Πατρίς, Θρησκεία ...ΣΥΡΙΖΑ

 Της Ξένιας Κουναλάκη, Καθημερινή

«Καλημέρα από Λαμία. Πριν λίγο με Μητροπολίτη Φθιώτιδας Νικόλαο. Συζητήσαμε μνημονιακή έλλειψη ιερέων σε πολλούς ναούς». Το τουίτ του υφυπουργού Επικρατείας παρά τω πρωθυπουργώ για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου, Τέρενς Κουίκ, είναι σαφές. Το μνημόνιο άδειασε τις ενορίες. Αλλά ας μην ανησυχούμε. Γιατί, όπως μας ενημέρωσε στο κυριακάτικο ρεπορτάζ του στην «Κ» ο Απόστολος Λακασάς, η κυβέρνηση έχει διαμηνύσει διά του υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων, Αριστείδη Μπαλτά, πως «θα γίνουν νέες προσλήψεις ιερωμένων, καθώς υπάρχουν πολλά κενά». Δεν ήταν πάντα ταυτόσημες οι θέσεις και προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων. Για την ακρίβεια, προτού γίνει πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, ήταν ένθερμος οπαδός του χωρισμού Κράτους-Εκκλησίας, «υπό καθεστώς αμοιβαίου σεβασμού». Τότε λοιπόν, το σωτήριο έτος 2012, ακούγαμε τον τότε ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κάνει λόγο για κατάργηση των φοροαπαλλαγών των εισοδημάτων της Εκκλησίας από ακίνητα και την ευρύτερη φορολογική εξίσωση της Εκκλησίας με κάθε πολίτη της χώρας, την αποσύνδεση των θρησκευτικών θεμάτων από το υπουργείο Παιδείας, την αναγνώριση του δικαιώματος καύσης των νεκρών, τον τερματισμό του υποχρεωτικού εκκλησιασμού και της καθημερινής προσευχής στα σχολεία κ.λπ. Eκτοτε έχουμε ακούσει μεν ότι θα διατεθεί μισό δισ. ευρώ για τον εκσυγχρονισμό μαχητικών αεροσκαφών. Για αύξηση των εσόδων από φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, όμως, κανένα νέο.

Οι επιδόσεις της κυβέρνησης στον τομέα των οικονομικών είναι απογοητευτική, νομίζω ελάχιστοι άνθρωποι έχουν πλέον αμφιβολία ότι βρισκόμαστε στα όρια της χρεοκοπίας. Στην εξωτερική πολιτική είμαστε πιο απομονωμένοι από ποτέ. Η σχεδόν τρίμηνη αδυναμία κατάρτισης ενός σοβαρού καταλόγου εναλλακτικών, πλην κοστολογημένων, προτάσεων μας έχουν καταστήσει αφερέγγυους συνομιλητές στους κόλπους της Ε,Ε. Το διπλωματικό φλερτ με τη Μόσχα εκλαμβάνεται ως πράξη περαιτέρω αυτοϋπονόμευσης. Στον τομέα προστασίας του πολίτη είναι δύσκολο για ένα κόμμα, το οποίο στο παρελθόν είχε νομιμοποιήσει πράξεις βίας (καταλήψεις, αντίδραση στην «κρατική βία» κ.λπ.), να εμπνεύσει ασφάλεια στην κοινή γνώμη. Αλλά ακόμη και στους προνομιακούς τομείς της Αριστεράς (μεταναστευτικό, παιδεία, δικαιοσύνη κ.λπ.) παρατηρούνται ασυνέπειες και παλινωδίες.

Οι σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας είναι ένα από τα ζητήματα στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε, όντως, να κάνει τη διαφορά και να αποδείξει τι σημαίνει για την καθημερινότητα του πολίτη το σύνθημα «Πρώτη φορά Αριστερά». Φαίνεται ότι το πολιτικό κόστος της σύγκρουσης με την Εκκλησία και των πιθανών επιπτώσεων στη συνοχή του κυβερνητικού συνασπισμού είναι πολύ μεγάλο, για να είναι διατεθειμένη να το επωμιστεί η νέα κυβέρνηση. Αλλωστε, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις προκύπτει ότι στα χρόνια της κρίσης αυξήθηκε η εμπιστοσύνη στην Εκκλησία (τον στρατό και την αστυνομία).