Φεντεραλιστές σπεύσατε. Η Ευρώπη κινδυνεύει!

Του Παναγιώτη Τσορμπατζόγλου*

Το κοινό μας σπίτι, το όνειρο της ενωμένης Ευρώπης που θεμελιώθηκε στα ερείπια που η λαίλαπα του ναζισμού άφησε πίσω της, διατρέχει σοβαρό κίνδυνο κατάρρευσης!

Τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η πορεία του μοναδικού εγχειρήματος για μια ήπειρο της ειρήνης, της ευημερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας, μπορεί όμως να μην είναι αξεπέραστα. 

Με την προϋπόθεση ότι οι φεντεραλιστές, όπου κι αν βρίσκονται, θα αφυπνιστούν και θα γίνουν, ξανά,  πρωτοπορία στον αγώνα για τη διάσωση αυτού που με τόσο κόπο οικοδομήθηκε.

Στην έκκληση που πρόσφατα δημοσιεύτηκε στη Le Monde και υπογράφεται από πλήθος διανοουμένων και πολιτικών (μεταξύ των οποίων ο Dario Fo, ο B. H. Levi, ο πρώην υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας B. Kouchner  και άλλοι), γίνεται λόγος   για τον «εφιάλτη της Ευρώπης της λιτότητας και του ρατσισμού».

Εφιάλτης που είναι αποτέλεσμα της τεθλασμένης γραμμής, του αγχώδους βηματισμού, της αντιφατικότητας της επιδίωξης των περισσότερων από αυτούς που είχαν την ευθύνη να οδηγήσουν τους λαούς της στη γη της επαγγελίας των προφητών της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας.

Κανείς βεβαίως δεν μπορεί να παραβλέψει ή να ακυρώσει τα επιτεύγματα της πάνω από μισό αιώνα ιστορίας της ευρωπαϊκής προσπάθειας για να αποκτήσει κοινό βηματισμό,  και κοινή στοχοθέτηση.

Μια αδιατάρακτη ειρήνη 50 χρόνων, που συνοδεύτηκε από ομογενοποίηση  πολιτικών και εργασιακών σχέσεων, ελεύθερη μετακίνηση ατόμων και εμπορευμάτων, χρηματοδοτική παρέμβαση προς όφελος των πλέον αδύνατων μελών της Ένωσης δεν είναι πράγματα αμελητέα.   Το ερώτημα όμως αν οι σκαπανείς της ιδέας των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης μπορεί να νοιώθουν ικανοποιημένοι από τα όσα μέχρι σήμερα επιτεύχθηκαν δεν μπορεί παρά να έχει αρνητική απάντηση.

Από τη Ρώμη του 1957, μέσω του Maastricht και του Amsterdam, της Νίκαιας και της Λισαβόνας, στις Βρυξέλλες του τέλους του προηγούμενου μήνα τα βήματα, συχνά, ήτανε σημειωτόν. 

Και φτάσαμε στο σήμερα, στην κρίση της λιτότητας ή επί το επιστημονικότερο, της δημοσιονομικής πειθαρχίας.  Όμως όπως κάθε κρίση έτσι κι αυτή αποδεικνύεται ότι είναι μπορεί να αποτελέσει και μια ευκαιρία.  Ευκαιρία για να κάνουν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες το τολμηρό βήμα μπροστά αλλάζοντας την ημερήσια διάταξη από την διάσωση του καταρρέοντος οικονομικού συνδέσμου, στην εξεύρεση εκείνων των μέτρων που θα σταθεροποιήσουν και θα αναζωογονήσουν την προσπάθεια για περαιτέρω σύνδεση των κρατών μεταξύ τους.  Με άλλα λόγια τις απαραίτητες παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες για την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής προοπτικής. 

Γιατί ο «εφιάλτης της λιτότητας», συν τοις άλλοις,  λίπανε το έδαφος του ναζισμού και αποδεμονοποίησε τους ρατσιστές στην Ελλάδα και αλλού βάζοντας τους στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι.  Συνεπικουρούμενη η οικονομική κρίση από την «κριτική σκέψη» εθνολαϊκιστών από αριστερά και δεξιά του πολιτικού φάσματος και με την εγκυρότητα της σφραγίδας «εθνολάγνων» διανοουμένων που επιχειρηματολογούν με ενοχλητική μονομανία για την ιδιαιτερότητα των Ελλήνων και την ανάγκη διατήρησης του «ανάδελφου» της φυλής μας (Γιανναράς, Καργάκος, Ζουράρης κ.α.), επέτρεψε τους ρατσιστές να ψαρέψουν στα θολά της ανέχειας επιλέγοντας τους στόχους της αποκρουστικής ιδεολογίας τους. Στις ειδικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που βιώνουμε ήταν εύκολο οι γείτονες και φίλοι να ονοματιστούν «άλλοι» ή «ξένοι»  και να μπουν στο περιθώριο ως αποσυνάγωγοι με ότι αυτό συνεπάγεται. ( Γ. Τσιάκαλος, μνήμη Άουσβιτς- τα εργαστήρια του ρατσισμού). 

Μπροστά στους πολλαπλούς πλέον και τόσο ορατούς κινδύνους για την Ευρώπη και, κατά συνέπεια, για τον κόσμο, η ανάγκη της διατήρησης και ενδυνάμωσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης φαντάζει αδήριτη.  Τα βήματα της 28^ης Ιουνίου στις Βρυξέλλες ίσως αποδειχτούν ουσιαστικά και ας φαντάζουν, σε πρώτη ανάγνωση, μικρά.  Τα χρέη των τραπεζών δεν συνεπάγονται, πλέον, ευθύνες των πολιτών και δεν τους βαρύνουν.  Η ανάπτυξη με «ομόλογα έργου» και οσονούπω ευρωομόλογα είναι μια πραγματικότητα.  Η «εκχώρηση» εθνικών δικαιωμάτων που όλα τα παραπάνω συνεπάγονται εντάσσεται στον κανόνα του  «δεν μπορεί κανείς να έχει μόνο δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις».  Κανόνα που εμείς οι Έλληνες πρέπει, επί τέλους, να εμπεδώσουμε. Το δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε. που συνομολογείται από όλους μπορεί να καλυφθεί εν μέρει με το ευρωπαϊκό σύνταγμα που κυοφορείται και με την αναβάθμιση του ρόλου του Ευρωκοινοβουλίου.  Και τελευταίο μα όχι έσχατο, μια Ευρώπη ισότητας και δικαιοσύνης είναι ο μόνος ουσιαστικός εξοπλισμός για την απόκρουση ιδεών και απόψεων που τολμούν να χωρίζουν τους πολίτες της σε «ποιότητες» και «κατηγορίες».    

Η Ευρώπη μετά την απόφαση των Βρυξελλών τολμά και αλλάζει προκαλώντας τους πολίτες της να συμβάλλουν στην αλλαγή.  Το ρολόι της Ηπείρου δείχνει, για μια ακόμη φορά,  την ώρα των φεντεραλιστών. 

* Γεωτεχνικός, πρ. διευθυντικό στέλεχος επιχειρήσεων