Κόμμα-θύμα

 Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protagon.gr,  31.5.12

Για δεκαετίες και μέχρι σήμερα, αν κάποιος ήθελε να εμβαθύνει στις στοχεύσεις του ΚΚΕ στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα και πλησίαζε το σκληρό τους πυρήνα, έπεφτε σε έναν τοίχο. «Αντικομμουνισμός». Το απόλυτο επιχείρημα, ο χαρακτηρισμός που έβαζε τα πράγματα στη θέση τους, η λέξη επίλογος κάθε συνομιλίας. Άπαξ και εκστομιζόταν από τους εκπροσώπους του ΚΚΕ οι γέφυρες επικοινωνίας χάνονταν γιατί η άλλη πλευρά γινόταν αυτομάτως ένα με τον Παπάγο, τον Θρασύμβουλο Τσακαλώτο, τον Μποδοσάκη, τον βασιλιά, την CIA,τον Αιζενχάουερ, το Αμερικανικό Πεντάγωνο, την καρφίτσα, τον Γκοτζαμάνη, την ΕΣΑ, τον Παττακό, το αιμοδιψές ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Ήταν η λέξη αυτοαθώωσης του Κομμουνιστικού Κόμματος, η σύγχρονη ψυχολογία θα το ονόμαζε «θυματοποίηση».

Βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του αγαθού θύματος που είναι ο στόχος των πάντων, συμπεριφέρεσαι ως τέτοιο και πονηρά ελίσσεσαι με αυτόν τον ρόλο, εκμεταλλευόμενος τα ευεργετήματα που σου παρέχει. Το κυριότερο από αυτά είναι ότι δεν χρειάζεται να ευθύνεσαι και να απολογείσαι. Αφού είσαι θύμα; Αφού σε έχουν στον στόχο τους όλοι οι κακοί; Το δεύτερο αυτονόητο συμπέρασμα είναι ότι στο πλάι σου είναι οι καλοί, δηλαδή ο λαός. Ένα παιχνίδι συγγνωστό που όμως δούλεψε- με τα  χρόνια κούρασε όλους τους άλλους εκτός από το ακάματο ΚΚΕ και έτσι το άφησαν ήσυχο.

Ο σύγχρονος «αντικομμουνισμός» είναι ο «εκβιασμός». Και το σύγχρονο θύμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο εκβιασμός είναι η ατταβιστική απάντηση στην ερώτηση προς τα μέλη του αν η εφαρμογή αυτού που ονομάζουν πρόγραμμά τους εγκυμονεί τον κίνδυνο της δραχμής. Αμέσως γίνεσαι ένα με το ΔΝΤ, την Μέρκελ, τον Ντράκι, τον ΣΕΒ, το εκδοτικό καταστημένο, τον Παπακωνσταντίνου, τον Νταλάρα, τον Βενιζέλο, τον Παπαδήμο, το Spiegel, την Goldman Sachs, τον Γκάρντιαν, τα ΜΑΤ, τις τράπεζες και όλο αυτό το ομοιογενές, προφανώς, σύστημα που έχει συμμαχήσει και εκβιάζει και τρομοκρατεί τον λαό με την απειλή της εξόδου από την ευρωζώνη. Διότι και εδώ, ο φυσικός και αυτονόητος εκπρόσωπος του λαού-θύματος είναι το όμορο κόμμα.

Μόλις ακουστεί η λέξη σταματάει και η συζήτηση. Και το σχήμα ερωτώντος-ερωτώμενου γίνεται ένα μανιχαϊστικό δίπολο εκβιαστή-θύματος με τον πρώτο να έχει απονομιμοποιηθεί να έχει περαιτέρω απορίες. Και το θύμα, τι σόι θύμα θα ήταν αν έπρεπε να εξηγεί; Τα θύματα υφίστανται επιθέσεις, δεν τις αποκρούουν. Καταγγέλλουν δεν απολογούνται. Κυρίως, είναι αντικείμενα (επίθεσης, τρομοκρατίας), όχι υποκείμενα (ευθύνης, δημιουργίας).

Όμως, όσο το ΚΚΕ φαίνεται να αφορά όλο και λιγότερο την κοινωνία, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να την αφορά όλο και περισσότερο. Τα αυξημένα ποσοστά που πήρε στις τελευταίες εκλογές και τα ακόμα μεγαλύτερα που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις  τον υποχρεώνουν να αρχίσει να φέρεται ως κόμμα ευθύνης και απαντήσεων. Δεν είναι όλοι οι πολίτες που ανησυχούν για το μέλλον του νομίσματος μέλη μιας συνωμοσίας και δικαιούνται να μάθουν τι σχεδιάζει(;) το κόμμα που ίσως αύριο αναλάβει τις τύχες της χώρας.

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η έκθεση της Εθνικής Τράπεζας είναι αβάσιμη (δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω) ή κομμάτι του εκβιασμού, ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί αναγνωρίζει τον εαυτό του στον στόχο του; Γιατί, για μια φορά ακόμα, απλώς καταγγέλλει την συνωμοσία εναντίον του και δεν δίνει τη δική του επιστημονική απάντηση για τις επιπτώσεις της επιστροφής στην δραχμή και πολύ περισσότερο γιατί δεν μας καθησυχάζει πειστικά ότι η δική του οικονομική πολιτική αποκλείει αυτήν την προοπτική; Επιτέλους πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι  υπάρχει ένα έλλειμμα που οφείλει να καλύψει. Κόμμα εξουσίας και θύμα είναι σχιζοφρενικός συνδυασμός.