Οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» έχουν έναν ωραίο όρο για τη συγκυρία που έφερε στην εξουσία τον Μάριο Μόντι: «δημοκρατική κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Αλλοι προτιμούν να μιλούν για «πραξικόπημα» - των Βρυξελλών, της Μέρκελ ή της Goldman Sachs. Το βέβαιο είναι ότι ο ιταλός Πρωθυπουργός είναι ένας μη εκλεγμένος τεχνοκράτης, μια ανωμαλία δηλαδή στη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Και όμως αυτός ο άνθρωπος πήρε πάνω του στην πιο κρίσιμη στιγμή τις τύχες όχι μόνο της χώρας του, αλλά ολόκληρης της ευρωζώνης. Κτύπησε το χέρι στο τραπέζι, έβαλε βέτο, απείλησε, εκβίασε, και πέτυχε τον στόχο του. Ο Μόντι δεν βρισκόταν τον τελευταίο καιρό στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση. Η κυβέρνησή του δεχόταν βολές από τα μεγάλα κόμματα, τα συνδικάτα είχαν βγει στα κάγκελα και η «Ρεπούμπλικα» έγραψε ότι «έχει πάψει πλέον να θέλγει». Επιπλέον, η σύζυγός του, η Ελσα Αντονιόλι, ταλαιπωρείται από προβλήματα υγείας. Για έναν άνθρωπο που δεν έχει πολλά ενδιαφέροντα, πέρα από τη δουλειά, την οικογένεια και την εκκλησία, ακόμη και ένα από τα παραπάνω προβλήματα θα ήταν αρκετό για να τον κάνει να τα βροντήξει. Αλλά ο 69χρονος Μόντι πείσμωσε. Συνειδητοποίησε ότι, αν γίνονταν εκλογές, υπήρχε κίνδυνος να ενισχυθούν τα άκρα. Και στράφηκε στον πιο σοβαρό, πιο έντιμο και πιο συνεπή πολιτικό της χώρας: τον Πρόεδρο Ναπολιτάνο. Μαζί σχεδίασαν τη στρατηγική που θα ακολουθούσε η Ιταλία στη Σύνοδο Κορυφής. Στη διάρκεια εκείνων των κρίσιμων ωρών επικοινωνούσαν συνεχώς.
Κανένας δεν μπορεί να υποστηρίξει την επ' αόριστον παράταση του ιταλικού πειράματος. Γιατί όμως αυτό που γίνεται εκεί δεν μπορούσε να γίνει κι εδώ; Επειδή ο σημερινός Πρωθυπουργός ήθελε απεγνωσμένα την εξουσία. Κι επειδή ο δικός μας τεχνοκράτης προκάτοχός του, ο καθ' όλα επιτυχημένος Λουκάς Παπαδήμος, δεν κτύπησε ποτέ το δικό του χέρι στο τραπέζι. Ισως να μην ήθελε. Ισως να μην μπορούσε. Το βέβαιο είναι ότι δεν το προσπάθησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου