Από το βρώμικο '89 στο καθαρό '15

 Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protagon.gr

 Η απόφαση για εξεταστική επιτροπή είναι, πολιτικά, διπλά ανήθικη. Πρώτον γιατί ποινικοποιεί την πολιτική επαναφέροντας στην ημερήσια διάταξη αμιγώς πολιτικές επιλογές που έχουν κριθεί σε τρεις εκλογές (όπως πρέπει να συμβαίνει πάντα με τις πολιτικές επιλογές) με προφανή σκοπό τον αποπροσανατολισμό των ψηφοφόρων στην πορεία προς το 3ο, παρενδεδυμένο, Μνημόνιο και δεύτερον γιατί απαλλάσσει εκ προοιμίου τον βασικό ένοχο. Την Κυβέρνηση Καραμανλή η οποία διπλασίασε το δημοσιονομικό έλλειμμα και πρόσθεσε στο δημόσιο χρέος 120 δισ. σε μία πενταετία, αποκοιμίζοντας ταυτοχρόνως τους πολίτες ότι η Οικονομία της χώρας είναι θωρακισμένη. Σαν να δικάζεις τους λεμβούχους  γιατί φούνταραν τις βάρκες, αθωώνοντας εκ των προτέρων τον καπετάνιο (που εγκατέλειψε πρώτος το πλοίο που βούλιαζε).

Η προηγούμενη φορά που είχαμε συνεργασία αριστεράς-δεξιάς έμεινε στην πολιτική ιστορία του τόπου ως βρώμικο ‘89 γιατί κάθισε στο σκαμνί τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τώρα προφανώς ζούμε το καθαρό ‘15 και ο στόχος είναι να καθίσει στο σκαμνί ο γιος του. Τότε βασικός κατήγορος ήταν ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Σήμερα η κόρη του. Η τωρινή συνεργασία του ανδρωμένου πια κόμματος της αριστεράς με τη δεξιά έχει επίσημη και υπόγεια εκδοχή. Η επίσημη είναι ασφαλώς η κυβερνητική σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ που μας έχει απασχολήσει διεξοδικά και θα μας απασχολήσει και δικαστικά, αλλά περισσότερο ενδιαφέρον σήμερα έχει η ανεπίσημη. Το όχημα Καραμανλή, δηλαδή, που χρησιμοποιεί ο Αλέξης Τσίπρας για να διεμβολίσει το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας.

Η καλή σχέση του κ. Καραμανλή με την αριστερά δεν είναι καινούργια. Έχοντας σταθερό προσανατολισμό εναντίον του ΠΑΣΟΚ ως αρχηγός της ΝΔ, φρόντιζε πάντα να καλλιεργεί θερμό κλίμα και προσωπικές επαφές με προσωπικότητες της αριστεράς (Φλωράκη, Μίκη Θεοδωράκη κ.λπ.), με τον ίδιο τρόπο της δημιουργίας αφύσικων συμμαχιών που μετέρχεται τώρα ο Αλέξης Τσίπρας. Αποκορύφωμα της τακτικής εκείνης ήταν η θερμή συνύπαρξη με τον Συνασπισμό της εποχής στα έδρανα της αντιπολίτευσης που οδήγησε τον Νίκο Κωνσταντόπουλο ένα βήμα πριν το Προεδρικό Μέγαρο- μέχρι και στο σχέδιο Ανάν έβαλε πλάτη ο κ. Κωνσταντόπουλος τρελαίνοντας τους συντρόφους του τότε.

Από την πρώτη στιγμή της ανάληψης της αρχηγίας του ΣΥΡΙΖΑ από τον τωρινό Πρωθυπουργό, ο κ. Καραμανλής εκφράζεται με τα καλύτερα λόγια για το πολιτικό του ταλέντο. Τις φιλοφρονήσεις τις ανταποδίδει ο κ. Τσίπρας. Ακόμα και στις οξύτερες αντιμνημονιακές του μάχες ο ΣΥΡΙΖΑ πάντα επεφύλασσε μιά διακριτική μεταχείριση στον πρώην Πρωθυπουργό, και χρησιμοποιούσε συχνά το παράδειγμά του σε αντιπαραβολή με την πολιτική Σαμαρά. Τα διακεκριμένα στελέχη της διακυβέρνησής του που παραμερίστηκαν από τον κ. Σαμαρά έχαιραν πάντα ασυλίας στην Κουμουνδούρου αλλά ήσαν και εκείνα που χρησιμοποίησαν την ηπιότερη γλώσσα για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά τις τελευταίες εκλογές αυτή η ανομολόγητη σχέση επισημοποιήθηκε πανηγυρικά. Η επιλογή Παυλόπουλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, αφού φυσικά προηγήθηκε η άρνηση του ίδιου του Κώστα Καραμανλή, ήταν το δακτυλίδι που νομιμοποίησε (αυτήν τη φορά) τον παράνομο έρωτα, έτσι που άλλες επιλογές (π.χ. Παπαγγελόπουλος) να φαίνονται φυσιολογικές. Μία πολιτική διασύνδεση τόσο πλαστή που απορεί κανείς γιατί έμεινε ανεκμετάλλευτος ο κ. Λιάπης. Έτσι ήταν  σχεδόν αυτονόητη πια και η χτεσινή εξέλιξη. Η εν τοις πράγμασι αθώωση της διακυβέρνησης Καραμανλή για τους λόγους που οδήγηθηκε η χώρα στα Μνημόνια.

 Η απόφαση για εξεταστική επιτροπή είναι, πολιτικά, διπλά ανήθικη. Πρώτον γιατί ποινικοποιεί την πολιτική επαναφέροντας στην ημερήσια διάταξη αμιγώς πολιτικές επιλογές που έχουν κριθεί σε τρεις εκλογές (όπως πρέπει να συμβαίνει πάντα με τις πολιτικές επιλογές) με προφανή σκοπό τον αποπροσανατολισμό των ψηφοφόρων στην πορεία προς το 3ο, παρενδεδυμένο, Μνημόνιο και δεύτερον γιατί απαλλάσσει εκ προοιμίου τον βασικό ένοχο. Την Κυβέρνηση Καραμανλή η οποία διπλασίασε το δημοσιονομικό έλλειμμα και πρόσθεσε στο δημόσιο χρέος 120 δισ. σε μία πενταετία, αποκοιμίζοντας ταυτοχρόνως τους πολίτες ότι η Οικονομία της χώρας είναι θωρακισμένη. Σαν να δικάζεις τους λεμβούχους  γιατί φούνταραν τις βάρκες, αθωώνοντας εκ των προτέρων τον καπετάνιο (που εγκατέλειψε πρώτος το πλοίο που βούλιαζε).