Η Ζωή με τους... ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

 Του Κωνσταντίνου Ζούλα, Καθημερινή

Ο μύθος θέλει τον βασιλιά Μιθριδάτη Στ΄ να έχει βρει μια περίεργη μέθοδο για να μην πεθάνει αν τον δηλητηριάσουν. Να πίνει κάθε μέρα λίγο δηλητήριο για να πάθει ανοσία. Εχω την αίσθηση ότι το πιο επικίνδυνο απ’ όσα μας συμβαίνουν είναι «η σταδιακή εξοικείωση και η ασυνείδητη αποδοχή πραγμάτων και καταστάσεων που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε αδιανόητα και επικίνδυνα». Ετσι περιγράφεται στο λεξικό ο μιθριδατισμός και καθώς η εξήγηση μπορεί να ηχεί θεωρητική, ιδού μερικά παραδείγματα. Θα μπορούσε πριν από λίγους μήνες να σταθεί μια κυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ αν ομολογούσε ότι αντιμετωπίζει το δίλημμα να πληρώσει είτε τους εταίρους μας είτε μισθούς και συντάξεις; Θα περνούσε από τα κανάλια σχεδόν απαρατήρητη μια δεκαήμερη κατάληψη στην Πρυτανεία, με την κυβέρνηση να παρακολουθεί άπρακτη τους μπαχαλάκηδες να κλέβουν ό,τι υπάρχει στο κτίριο; Και εσείς οι ίδιοι τι θα σκεφτόσασταν αν βλέπατε προ ολίγων μηνών την ίδια τη Βουλή να γίνεται έρμαιο 30 νοματαίων οι οποίοι μοιάζουν πλέον να έχουν το ακαταλόγιστο όταν εισβάλλουν στο προαύλιό της να γράφουν ανενόχλητοι συνθήματα στους τοίχους της; Ο κατάλογος των πραγμάτων για τα οποία επιδεικνύουμε ανεξήγητο μιθριδατισμό είναι τεράστιος κι ας ζούμε μόλις 70 μέρες τους πειραματισμούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Γυρίστε νοερά στο 2012 και αναλογιστείτε πώς θα αντιδρούσαν τα ΜΜΕ αν η πρώτη πράξη ενός υπουργού Δικαιοσύνης ήταν να απελευθερώσει τον Σάββα Ξηρό, ομολογώντας μάλιστα ότι το έκανε με φωτογραφική διάταξη! Πώς θα αντιμετωπιζόταν ένας υπουργός Παιδείας αν εξήγγελλε την κατάργηση του ΑΣΕΠ για την πρόσληψη των εκπαιδευτικών.

Σκεφτείτε πόσο θα καθυβρίζονταν οι υπουργοί της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ αν άνοιγαν τα κέντρα κράτησης των μεταναστών, οδηγώντας τους μάλιστα στην Ομόνοια. Και τέλος, φέρτε στο μυαλό σας τα καμώματα της Ζωής Κωνσταντοπούλου και απαντήστε ειλικρινά αν θα σας φαινόταν μέχρι πρότινος φυσιολογικό ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης να ειρωνεύεται και να προσβάλλει από έδρας συναδέλφους του και πολιτικούς αρχηγούς.

Προσωπικά αδυνατώ να εξηγήσω την πρωτοφανή απάθεια που επιδεικνύουμε. Φοβάμαι, όμως, ότι η χώρα κινδυνεύει να πάθει ό,τι και ο βάτραχος που στο πείραμα όταν του πετάξεις καυτό νερό πετάγεται και τη γλιτώνει, αλλά όταν του αυξήσεις σιγά σιγά τη θερμοκρασία, συνηθίζει το ζεστό νερό και στο τέλος πεθαίνει χωρίς να το καταλάβει. Εν ολίγοις, αναρωτιέμαι μήπως τελικά ένα τσουρούφλισμα είναι αναγκαίο για να αφυπνισθούμε.

Μέρα που είναι, θα το πω και διαφορετικά, μήπως συνειδητοποιήσουμε επιτέλους οι έχοντες δημόσιο λόγο –δηλαδή πολιτικοί και δημοσιογράφοι– τη σαφώς μεγαλύτερη ευθύνη μας για ό,τι συμβεί. Οσο χασκογελάμε αντί να αντιδρούμε για το γεγονός ότι χθες π.χ. στο κανάλι της Βουλής προβλήθηκε το «η Ζωή είναι ωραία», σήμερα το «η Ζωή εν τάφω» και αύριο το «Μια Ζωή την έχουμε», θα φτάσει η ώρα που θα πούμε το «Ζωή σε λόγου μας» χωρίς να το έχουμε καταλάβει.