Μια εθνική εφεδρεία

Του Τάκη θεοδωρόπουλου, Καθημερινή

Ορισμένοι κακόβουλοι έσπευσαν να προεξοφλήσουν το πολιτικό του τέλος. Αποδίδουν με κακεντρέχεια την αδυναμία του να παρεισφρήσει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ στο είδος της πολιτικής ευήθειας που σημάδεψε την ηγετική του σταδιοδρομία, παραγνωρίζουν όμως το γεγονός ότι το πολιτικό του μέγεθος μπορεί να φόβισε τους πρώην συντρόφους του. Του καταλογίζουν ότι εξαιτίας του δικού του καιροσκοπισμού η χώρα σύρεται σε εκλογές, αγνοούν όμως ότι υποχρεώνοντας τη ΔΗΜΑΡ να ψηφίσει κατά της εκλογής του κ. Δήμα επειδή του είχε υποσχεθεί ο κ. Τσίπρας την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, ο δαιμόνιος κύριος Φώτης ο Θετταλός ανέδειξε εαυτόν σε μοχλό των πολιτικών εξελίξεων. Και επειδή ο κύριος Φώτης βλέπει μακριά, προτιμά τώρα να γίνει αισθητή η απουσία εαυτού και των ακολούθων του από το Κοινοβούλιο, διότι μιλώντας ο ίδιος τη γλώσσα της ελληνικής ενδοχώρας, ήδη ακούει τις φωνές που σε δύο ή τρία χρόνια θα οικτείρουν τη Δημοκρατία μας γιατί της έλειψε ένας Κουβέλης, η φωνή της σύνεσης, το κόμμα του μηδέν άγαν και του σπεύδε βραδέως, μια πολιτική ορθότητα που διεκδικεί το δικαίωμα όλων των Ελλήνων να αναπνέουν, χωρίς υπερβολές εννοείται. Διότι δεν πιστεύω πως κανείς σας αμφιβάλλει ότι, βάσει των ιστορικών δεδομένων και των παραδόσεων του τόπου, ο κ. Φώτης ήταν, είναι και θα παραμείνει η απόλυτη εθνική εφεδρεία, ότι σε λίγα χρόνια να τον βαπτίσουν «Νέστορα του Κοινοβουλευτισμού» και ότι όλοι θα σωπαίνουν όταν ετοιμάζεται να ανοίξει το στόμα του―ασχέτως αν αμέσως μετά μετανιώνουν χασμώμενοι. Ο νεκρός δεδικαίωται, όμως στον υπέροχο αυτό τόπο οι αποτυχημένοι είναι οι μόνοι που δεν χρειάζεται να αποχωρήσουν για να δικαιωθούν.
Δεν απειλούν κανέναν, κανείς δεν τους υπολογίζει, δεν έχουν τίποτε να πουν ή να κάνουν, οπότε είναι έτοιμοι για να μετατραπούν σε είδωλα εν ζωή.

Μ’ αυτές τις σκέψεις μπόρεσα να απαντήσω σε ένα ερώτημα που με απασχολεί τώρα που η ιστορική ΔΗΜΑΡ κλείνει τον ιστορικό της κύκλο και να απαντήσω στους φθονερούς που ισχυρίζονται πως ο κύκλος έκλεισε στην κυριολεξία αφήνοντας πίσω του μια τρύπα ή ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό―η αποτίμηση του πολιτικού της έργου. Τρύπα αλλά τι τρύπα, αφού είναι πλέον βέβαιο πως όλη αυτή η ιστορία ήταν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο του κ. Κουβέλη για να ανεβεί στο βάθρο της εθνικής εφεδρείας.