Μια συζήτηση για τα όρια

Του Περικλή Δημητρολόπουλου, ΝΕΑ

Μπορεί να φανταστεί κανείς τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ να βγαίνει από το Προεδρικό Μέγαρο μετά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να δηλώνει ότι «δεν μπορούμε να μένουμε αδιάφοροι απέναντι στη νέα γενοκτονία του κράτους της Κίνας εις βάρος του λαού του Θιβέτ», όπως έκανε πολύ σωστά ο Δημήτρης Κουτσούμπας μετά τη συνάντησή του με τον Κάρολο Παπούλια για να καταγγείλει το Ισραήλ; Εξέδωσαν ποτέ οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωση στην οποία διαπίστωναν ότι «η συνεχιζόμενη σφαγή των αμάχων στην Τσετσενία αποτελεί ένα ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία του κράτους της Ρωσίας», όπως αναφέρουν στην ανακοίνωση που εξέδωσαν χθες για το Παλαιστινιακό; Γιατί ενώ χαρακτηρίζουν δικαίως «έγκλημα κατά του δικαίου και της ηθικής» αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα, δεν έτυχαν ανάλογων χαρακτηρισμών η σφαγή στο Σουδάν σήμερα και στη Σρεμπρένιτσα παλαιότερα; Και γιατί δεν οργάνωσε ποτέ κανένα κόμμα διαδήλωση για τη Συρία όταν το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασαντ σκότωνε αμάχους που διεκδικούσαν την ελευθερία τους και βασάνιζε αγρίως παιδιά;

Δεν είναι μόνο τα κόμματα, συνήθως απορροφημένα από την εσωτερική επικαιρότητα και την εξωτερική πολιτική, που επιδίδονται σε αυτήν τη σπάνια ενασχόληση με όσα συμβαίνουν στη διεθνή σκηνή. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχει ανάψει η συζήτηση ανάμεσα σε πολίτες που το πρωί δεν ξυπνούν απαραίτητα με το BBC. Υπάρχει επομένως κάποιος λόγος που μας κάνει να στρέφουμε το βλέμμα μας σε αυτόν τον τόπο του εγκλήματος και να μην ενδιαφερόμαστε σχεδόν καθόλου για τους υπόλοιπους, κάτι που προκαλεί τον βαθύ αναστεναγμό μας στη μια περίπτωση αλλά την πλήρη σιωπή μας στις άλλες. Το θέμα δεν αφορά μόνο τη δική μας κοινωνία. Η Γαλλία, για παράδειγμα, θέτει ακριβώς το ίδιο ερώτημα: Γιατί τόσο πολύ πάθος για τη Γάζα αλλά τόσο λίγο για τη Συρία; Η ηλεκτρονική εφημερίδα Rue89 αναζήτησε απαντήσεις από διάφορα πρόσωπα. Ενας δημοσιογράφος υποστήριξε ότι η εξήγηση είναι θρησκευτική - η περιοχή είναι λίκνο τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, ένας συγγραφέας είπε ότι πουθενά αλλού στον κόσμο δεν παρατηρείται τέτοια δυσαναλογία ισχύος, κάποιος επικοινωνιολόγος απέδωσε την αιτία στο γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι αρίστευσαν στην επικοινωνιακή διαχείριση αφού μπόρεσαν να διεθνοποιήσουν το πρόβλημα.
Η συζήτηση πρέπει να ανοίξει κι εδώ. Και πρέπει να ανοίξει για τον ίδιο λόγο που άνοιξε ουσιαστικά στη Γαλλία ή αλλού: για να βρούμε το όριο που χωρίζει την οργή κατά του Ισραήλ από τον αντισημιτισμό, από τη μία πλευρά, και το όριο που χωρίζει την αλληλεγγύη προς τους Παλαιστινίους από την αποδοχή του θρησκευτικού φονταμενταλισμού της Χαμάς, από την άλλη. Το χρωστάμε απέναντι σε εκείνους που δοκιμάστηκαν στο παρελθόν και σε αυτούς που δοκιμάζονται σήμερα.