Λάου-Λάου

Του Νίκου Μπίστη, protagon.gr, 16.11.11

Τελικά η συμμετοχή της ακροδεξιάς του ΛΑΟΣ στην νέα κυβέρνηση ενόχλησε περισσότερο τους προοδευτικούς πολίτες και τα προοδευτικά κόμματα στην Ευρώπη- με πρώτη την Γαλλία που ξέρει – παρά στην χώρα μας. Εδώ τα αντανακλαστικά έχουν αμβλυνθεί και από την λάου-λάου πολιτική του κ. Καρατζαφέρη και από την πολιτική και ηθική νομιμοποίηση που απλόχερα και συστηματικά του προσφέρανε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Η λάου-λάου πολιτική έγκειται στην απόσυρση από το προσκήνιο και τον εμφανή δημόσιο λόγο των πιο έξαλλων συνθημάτων της ακροδεξιάς, στην συνεχή επαφή με αυτό «που θέλει ο λαός στα καφενεία» και στην διαμόρφωση για τον ίδιο τον Καρατζαφέρη ενός προφίλ καλοκάγαθου χωρατατζή θείου με τον οποίο μπορείς να περάσεις ένα ευχάριστο βράδυ στην ταβέρνα. «Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν κακό; Τι να φοβηθούμε από τον Καρατζαφέρη;»

Την αρνητική απάντηση σε αυτό το ερώτημα προσπάθησε να εκμαιεύσει από τον μέσο πολίτη, που δεν πολυασχολείται με τα διδάγματα της Ιστορίας, με την λάου- λάου πολιτική του ο κ. Καρατζαφέρης. Και δώστου κάθε δεκαπέντε στον Πρόεδρο Δημοκρατίας να λένε αστειάκια και κάθε μήνα στον Παπανδρέου να κατοχυρώνει τον ρόλο του θεσμικού συνομιλητή. Όποιος βέβαια μπει στον κόπο να ψάξει στην ιστοσελίδα της Βουλής τον αφανή δημόσιο λόγο όπως αποτυπώνεται στις ερωτήσεις των βουλευτών του ΛΑΟΣ θα ανακαλύψει ατόφιο τον επιθετικό και αποκρουστικό λόγο μιας ακροδεξιάς που κρυφογελάει και καραδοκεί πίσω από την λάου- λάου πολιτική. Αλλά πόσοι ασχολούνται αυτή την στιγμή με την κρυφή όψη των πραγμάτων; Οι πολλοί συνήθως ανακαλύπτουν το μειλίχιο τέρας μετά την ζημιά. Σε αυτή την «λαϊκή νομιμοποίηση» του κ. Καρατζαφέρη συνέβαλε το ΠΑΣΟΚ χαρίζοντας του γενναιόδωρα τον τίτλο του υπεύθυνου χαριτωμένου συνομιλητή, σε αντίθεση συνήθως με τον αδιάλλακτο και πάντα κατσούφη Σαμαρά. Για να χτυπήσουν τον τελευταίο, χάιδευαν τον πρώτο. Η ΝΔ έκανε κάτι χειρότερο. Στον ανταγωνισμό της με το ΛΑΟΣ για τις ψήφους της λαϊκής δεξιάς εγκολπώθηκε τα συνθήματα, το αντιμεταναστευτικό και εθνικιστικό του πάθος. Ξέρω ότι πολλοί σοβαροί και δημοκρατικοί άνθρωποι υποτιμούν το γεγονός της συμμετοχής του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση μπροστά στην ανάγκη «σωτηρίας της πατρίδας». Θα μου επιτρέψουν να διαφωνήσω μαζί τους. Η ιδεολογική δηλητηρίαση ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων προχωράει και θα την βρούμε μπροστά μας αύριο. Δεν σώζεις την πατρίδα ενισχύοντας και νομιμοποιώντας την ακροδεξιά.

Ακούω τον αντίλογο και σπεύδω να απαντήσω. Δεν μπορεί κάποιος που ξεκίνησε κοντά στον Χίτλερ, τον Μεταξά και τον Λεπέν να μεταμορφωθεί σε δημοκράτη; Δεν μπορεί κάποιος που στα νιάτα του ορμούσε με τσεκούρια στην Νομική να είδε της δημοκρατίας το φως το αληθινό και να αναγεννήθηκε; Δεν μπορεί ένας αντισημίτης και ρατσιστής χριστιανός φονταμενταλιστής να αρχίσει ξαφνικά να αγαπάει τον πλησίον του ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος και θρησκείας; Παρ’ ότι το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο- στα όρια του θαύματος- θεωρητικά δεν μπορώ να το αποκλείσω. Ο κανόνας από την ιστορική εμπειρία είναι ότι υποκρίνεται μέχρι να βρεθεί σε θέση ισχύος. Υπάρχουν και εξαιρέσεις .

Ας ελπίσουμε ότι μπορεί εδώ να μας έλαχε η εξαίρεση. Όμως για να πειστούμε ότι έχουμε να κάνουμε με την εξαίρεση χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω από έξυπνες ατάκες και χαμόγελα. Ο Τζιανφράνκο Φίνι για παράδειγμα πήρε ένα μεταφασιστικό κόμμα και το μετέτρεψε σε ένα κόμμα της δημοκρατικής δεξιάς. Ψήφισε νόμους φιλελεύθερους ( μέχρι και για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων) και αναπόφευκτα ήρθε σε μετωπική σύγκρουση με τον Μπερλουσκόνι υπερασπίζοντας στο πρόσωπο των «κόκκινων» δικαστών και εισαγγελέων του Μιλάνου την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Ήταν μια μακρά και ενδιαφέρουσα πορεία που ξεκίνησε με μια συγκλονιστική συμβολική κίνηση ιδεολογικού απογαλακτισμού και συμφιλίωσης. Στην επέτειο της πτώσης του φασισμού κατέθεσε στεφάνι στην μνήμη των θυμάτων του φασισμού. Σε άμεση απάντηση ο Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο, ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας και τότε Πρόεδρος της Βουλής επισκέφθηκε το Φεστιβάλ της Εθνικής Συμμαχίας. Η παρουσία του αριστερού Ναπολιτάνο ( και για χρόνια επικεφαλής της μεταρρυθμιστικής πτέρυγας του ΙΚΚ) δικαιολογημένα θεωρήθηκε ως το διαβατήριο στον Φίνι ώστε να συμπεριλαμβάνεται έκτοτε στις δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου. Μόνο που για να πάρει αυτό το διαβατήριο ο Φίνι κατέβαλε το ακριβό δημοκρατικό αντίτιμο. Εδώ το δίνουμε πολύ φτηνά. Να θυμίσω ότι την 28η Οκτωβρίου η συμβολική κίνηση που επέλεξε ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ ήταν η επίσκεψη στο σπίτι του Ιωάννου Μεταξά. Να πούμε πάλι «δεν βαριέσαι οι νεότεροι θυμούνται τον Μεταξά σαν κονιάκ;» Η να σκεφθούμε μήπως ο καλοκάγαθος θείος δεν είναι τόσο αγαθός;

ΥΓ. Είχα τελειώσει το κείμενο όταν η τηλεόραση μου έφερε νέο υλικό. Και για το θέμα του άρθρου και για την συγκρότηση της κυβέρνησης. Σας τις μεταφέρω. Τα σχόλια δικά σας.

1. Καρατζαφέρης στον Παπαχελά( Σκάι) Αν γύριζα το ρολόι του χρόνου πίσω δεν θα τις έκανα αυτές τις δηλώσεις (για ολοκαύτωμα, Εβραίους, 11Σεπτεμβρίου κλπ). Για σήμερα δεν στέκουν... Για τότε όμως υπήρχε λόγος που έγιναν. Ήταν σκληροί καιροί.
2. Σούλτς (επικεφαλής σοσιαλδημοκρατών στο ευρωκοινοβούλιο ). Τον ήξερα ως ευρωβουλευτή. Δεν τον θεωρώ υψηλού πνευματικού επιπέδου. Ελπίζω μετά το τέλος αυτής της υπόθεσης (εννοεί την κυβέρνηση συνεργασίας) να εξαφανιστεί από το προσκήνιο.
3. Ντανιέλ Κον Μπετίτ( επικεφαλής Πρασίνων στο ευρωκοινοβούλιο). Διαφωνώ πλήρως. Η όλη υπόθεση μας θυμίζει αυτά που έγιναν στην Ουγγαρία .
4. Μπερλουσκόνι στην κοινοβουλευτική ομάδα της Fortza Italia εξηγεί γιατί δεν θέλει η κυβέρνηση Μόντι να είναι διάρκειας 18 μηνών και γιατί επιθυμεί να έχει μόνο τεχνοκράτες : « Πρέπει να έχουμε την ευχέρεια να της τραβήξουμε την πρίζα όποτε θέλουμε»
5. Τέλος – και εδώ θα μου επιτρέψετε το σχόλιο- ο μεγάλος σε όλα του Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ιταλίας Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο, που χειρίζεται με εξαιρετική οξυδέρκεια και συνταγματική προσήλωση την κρίση, σκιαγραφεί τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει η νέα κυβέρνηση : « Πρέπει να χαρακτηρίζεται από προσήλωση στην ηθική και την κοινωνική ευαισθησία, στοιχεία που μας έλειψαν πολύ το τελευταίο διάστημα». Άντε και στα δικά μας.