Η πολιτική απάτη του ΣΥΡΙΖΑ

 Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protago.gr
Aς μη μιλήσουμε άλλο για τη ΔΗΜΑΡ, έχουν ειπωθεί όλα. Η σταθερά αυτοκαταστροφική πορεία της την τελευταία διετία προδιέγραφε ένα άδοξο τέλος για το κόμμα που είχε γεννήσει ελπίδες σε πολλούς. Ας μιλήσουμε για το κυριότερο, που θα το βρούμε και μπροστά μας. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που έδωσε ένα απογοητευτικό δείγμα τόσο της πολιτικής εντιμότητάς του όσο και της κουλτούρας συνεργασιών που διαθέτει. Θα ‘λεγε κανείς, παραφράζοντας παλαιότερη ατάκα στελέχους της ΔΗΜΑΡ, ότι αν δεν υπήρχε η ΔΗΜΑΡ ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να την εφεύρει. Η συμβολή της στη δημόσια ζωή ήταν ασύμμετρη εξ αρχής. Μικρό μέγεθος, μικρότερο ειδικό βάρος αλλά απρόσμενα μεγάλο εκτόπισμα. Προκάλεσε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ακύρωσε μόνη της την προοπτική ενότητας της κεντροαριστεράς, προσέφερε και αφαίρεσε άλλοθι από μία κυβέρνηση, θα μπορούσε να προσφέρει ακόμα ισχυρότερα άλλοθι σε μια άλλη, του ΣΥΡΙΖΑ, που ψάχνει κυβερνητικούς εταίρους με τα κιάλια. Και εκείνος, ενώ την είχε έτοιμη και διαθέσιμη, φρόντισε να την οδηγήσει στον αφανισμό διαπράττοντας ταυτοχρόνως και μια πολιτική ατιμία. Δεν μου αρέσει να κάνω κατάχρηση χαρακτηρισμών για αυτό δεν θα μιλήσω για σταλινική νοοτροπία, αλλά αυτή η καλλιέργεια προσδοκιών για όσο χρόνο απαιτείτο μέχρι να καταψηφισθεί ο κ. Δήμας και η αποκάλυψη στη συνέχεια ενός αλαζονικού ηγεμονισμού με τον οποίο κονιορτοποίησε τον αφοπλισμένο συνομιλητή, αυτό θυμίζει.
Μόλις έληξε η χρησιμότητά τους, τούς ζήτησαν ταπεινωτική δήλωση μετανοίας και στη συνέχεια ολοκληρωτική αυτοακύρωση. Δεν ξέρω αν η συμπεριφορά αυτή απηχεί το προσωπικό αρχηγικό ταμπεραμέντο του Αλέξη Τσίπρα ή αποδεικνύει τη διαρκή παγίδευσή του από τους μαρξιστές του Αριστερού Ρεύματος, πάντως το συμπέρασμα δεν αλλάζει. Η πολιτική ανηθικότητα που επέδειξαν είναι δεδομένη.
Δεν είμαστε στα κλειστά δωμάτια να γνωρίζουμε τις ακριβείς συνομιλίες των δύο ηγεσιών, οπωσδήποτε όμως οι δημόσιες δηλώσεις του κ. Τσίπρα και κορυφαίων στελεχών του κόμματός του για τις προοπτικές συνεργασίας με τη ΔΗΜΑΡ, εφόσον δεν ψήφιζε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν αφήνουν περιθώρια παρεξηγήσεων. Πρόκειται για ωμή εξαπάτηση από τον νεαρό, άφθαρτο αρχηγό που δείχνει να μαθαίνει γρήγορα τη βρώμικη πλευρά της πολιτικής. Η σημαντικότερη παρενέργεια του εμπαιγμού, όμως, είναι άλλη. Στο εγγύς μέλλον είναι πολύ πιθανό να προκύψει ανάγκη συνεργασιών για τη διακυβέρνηση της χώρας, και είναι απορίας άξιο με τι απόθεμα αξιοπιστίας θα αναζητήσει εταίρους ο ΣΥΡΙΖΑ. Πώς θα τον αντιμετωπίσουν τα άλλα κόμματα όταν έχει φερθεί με τόσο προσβλητικό, αναξιοπρεπή και ύπουλο τρόπο στον πιο κοντινό του ιδεολογικά, οιονεί σύμμαχο σε κυβέρνηση συνεργασίας; Αν έτσι φέρονται στους παλιούς συντρόφους πώς θα φερθούν στους ξένους;