Η χρεοκοπία θα σαρώσει οδυνηρά αυτούς που τώρα την προετοιμάζουν με την πολιτική τους.

Κώστας Ντιος: Inconclusive dialogues

 Tου Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Όταν προωθείται μια αλλαγή, ο Τύπος της συντήρησης και της καταστροφολογίας βάζει πάντα πρωτοσέλιδο, «έρχονται νέα μέτρα».  Στα ελληνικά ΜΜΕ δεν υπάρχει η λέξη μεταρρυθμίσεις. Μόνο μέτρα. Τα μέτρα είναι πάντοτε κακά. Ακόμα κι όταν με καθυστέρηση 35 χρόνων δημιουργούνται επιτέλους οι πρώτοι δασικοί χάρτες, ο τίτλος είναι «νέα παράβολα». Στις πίσω σελίδες, με μικρά γράμματα υπάρχουν ειδήσεις που δεν προσέχει κανένας: «Οι εταιρείες εμπορίας πετρελαιοειδών διαμαρτύρονται γιατί, 4 μήνες μετά την ψήφιση της απελευθέρωσης του κλειστού επαγγέλματος των μεταφορών, οι νόμοι δεν έχουν εκδοθεί ακόμα». Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε πραγματικότητα, την πραγματικότητα των δελτίων ειδήσεων. Μόλις τελειώσουν τα θέματα εκεί, μόλις ψηφιστεί ένας νόμος στη Βουλή, νομίζουμε ότι συμβαίνει κιόλας. Κάνουμε λάθος.

Οι νόμοι σ’ αυτή τη χώρα, ακόμα κι αν ψηφιστούν, δεν εφαρμόζονται. Χρειάζεται έκδοση των νόμων, υπουργικές αποφάσεις, δημοσιεύσεις, εκατοντάδες εγκύκλιοι, ερμηνευτικές διατάξεις. Κάπου εκεί το θέμα ξεχνιέται, τίποτα δεν αλλάζει. Καμία από τις διαρθρωτικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν δεν προχωράει. Το μνημόνιο δεν «απέτυχε», όπως λένε οι πολιτικοί της αδράνειας, το μνημόνιο της ευρωπαϊκής κοινότητας δεν εφαρμόστηκε ακόμα.

Επειδή οι μεταρρυθμίσεις δεν προχωράνε, το κόστος του κράτους δεν μειώνεται, το έλλειμμα δεν μειώνεται. Επειδή η κυβέρνηση δεν μπορεί να προχωρήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές, κάνει οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων και βάζει συνεχώς νέους φόρους.

Η κυβέρνηση αυξάνει τους φόρους, αυξάνει τον ΦΠΑ, επιβάλλει έκτακτες εισφορές, ειδικές εισφορές, ξανά έκτακτες εισφορές. Περαιώσεις, αύξηση προκαταβολής φόρου. Αυξάνει τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης. Από τα τσιγάρα ως τα ποτά, από τα καύσιμα ως τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια, κλάδοι ολόκληροι της οικονομίας δηλώνουν απελπισμένοι ότι έχουν μετατραπεί σε φοροεισπράκτορες του κράτους, αφού στην τιμή των προϊόντων τους το κράτος εισπράττει πάνω από το 70%. Το κράτος αυξάνει τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ. Αυξάνει τις ασφαλιστικές εισφορές. Δεν επιστρέφει το ΦΠΑ. Δεν πληρώνει τις οφειλές του στις επιχειρήσεις. Το κράτος έχει σταματήσει τις δημόσιες επενδύσεις, δεν κάνει δημόσια έργα, τα τελευταία μεγάλα έργα χρονολογούνται από την εποχή του Σημίτη. Το κράτος μειώνει τις κοινωνικές δαπάνες. Καθυστερεί τα κοινοτικά προγράμματα. Οι τράπεζες, φορτωμένες κρατικά ομόλογα-σκουπίδια, δεν μπορούν να δανειστούν, ούτε να δανείσουν. Το κράτος δηλαδή, με άλλα λόγια, σκουπίζει από την αγορά και το παραμικρό ευρώ. Απομυζά όλη την κοινωνία, αφαιρεί τη ρευστότητα για να συντηρήσει το μηχανισμό του. Αρνείται να μειώσει έστω κατ’ ελάχιστον το κόστος αναπαραγωγής του και γι’ αυτό συνεχίζει την αφαίμαξη με αποτέλεσμα ο ιδιωτικός τομέας να ασφυκτιά, δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις να κλείνουν, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι να μπαίνουν στην ανεργία. Η ύφεση, αναγκαστική λόγω χρεοκοπίας του προηγούμενου μοντέλου, γίνεται δραματική γιατί αποτυγχάνουμε να μειώσουμε τις καταναλωτικές δαπάνες του δημοσίου ώστε να διοχετευθούν λεφτά στην παραγωγική οικονομία. Η ύφεση δεν είναι αποτέλεσμα «μέτρων» αλλά αποτέλεσμα έλλειψης μέτρων, έλλειψης διαρθρωτικών αλλαγών, τις οποίες φυσικά υπονομεύουν οι ίδιοι που θρηνούν για την ύφεση. Το χρεοκοπημένο διακομματικό πολιτικό σύστημα προσπαθεί να μη μειώσει το «δικό του» μαγαζί, αυτό που δημιουργεί μαύρο χρήμα, πολιτικό χρήμα. Αδιαφορεί για τις δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις που κλείνουν, για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους του ιδιωτικού τομέα.   

Αν προσέξεις, καμιά απεργία δεν γίνεται για τα μαγαζιά που κλείνουν, καμιά διαδήλωση για τους 225.000 άνεργους που προστέθηκαν πέρυσι. Αυτό που παρατηρούμε ένα χρόνο τώρα είναι η προσπάθεια του πελατειακού κράτους, της κομματοκρατίας, της κρατικής γραφειοκρατίας να διατηρήσει τα προνόμιά της, να φορτώσει τα βάρη πάλι στους ίδιους, τους εργαζόμενους, τους φορολογούμενους. Δεν μειώνεται η λεηλασία του δημόσιου τομέα, μειώνονται οι μισθοί. Δεν διευρύνεται η φορολογική βάση, μεγαλώνουν οι φόροι σ’ αυτούς που πληρώνουν ήδη. Όχι μόνο δεν μειώνεται η σπατάλη του δημόσιου τομέα, αλλά δεν βελτιώνονται και οι υπηρεσίες του. Το αντίθετο, χειροτερεύουν. Παρέχει υπηρεσίες ακριβές και χαμηλής ποιότητας αναγκάζοντας τους πολίτες να τις πληρώνουν διπλά, μια στο κράτος και μια στον ιδιωτικό τομέα. Κάνοντας έτσι την κρίση ακόμα πιο επώδυνη. Δεν υπάρχει καμία διέξοδος αν δεν μειωθεί η κρατική γραφειοκρατία, αν δεν περιοριστεί το παρασιτικό κράτος και βελτιωθεί το παραγωγικό. Οι πολιτικοί απατεώνες μιλάνε για «ανάπτυξη» προσπαθώντας να αποφύγουν τον περιορισμό του πελατειακού κράτους. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση ανάπτυξης σε συνθήκες χρεοκοπίας, δεν υπάρχουν δανεικά λεφτά, ο μόνος τρόπος είναι να απελευθερωθούν χρήματα από το 8% του ΑΕΠ που στοιχίζει η κρατική γραφειοκρατία ώστε να στραφούν στην παραγωγή. 

Με απίστευτη αντοχή, ένα σύστημα δαιδαλωδών πελατειακών σχέσεων, κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας, ευνοημένων επαγγελματικών ελίτ, κρατικοδίαιτων ΜΜΕ και κομματικά σιτιζόμενων δημοσιογράφων, διαπλεκόμενης επιχειρηματικότητας και θεσμικού υποκόσμου, αντιδρά σε κάθε αλλαγή για να μην πάψει να τρώει με χρυσά κουτάλια, όπως έκανε επί δεκαετίες. Η πολιτική αυτή είναι καταστροφική και αδιέξοδη. Ο ιδιωτικός τομέας, όπως δείχνουν όλες οι ενδείξεις, δεν μπορεί πια να σηκώσει όλο το βάρος. Όσες έκτακτες εισφορές κερδών κι αν βάλουν, οι επιχειρήσεις πια είναι ζημιογόνες. Όσους φόρους κι αν αυξήσουν, οι εργαζόμενοι είναι άνεργοι, τα ταμεία δεν εισπράττουν ασφαλιστικές εισφορές. Οι αυξήσεις του ΦΠΑ είναι μάταιες, η κατανάλωση καταρρέει.

Η πολιτική των γραφειοκρατικών κομματικών και συνδικαλιστικών ελίτ είναι αυτοκαταστροφική. Μέχρι τώρα επιβαρύνει τη μισή Ελλάδα, την Ελλάδα του ιδιωτικού τομέα. Καθώς ο τελευταίος αρχίζει να καταρρέει, να μην μπορεί πια να χρηματοδοτήσει τις όλο και μεγαλύτερες δαπάνες του δημοσίου, τα μεγαλύτερα θύματα της εσωτερικής χρεοκοπίας θα είναι τα στρώματα τα οποία υποτίθεται τώρα προστατεύουν. Όσοι σιτίζονται από το ευρύτερο δημόσιο, θα ακούσουν ένα ωραίο πρωί ότι δεν υπάρχουν καθόλου λεφτά για μισθούς, για συντάξεις, για νοσοκομεία, για σχολεία. Τότε ίσως καταλάβουν πόση τύφλωση χαρακτήριζε τις διεκδικήσεις υπεράριθμων προσλήψεων στο δημόσιο εν μέσω χρεοκοπίας, τα επιδόματα «αγαμίας» και τις «υπερωρίες για τις ημέρες σχολικής εκδρομής». Θα είναι όμως αργά. Η χρεοκοπία θα σαρώσει οδυνηρά αυτούς που τώρα την προετοιμάζουν με την πολιτική τους.