Μέρες… επανάστασης;

 Του Άγγελου Στάγκου, Καθημερινή

Πολλά είναι τα στελέχη –μεταξύ τους και κυβερνητικά σήμερα– του ΣΥΡΙΖΑ που πριν από τις εκλογές οραματίζονταν –και θεωρούν ακόμη– ότι η άνοδος του κόμματός τους στην εξουσία ισοδυναμεί με επανάσταση. Με επαναστατικές ιδέες είχαν γαλουχηθεί στα αμφιθέατρα, ανάλογες ήταν οι συζητήσεις τους σε διάφορα όργανα μιας ποικιλίας κομμάτων, σε παρέες ή καφενεία, αντίστοιχες καταστάσεις φαντασίωναν και κάπως έτσι αποτύπωσαν τους στόχους σε πολιτικές αποφάσεις. Γι’ αυτούς η επανάσταση ξεκινά από την Ελλάδα για να απλωθεί στην Ευρώπη, προκειμένου να την αλλάξει, και στη συνέχεια στον υπόλοιπο κόσμο, φυσικά. Το όριο είναι ο ουρανός, που λένε και οι Αγγλοσάξονες… Θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος ότι οι επαναστατικές κυβερνήσεις δεν φτάνουν στην εξουσία με εκλογές, παίρνοντας μάλιστα ποσοστό 36,34%, όχι μεγαλύτερο, εκτός και αν έχουν άλλες περίεργες βλέψεις που τις έκρυβαν επιμελώς. Οσο, δε, για την εξάπλωση του επαναστατικού πνεύματος στην Ευρώπη, προς το παρόν βλέπουμε το αντίθετο. Οι γύροι και οι επαφές του πρωθυπουργού και πολλών υπουργών σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, για να βρουν συμμάχους και να δημιουργήσουν μέτωπο κατά της εκμεταλλεύτριας και αδυσώπητης Γερμανίας, κατέληξαν σε θεαματική αποτυχία. Παράλληλα, οι τελευταίες εκλογές σε αρκετές χώρες δείχνουν τους ευρωπαϊστές να ανακάμπτουν και να ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντι στις δυνάμεις που απειλούν τη συνοχή ή, έστω, την «καθεστηκυία τάξη» στην Ευρώπη. Ισως, μάλιστα, αυτό να οφείλεται στην παράσταση που δίνει, περισσότερο από δύο μήνες, η ελληνική κυβέρνηση στο εσωτερικό και το εξωτερικό!

Και όμως, θα ήταν πρόωρο και βιαστικό το συμπέρασμα ότι αποδείχθηκαν όνειρα της βαθιάς νύχτας τα οράματα των όποιων «συντρόφων». Οτι η πραγματικότητα κάνει την κυβέρνηση και τα στελέχη της να προσαρμόζονται σταδιακά και, αν αυτό δεν είναι ορατό, θα συμβεί κάποια στιγμή, μόνο που η στροφή θα είναι ανοιχτή και βασανιστικά αργή. Ο αντίλογος είναι η γνωστή φράση του Αμερικανού πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα, Μόντιγκλ Στερνς, όταν ο Α. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ έφτασαν στην εξουσία, που συνιστούσε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ να μη δίνει προσοχή «στο τι λέει, αλλά στο τι κάνει».
Με αυτή την έννοια, δεν έχει πράγματι σημασία η μετονομασία αρκετών όρων από την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους δανειστές και το ΔΝΤ, αλλά αν όντως διαπραγματεύεται με στόχο, πρώτον, την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη όπως ευαγγελίζεται και, δεύτερον, τη διάσωση της οικονομίας. Από τις πράξεις και τις κινήσεις της, αλλά και τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, διαπιστώνουμε στασιμότητα στη διαπραγμάτευση και αδιαφορία για την ταχεία βύθιση της πραγματικής οικονομίας.
Η Αθήνα ισχυρίζεται κάθε τόσο ότι υπάρχει πρόοδος στις διαπραγματεύσεις, αλλά από τις Βρυξέλλες ακούγονται άλλα. Οπως διαλαλούσε ότι επιδίωξή της ήταν η εξασφάλιση της συναίνεσης των κομμάτων της αντιπολίτευσης για τις θέσεις της, αλλά η στάση της στη Βουλή έδειξε ακριβώς το αντίθετο, και στην ίδια κατεύθυνση οδηγεί η κατάθεση πρότασης για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής, αφού στόχος είναι καταδίκη του… μνημονίου και όσων το υπηρέτησαν με κάποιο τρόπο. Αρα και των Ευρωπαίων δανειστών που το επέβαλαν.
Θα μπορούσαν να αναφερθούν πολλά άλλα παραδείγματα, ακόμη και από την εξωτερική πολιτική, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ανατρεπτικά έως επαναστατικά. Τις τελευταίες ημέρες, όμως, η χώρα ζει την ανεμπόδιστη εισβολή αντιεξουσιαστών στο Πανεπιστήμιο, τη Βουλή και αλλού. Ουσιαστικά, το περιθώριο υπό τους διάφορους μανδύες, αλλά με προφανώς κεντρική καθοδήγηση και σχεδιασμό, μπαίνει στην κεντρική πολιτική σκηνή, δίχως να βρίσκει αντίσταση από τα εντεταλμένα και θεσμικά όργανα του κράτους. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, όταν αυτός βρισκόταν στην αντιπολίτευση κι εκείνοι πρόσφεραν τη θαλπωρή τους ή ηγούνταν σε καταλήψεις ή και αναρτούσαν πανό στη Βουλή.
Μήπως ζούμε μέρες επανάστασης και δεν το έχουμε καταλάβει;