Τράμπες μεταξύ λαϊκιστών: επιτροπές ελέγχου του χρέους και χειραγώγηση

 Του Γιώργου Προκοπάκη

Το κείμενο που ακολουθεί είχε δημοσιευθεί στο Books’ Journal # 7, 21/4/2011, με αφορμή την προβολή της ταινίας Χρεοκρατία-Deptocracy, μιας στρεψόδικης ταινίας με παρελκυστικό σκοπό, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Αναδημοσιεύεται σήμερα εξαιτίας της δυσάρεστης επικαιρότητας, λόγω δηλαδή της σύστασης, με πρωτοβουλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου, Επιτροπής του Ελληνικού Κοινοβουλίου για τα αληθινά αίτια και τις γενεσιουργούς αιτίες της δημιουργίας και της διόγκωσης του Δημόσιου Χρέους, που ήδη έχει επικεφαλής τον Ερίκ Τουσέν, σύμβουλο προηγουμένως χωρών όπως ο Ισημερινός για ανάλογα θέματα, οι συμβουλές του οποίου αποδείχθηκαν άνθρακες.

Είδα στο διαδίκτυο το αυτοπροβαλλόμενο ως ντοκυμανταίρ Χρεοκρατία-Deptocracy των Άρη Χατζηστεφάνου - Κατερίνας Κιτίδη για την προαγωγή των σκοπών της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) του χρέους. Η παραγωγή είναι άρτια, με καλό μοντάζ, βλέπεται, από περιέργεια τουλάχιστον, αν και η αισθητική Κούλογλου έχει καταντήσει βαρετή. Το Χρεοκρατία-Debtocrasy κάθε άλλο παρά ντοκυμανταίρ είναι. Το συγκεκριμένο είδος απαιτεί τεκμηρίωση, εγκυρότητα και οπωσδήποτε αλήθεια. Η ηθελημένη και δηλωμένη παραποίηση της αλήθειας κατατάσσει μια ταινία με τον συγκεκριμένο φορμαλισμό στα mockumentaries, ας πούμε, ψευτο-ντοκυμανταίρ. Οι μισές αλήθειες τα κάνουν σκέτη προπαγάνδα. Το Debtocracy πρόκειται περί αφελούς εθνικολεβέντικης προπαγάνδας, απευθυνόμενης στο θυμικό του μέσου ΠΑΣΟΚου της δεκαετίας του 80, του μέσου οπαδού του ΛΑΟΣ του σήμερα, των πελατών του Λιακόπουλου και των πάσης φύσεως εκπομπών της trash-tv – πέραν βεβαίως των τακτικών πελατών αυτής της μπουρδολόγας ρητορικής, του ΚΚΕ και των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ που τα λέμε, της μισής Ελλάδας – σίγουρη επιτυχία για την αριστερόφρονα αερολογία.

Το Deptocracy ξεκινάει και τελειώνει με πολιτική χυδαιότητα. Ο  Στρως-Καν παραλληλίζεται με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο (πρώτη σκηνή) και ο σημερινός πρωθυπουργός, μετά ένα “Πάμε” ανεβαίνει σκαλοπάτια υπό τον ήχο ελικοπτέρου, παραπέμποντας στην διαφυγή των αποτυχημένων προέδρων της Αργεντινής και του Ισημερινού (τελευταία σκηνή). Προσπαθεί να αποκτήσει πολιτική νομιμοποίηση επιστρατεύοντας διάφορα υπολείμματα της τριτοδρομικής πορείας προς τον σοσιαλισμό, ληγμένα εδώ και είκοσι χρόνια, που μας καλούν να παραδειγματιστούμε από την Τυνησία, την Αίγυπτο (κάποιοι απ’ αυτούς, στην ακμή του τριτοδρομικού σοσιαλισμού, μας καλούσαν να παραδειγματιστούμε από τις ίδιες χώρες, αλλά και από τη Λιβύη, τη Συρία και το Ιράκ, και από κάθε κάθαρμα που έσφαζε ή κρέμαγε πολίτες, αρκεί να δήλωνε αντι-ιμπεριαλιστής) και βέβαια από τον Ισημερινό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο ιδεοληπτικοί που είτε για τις ΗΠΑ πρόκειται είτε για τα Νησιά Βανουάτου, την ίδια συνταγή έχουν! Η Ελλάδα θα τους ξέφευγε;

ΕΛΕ, έλε, ελελεύ και Ισημερινός

Δυο λόγια για το τι είναι η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ), την προπαγάνδα της οποίας κάνει η ταινιούλα. Στόχος της ΕΛΕ είναι να αναλύσει κάθε δανειακή σύμβαση και τη διαχείριση των δανείων ώστε να προσδιορίσει κατά πόσον το συσσωρευμένο χρέος είναι απεχθές, δηλαδή, δημιουργήθηκε χωρίς ο λαός να γνωρίζει γιατί, χρησιμοποιήθηκε αντίθετα από τα συμφέροντα του λαού και οι δανειστές γνώριζαν ότι δάνειζαν λαμόγια. Ένα τέτοιο χρέος –άλλος παίρνει τα λεφτά κι άλλος πληρώνει– δεν νομιμοποιείται. Στην Επιτροπή συμμετέχουν διεθνείς προσωπικότητες και οργανισμοί για την αντικειμενικότητα της όλης διαδικασίας.

Επειδή οι εμπλεκόμενοι σε μια σειρά δανειακών συμβάσεων είναι ο δανειζόμενος και οι δανειστές, προφανώς μόνον ο δανειζόμενος μπορεί να φέρει στο τραπέζι το ζήτημα του απεχθούς χρέους – υποτίθεται για να διεκδικήσει δικαίωση από διεθνή δικαστήρια για την άρνησή του να πληρώσει τους δανειστές. Όλα πολύ ωραία, ηθικά και καθαρά! Η προπαγανδιστική ταινιούλα μας λέει ότι αυτό ακριβώς έκαναν οι εθνικώς υπερήφανοι Εκουατοριάνοι και γλύτωσαν από το βραχνά του χρέους. Μας προτρέπουν να κάνουμε το ίδιο στην Ελλάδα. Ας το δούμε.

Η ΕΛΕ του Ισημερινού

Ο Πρόεδρος του Ισημερινού Ραφαέλ Κορρέα, πρώην Υπουργός Οικονομικών, με την ανάληψη της εξουσίας τον Ιανουάριο του 2007 συγκρότησε ΕΛΕ για τα δάνεια της χώρας. Τα ευρήματα της ΕΛΕ δημοσιοποιήθηκαν και “απεδείκνυαν” ότι μεγάλο μέρος του χρέους ήταν απεχθές. Το απεχθές αυτό χρέος, συνολικού ύψους  3,8 δισ. δολάρια (μόνο το πρώτο ελληνικό ομόλογο που λήγει το Μάιο είναι 6,2 δισ. ευρώ), κάτω από 10% του ΑΕΠ, είχε ήδη αναδιαρθρωθεί δύο φορές και είχε συγκεντρωθεί σε τρία ομόλογα λήξεως 2012, 2015 και 2030, όλα υπό τη δικαιοδοσία δικαστηρίων της Πολιτείας της Νέας Υόρκης. Βέβαια, είχαν απομείνει και οι ομολογιούχοι που είχαν αρνηθεί τα κουρέματα, οι οποίοι εισέπρατταν κανονικά τους τόκους τους και το κεφάλαιό τους με τη λήξη των παλαιών ομολόγων.

Μετά την τελευταία αναδιάρθρωση του 2000, το δολάριο ΗΠΑ έγινε το εθνικό νόμισμα, συγκρατήθηκε ο πληθωρισμός, πήρε μπροστά η οικονομία, το ΑΕΠ μεγάλωνε με ρυθμούς που έφταναν το 8%. Τον Δεκέμβριο του 2008, ο πρόεδρος Κορρέα ανακοίνωσε ότι δεν θα πληρώσει τους τόκους του ομολόγου του 2012 και δεν αναγνωρίζει το χρέος της χώρας αφού το θεωρεί απεχθές, όπως άλλωστε είχε καταλήξει και η ΕΛΕ. Αυτή τη στάση –ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε με το χρέος– προπαγανδίζει το φιλμάκι και αυτό μας συνιστά να κάνουμε ως χώρα.

Το Colpo Grosso

Αυτό που δεν λέει το φιλμάκι είναι ότι η ΕΛΕ  του Ισημερινού και τα ευρήματά της δεν είχαν καμιά σχέση με την αντιμετώπιση των απεχθών δανειστών και του χρέους – ήταν για εσωτερική κατανάλωση. Κάτι σαν την καταδίκη των ιμπεριαλιστών στο Σύνταγμα από τον Κώστα Καζάκο! Τα “ευρήματα” δεν παρουσιάσθηκαν σε κανένα σοβαρό forum, δεν προσκομίσθηκαν σε δικαστήριο ή διαιτησία, δεν χρησιμοποιήθηκαν καν ως απειλή κατά των δανειστών. Η ΕΛΕ, αντίθετα από τις φαντασιώσεις των τριτοδρομικών προπαγανδιστών, δεν είχε καμιά σχέση με το επιθετικό κούρεμα των κακών δανειστών του 2008-2009 το οποίο ήταν ένα colpo grosso, σχεδόν τέλεια εκτελεσμένο από γάτες των αγορών – γάτες με πέταλα Ισημερινού!

Tην ημέρα κήρυξης άρνησης πληρωμών, τα αποθέματα σε ρευστό της κυβέρνησης ήταν διπλάσια του συνόλου της ονομαστικής αξίας του απεχθούς χρέους, το οποίο, λόγω της διεθνούς κρίσης, διαπραγματευόταν περίπου στο 70% της αξίας του. Μόνο τρελός, με τέτοια ρευστότητα, θα προσκόμιζε τα ευρήματα της ΕΛΕ σε δικαστήριο για να αποδείξει το απεχθές του χρέους και να αρνηθεί διαπραγμάτευση για φιλικό διακανονισμό. Η ΕΛΕ του Ισημερινού δεν είχε καμιά σχέση με διεθνή νομιμότητα ή συναλλακτική ηθική. Χρησίμευε μόνο για να γλιτώσει ο Πρόεδρος σε περίπτωση στραβής από τις διαδηλώσεις της κατσαρόλας και την νύκτωρ εκπαραθύρωση.

Μέρος των αποθεματικών χρησιμοποιήθηκε για την αγορά περίπου του 90% των ομολόγων λήξεως 2012 και 2030, με άκρα μυστικότητα, περίπου στο 35% της ονομαστικής αξίας. Οι γάτες Ισημερινού εκμεταλλεύτηκαν τη συγκυρία (από σχεδιασμό ή από τύχη) και σε μια περίοδο που οι πάντες έγραφαν ζημίες πάνω από 20%, πρόσθεσαν άλλο ένα 0,25%. Μικρά τα νούμερα ούτως ή άλλως, είχαν και το ρευστό για να εκτελέσουν! Τα ομόλογα λήξεως 2015 δεν κουρεύτηκαν.  Ίσως οι εδώδιμοι προπαγανδιστές να γνωρίζουν αν η ΕΛΕ αποφάνθηκε ότι τα συγκεκριμένα ομόλογα είναι ηθικά και δεν σχετίζονται με απεχθές χρέος. Απ’ την άλλη, ίσως κάποιος τους σφυρίξει ότι η κατανομή των κατόχων ήταν τέτοια ώστε η κατάληξη σε κάποιο δικαστήριο να είναι πολύ πιθανή.

Η άρνηση πληρωμών δεν είχε καμία σχέση με την κατάδειξη του απεχθούς του χρέους. Ακόμη και σήμερα, όσοι από τους ομολογιούχους δεν πούλησαν πληρώνονται κανονικά τους τόκους. Όχι μόνο αυτοί, αλλά και όσοι είχαν αρνηθεί να συμμετάσχουν στο προηγούμενο κούρεμα του 2000. Προκειμένου να αποφευχθεί η παράσταση σε δικαστήριο, οι Εκουατοριάνοι πληρώνουν κανονικά όλους όσοι δεν έστερξαν να δεχθούν το αποτέλεσμα της ΕΛΕ. Ας επεκτείνω τα λεγόμενα του Γάλλου τριτοδρομικού στην ταινία: «Είναι ανήθικο να πληρώνεις ανήθικο χρέος, αρκεί να βαφτίζουμε εμείς το τι είναι ηθικό και τι ανήθικο».

Το όλο παιχνίδι βασίστηκε στη σιγουριά της επόμενης μέρας. Πέραν του ρευστού που επέτρεψε τους χειρισμούς, το έλλειμμα ήταν κάπου 2%, τα έσοδα από τις εξαγωγές πετρελαίου εγγυημένα, τα ψάρια και οι γαρίδες του Ειρηνικού στη θάλασσά τους, οι μπανανιές στις φάρμες και το τραπεζικό σύστημα με ανοσία λόγω της μηδενικής έκθεσης σε δημόσιο χρέος μιας και για πολλά χρόνια δεν είχε γίνει έκδοση ομολόγων.

Και η αχλάδα Ισημερινού, πίσω έχει την ουρά

Τα παραπάνω είναι η άλλη μισή αλήθεια που οι κατά φαντασίαν αριστεροί, απολύτως ανεύθυνοι προπαγανδιστές, αποφεύγουν. Όπως αποφεύγουν να πουν τι έγινε μετά. Από ανάπτυξη 7,2% το 2008, ύφεση -0,4% το 2009, για να ξαναγυρίσει στο 3,7% το 2010 (περί τον επίσημο πληθωρισμό, ο οποίος λόγω δολαρίου δεν μπορεί να ξεφύγει). Η εσωτερική τραπεζική πίστη είναι σε κακή κατάσταση με βασικό επιτόκιο περί το 20%. Ακόμη και σήμερα οι αγορές είναι κλειστές για τον Ισημερινό. Παρά τα αυξημένα έσοδα από το πετρέλαιο, το δημόσιο χρέος (ηθικό πια, μιας και η ΕΛΕ τους απήλλαξε από το ανήθικο) ανέβηκε στα 14 δισ. δολάρια (24% του ΑΕΠ) και χρηματοδοτείται από το Αναπτυξιακό Ταμείο των Άνδεων και τη Διαμερικανική Αναπτυξιακή Τράπεζα (άλλος ένας χρειάζεται για να υπάρξει Τρόικα!). Δεδομένου ότι και αυτή η πηγή χρηματοδότησης κλείνει, ο Κορρέα δήλωσε το Νοέμβριο 2010 ότι θα στραφεί σε «φιλικές χώρες όπως η Βενεζουέλα, το Ιράν, η Κίνα και η Ρωσία». Μόλις οι αγορές πληροφορήθηκαν ότι το ρευστό του Κορρέα αγοράζει ομόλογα, έστειλαν το μη κουρεμένο, μη απεχθές χρέος που λήγει το 2015 από το 68% στο 95%, περιμένοντας να περάσουν οι λατινοαμερικάνοι φίλοι από το ταμείο. Όλοι προβλέπουν νέα χρεοκοπία, κατά πάσα βεβαιότητα εντός του 2011, παρά το ότι το έλλειμμα αναμένεται κάτω του 2%. Άντε τώρα να κουρέψεις τους Περουβιάνους και Βολιβιάνους με ηθικό τρόπο ή να ισχυρισθείς ότι το ηθικό χρέος του 2008 έγινε απεχθές το 2011!

Στην ιστορία των πολλών χρεοκοπιών της περιοχής, ο Κορρέα είναι ο μόνος κυβερνήτης λατινοαμερικανικής χώρας ο οποίος δεν εκπαραθυρώθηκε ή δεν παραιτήθηκε εντός ολίγων ημερών μετά τη χρεοκοπία. Μόνο σ’ αυτό χρησίμευσε η ΕΛΕ! Αν βγαίνει κάποιο δίδαγμα από την περίπτωση του Ισημερινού, αυτό είναι ότι όποιος ξέρει να χειριστεί τις αγορές, μπορεί να το κάνει και προς όφελος της χώρας του. Οι τακτικισμοί και οι περίτεχνοι χειρισμοί μπορεί να οδηγούν σε κάποιες νίκες, δεν φθάνουν όμως για να λυθεί το πρόβλημα. Η εξέλιξη μετά από δύο μόλις χρόνια, δυστυχώς επιβεβαιώνει τη λαϊκή ρήση περί την αχλάδα που έχει πίσω την ουρά. Κι αυτό το κρύβει επιμελώς η προπαγανδιστική ταινιούλα.

Ο λαϊκισμός και οι περίτεχνες κινήσεις στις αγορές, κατέληξαν να στείλουν μια χώρα από θέση ισχύος σε ενδεχόμενη φιλική διαπραγμάτευση (λόγω της υψηλής ρευστότητας σε περίοδο κρίσης), στο όραμα της σωτηρίας από τον Αχμαντινετζάντ και τον Πούτιν, με την πλάτη στον τοίχο! Η ΕΛΕ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το άλλοθι του λαϊκισμού.

ΕΛΕ, Ισημερινός και Ελλάδα

Οι αφελείς ή πονηροί προπαγανδιστές που μας καλούν να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Ισημερινού, προφανώς λένε ανοησίες. Η Ελλάδα του 2011, καλώς ή κακώς θεωρούμενη ανεπτυγμένη, δεν έχει καμία σχέση με τον, εσαεί αναδυόμενο, Ισημερινό του 2008. Το αδιαμφισβήτητο είναι ότι στην κυβέρνησή μας δεν υπάρχουν γάτες. Πέραν αυτού, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική: τα νούμερά μας είναι αστρονομικά (κάπου 150 φορές το εξωτερικό χρέος του Ισημερινού του 2008), το έλλειμμά μας 10,5% (έναντι 2%), οι δανειστές μας δεν είναι τα hedge funds των αναδυόμενων αγορών που έχουν συνηθίσει να καταγράφουν ζημίες για το τεράστιο επιτόκιο που απολαμβάνουν, εκτός από τον τουρισμό (μια και η ναυτιλία δεν τα πάει και πολύ καλά) δεν υπάρχει σοβαρή πηγή εσόδων από εξαγωγές, οι τράπεζές μας, φορτωμένες ελληνικά ομόλογα, είναι στον αναπνευστήρα της ΕΚΤ, η συμμετοχή μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ κάνει απαγορευτική κάθε σκέψη “επιθετικού κουρέματος”, δεν μπορεί κανείς να φαντασθεί πώς θα είναι η επόμενη μέρα και βέβαια τα ίδια αποθεματικά για όποιον ελιγμό απλώς δεν υπάρχουν. Ας προσθέσω και τη μικρή λεπτομέρεια ότι κάπου 60 δισ. ευρώ της Τρόικας έχουν ήδη προσημειώσει ισόποση (σε αξίες μετά το κούρεμα) δημόσια περιουσία με δικαιοδοσία βρετανικών δικαστηρίων.

Και η εγκυρότητα;

Το κείμενο αυτό γράφεται από αγανάκτηση για την πρόσκληση των συντελεστών του Deptocracyνα παρουσιάσουν το έργο τους στο  Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ, επί πρυτανείας Μυλόπουλου). Οι προπαγανδιστές έχουν κάθε δικαίωμα να λένε ό,τι τους κατεβεί, να μοντάρουν όπως γουστάρουν το υλικό τους, να απομονώνουν φράσεις ακροδεξιών αμερικανών πολιτικών για να στηρίξουν το σκοπό τους, να πλασάρουν τα ληγμένα του σοσιαλισμού για φρέσκα. Ο επιστημονικός υπεύθυνος (υπήρχε και τέτοιος για να κρυφτεί η μισή αλήθεια!) και οι συμμετασχόντες, σοβαροφανείς κενολόγοι, την προσωπική τους υπόληψη και πολιτική ή επαγγελματική αξιοπιστία διακινδυνεύουν. Η ΑΔΕΔΥ σιγά μη και δεν ήταν συμπαραγωγός! Τέτοιες κουτοπονηριές χρειάζονται σφραγίδα εγκυρότητας από “ειδήμονες” για να ελκύσουν τους τηλεθεατές των πρωινάδικων και των περιθωριακών εκπομπών. Η εγκυρότητα από τους ειδικούς ή υποκλέπτεται (όπως στην περίπτωση του Χρηματιστηρίου, που η άδεια για λήψη πλάνων γίνεται γενικές ευχαριστίες εφ’ όλης της ύλης – αμέσως μετά το πλάνο του διαφεύγοντος με ελικόπτερο πρωθυπουργού) ή γίνεται αντικείμενο ανταλλαγής υποστήριξης μεταξύ λαϊκιστών (όπως στην περίπτωση του ΑΠΘ).

Τι δουλειά έχει το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας που στόχο έχει την “έγκυρη ενημέρωση της κοινωνίας” να δανείζει εγκυρότητα, σε ψευτο-ντοκυμανταίρ που σερβίρει μισές αλήθειες ως πρόταση για εθνική πολιτική; Να θέτει υπό τη φιλόξενη σκέπη του πολιτικές χυδαιότητες; Υπάρχει βέβαια και το ζήτημα της ελευθερίας διακίνησης ιδεών. Είναι όμως εντελώς διαφορετικό ζήτημα η προβολή ακόμη και προπαγανδιστικού υλικού σε κάποια αίθουσα του ιδρύματος από την πρόσκληση με πρωτοβουλία των αρχών και βαφτίσια ως έγκυρη ενημέρωση στην κολυμβήθρα της Αίθουσας Τελετών. Το κλειδί είναι η, αχρείαστη στην πρόσκληση, φράση “με πρωτοβουλία της Πρυτανείας”. Τράμπες μεταξύ λαϊκιστών!