ΔΗΛΩΣΗ - ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ
Ο ΡΟΛΟΣ ΜΙΑΣ ΙΣΧΥΡΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (ΔΗΜΑΡ)
Πως μπορεί να σωθεί η χώρα? Μοναχά μέσα από μια ισχυρή Δημοκρατική Αριστερά. Ανεξάρτητα από την προσωπική μου πεποίθηση, άσχετη με τις πολιτικο-ιδεολογικές μου προτιμήσεις, που παραμένει σταθερή στην εκτίμηση πως νικητής των εκλογών θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, τα πιθανά δεδομένα είναι μόνο δύο. Το ένα είναι νίκη της ΝΔ, και σχηματισμός κυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ η ίσως και με την ΔΗΜΑΡ. Η απογοήτευση ενός κόσμου που θα έχει ποντάρει σε κυβέρνηση της Αριστεράς, θα είναι τότε εκρηκτική. Κινητοποιήσεις θα συνταράξουν την χώρα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ από την θέση της αντιπολίτευσης θα καταστήσει αδύνατη την αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας. Φυσικό επακόλουθο θα είναι η διάλυση του κράτους και η κατάρρευση του όποιου κυβερνητικού σχήματος. Στις εκλογές που αναπόφευκτα θα ακολουθούσαν ο ΣΥΡΙΖΑ θα σάρωνε με αυτοδύναμη πλειοψηφία. Η άλλη εκδοχή είναι μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δίχως αυτοδυναμία. Μια ισχυρή ΔΗΜΑΡ θα συνέβαλε τότε στον σχηματισμό κυβερνητικού σχήματος.
Η παρουσία της θα διευκόλυνε τους κήρυκες ενός ακραίου Αριστερισμού να βάλουν νερό στο κρασί τους και να εγκαταλείψουν κάποιες από τις υπερβολικές και ακραία λαικίστικες προεκλογικές τους θέσεις. Το άσχημο είναι πως η ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ θα ανεβάσει σημαντικά και την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Το ένα άκρο ανεβαίνοντας αναπόφευκτα επιφέρει την ισχυροποίηση και του άλλου. Η σύγκρουση ακραίων θέσεων και λαικίστικων επιλογών θα οδηγήσει σε μια εφιαλτική κοινωνική πραγματικότητα. Μια ισχυρή ΔΗΜΑΡ ίσως να μπορέσει να αναχαιτίσει την πορεία αυτή καταστροφής. Δυστυχώς, η εγκληματική συμπεριφορά κορυφαίων στελεχών του φιλελεύθερου χώρου να αρνηθούν, επιμένοντας σε κοντόθωρους ανταγωνισμούς και ρηχή αρχομανία, την κοινή κάθοδο στις εκλογές του Μαίου μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Το λαικό ρεύμα, μαζί με τον διαστρεβλωτικό εκλογικό νόμο, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα με η υπό τον ΣΥΡΙΖΑ. Η παρουσία της συνετής φωνής του Φώτη Κουβέλη πιθανότατα να ματαιώσει ακρότητες. Για τίποτα βέβαια δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Η παρουσία πάντως μιάς ισχυρής ΔΗΜΑΡ στη Βουλή θα συμβάλει πιθανότατα προς την κατεύθυνση ισχυροποίησης της μετριοπάθειας και της λογικής.
Η παρουσία της θα διευκόλυνε τους κήρυκες ενός ακραίου Αριστερισμού να βάλουν νερό στο κρασί τους και να εγκαταλείψουν κάποιες από τις υπερβολικές και ακραία λαικίστικες προεκλογικές τους θέσεις. Το άσχημο είναι πως η ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ θα ανεβάσει σημαντικά και την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Το ένα άκρο ανεβαίνοντας αναπόφευκτα επιφέρει την ισχυροποίηση και του άλλου. Η σύγκρουση ακραίων θέσεων και λαικίστικων επιλογών θα οδηγήσει σε μια εφιαλτική κοινωνική πραγματικότητα. Μια ισχυρή ΔΗΜΑΡ ίσως να μπορέσει να αναχαιτίσει την πορεία αυτή καταστροφής. Δυστυχώς, η εγκληματική συμπεριφορά κορυφαίων στελεχών του φιλελεύθερου χώρου να αρνηθούν, επιμένοντας σε κοντόθωρους ανταγωνισμούς και ρηχή αρχομανία, την κοινή κάθοδο στις εκλογές του Μαίου μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Το λαικό ρεύμα, μαζί με τον διαστρεβλωτικό εκλογικό νόμο, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα με η υπό τον ΣΥΡΙΖΑ. Η παρουσία της συνετής φωνής του Φώτη Κουβέλη πιθανότατα να ματαιώσει ακρότητες. Για τίποτα βέβαια δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Η παρουσία πάντως μιάς ισχυρής ΔΗΜΑΡ στη Βουλή θα συμβάλει πιθανότατα προς την κατεύθυνση ισχυροποίησης της μετριοπάθειας και της λογικής.
5 σχόλια:
Μπράβο και σ' ανώτερα εκεί στη ΔΗΜΑΡ
@ Ανώνυμε, προφανώς δεν έχεις καταλάβει τι διακυβεύεται.
37 χρόνια το 80% ψήφιζε ΝΔΣΟΚ και είχαμε ένα πελατεικό κράτος, χωρίς κτηματολόγιο, χωρίς δημόσια διοίκηση, χωρίς τίποτα..
Θα είναι μεγάλη επιτυχία αν κρατήσουμε στην άκρη όλο το ντόπιο διαπλεκόμενο σύστημα και ταυτοχρονα να διαφυλάξουμε την κοινωνική συνοχή.
Δεν είναι κινδυνολογία ότι είμαστε ξεβράκωτοι, ότι δεν παράγουμε τίποτα, ότι τα λεφτά τα έχουν βγάλει όλα έξω και επί πλέον οτι η ευρωπαική ζώνη βρίσκεται σε απορρύθμιση και δεν ξέρει που πατά και τι θα γίνει..
Ονειρεύεσαι επαναστάσεις, μήπως και την πτώση του καπιταλισμού;
Με ποιές πλάτες; Τις δικές σου;
"..Κάτω από το υλικό ρήγμα, το ρήγμα στη βιοτή και στην ύπαρξη, χάσκει κι άλλο ρήγμα πιο σκοτεινό και βαθύ· ρήγμα στην κοινωνική συνοχή, στην αίσθηση του συνανήκειν, ρήγμα πολιτισμικό και ψυχικό. Η ραγδαία επιδεινούμενη ανισότητα καταδεικνύει νέους ταξικούς διαχωρισμούς, με πρωτοφανή ένταση, τέτοια που η νεοελληνική κοινωνία δεν θυμόταν επί σχεδόν μισό αιώνα. Ο διαχωρισμός μάλιστα βιώνεται ψυχικά όχι μόνο βάσει της διάκρισης “έχοντες και μη έχοντες”, αλλά πολύ βαθύτερα, στο πεδίο της γυμνής ύπαρξης: σαν διάκριση μεταξύ αυτών που σώζονται και αυτών που βουλιάζουν. Αυτή η ελλοχεύουσα διάκριση δρα σαν βόμβα διασποράς στο κοινωνικό σώμα, στο μέτρο που θραύει τις συμβατικές κοινωνικές αναπαραστάσεις και μετασχηματίζει βίαια τη συλλογική ψυχή.
Μετά το κατώφλι του φόβου, στην περιοχή της απόγνωσης, αίρονται οι αυτοπεριορισμοί, οι αναστολές, οι ενοχές, οι μετουσιώσεις των αρχέγονων ενορμήσεων, όλα τα σχήματα που παράγουν πολιτισμό. Τώρα ο πολιτισμός, ο δύσθυμος πολιτισμός της πτώχευσης και της χρεοκοπίας του βίου, προσλαμβάνεται σαν πηγή δυστυχίας. Σε κατάσταση αθυμίας, σε υπαρξιακό limbo, όταν η ύπαρξη βιώνεται σαν διαρκές ρήγμα και πτώση, χωρίς προσδοκία φωτός, όλα μπορούν να συμβούν.
Κάπως έτσι μπορεί να αναγνωσθεί η λεγόμενη ακραία πολιτική συμπεριφορά, η ακραία ψήφος λόγου χάριν, η ψήφος εναντίον του συστήματος ― ό,τι κι αν εννοεί σύστημα ο εκλογέας μέσα σε τέτοια θυμική-υπαρξιακή καταιγίδα. Κάπου εκεί θα ανιχνεύσουμε το υλικό υπόστρωμα της πολιτικής αστάθειας: σε ένα κοινωνικό σώμα που το διατρέχουν ηλεκτρικά φορτία φόβου και απόγνωσης.
Ενώπιον αυτής της πολυρηγμάτωσης υπάρξεων και συνειδήσεων, τα καθήκοντα όποιας ηγεσίας αναδυθεί, όποιας κυβέρνησης προκύψει από την εκλογή της 17ης Ιουνίου, είναι τεράστια και πολύμορφα. Το πιο επείγον όμως είναι η άμεση υλική ανακούφιση των απελπισμένων και η ψυχική τους επανασύνδεση με το σώμα των επιπλευσάντων. Αυτή είναι η ουσιώδης επαναδιαπραγμάτευση: η ανάκτηση της ανθρωπιάς.
Τα θύματα της κρίσης δεν είναι οι ανάξιοι, οι χειρότεροι, οι απόβλητοι, όπως πιθανότατα αισθάνεται ένας νοικοκύρης οικογενειάρχης που έμεινε άνεργος.
Ο κοινωνικός βίος δεν είναι άλογος, δεν είναι αρένα μίσους, δεν είναι το χομπσιανό σύμπαν του bellum omnium contra omnes:
αυτό πρέπει πρώτα να αποκατασταθεί."
http://vlemma.wordpress.com/2012/05/25/fear-despair/
τι να σας πώ, τρομερά πρωτότυπες οι προβλέψεις του κ. Ανδριανόπουλου.΄Οσο γιά σας, που προβάλετε τα εύσημά του, με τέτοιους φίλους τι να τους κάνει τους εχθρούς ο Κουβέλης
Με την λογική που εσύ χρησιμοποιείς εύκολα μπορεί να κατηγορήσει ο καθένας για άλλους λόγους, το οποιοδήποτε κόμμα.
Προφανώς και δεν τίθεται θέμα φιλίας.
Την "φιλία" την αναφέρεις, σκόπιμα, προς δημιουργία εντυπώσεων.
Με τον Ανδριανόπουλο, σημειωτέον, δεν συμφωνώ, έχω διαφωνήσει για τις απόψεις του.
Η εξήγηση που δίνω είναι ότι πρωτίστως δεν αρέσκεται
1)στην λαϊκίστικη δεξιά, από όπου έχει αποχωρήσει.
2) αλλά και στο λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ.
Είναι κατά αρχήν ένα βασικό σημείο που οφείλεις να το παραδεχτείς.
Είναι λάθος λοιπόν να μην αναγνωρίζεις ότι αυτό έχει θετικό πρόσημο.
Δεν πιστεύω να περιμένεις να τον δεις και στο δρόμο ως νέο Τσε Γκεβάρα.
Παραβλέπεις επίσης ότι οι εκλογές δεν έχουν μονοσήμαντη διάσταση, ως γνωστόν.
Περισσεύει στους καιρούς μας αυτή η απαξιωτική κριτική που κάνεις χωρίς κανένα, μα κανένα, αφετηριακό στίγμα και χωρίς να πεις την άποψη σου για το κείμενο,
(π.χ, εγώ την αιτιολόγησα.)
Προφανώς διεκδικείς το δικαιώμα σου να κρίνεις(αφοριστικά) χωρίς να παραθέσεις έστω μία και μόνο άποψη.
υ.γ.
Σε ενοχλεί, η Δημαρ, τόσο πολύ και την θεωρείς βασικό σου πολιτικό αντίπαλο;
Δημοσίευση σχολίου