεί; Δεν μας εντυπωσιάζει η απουσία οιασδήποτε εκδήλωσης αλληλεγγύης στον λαό της Λιβύης; Και αν η πλειοψηφία αδιαφορεί τι γίνεται με τις ομάδες πολιτών, τις οργανώσεις, όσους κινητοποιούνταν στο παρελθόν; Ξέρουμε για τις εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες νεκρούς. Ξέρουμε για τους βομβαρδισμούς. Και όμως... Ας το δεχθούμε, οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε την πραγματικότητα όταν δεν πάει προς τα εκεί που θέλουμε, ελπίζουμε ή πιστεύουμε. Και οι πολιτικοί σχηματισμοί, τα ιδεολογικά ρεύματα επιτείνουν αυτή τη δυσκολία προσαρμογής. Τις στιγμές όμως που όλα πυκνώνουν το άλμα πρέπει να γίνει.

Εκδίδονται ανακοινώσεις κατά της εμπλοκής του ΝΑΤΟ. Ε χουν βάση. Όμως δεν θα έπρεπε να εκδηλωθεί κινητοποίηση έστω συμβολική συμπαράστασης στους Λίβυους; Τόσες κινητοποιήσεις έγιναν αυτές τις μέρες. Σιωπή για τη Λιβύη, τουλάχιστο από όσα αντιληφθήκαμε.

Πιστεύουμε ότι δεν μας αφορά ό,τι γίνεται στη Λιβύη; Ό,τι γίνεται στη Βόρεια Αφρική; Γιατί οι αριστερές δυνάμεις εκδήλωσαν αμηχανία σε αυτή την κρίση; Δεν λέω ανακοινώσεις εκδόθηκαν από ορισμένους χώρους. Αλλά χωρίς καμία ιδιαίτερη ενασχόληση ιδιαιτέρως του ευαίσθητου, κινητοποιούμενου κομματιού των αριστερών χώρων.

Σύμφωνοι, να μην βομβαρδίσει το ΝΑΤΟ. Αλλά επιλέγουμε στάση ουδετερότητας ή λόγων - χωρίς έργα; Αν υποστηρίζουμε επέμβαση του ΟΗΕ την προωθούμε πραγματικά ή μόνον στα λόγια; Ζητούμε από την κυβέρνηση να προωθήσει το θέμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Πόσο δηλαδή αντιδρούμε ειλικρινώς και αποφασιστικά στη βία του καθεστώτος Καντάφι;