Έτσι κάπως, «σοβαρά» και «ψεκασμένα», πορευτήκαμε τα 5 χρόνια.

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Όλες οι προσπάθειες «κεϊνσιανών» και «ψεκασμένων» ήταν να μην αλλάξει τίποτα. Να βρούμε άλλους ενόχους, να κάνουμε «αντίσταση», καθυστερήσεις, για να προστατεύσουμε το σύστημα που μας βόλεψε τόσα χρόνια. Ενώ ξέραμε από τη δεκαετία του ’90, τουλάχιστον, ότι πρέπει να τα αλλάξουμε όλα. Όχι γιατί μας το ζητάνε οι δανειστές, ούτε τα μνημόνια, ούτε γιατί χρεοκοπήσαμε. Έπρεπε να αλλάξουμε αυτό το μοντέλο όχι μόνο γιατί ξέρουμε ότι δεν είναι βιώσιμο. Αλλά και για έναν ακόμα λόγο, που όλοι αποσιωπούν. Έπρεπε να το αλλάξουμε γιατί είναι κοινωνικά άδικο. Οι επιδοτήσεις στις χρεοκοπημένες κρατικές ζάχαρες είναι άδικες. Οι πρόωρες συντάξεις είναι άδικες. Οι αθρόες μονιμοποιήσεις είναι άδικες. Τα κλειστά επαγγέλματα είναι άδικα. Τα «ευγενή» ταμεία είναι άδικα. Τα προνόμια και τα «κεκτημένα» είναι άδικα. Κάποιοι άλλοι τα πληρώνουν. Ας μη μιλήσει λοιπόν ξανά κανείς για «ανθρωπιστική κρίση». 200 εκατομμύρια για τη φτώχεια, 30 εκ. για την ΕΒΖ και 30 για τον ΠΑΟΚ…

Καλά ρε φίλε, μου λέει, σωστά είναι αυτά, αλλά παρ’ όλα αυτά, όλες οι μειώσεις μισθών και συντάξεων και οι φόροι, λεφτά δεν είναι; Δεν φεύγουν από τις τσέπες μας, δεν πάνε κάπου, στους ξένους, τους δανειστές μας; Δεν τα ’χουμε για να μας τα πάρουν, ποτέ δεν τα είχαμε, δανεικά ήταν και τώρα δεν μας τα δανείζει κανείς. Το 2009, 30 δις το χρόνο χρειαζόμασταν για συντάξεις, τα μισά περίπου τα έβαζε το κράτος. Τόσα χρειαζόμαστε και το 2015. Τότε το κράτος δανειζόταν και τα έβαζε. Το 2015 δεν μας δανείζει κανείς γι’ αυτό πληρώνουμε έκτακτες εισφορές, γι’ αυτό πληρώνουμε Ένφια, αυξήσεις ΦΠΑ, περισσότερους φόρους. Έχουμε μείνει και κοιταζόμαστε άναυδοι, αυτός γιατί καταλαβαίνει ότι δεν το έχει σκεφτεί καν, εγώ γιατί καταλαβαίνω ότι θα φτάσουμε στην καταστροφή και θα ξαφνιαστούμε κιόλας. Έχουν περάσει 5 χρόνια και η ελληνική κοινωνία δεν έχει καταλάβει ακόμα τι της συμβαίνει. Ή δεν θέλει να καταλάβει.

Όλη η αντιμνημονιακή απάτη στηρίχτηκε στην «επιβολή της λιτότητας». Κάποιοι μας «επέβαλαν» να γίνουμε φτωχοί. Είχαμε λεφτά αλλά μας τα παίρνουν, μας επιβάλλουν «φτωχοποίηση» του λαού. Ακόμη κι όταν δεν μιλάμε για «κατακτητές» και «αποικίες χρέους», λέμε λιτότητα για τη «μείωση των ελλειμμάτων». Όχι, για να πληρώσουμε το κόστος του Δημοσίου. Όχι για να πληρώσουμε τα 30 εκ. που δίνει το κράτος σήμερα σε μια ελλειμματική, χρεοκοπημένη, που έχει δανειστεί εκατοντάδες εκατομμύρια, εταιρεία για να παράγει ζάχαρη κρατική με διπλάσιο κόστος απ’ ό,τι την πουλάει. Αφηρημένες λέξεις που κρύβουν την πρακτική αλήθεια.
Ποιοι μιλάνε για «αγώνα εναντίον της λιτότητας»; Μπορώ εγώ να πω ότι η τρόικα μού επέβαλε μείωση του μισθού μου; Δεν ξέρω πόσα λεφτά υπάρχουν για να πάρω; Μπορεί το Συμβούλιο της Επικρατείας να βγάλει απόφαση ότι «ο σεβασμός στην αξία του ανθρώπου» επιβάλλει να καταργηθούν οι μειώσεις και οι μισθοί των εργαζομένων της ATHENS VOICE, ότι πρέπει να επιστρέψουν στα επίπεδα του 2010, όπως κάνει για μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων στο Δημόσιο; Μόνο αν έρθει να τους πληρώσει. Ο αγώνας «εναντίον της λιτότητας» προστάτευσε τα ισχυρότερα τμήματα του πληθυσμού, αυτά που βρίσκονται μέσα και στις παρυφές του δημοσίου, αυτά των οποίων τα εισοδήματα εξαρτώνται από το κράτος με οποιονδήποτε τρόπο. Γιατί το κράτος μπορεί να πιεστεί και να συνεχίσει να πληρώνει. Φορολογώντας τους υπόλοιπους.

Η πρόσφατη μελέτη των Τ. Γιαννίτση-Στ. Ζωγραφάκη, αυτή που ανέφερε ο πρωθυπουργός αλλά όχι ολόκληρη, λέει ότι όλες οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να προστατεύσουν μια αναποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση που είχε γίνει υπερτροφική ήδη πριν την κρίση, γεγονός που επιβάρυνε ακόμα περισσότερο τον ιδιωτικό τομέα. Ότι οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα μειώθηκαν 2,5 φορές περισσότερο από του δημοσίου με αποτέλεσμα η διαφορά που ήταν ήδη μεγάλη το 2010, να γίνει τώρα ακόμη μεγαλύτερη. Ότι η προσαρμογή έγινε με μόλις 7,5% μείωση των δαπανών του δημόσιου τομέα και με 72,4% φόρους. Έτσι μετά από 5 χρόνια κρίσης, με 100δες χιλιάδες λουκέτα σε μαγαζιά και επιχειρήσεις, με 1 εκατομμύριο επιπλέον ανέργους όλους από τον ιδιωτικό τομέα, το κόστος του κράτους, αυτό δηλαδή που μας χρεοκόπησε, έχει παραμείνει σχεδόν ίδιο. Η άδικη κατανομή του βάρους της κρίσης ήταν ο ένας μόνο στόχος της αντιμνημονιακής απάτης. Ο δεύτερος και σπουδαιότερος ήταν η διαιώνιση της αυταπάτης ότι αυτό το σύστημα μπορεί να επιβιώσει. Έστω και άδικα, έστω και μεταφέροντας τα βάρη στους ασθενέστερους. Όμως, όσο περισσότερο φωνάζαμε εναντίον της λιτότητας, τόσο μεγαλύτερη γινόταν. Γιατί η απάντηση στη λιτότητα δεν είναι τα περισσότερα δανεικά, είναι η παραγωγή. Παραγωγή όμως με αυτό το σύστημα του κρατισμού και των συντεχνιών δεν μπορεί να υπάρξει.

Αυτές τις μέρες δεν βλέπουμε μόνο το τέλος για το αντιμνημονιακό παραμύθι. Βλέπουμε και τη διάψευση των «σοβαρών» αντιμνημονιακών, αυτών των «προοδευτικών» οικονομολόγων, δημοσιογράφων, πολιτικών, που δεν μίλαγαν για γκάγκστερ και προδότες, προς θεού, όμως ανάλωσαν τη δράση τους στις κατάρες προς τη «νεοφιλελεύθερη» Ευρώπη, τη τευτονική αυστηρότητα, τις γερμανικές αντιλαϊκές πολιτικές και δεν συμμαζεύεται. Κι ας είναι η πορεία της Ευρώπης κοινή απόφαση όλων των κυβερνήσεων κάθε πολιτικής ταυτότητας. Έπρεπε λοιπόν να συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν με 36 δις το χρόνο γιατί τόσα χρειαζόμασταν το 2009, γιατί έτσι δεν θα είχαμε λιτότητα. Επειδή η κοινωνία μας θεωρούσε «εισόδημα» τα δανεικά. Πόσα χρόνια; Τα μνημόνια, δηλαδή τα δανεικά, έληγαν το 2012, μετά παρατάθηκαν ως το 2014, μετά υπήρξε μια 2μηνη παράταση, μετά ζητήσαμε μια 4μηνη και τον Ιούνιο θα ζητήσουμε ένα τρίτο πρόγραμμα όπως ήδη έχουμε δηλώσει. Πόσα χρόνια απαιτούμε από τους Ευρωπαίους εταίρους να καλύπτουν το «εισόδημά» μας, κανείς δεν λέει. Δέκα; Πενήντα; Μέχρι να προλάβουμε και τα 11 εκατομμύρια να βγούμε στην πρόωρη σύνταξη και μετά ας κόψουν το λαιμό τους τα παιδιά μας;

Έτσι κάπως, «σοβαρά» και «ψεκασμένα», πορευτήκαμε τα 5 χρόνια. Πήραμε διαζύγιο από την απλή λογική. Άλλο κάνουν όμως οι άνθρωποι, όταν χρεοκοπούν, όταν μειώνονται τα εισοδήματά τους, αν έχεις 1.οοο ευρώ και ξαφνικά γίνονται 750 πρώτα κοιτάς τι δαπάνες μπορείς να κόψεις και μετά τι θα κάνεις για να αναπληρώσεις τα χαμένα. Έτσι κάνουν οι άνθρωποι, τα μαγαζιά, οι επιχειρήσεις, τα κράτη. Δεν λες εγώ θα χαλάω όσα χάλαγα για να μη «φτωχοποιηθώ» και είναι οι άλλοι υποχρεωμένοι να μου τα δίνουν. Δεν λες εγώ δεν κάνω τίποτα για να διορθώσω τη δουλειά μου αλλά απαιτώ να με χρηματοδοτείτε. Όταν μάλιστα είσαι μια κοινωνία που το 70% του ΑΕΠ σου είναι κατανάλωση.

Αλλά πες ότι είχανε δίκιο, πες ότι η Ευρώπη άργησε να σταματήσει το «μάζεμα», την προσαρμογή, που δεν άργησε, οι άλλες χώρες τελείωσαν σε πολύ λιγότερο χρόνο και επανήλθαν στην κανονική ζωή. Όμως, τώρα, όλες οι ευχές και οι επιθυμίες μας έγιναν πραγματικότητα. Από ρευστότητα, να φάν’ κι οι κότες. Το ευρώ υποτιμήθηκε, το πετρέλαιο έχει τη μισή τιμή, τρισεκατομμύρια τα πακέτα του Ντράγκι, δισεκατομμύρια του Γιούνκερ, μέχρι και αυξήσεις στους Γερμανούς εργαζόμενους για να καταναλώνουν και να μειώνουν τα πλεονάσματα του Βορρά. Κανείς δεν συζητάει για το χρέος πια, τα κράτη δανείζονται με μηδενικό επιτόκιο, με αρνητικό επιτόκιο και χρηματοδοτούν τα χρέη τους, τα απομειώνουν στέλνοντάς τα στο μέλλον, χρηματοδοτούν τις επενδύσεις. Ακόμα και οι χώρες που ήταν σε μνημόνια δανείζονται με 0,9%. Η Ευρώπη ξεπερνάει την κρίση και μπαίνει πάλι στην ανάπτυξη. Πού είναι σ’ αυτό το πάρτι η Ελλάδα;

Φλερτάρει με τη χρεοκοπία και την τριτοκοσμική έξοδο από την ευρωζώνη. Τώρα που τελείωσε η εποχή της «προσαρμογής» και άρχισε η εποχή της ανάπτυξης, η Ελλάδα είναι ακόμα πιο κοντά στην πτώχευση. Γιατί κανείς δεν δανείζει, δεν επενδύει σε ένα «αποτυχημένο κράτος», σε ένα παρωχημένο οικονομικό σύστημα. Το οποίο αρνείται να αλλάξει και απαιτεί να μας χρηματοδοτούν γι’ αυτό μόνιμα οι Ευρωπαίοι πολίτες.

Έτσι αποδεικνύεται αυτές τις μέρες ότι όλη αυτή η συζήτηση 5 χρόνων για τις ευθύνες της Ευρώπης ήταν παραπειστική. Όποιες κι αν ήταν οι ευθύνες και τα λάθη, που υπήρχαν αλλά ήταν τα αντίθετα από αυτά που λέγαμε εμείς, η δικιά μας δουλειά ήταν οι μεταρρυθμίσεις, ήταν να αλλάξουμε το χρεοκοπημένο κράτος, να αλλάξουμε το αντιπαραγωγικό σύστημα. Όλες οι προσπάθειες «κεϊνσιανών» και «ψεκασμένων» ήταν να μην αλλάξει τίποτα. Να βρούμε άλλους ενόχους, να κάνουμε «αντίσταση», καθυστερήσεις, για να προστατεύσουμε το σύστημα που μας βόλεψε τόσα χρόνια.

Ενώ ξέραμε από τη δεκαετία του ’90, τουλάχιστον, ότι πρέπει να τα αλλάξουμε όλα. Όχι γιατί μας το ζητάνε οι δανειστές, ούτε τα μνημόνια, ούτε γιατί χρεοκοπήσαμε. Έπρεπε να αλλάξουμε αυτό το μοντέλο όχι μόνο γιατί ξέρουμε ότι δεν είναι βιώσιμο. Αλλά και για έναν ακόμα λόγο, που όλοι αποσιωπούν. Έπρεπε να το αλλάξουμε γιατί είναι κοινωνικά άδικο. Οι επιδοτήσεις στις χρεοκοπημένες κρατικές ζάχαρες είναι άδικες. Οι πρόωρες συντάξεις είναι άδικες. Οι αθρόες μονιμοποιήσεις είναι άδικες. Τα κλειστά επαγγέλματα είναι άδικα. Τα «ευγενή» ταμεία είναι άδικα. Τα προνόμια και τα «κεκτημένα» είναι άδικα. Κάποιοι άλλοι τα πληρώνουν. Ας μη μιλήσει λοιπόν ξανά κανείς για «ανθρωπιστική κρίση». 200 εκατομμύρια για τη φτώχεια, 30 εκ. για την ΕΒΖ και 30 για τον ΠΑΟΚ…