Σήμερα, οι προειδοποιήσεις είναι περισσότερες. Δεν υπάρχει το άλλοθι της άγνοιας. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που υπόσχονται χωρίς να ξέρουν τι θα βρουν στα ταμεία (και αυτό με το καλό σενάριο ότι θα σχηματισθεί κυβέρνηση στις 26 Ιανουαρίου και δεν θα πάμε σε νέες εκλογές -αν πάμε κλάφτα Χαράλαμπε), είναι διπλά ασυγχώρητα, σε σχέση με το 2009. Και ο Τσίπρας, που δεν το ξεκόβει μια και καλή με μια φράση («δεν υποσχόμαστε τίποτα πριν δούμε τι θα παραλάβουμε»), είναι διπλά συνένοχος. Καμία Μέρκελ και κανένας Σόιμπλε δεν μας απειλεί, επί του παρόντος. Η απειλή είναι καθαρά εσωτερική. Αν συνεχίσουν με τα ίδια μυαλά, ο τοίχος τούς περιμένει. Όπως περίμενε τον ΓΑΠ το 2010 μετά την ανοησία «λεφτά υπάρχουν». Όπως περίμενε τον Σαμαρά το 2012, μετά τις ανοησίες των Ζαππείων. Θα είναι κρίμα -και έγκλημα- αν (και) οι του ΣΥΡΙΖΑ στουκάρουν πάνω στο μπετόν. Από ανοησία, ιδεοληψία ή ανικανότητα δεν έχει σημασία. Τα συντρίμμια ίδια θα είναι.Χρήσιμη παρελθοντολογία, για να βγάλουμε σωστά συμπεράσματα για το σήμερα και, κυρίως, για το αύριο:
- Τον Μάρτιο του 2009, όταν η διεθνής οικονομική κρίση είχε ήδη ξεσπάσει και η ελληνική ήταν προ των πυλών, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής κάλεσε τους πολιτικούς αρχηγούς και ζήτησε τη συναίνεσή τους για τη λήψη μέτρων. Η απάντηση ήταν, φυσικά, αρνητική. Η απάντηση του καλπάζοντος προς την εξουσία Γιώργου Παπανδρέου, εκτός όλων των άλλων, ήταν: «Εμείς θα εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας». Φυσικά, ο Καραμανλής, ο οποίος ενάμισι χρόνο πριν είχε κάνει πρόωρες εκλογές, για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, είχε αφήσει την κατάσταση να ξεφύγει από κάθε έλεγχο, διορίζοντας χιλιάδες στο κράτος και κοροϊδεύοντας τους κουτόφραγκους ότι το έλλειμμα ήταν πότε 3% και πότε 5%, ενώ είχε γίνει διψήφιο.
- Λίγους μήνες μετά (Σεπτέμβριος 2009), ο Καραμανλής, βλέποντας το βουνό να έρχεται καταπάνω του, προκήρυξε πρόωρες εκλογές, γνωρίζοντας ότι θα τις χάσει και θα φορτωθεί την επικείμενη χρεοκοπία ο ΓΑΠ. Κι εκείνος, ο ΓΑΠ, στην προεκλογική περίοδο, γνωρίζοντας τι θα παραλάβει, έλεγε «θα εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας», αφού «λεφτά υπάρχουν».
- Μόλις σχημάτισε κυβέρνηση (αρχές Οκτωβρίου) και είδε ότι τα ταμεία ήταν άδεια και το έλλειμμα κάλπαζε, ορισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ τού εισηγήθηκαν να ανακοινώσει αμέσως ότι αναστέλλεται το προεκλογικό πρόγραμμα του κόμματος και να σημάνει συναγερμό για ό,τι ερχόταν. Το απέρριψε. Και η πρώτη πράξη της κυβέρνησής του ήταν να δώσει 500 εκατομμύρια ευρώ σε «επίδομα αλληλεγγύης». Λίγους μήνες μετά ήρθε η κατάρρευση, τα καταιγιστικά μέτρα που όλοι γνωρίζουμε και αμέσως μετά η τρόικα.
Παρελθοντολογία τέλος. Ερχόμαστε στο σήμερα. Ας αφήσουμε στην άκρη όλους τους προβαλλόμενους κινδύνους σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ (διακοπή της χρηματοδότησης από τον Ντράγκι, Grexit κ.ά). Ας πούμε ότι δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Η χώρα δεν κινδυνεύει από τους ξένους. Θα κινδυνεύσει από πράξεις και παραλείψεις στο εσωτερικό της.
Ο πιθανότερος νικητής των εκλογών, ο Αλέξης Τσίπρας, λέει σήμερα ό,τι έλεγε ο ΓΑΠ το 2009. Ότι θα εφαρμόσει το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που προβλέπει παροχές μερικών εκατομμυρίων ευρώ. Λέει, με άλλα λόγια, ότι υπάρχουν λεφτά, όπως υπήρχαν και τότε.
Την ίδια ώρα: στελέχη του εξαγγέλλουν ότι θα καταργήσουν φόρους (Νίκος Παπάς), ότι δεν θα πάρουν τα υπόλοιπα ποσά που έχουν συμφωνήσει με την τρόικα (Νάντια Βαλαβάνη) κ.λπ.
Την ίδια ώρα: τα δημόσια έσοδα αρχίζουν να παρουσιάζουν εικόνα κατάρρευσης. Λογικό. Ποιος θα πάει να πληρώσει, όταν οι εν αναμονή κυβερνήτες στέλνουν σήματα «θα καταργήσουμε», «θα ελαφρύνουμε» κ.λπ.; Βέβαια, ο Τσίπρας είπε και χτες από το τουίτερ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει στους πολίτες να μην πληρώνουν φόρους, γιατί αυτό θα οδηγούσε σε κατάρρευση των «κοινωνικών δομών» (νοσοκομεία κτλ). Το είπε, αλλά πόσοι το άκουσαν;
Φοβάμαι ότι επαναλαμβάνεται το 2009. Όσοι προειδοποιούσαν τότε ότι έρχεται καταιγίδα και συνιστούσαν στους επίδοξους κυβερνήτες να μη δίνουν υποσχέσεις πριν δουν τι θα παραλάβουν, δεν εισακούστηκαν. Έπεφταν σε τοίχο. Γνωρίζουμε τι ακολούθησε.
Σήμερα, οι προειδοποιήσεις είναι περισσότερες. Δεν υπάρχει το άλλοθι της άγνοιας. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που υπόσχονται χωρίς να ξέρουν τι θα βρουν στα ταμεία (και αυτό με το καλό σενάριο ότι θα σχηματισθεί κυβέρνηση στις 26 Ιανουαρίου και δεν θα πάμε σε νέες εκλογές -αν πάμε κλάφτα Χαράλαμπε), είναι διπλά ασυγχώρητα, σε σχέση με το 2009. Και ο Τσίπρας, που δεν το ξεκόβει μια και καλή με μια φράση («δεν υποσχόμαστε τίποτα πριν δούμε τι θα παραλάβουμε»), είναι διπλά συνένοχος.
Καμία Μέρκελ και κανένας Σόιμπλε δεν μας απειλεί, επί του παρόντος. Η απειλή είναι καθαρά εσωτερική. Αν συνεχίσουν με τα ίδια μυαλά, ο τοίχος τούς περιμένει. Όπως περίμενε τον ΓΑΠ το 2010 μετά την ανοησία «λεφτά υπάρχουν». Όπως περίμενε τον Σαμαρά το 2012, μετά τις ανοησίες των Ζαππείων.
Θα είναι κρίμα -και έγκλημα- αν (και) οι του ΣΥΡΙΖΑ στουκάρουν πάνω στο μπετόν. Από ανοησία, ιδεοληψία ή ανικανότητα δεν έχει σημασία. Τα συντρίμμια ίδια θα είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου