Του Λεωνίδα Καστανά, www.metarithmisi.gr
Μέσα στους πυκνούς ατμούς της αχνιστής χώρας πατάτας δυο ομάδες, δυο μεγάλες παρέες, δύο κινήματα , πέστε τα όπως θέλετε και μερικοί φίλοι που κυκλοφορούν στα πέριξ έχουν πραγματική έγνοια για τη χώρα τους και προσπαθούν να δουν καθαρά στον ορίζοντα μπας και αποφύγουμε τη ξέρα. Γιατί; Γιατί απλά έχουν παιδιά και τα’ αγαπάνε. Το ΠΟΤΑΜΙ του Σταύρου Θεοδωράκη, οι ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΕΣ του Σπύρου Λυκούδη και όσοι απέμειναν από τους «58» στην κυκλοφορία, μαζί με μερικούς ανεξάρτητους πλέον βουλευτές αναζητούν, βρίσκουν, διατυπώνουν και παρεμβαίνουν. Είναι η μόνη μας ελπίδα για την επόμενη μέρα. Όχι γιατί είναι σπουδαίοι, ή παντογνώστες. Όχι γιατί είναι οι πολιτικάντηδες που μπορούν να συνεγείρουν τα πλήθη και να κρύψουν τα προβλήματα. Απλά γιατί είναι καθαροί και έχουν τη διάθεση να κάνουν το σωστό. Και το σωστό είναι ν’ αλλάξει κάποτε αυτός ο τόπος, να σπάσει το πολιτικό απόστημα, να χυθεί έξω το έμπυο, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε σαν ευρωπαϊκή χώρα που μάλλον θέλουμε να είμαστε. Και αυτοί το ξέρουν. Γιατί συσπειρώνουν γύρω τους ότι απέμεινε ζωντανό από τους «ποιητές» αυτού του τόπου, αυτούς που μάθανε μια ζωή να ποιούν και να ποιούν καλώς και όχι να παπαρολογούν. Γιατί τουλάχιστον έχουν μάτια και βλέπουν την ξέρα. Ελπίζω να αρθούν όλοι οι φίλοι και σύντροφοι στο ύψος των περιστάσεων. Να τα βρουν και να προχωρήσουν. Να φτιάξουν τη συνισταμένη δύναμη που θα βάλει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις. Να κρατήσουν τη χώρα όρθια δημοκρατική και ευρωπαϊκή, να στρίψουν το τιμόνι. Γιατί όλα πια είναι στον αέρα. Είναι η τελευταία μας ελπίδα. Περιμένουμε ναρθούν.
Μια καυτή πατάτα. Μια χώρα
πατάτα. Αδύνατον να την φορτωθείς αλλά και αδύνατον να την
εγκαταλείψεις. Γιατί σε περιέχει. Και την πασάρεις και στην πασάρουνε
και την πιάνεις και την ξαναπετάς και δώστου πάλι από την αρχή παιχνίδι
να γίνεται. Με την πατάτα. Με τη χώρα.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας το ψευδοπρόβλημα των ημερών. Ξαφνικά ο ανύπαρκτος από πολιτική άποψη πρόεδρος γίνεται σκληρό επίδικο και απειλεί την κατάρρευση της χώρας. Γιατί ο Αλέξης θέλει εδώ και τώρα να γίνει πρωθυπουργός έστω και αν πρέπει να πάρει την καυτή πατάτα και να καταπιεί τα όσα λέει εδώ και 5 χρόνια. Να κυκλοφορεί με το βραχιολάκι του all inclusive στο χέρι μπας και έρθουν επενδυτές να δουλέψουν τα ξενοδοχεία μας και τουρίστες ν’ αφήσουν τον οβολό τους.
Ο Αντώνης, στο τσουκάλι του οποίου έβρασε η πατάτα, βιάστηκε να τη βγάλει με τα χέρια γιατί δεν προλάβαινε να πιάσει ούτε την κουτάλα και τσουρουφλίστηκε. Ποια συμφωνία και με ποιους. Ποιες αγορές, που τον κοιτούν με βλέμμα παγωμένο. Πώς να κάψει τους τελευταίους πελάτες που του απέμειναν προκειμένου να κάνει μεταρρυθμίσεις και να γίνει αποδεκτός έστω και με το ζόρι από τους δανειστές. Πετάει την πατάτα στον επερχόμενο Αλέξη, φυσάει τα χέρια του να φύγει η καυτράδα και είναι σίγουρος πως η πατρίς θα τον ξανακαλέσει στα «όπλα». Αν υπάρχει πατρίδα, έστω και σοσιαλιστική. Γιατί με τι μούτρα θα γυρίσει αν έχει κουρέψει όλες τις συντεχνίες και τους ευγενείς εκ των δημοσίων υπαλλήλων. Αν έχει πουλήσει δημόσιες επιχειρήσεις στους λαβύρινθους των οποίων τύποι και τύπισσες ψήνουν κάθε μέρα το παντεσπάνι τους. Ενώ επί ερείπιων άνετα μπορεί να το παίξει σωτήρας τη μεθεπόμενη μέρα. Νομίζει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσα χρόνια μέσα στο καμίνι των πιο αντιθετικών απόψεων, νομίζει ότι και ως εξουσία μπορεί να κυκλοφορεί την πατάτα ανάμεσα στις συνιστώσες, στο στυλ όλοι οι καλοί χωράνε και να υπόσχεται τα πάντα στους πάντες από συμφωνία με τους δανειστές μέχρι έξοδο από την ΕΕ, κρατικά εργοστάσια και ξενοδοχεία μέχρι δανεικά από τη Νότιο Αφρική που ανάθεμα και αν ξέρει που πέφτει η Ελλάδα. Δεν είναι παλαβοί οι σύντροφοι. Κάθε άλλο. Απλά μέσα στο αντιμνημονιακό τους αδιέξοδο είναι υποχρεωμένοι να θολώνουν τα νερά μπας και εξαπατήσουν τους αδαείς και τους ψηφίσουν, με τη γνωστή ατάκα « και τι έγινε, τι άλλο μπορούμε να πάθουμε». Απλά να μην έχεις βενζίνα για να πας στο εξοχικό σου στη Λούτσα να ποτίσεις τα μαρούλια που φύτεψες, ηλίθιε. Κανείς δεν είναι σίγουρος στο ΣΥΡΙΖΑ ποια φράξια θα έχει το πάνω χέρι στην κοινοβουλευτική ομάδα ώστε να επιβάλει και την πορεία. Η αστική δημοκρατία ή η σοσιαλιστική εξαδέλφη της περιμένουν το γαμπρό κάποιον όπουλο με βάση τι θα ψηφίσουν οι απανταχού πασόκοι που διαμορφώνουν πολιτική άποψη από τον Παπαδάκη και τον Κουρή.
Και μέσα στην αναμπουμπούλα θέλει και ο Γιώργος να κάνει κόμμα και να κατέβει στις εκλογές πράγμα που σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπει στη βουλή και στερεί από τον Αλέξη το μόνο αξιόπιστο σύμμαχο στον αγώνα διατήρησης του υπάρχοντος. Γιατί αν μπει αυτοί οι δύο θα μας κυβερνήσουν με ότι αυτό συνεπάγεται.
Μέσα στους πυκνούς ατμούς της αχνιστής χώρας πατάτας δυο ομάδες, δυο μεγάλες παρέες, δύο κινήματα , πέστε τα όπως θέλετε και μερικοί φίλοι που κυκλοφορούν στα πέριξ έχουν πραγματική έγνοια για τη χώρα τους και προσπαθούν να δουν καθαρά στον ορίζοντα μπας και αποφύγουμε τη ξέρα. Γιατί; Γιατί απλά έχουν παιδιά και τα’ αγαπάνε. Το ΠΟΤΑΜΙ του Σταύρου Θεοδωράκη, οι ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΕΣ του Σπύρου Λυκούδη και όσοι απέμειναν από τους «58» στην κυκλοφορία, μαζί με μερικούς ανεξάρτητους πλέον βουλευτές αναζητούν, βρίσκουν, διατυπώνουν και παρεμβαίνουν. Είναι η μόνη μας ελπίδα για την επόμενη μέρα. Όχι γιατί είναι σπουδαίοι, ή παντογνώστες. Όχι γιατί είναι οι πολιτικάντηδες που μπορούν να συνεγείρουν τα πλήθη και να κρύψουν τα προβλήματα. Απλά γιατί είναι καθαροί και έχουν τη διάθεση να κάνουν το σωστό. Και το σωστό είναι ν’ αλλάξει κάποτε αυτός ο τόπος, να σπάσει το πολιτικό απόστημα, να χυθεί έξω το έμπυο, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε σαν ευρωπαϊκή χώρα που μάλλον θέλουμε να είμαστε. Και αυτοί το ξέρουν. Γιατί συσπειρώνουν γύρω τους ότι απέμεινε ζωντανό από τους «ποιητές» αυτού του τόπου, αυτούς που μάθανε μια ζωή να ποιούν και να ποιούν καλώς και όχι να παπαρολογούν. Γιατί τουλάχιστον έχουν μάτια και βλέπουν την ξέρα.
Ελπίζω να αρθούν όλοι οι φίλοι και σύντροφοι στο ύψος των περιστάσεων. Να τα βρουν και να προχωρήσουν. Να φτιάξουν τη συνισταμένη δύναμη που θα βάλει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις. Να κρατήσουν τη χώρα όρθια δημοκρατική και ευρωπαϊκή, να στρίψουν το τιμόνι. Γιατί όλα πια είναι στον αέρα. Είναι η τελευταία μας ελπίδα. Περιμένουμε ναρθούν.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας το ψευδοπρόβλημα των ημερών. Ξαφνικά ο ανύπαρκτος από πολιτική άποψη πρόεδρος γίνεται σκληρό επίδικο και απειλεί την κατάρρευση της χώρας. Γιατί ο Αλέξης θέλει εδώ και τώρα να γίνει πρωθυπουργός έστω και αν πρέπει να πάρει την καυτή πατάτα και να καταπιεί τα όσα λέει εδώ και 5 χρόνια. Να κυκλοφορεί με το βραχιολάκι του all inclusive στο χέρι μπας και έρθουν επενδυτές να δουλέψουν τα ξενοδοχεία μας και τουρίστες ν’ αφήσουν τον οβολό τους.
Ο Αντώνης, στο τσουκάλι του οποίου έβρασε η πατάτα, βιάστηκε να τη βγάλει με τα χέρια γιατί δεν προλάβαινε να πιάσει ούτε την κουτάλα και τσουρουφλίστηκε. Ποια συμφωνία και με ποιους. Ποιες αγορές, που τον κοιτούν με βλέμμα παγωμένο. Πώς να κάψει τους τελευταίους πελάτες που του απέμειναν προκειμένου να κάνει μεταρρυθμίσεις και να γίνει αποδεκτός έστω και με το ζόρι από τους δανειστές. Πετάει την πατάτα στον επερχόμενο Αλέξη, φυσάει τα χέρια του να φύγει η καυτράδα και είναι σίγουρος πως η πατρίς θα τον ξανακαλέσει στα «όπλα». Αν υπάρχει πατρίδα, έστω και σοσιαλιστική. Γιατί με τι μούτρα θα γυρίσει αν έχει κουρέψει όλες τις συντεχνίες και τους ευγενείς εκ των δημοσίων υπαλλήλων. Αν έχει πουλήσει δημόσιες επιχειρήσεις στους λαβύρινθους των οποίων τύποι και τύπισσες ψήνουν κάθε μέρα το παντεσπάνι τους. Ενώ επί ερείπιων άνετα μπορεί να το παίξει σωτήρας τη μεθεπόμενη μέρα. Νομίζει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσα χρόνια μέσα στο καμίνι των πιο αντιθετικών απόψεων, νομίζει ότι και ως εξουσία μπορεί να κυκλοφορεί την πατάτα ανάμεσα στις συνιστώσες, στο στυλ όλοι οι καλοί χωράνε και να υπόσχεται τα πάντα στους πάντες από συμφωνία με τους δανειστές μέχρι έξοδο από την ΕΕ, κρατικά εργοστάσια και ξενοδοχεία μέχρι δανεικά από τη Νότιο Αφρική που ανάθεμα και αν ξέρει που πέφτει η Ελλάδα. Δεν είναι παλαβοί οι σύντροφοι. Κάθε άλλο. Απλά μέσα στο αντιμνημονιακό τους αδιέξοδο είναι υποχρεωμένοι να θολώνουν τα νερά μπας και εξαπατήσουν τους αδαείς και τους ψηφίσουν, με τη γνωστή ατάκα « και τι έγινε, τι άλλο μπορούμε να πάθουμε». Απλά να μην έχεις βενζίνα για να πας στο εξοχικό σου στη Λούτσα να ποτίσεις τα μαρούλια που φύτεψες, ηλίθιε. Κανείς δεν είναι σίγουρος στο ΣΥΡΙΖΑ ποια φράξια θα έχει το πάνω χέρι στην κοινοβουλευτική ομάδα ώστε να επιβάλει και την πορεία. Η αστική δημοκρατία ή η σοσιαλιστική εξαδέλφη της περιμένουν το γαμπρό κάποιον όπουλο με βάση τι θα ψηφίσουν οι απανταχού πασόκοι που διαμορφώνουν πολιτική άποψη από τον Παπαδάκη και τον Κουρή.
Και μέσα στην αναμπουμπούλα θέλει και ο Γιώργος να κάνει κόμμα και να κατέβει στις εκλογές πράγμα που σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπει στη βουλή και στερεί από τον Αλέξη το μόνο αξιόπιστο σύμμαχο στον αγώνα διατήρησης του υπάρχοντος. Γιατί αν μπει αυτοί οι δύο θα μας κυβερνήσουν με ότι αυτό συνεπάγεται.
Μέσα στους πυκνούς ατμούς της αχνιστής χώρας πατάτας δυο ομάδες, δυο μεγάλες παρέες, δύο κινήματα , πέστε τα όπως θέλετε και μερικοί φίλοι που κυκλοφορούν στα πέριξ έχουν πραγματική έγνοια για τη χώρα τους και προσπαθούν να δουν καθαρά στον ορίζοντα μπας και αποφύγουμε τη ξέρα. Γιατί; Γιατί απλά έχουν παιδιά και τα’ αγαπάνε. Το ΠΟΤΑΜΙ του Σταύρου Θεοδωράκη, οι ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΕΣ του Σπύρου Λυκούδη και όσοι απέμειναν από τους «58» στην κυκλοφορία, μαζί με μερικούς ανεξάρτητους πλέον βουλευτές αναζητούν, βρίσκουν, διατυπώνουν και παρεμβαίνουν. Είναι η μόνη μας ελπίδα για την επόμενη μέρα. Όχι γιατί είναι σπουδαίοι, ή παντογνώστες. Όχι γιατί είναι οι πολιτικάντηδες που μπορούν να συνεγείρουν τα πλήθη και να κρύψουν τα προβλήματα. Απλά γιατί είναι καθαροί και έχουν τη διάθεση να κάνουν το σωστό. Και το σωστό είναι ν’ αλλάξει κάποτε αυτός ο τόπος, να σπάσει το πολιτικό απόστημα, να χυθεί έξω το έμπυο, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε σαν ευρωπαϊκή χώρα που μάλλον θέλουμε να είμαστε. Και αυτοί το ξέρουν. Γιατί συσπειρώνουν γύρω τους ότι απέμεινε ζωντανό από τους «ποιητές» αυτού του τόπου, αυτούς που μάθανε μια ζωή να ποιούν και να ποιούν καλώς και όχι να παπαρολογούν. Γιατί τουλάχιστον έχουν μάτια και βλέπουν την ξέρα.
Ελπίζω να αρθούν όλοι οι φίλοι και σύντροφοι στο ύψος των περιστάσεων. Να τα βρουν και να προχωρήσουν. Να φτιάξουν τη συνισταμένη δύναμη που θα βάλει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις. Να κρατήσουν τη χώρα όρθια δημοκρατική και ευρωπαϊκή, να στρίψουν το τιμόνι. Γιατί όλα πια είναι στον αέρα. Είναι η τελευταία μας ελπίδα. Περιμένουμε ναρθούν.
Ο
Λεωνίδας Καστανάς είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής και υπεύθυνος
του Τομέα Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Είναι εκπαιδευτικός και ο διαχειριστής του blog «μη μαδάς τη μαργαρίτα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου