Γίνεται να είσαι αριστερός και υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων; Γίνεται
να απορρίπτεις ένα τόσο σημαντικό ευαγγέλιο της αριστερής ορθοδοξίας και
να λογίζεις ακόμη εαυτόν εντός δόγματος; Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη από τα δόγματα. Και
έχει την τάση να τα ταπεινώνει διαρκώς. Να εκθέτει τις ισοπεδωτικές τους
απλουστεύσεις. Να ξεγυμνώνει τις αντιφάσεις τους. Στη Βρετανία, οι Αριστεροί των Εργατικών ζητούν από τον πρόεδρο
Μίλιμπαντ να εντάξει στο πρόγραμμα του κόμματος τη θέση περί
επανεθνικοποίησης των σιδηροδρόμων. Δεν τους αρκεί να μπορεί το κράτος
να συμμετέχει στους διαγωνισμούς για την εκμετάλλευση των γραμμών. Το
βαθύ κόμμα των συνδικαλιστών απαιτεί καθαρές, σοσιαλιστικές λύσεις. Εν τω μεταξύ, μια από τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο
βρετανικό σιδηροδρομικό δίκτυο είναι θυγατρική της Deutsche Bahn -του
γεμανικού κολοσσού των σιδηροδρόμων που ελέγχεται από το γερμανικό
κράτος. Η DB διοχετεύει τα κέρδη της από τη Βρετανία και τις άλλες
εξωχώριες επενδύσεις της στη βελτίωση του δικτύου της και των υπηρεσιών
στη Γερμανία. Ναι, δεν προβλέπεται στο δόγμα, αλλά είναι αλήθεια: Μια κρατική
εταιρεία υπηρετεί τον σκοπό της κοινής ωφέλειας ακριβώς επειδή
λειτουργεί με τους όρους της αγοράς.
Λένε ότι η βρετανική οικονομία δεν μπόρεσε μεταπολεμικά να πιάσει
τους ρυθμούς ανάπτυξης της γερμανικής, γιατί δεν μπορούσε να
λειτουργήσει σε συνθήκες κοινωνικής ειρήνης. Τα βρετανικά συνδικάτα και ο
κομματικός τους βραχίονας δρούσαν πάντα με το συγκρουσιακό φρόνημα της
ταξικής πάλης. Οι γερμανοί σύντροφοί τους ήταν το αντίθετο. Διαλλακτικοί
με τους εργοδότες, συναινετικοί στις μεταρυθμίσεις. Είχαν πάντα
στρατηγική διαπραγμάτευσης και κουλτούρα κοινωνικού εταίρου - όχι
ταξικού εχθρού.
Και ζήσαν αυτοί καλά. Κι εμείς, νοτιότερα, σκοτεινότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου