Μια ήττα

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ 

  Πολιτευόμενη αλλοπρόσαλλα, η ΔΗΜΑΡ έχασε τα πάντα: και την ιστορία της, και την ταυτότητά της, και τα ποσοστά της, και την ηθική της καθαρότητα, και το κύρος και τα περισσότερα από τα στελέχη της. Κρατιέται στη ζωή ακόμα χάρη στην κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση - και μόνο.Τι είναι, όμως, σοβαρότερο για έναν πολιτικό; Να έχει μισθό βουλευτή ή να παραμείνει το ζιζάνιο που θα κεντρίζει την κοινοτοπία του πολιτικού συστήματος; Η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, ίσως και μερικοί βουλευτές της, μοιάζει, παραδόξως, να προκρίνουν την κοινοβουλευτική επιβίωση πάνω απ' όλα; Ακόμα και συμμετέχοντας στο κόμμα από το οποίο πήραν σαφείς ιδεολογικές αποστάσεις; Ακόμα και συνυπάρχοντας με πρόσωπα που έχουν εκφραστεί από το σύνθημα: «Μισθούς, συντάξεις, τα 'κανες κουρέλι, άντε και μπιπ, σύντροφε Κουβέλη»;Τελικά μπορεί η ιδεολογία να μην ορίζει τις επιλογές του μοναδικού καθαρού πολιτικού ρεύματος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας; Τέτοια ήττα;

Στις εκλογές του 2012 υπήρχε ένα κόμμα που επικαλούνταν την ιστορία και τις δημοκρατικές παραδόσεις της ανανεωτικής Αριστεράς. Που πρόβαλλε ως εγγύηση ασφάλειας, διατεθειμένο να παίξει καθοριστικό χώρο στη σταθεροποίηση της χώρας. Αυτοπροσδιοριζόταν ως «Αριστερά της ευθύνης», άλλωστε είχε προκύψει ως ρεύμα αριστερών πολιτών οι οποίοι αρνήθηκαν την ταυτότητα της κινηματικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς που κατοχύρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τον Ιούνιο του 2012 η ΔΗΜΑΡ, αυτό ήταν το κόμμα, αποδέχθηκε ρόλο κυβερνητικού εταίρου. Η κατεύθυνση ήταν σαφής. Σε κρίσιμη περίοδο, μια συμμαχική κυβέρνηση μοιράστηκε το κόστος και την ευθύνη να προχωρήσει μεταρρυθμίσεις, μερικές από τις οποίες θα ήταν επώδυνες, προκειμένου η χώρα να παραμείνει στην ευρωζώνη και η οικονομία της να ανακάμψει. Εως ένα σημείο, το κόμμα παρέμεινε σταθερό στην επιλογή του, υπαγορευμένη από τον ρεαλισμό. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Πολιτευόμενη αλλοπρόσαλλα, η ΔΗΜΑΡ έχασε τα πάντα: και την ιστορία της, και την ταυτότητά της, και τα ποσοστά της, και την ηθική της καθαρότητα, και το κύρος και τα περισσότερα από τα στελέχη της. Κρατιέται στη ζωή ακόμα χάρη στην κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση - και μόνο.Τι είναι, όμως, σοβαρότερο για έναν πολιτικό; Να έχει μισθό βουλευτή ή να παραμείνει το ζιζάνιο που θα κεντρίζει την κοινοτοπία του πολιτικού συστήματος; Η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, ίσως και μερικοί βουλευτές της, μοιάζει, παραδόξως, να προκρίνουν την κοινοβουλευτική επιβίωση πάνω απ' όλα; Ακόμα και συμμετέχοντας στο κόμμα από το οποίο πήραν σαφείς ιδεολογικές αποστάσεις; Ακόμα και συνυπάρχοντας με πρόσωπα που έχουν εκφραστεί από το σύνθημα: «Μισθούς, συντάξεις, τα 'κανες κουρέλι, άντε και μπιπ, σύντροφε Κουβέλη»;Τελικά μπορεί η ιδεολογία να μην ορίζει τις επιλογές του μοναδικού καθαρού πολιτικού ρεύματος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας; Τέτοια ήττα;