Μπορούμε κι αλλιώς

Της Ντόρας Τσικαρδάνη, Αξία

Σε διαρκές, -και ενδιαφέρον, αν δεν είσαι μέρος του- παιχνίδι, η συγκυρία φέρνει τη συγκρότηση των «ΜΕΤΑρρυθμιστών», μαζί με τη συζήτηση περί διαπραγμάτευσης του μνημονίου, παράτασής του, διακοπής του, ανάστασής του, κλπ. Το πράγμα σοβαρεύει μέρα με την ημέρα, επαναφέροντας το φάσμα του GREXIT όλο και κοντινότερα. Πέντε χρόνια σκληρών θυσιών, με ευθύνη της κυβέρνησης ετοιμάζονται για τον κάλαθο των αχρήστων, προϊονιζόμενα άγνωστο πόσα ακόμη σκληρότερων. Σε συνθήκες ιλαρότητας το πολιτικό κλίμα της χώρας, κινείται μεταξύ ιστοριών success story, καμμένης γης, υποσχέσεων για την γη της επαγγελίας και αναμετρήσεων για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η κρίση εκδικείται με τα εργαλεία και τις αντιφάσεις της μεταπολίτευσης: Με την εκλογή του συνταγματικά «πολιτικά ανεύθυνου» κορυφαίου πολιτειακού άρχοντα της χώρας, επίσης συνταγματικά συνδέθηκε η δυνατότητα για κορυφαίες, διχαστικές πολιτικές εξελίξεις.  Είναι προφανές, ότι η σύνδεση αυτή μετατρέπεται σε εργαλείο για σύγκρουση, αντί ευκαιρίας για συναίνεση. Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδωμεν… Κι όμως, δεν ήταν απαραίτητο να είναι έτσι. Το ευρωπαϊκό περιβάλλον αυτή τη στιγμή είναι ευνοϊκό για αναθεωρήσεις. Η συνταγή της δημοσιονομικής αυστηρότητας είναι αδύνατον να ακολουθηθεί, τόσο από τη Γαλλία, όσο και από την Ιταλία. Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο γίνεται όλο και πιο παρεμβατικό, ενώ τα θέματα της λειτουργίας της τρόικας βρίσκονται στην κορυφή της ευρωπαϊκής ατζέντας.

Μία συντεταγμένη και συνεννοημένη ελληνική ηγεσία επί ιεραρχημένων στόχων, θα μπορούσε στην παρούσα φάση να διαπραγματευτεί το ελληνικό χρέος με αξιοπιστία και αποτελεσματικότητα∙ να δεσμευτεί έναντι τρίτων και εαυτής για τις μείζονες μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις, αυτές που θα συμβάλουν στην αλλαγή της εικόνας της χώρας∙ να καταστρώσει σε συνθήκες ασφάλειας την μετάβαση της χώρας στην μεταμνημονιακή εποχή, χωρίς κραδασμούς και επικίνδυνες διακινδυνεύσεις∙ να εξαλείψει τους μηχανισμούς παραγωγής χρέους. Δεν συμβαίνει αυτό όμως.

Οι πολιτικές επιλογές και παρεμβάσεις μας λοιπόν, χωρίς κανέναν μικρομεγαλισμό ή μεγαλοϊδεατισμό, βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με την οικονομική και πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Δεν προσερχόμαστε ως σωτήρες, αλλά ως πολίτες, ενδιαφερόμενοι να επηρεάσουμε και να υπερασπιστούμε ό,τι αξίζει υπεράσπισης. Σε άμεση συνάρτηση με όσα υπερασπιστήκαμε ή όχι στο παρελθόν. Όταν οι κυρίαρχες επιλογές ήταν άλλες. Σήμερα όμως, τα περιθώρια έχουν στενέψει. Σήμερα, πρέπει να συνεννοηθούμε επειγόντως για τα στοιχειώδη. Να εξαγγείλουμε την επανάσταση του αυτονόητου. Να την υπηρετήσουμε.

Σε άμεση σχέση με την μεγάλη εικόνα της χώρας λοιπόν, είναι η μικρή. Καταλύτης στη διαδικασία της συνεννόησης, μπορεί να είναι μόνον το σύνολο του λεγόμενου μεταρρυθμιστικού, προοδευτικού, φιλοευρωπαϊκού χώρου. Που πρέπει πρώτος αυτός να συνεννοηθεί, προσβλέποντας στη μεγάλη εικόνα μιας χώρας σύγχρονης ευρωπαϊκής, προσαρμοσμένης στην πραγματικότητα και άρα, ικανής να την επηρεάζει. Προσβλέποντας στην ακόμα μεγαλύτερη εικόνα της ευρωπαϊκής πατρίδας, με οικονομίες σε συνεργασία, δομές και δικαιώματα συγκλίνοντα, κοινωνική πολιτική κεκτημένη. Ο χώρος αυτός οφείλει να αναλάβει την ανόρθωση του ελληνικού και ευρωπαϊκού οράματος μαζί και με την οριστική σύμπλεξή τους να συνδέσει την πορεία ημών ατομικά, συλλογικά, εθνικά και ευρωπαϊκά.

Στις σύγχρονες δημοκρατίες οι λύσεις δεν επιτυγχάνονται με την εισαγωγή είτε πολιτικών, είτε πολιτών. Εμείς, εδώ, είμαστε καταδικασμένοι να τις οικοδομήσουμε από κοινού. Οι ΜΕΤΑρρυθμιστές διεκδικούμε μόνον τη συμβολή μας σ’ αυτήν την προσπάθεια.