Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Οι Ευρωπαίοι εξεγείρονται. Καιρός ήταν

Του Πωλ Κρούγκμαν, Το Βήμα, The New York Times, 8.5.12
Οι Γάλλοι εξεγείρονται. Οι Eλληνες, επίσης. Καιρός ήταν. Και στις δύο χώρες έγιναν εκλογές την Κυριακή, που στην πραγματικότητα ήταν δημοψηφίσματα για την τρέχουσα οικονομική στρατηγική της Ευρώπης. Και στις δύο χώρες οι ψηφοφόροι την απέρριψαν. Δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο το πόσο γρήγορα οι ψήφοι θα οδηγήσουν σε πραγματικές αλλαγές στην πολιτική, αλλά είναι βέβαιο ότι ο χρόνος της «στρατηγικής της ανάκαμψης μέσω λιτότητας» τελειώνει - και αυτό είναι καλό. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε, ότι αυτό δεν είναι κάτι που θα άκουγες από τους συνήθεις υπόπτους εν όψει των εκλογών. Ηταν κάπως αστείο να βλέπεις τους αποστόλους της ορθοδοξίας να προσπαθούν να παρουσιάσουν τον προσεκτικό, χαμηλών τόνων, Φρανσουά Ολάντ ως μία απειλητική φιγούρα. «Είναι μάλλον επικίνδυνος» διακήρυσσε το περιοδικό Economist, το οποίο παρατήρησε «ότι πραγματικά πιστεύει στην ανάγκη δημιουργίας μίας πιο δίκαιης κοινωνίας». Quelle horreur! Τι τρομερό!

Η αλήθεια είναι ότι η νίκη του Ολάντ σημαίνει το τέλος των «Μερκοζί», του γαλλο - γερμανικού άξονα που επέβαλε το καθεστώς λιτότητας τα τελευταία δύο χρόνια. Θα επρόκειτο για «επικίνδυνη» εξέλιξη αν αυτή η στρατηγική λειτουργούσε, ή αν τουλάχιστον είχε μία λογική πιθανότητα να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει και ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε.

Ποιο είναι το λάθος με τη συνταγή των περικοπών για την καταπολέμηση των δεινών της Ευρώπης;

Μία απάντηση είναι ότι η καλή νεράιδα της εμπιστοσύνης δεν υπάρχει - αυτό σημαίνει ότι οι ισχυρισμοί ότι οι περικοπές των κυβερνητικών δαπανών θα ενθάρρυναν με κάποιον τρόπο τους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις να ξοδεύουν περισσότερα έχουν διαψευσθεί τα τελευταία δύο χρόνια. Ετσι οι περικοπές σε μία οικονομία σε ύφεση απλά βαθαίνουν περισσότερο την ύφεση.

Επιπλέον, παρά τις θυσίες το αντάλλαγμα είναι πολύ μικρό ή και ανύπαρκτο. Σκεφτείτε την περίπτωση της Ιρλανδίας, που σαν καλός στρατιώτης στην κρίση, επέβαλε ακόμη πιο σκληρή λιτότητα για να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη των αγορών. Σύμφωνα με την επικρατούσα ορθόδοξη λογική, αυτό θα έπρεπε να φέρει αποτελέσματα.

Μάλιστα, η ανάγκη της να πιστέψει σε αυτό κάνει την πολιτική ελίτ της Ευρώπης να συνεχίσει να διακηρύσσει ότι η λιτότητα στην Ιρλανδία έφερε αποτελέσματα και ότι η οικονομία της χώρας έχει αρχίσει να ανακάμπτει. Αλλά αυτό δεν ισχύει. Και αν και δεν θα το πληροφορηθείτε από τον Τύπο, το κόστος δανεισμού της Ιρλανδίας παραμένει πολύ πιο υψηλό από εκείνο της Ισπανίας ή της Ιταλίας - πόσο μάλλον της Γερμανίας.

Ποιές είναι λοιπόν οι εναλλακτικές; Μία απάντηση είναι η διάλυση του ευρώ, του κοινού νομίσματος της Ευρώπης. Η Ευρώπη δεν θα βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση αν η Ελλάδα είχε ακόμη τη δραχμή της, η Ισπανία την πεσέτα της, η Ιρλανδία της λίρα της και ούτω καθεξής, αφού θα είχαν αυτό που τώρα τους λείπει: το όπλο της υποτίμησης.

Ως αντιστάθμισμα στη θλιβερή ιστορία της Ιρλανδίας, σκεφτείτε την περίπτωση της Ισλανδίας, του σημείου μηδέν της οικονομικής κρίσης, της χώρας που απάντησε υποτιμώντας το εθνικό της νόμισμα και τώρα απολαμβάνει την ανάκαμψη που θα έπρεπε να απολαμβάνει η Ιρλανδία.

Ομως η διάλυση του ευρώ θα προκαλούσε ρήξη και θα συνιστούσε τεράστια ήττα για το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», την μακροπρόθεσμη προσπάθεια προώθησης της σταθερότητας και της δημοκρατίας στην Ευρώπη μέσω της βαθύτερης ενσωμάτωσης.

Υπάρχει άλλος δρόμος; Ναι, υπάρχει - και οι Γερμανοί έχουν δείξει το πώς αυτός ο δρόμος μπορεί να επιφέρει αποτελέσματα. Δυστυχώς, δεν διδάσκονται από τη δική τους εμπειρία. Μιλήστε στους ηγέτες της Γερμανίας για την κρίση του ευρώ και θα σας πουν για το πώς και η δική τους οικονομία βρισκόταν στα Τάρταρα στις αρχές της περασμένης δεκαετίας αλλά κατάφερε να ανακάμψει.

Αυτό που δεν τους αρέσει να αναφέρουν είναι ότι αυτή η ανάκαμψη οφειλόταν σε ένα τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα εξαιτίας των συναλλαγών με άλλες ευρωπαϊκές χώρες - συγκεκριμένα εκείνες που τώρα βρίσκονται σε κρίση - που γνώριζαν ανάπτυξη και πληθωρισμό πάνω από το φυσιολογικό, εξαιτίας των χαμηλών επιτοκίων.

Οι χώρες της Ευρώπης που βιώνουν τώρα την κρίση θα μπορούσαν να επαναλάβουν την επιτυχία της Γερμανίας αν βρισκόντουσαν σε ένα εξίσου ευνοϊκό περιβάλλον. Ετσι, η γερμανική εμπειρία δεν αποτελεί, όπως φαντάζονται οι Γερμανοί, επιχείρημα υπέρ της μονομερούς λιτότητας στη Νότια Ευρώπη. Αλλά στους Γερμανούς δεν αρέσει αυτό το συμπέρασμα, ούτε στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Θα μείνουν γαντζωμένοι στις φαντασιώσεις τους για ευημερία μέσω της οδύνης. Και θα επιμένουν ότι αυτή η αποτυχημένη στρατηγική είναι η μόνη υπεύθυνη λύση. Αλλά φαίνεται ότι δεν θα έχουν πια τη «τυφλή» υποστήριξη του Μεγάρου των Ηλυσίων. Και αυτό, είτε το πιστεύετε είτε όχι, σημαίνει ότι τόσο το ευρώ όσο και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχουν περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης από όσες είχαν πριν από λίγες ημέρες.

1 σχόλιο:

manousos είπε...

ΤΟ ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ «Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο το Ναι , και λέγοντας το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθηση του. Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτούνταν πάλι όχι θα ξανάλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το όχι-το σωστό- εις όλην την ζωήν του.» Κ. Καβάφης
“Η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί” κινδυνολογούν πολιτικοί και καθεστωτικά ΜΜΕ. Να κυβερνηθεί αλλά για λογαριασμό τίνος; Των πλατιών λαϊκών στρωμάτων ή των τραπεζιτών των βιομηχάνων και των πολυεθνικών εταιρειών; Μέχρι τώρα μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, και “το τέλος της ιστορίας” του ανιστόρητου Φράνσις Φουκουγιάμα στην Ελλάδα και διεθνώς επικράτησε ο ακραίος καπιταλιστικός νεοφιλελευθερισμός, και είδαμε που οδήγησε τους λαούς. Προκάλεσε κρίσεις ανεργία περιθωριοποίηση ευρέων κοινωνικών στρωμάτων, και βήμα βήμα προσπαθεί να αφαιρέσει τα δικαιώματα των εργαζομένων. Στο όνομα του ανταγωνισμού θα πρέπει σύμφωνα με τους καπιταλιστές, οι εργαζόμενοι των προηγμένων χωρών να απαρνηθούν κατακτήσεις εκατοπενήντα χρόνων, και να επιστρέψουν σε εργασιακό μεσαίωνα Η Ελλάδα με τους αδέξιους αλλά ίσως και συνειδητούς χειρισμούς του Γ.Α.Π οδηγήθηκε στο Δ.Ν.Τ και την τρόικα με τα γνωστά επακόλουθα. Εφαρμογή του «δόγματος του σοκ» για πρώτη φορά σε Ευρωπαϊκή χώρα, όπου προηγουμένως εφαρμόστηκε μόνο σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής. Στόχος είναι η λεηλασία του δημόσιου πλούτου της χώρας, από τις πολυεθνικές εταιρείες, και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, τη διάλυση της μεσαίας τάξης, τη φτωχοποίηση πλήρως των εργαζομένων, και τη μόνιμη εξάρτηση της χώρας μας από ξένα και Ελληνικά οικονομικά κέντρα .
ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 6 ΜΑΗ ΤΙ;
Οι εκλογές στις 6 του Μάη, άλλαξαν το πολιτικό σκηνικό. Τιμωρήθηκαν τα κόμματα του δικομματισμού που παραχώρησαν γη και ύδωρ στους πιστωτές. Αξιωματική αντιπολίτευση εξελέγη ο ΣΥΡΙΖΑ και μαζί με την ΔΗΜΑΡ, το Κ.Κ.Ε, και το ποσοστό των οικολόγων, που δεν εξελέξαν κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο, υπερβαίνουν το 35% του εκλογικού σώματος. Ποσοστό ιστορικά το υψηλότερο, μετά το ποσοστό της ΕΔΑ που ήταν 24% το 1958.
Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ δεν αρκεί για να σχηματιστεί κυβέρνηση της αριστεράς. Τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο των διερευνητικών εντολών . Τα κόμματα που έβλαψαν με την πολιτική τους την χώρα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ προσπαθούν να παγιδέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ αφενός για να τον ενσωματώσουν πλήρως στα συμφέροντα του κατεστημένου και αφετέρου να συνεργαστεί μαζί τους για να απαξιωθεί και να καεί εκλογικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κρατά στα χέρια του μια καυτή πατάτα. Παρόλο που πολύς κόσμος ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο στη ΔΗΜΑΡ συμφωνώ με την ΔΗΜΑΡ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται τώρα ενώπιον των ευθυνών του.Νομίζω ότι και οι οικολόγοι αυτό υποστηρίζουν . Ότι οι αλλαγές πραγματοποιούνται βήμα βήμα. Δεν πατάς κάποιο κουμπί για να αλλάξουν αυτόματα τα πολιτικά πράγματα. Όσο για το Κ.Κ.Ε κολημμένο στο σταλινικό του παρελθόν βρίσκεται περιχαρακωμένο στον μικρόκοσμο των επαγγελματικών στελεχών του.Θα κριθεί από τους φίλους του που το υποστηρίζουν και από την ιστορία. Προσωπικά δεν είμαι αισιόδοξος ότι η χώρα θα βγει γρήγορα από το αδιέξοδο της. Άρχισα με στίχους του μεγάλου Αλεξανδρινού Κ. Καβάφη και θα τελειώσω επίσης με δικούς του στίχους.
«Σ`αυτές τις σκοτεινές κάμερες, που περνώ μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ, για νάβρω τα παράθυρα.-όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία-μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται , ή δεν μπορώ να τάβρω. Ίσως το φως θάναι μια τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.»

http://www.metarithmisi.gr/imgAds/epikentro_1.gif

Αναγνώστες