Ένα νομοσχέδιο από μπαλώματα

 Της Βάσως Κιντή, www.protagon.gr
O Υπουργός Παιδείας κ. Α. Μπαλτάς δήλωσε ότι από τα 80 άρθρα του νόμου Διαμαντοπούλου «πειράζουν» μόνο τα 10 οπότε είναι υπερβολικό να λέγεται ότι τον κατεδαφίζουν. Θυμίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Μπαλτάς και ο κ. Κουράκης απέρριπταν μετά βδελυγμίας (υποστηρίζοντας απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, κ.λπ.) το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου θεωρώντας πως ούτε κατά διάνοια μπορεί να αποτελέσει βάση συζήτησης. Τώρα που έχουν την ευκαιρία να τον καταργήσουν, διατηρούν τον νόμο κατά το μεγαλύτερο μέρος του και για έναν τουλάχιστον χρόνο διότι, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, δεν έχουν τίποτε μελετήσει και θα αρχίσουν, μας λένε, τώρα να σκέφτονται «ποια είναι τα κεφάλαια τα οποία πρέπει να μελετήσουμε διεξοδικά» (βλ. συνέντευξη Υπ. Παιδείας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ).
Θυμίζω επίσης ότι η ρύθμιση για ψήφο όλων των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές περιλαμβανόταν στη μεταρρύθμιση Γιαννάκου την οποία πάλι απέρριπτε διαρρήδην και μετά βδελυγμίας ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ η πρόβλεψη για στάθμιση της ψήφου των φοιτητών ήταν τότε βελτιωτική πρόταση των μεταρρυθμιστών καθηγητών τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε για πρόθυμη συνεργασία με την αντίδραση. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, κατεδαφίζει ό,τι έχει χτιστεί και, καθώς δεν διαθέτει ούτε μία δική του πρόταση, αναζητεί απεγνωσμένα μπαλώματα υιοθετώντας λύσεις άλλων που είχε προηγουμένως αποκηρύξει.
Στο νομοσχέδιό του ο ΣΥΡΙΖΑ:

• Υποκαθιστά το Συμβούλιο της Επικρατείας και, ενάντια σε πρόσφατη απόφασή του Ανώτατου Δικαστηρίου, αποφαίνεται τι από τον νόμο είναι αντισυνταγματικό (βλ. αιτιολογική έκθεση).
• Καταπολεμώντας τον εχθρό που κατασκεύασε, τον «τεχνοφασισμό», καταργεί την ηλεκτρονική ψηφοφορία γιατί δεν εμπιστεύεται τη μαζική συμμετοχή των πανεπιστημιακών και θέλει να ελέγχει με ισχνές μειοψηφίες τις εξελίξεις.
• Επαναφέρει τους αιώνιους φοιτητές διότι τάχα ενδιαφέρεται για τη μόρφωση ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αντιτάχθηκε πολύ πριν και από τον νόμο Διαμαντοπούλου σε κάθε προσπάθεια για προγράμματα Δια Βίου Μάθησης. Το πρόβλημα με τους αιώνιους φοιτητές δεν είναι ότι επιβαρύνουν οικονομικά τα ιδρύματα. Είναι ότι αντιλαμβανόμαστε τα ιδρύματα ως διαμετακομιστικούς σταθμούς, ως αποθήκες ανθρώπων, στις οποίες μπορείς να μείνεις εγκαταλελειμμένος όσο καιρό ξεχαστείς. Τα ιδρύματα έχουν υποχρέωση να μορφώνουν ανθρώπους, να στέκονται δίπλα τους, να τους καθοδηγούν και να τους παρακινούν να ολοκληρώσουν σε εύλογο χρόνο τις σπουδές τους, τότε που έχει νόημα. Το να περνάς ένα μάθημα κάθε πέντε χρόνια, με την ανοχή ή τη βαρεμάρα των καθηγητών να ασχοληθούν με την περίπτωσή σου για άλλη μια φορά, δεν συμβάλει στη μόρφωση ούτε στον ρόλο των πανεπιστημίων. Όποιος δεν μπορεί να ακολουθήσει τους ενδεδειγμένους ρυθμούς σπουδών θα πρέπει να μπορεί να διακόπτει και να επανέρχεται ή να περνά σε άλλη κατηγορία, π.χ., της Δια βίου Μάθησης, με αναγνώριση και όσων είχε ολοκληρώσει. Η πρόταση του Υπουργείου Παιδείας δείχνει απλώς ότι δεν ενδιαφέρεται για τη μόρφωση ούτε για τους φοιτητές. Δεν περιμένει τίποτε από το Πανεπιστήμιο. Το θέλει ένα κουφάρι, μία σκεπή για να υπάρχει συνδιοίκηση, ακτιβισμός και σχεδόν προσχηματικά, κάποιο ακαδημαϊκό έργο.
• Επαναφέρει εκπροσώπους των φοιτητικών παρατάξεων στα συλλογικά όργανα αφού πλέον δεν θα εκλέγονται οι εκπρόσωποι από όλους τους φοιτητές (όπως προβλέπει ο ν. Διαμαντοπούλου), ενδίδοντας και επιβραβεύοντας την κομματοκρατία και τις αθέμιτες συναλλαγές.
• Δέχεται ότι η ρύθμιση για το άσυλο του νόμου Διαμαντοπούλου είναι καθ’ όλα σωστή, παρά τα όσα δημαγωγικά διακήρυττε τόσα χρόνια, γι’ αυτό και δεν την αγγίζει. Θα βάλει απλώς έναν διακοσμητικό ορισμό για να ικανοποιήσει το κομματικό ακροατήριο.
• Καταργεί τα Συμβούλια τα οποία, λέει στη συνέντευξή του ο Υπουργός, «δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την αριστεία». Νόμιζα ότι, κατά τον Υπουργό, η αριστεία είναι ρετσινιά. Αλλά το ότι προσπάθησαν τα Συμβούλια, κόντρα στον αδιέξοδο κομματισμό των καταλήψεων και στις πολιτικάντικες μεθοδεύσεις ορισμένων πρυτάνεων να προασπίσουν την ακαδημαϊκή λειτουργία των Πανεπιστημίων, δεν μετράει για τον Υπουργό. Μετράει το ιδεολογικό γινάτι της κατάργησής τους χωρίς καμία αξιολόγηση του έργου τους. Στη συνάντησή του με τα μέλη των Συμβουλίων επανελάμβανε σταθερά πως πρόκειται για πολιτική απόφαση χωρίς περαιτέρω λόγους.
• Δεν θέλει καμία εποπτεία στο έργο των πρυτανικών αρχών παραπέμποντας κάθε έγκριση στη Σύγκλητο, όργανο δυσλειτουργικό λόγω μεγέθους και έλλειψης εξειδίκευσης, και κυρίως, όπως δείχνει η εμπειρία, όργανο ελεγχόμενο εν πολλοίς από τις πρυτανικές αρχές.
• Καταργεί την πρόβλεψη του νόμου Διαμαντοπούλου για ένα ΝΠΙΔ με επαγγελματική διοίκηση που θα αξιοποιεί την περιουσία των Ιδρυμάτων προτιμώντας τον αναποτελεσματικό, συχνά αδιαφανή και πελατειακό σημερινό τρόπο λειτουργίας.

Εν ολίγοις, το Πανεπιστήμιο παραδίδεται και πάλι στην ασυδοσία όσων είχαν μάθει να το νέμονται. Το νομοσχέδιο γκρεμίζει χωρίς καμία προοπτική. Γυρίζει αναχρονιστικά στη θαλπωρή του βαθέος πανεπιστημίου και των μειοψηφιών που το θεωρούν τσιφλίκι τους χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.