Εθνική κυριαρχία

Του Νάσου Βαγενά, ΒΗΜΑ, 4.8.13

Το περιεχόμενο της φράσης «απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας», η οποία αποτελεί την επωδό στις σημερινές ιερεμιάδες όχι μόνο των αντιπολιτευτικών κομμάτων αλλά και αρκετών στελεχών των κομμάτων της συμπολίτευσης, είναι, όπως νοείται στη χώρα μας τουλάχιστον, περιοριστικό. Διότι αναφέρεται μόνο στην αφαίρεση ή στην παρεμπόδιση της άσκησης των εθνικών δικαιωμάτων μιας χώρας από μια ξένη δύναμη, ή στην παραχώρησή τους σε αυτήν. Η εθνική κυριαρχία όμως δεν νοείται μόνο στις σχέσεις ενός κράτους με άλλα κράτη, αλλά και στη δυνατότητα να ασκεί μια Πολιτεία τα δικαιώματά της και μέσα στα όρια της δικής της επικράτειας. Απώλεια εθνικής κυριαρχίας έχουμε (αναφέρομαι πάντοτε στο δημοκρατικό πολίτευμα) και όταν ένα κράτος αδυνατεί να επιβάλει την εφαρμογή των νόμων του. Από την άποψη αυτή αποτελεί κωμικοτραγική ειρωνεία το φαινόμενο να καταγγέλλεται από τα αντιπολιτευτικά κόμματα η απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων μας εξαιτίας της επιβολής των διατάξεων του μνημονίου, την ίδια στιγμή που οι καταγγέλλοντες καταλύουν άλλα δικαιώματα της εθνικής μας κυριαρχίας, ορισμένα από τα οποία είναι, κατά τη γνώμη μου, πιο σημαντικά από εκείνα που έχει καταλύσει το μνημόνιο (σε τελευταία ανάλυση, η έλευση του μνημονίου έγινε ιδία εθνική βουλήσει: από μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση). Αναφέρομαι στις ποικίλες και κατ' εξακολούθησιν παραβιάσεις νόμων που θεσπίζει, εθνικώ δικαιώματι, το ελληνικό Κοινοβούλιο - για την ακρίβεια, καταπατήσεις που παραβιάζουν το εκάστοτε κυριαρχικό του δικαίωμα: τόσο συλλογικές (κομματικές/ συνδικαλιστικές κτλ.) όσο και ατομικές (φορολογικές, οικοδομικές κ.ά.)· τόσο θεσμικές όσο και εδαφικές. Παραθέτω δύο περιπτώσεις πλήγματος της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.

Η πρώτη είναι η απώλεια εκείνων των εκτάσεων οι οποίες αποτελούν τα χωρικά πεδία των ΑΕΙ και ΤΕΙ· ο αριθμός των οποίων είναι τέτοιος ώστε τα πεδία αυτά προστιθέμενα μεταξύ τους να συνθέτουν τα εδάφη μιας μεσαίου μεγέθους ελληνικής νήσου. Φανταστείτε τις αντιδράσεις όσων διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την παραχώρηση εθνικών δικαιωμάτων μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΔΝΤ, αν η Ελλάδα έχανε την εθνική κυριαρχία σε ένα νησί της. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι ιματιοφορούντες όχι μόνο δεν διαμαρτύρονται αλλά είναι οι ίδιοι οι πρόξενοι της απώλειας των εδαφών. Αναφέρομαι βέβαια στο λεγόμενο πανεπιστημιακό άσυλο, η υποτιθέμενη διαφύλαξη του οποίου έχει αποκόψει από τον εθνικό κορμό τα πανεπιστημιακά εδάφη, τα οποία αποτελούν εδώ και δεκαετίες (παρά τις κατά καιρούς - ελάχιστες - προσπάθειες ανάκτησής τους) αυτόνομη ανεξάρτητη επικράτεια· μια επικράτεια όπου νόμοι της ελληνικής Πολιτείας δεν ισχύουν. Διότι τα εδάφη της έχουν καταληφθεί από εκείνες τις δυνάμεις που υπό το καθεστώς της «υπεράσπισης» του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο έχουν επιβάλει, έχουν κατορθώσει να ματαιώσουν κάθε προσπάθεια εξυγίανσης της διοίκησης των ΑΕΙ.

Δύο πρόσφατες τέτοιες προσπάθειες έληξαν και πάλι με τη νίκη των δυνάμεων κατοχής. Κατά την πρώτη η εκδίωξη, από την Αστυνομία, των αντιεξουσιαστών που είχαν καταλάβει, τον περασμένο Μάιο, το κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών (είχαν κατεβάσει την ελληνική σημαία υψώνοντας τη δική τους και είχαν καλύψει την πρόσοψη του κτιρίου με ένα τεράστιο πανό με συνθήματά τους), καταδικάστηκε από τον… πρύτανη του Πανεπιστημίου ως κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου: ο αδάμαστος, πλην ευσυγκίνητος, Πελεγρίνης, με δάκρυα στα μάτια για τη βεβήλωση του πανεπιστημιακού αδύτου, απολογούνταν στους καταληψίες ότι δεν ήταν αυτός που ζήτησε την ιερόσυλη επέμβαση της Αστυνομίας.

Αδοξη ήταν και η άλλη προσπάθεια ανάκτησης πανεπιστημιακού εδάφους κατά την απόπειρα συνεδρίασης (8 Ιουλίου) του Συμβουλίου του Πανεπιστημίου Αθηνών (αποτελούμενου από διαπρεπείς έλληνες και ξένους καθηγητές), όταν ομάδα τραμπούκων φοιτητών, υπό την υψηλή εποπτεία των κκ. Λαφαζάνη, Τσακαλώτου και Δ. Τσουκαλά, εισέβαλε διαλύοντας τη συνεδρίαση, απειλώντας και βρίζοντας χυδαία τα μέλη του Συμβουλίου («λαμόγια», «γερμανοτσολιάδες», «σιχαμένοι» κ.τ.τ.· αναρωτιέται κανείς κατά τι διαφέρει αυτή η συμπεριφορά από εκείνη των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής). Το αποκορύφωμα αυτών των γεγονότων ήταν η απίστευτη απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου (προεξάρχοντος, βέβαια πάντοτε, του πρυτάνεως) που «καταγγέλλει την είσοδο της Αστυνομίας στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου, ύστερα από πρόσκληση μελών του Συμβουλίου Ιδρύματος, και την αναίτια προσαγωγή δεκάδων διαμαρτυρόμενων φοιτητών».

Η δεύτερη περίπτωση αποκοπής εδάφους από την ελληνική επικράτεια είναι η ανεξαρτητοποίηση του κράτους των Εξαρχείων (για την ακρίβεια, η παραχώρηση - σιωπηρώς - της ανεξαρτησίας του στην καταπιεζόμενη ως τώρα από το ελληνικό κράτος εθνική μειονότητα των αναρχοαυτόνομων). Για όσους δεν το γνωρίζουν, διευκρινίζω ότι στο έδαφος αυτής της νέας πολιτειακής οντότητας οι νόμοι της ελληνικής Πολιτείας δεν ισχύουν πλέον και ότι η αντιεξουσιαστική κυβέρνηση της περιοχής δηλώνει εμφατικά την εξουσία της με όλα όσα απαιτεί η ίδρυση ενός κράτους: σημαία, σύμβολα, εθνική ιστορία (το περιεχόμενο των μεγάλων πανό που κατακλύζουν την πλατεία), κατασκευή μνημείων (στη γωνία των οδών Τσαμαδού και Τοσίτσα έχει στηθεί το πρώτο: μια αναθηματική στήλη προς τιμήν ενός από τους πρώτους ήρωες του νέου κράτους, τον οποίο δολοφόνησε άνανδρα η ελληνική Πολιτεία).

Καθώς οι πλατείες της Αθήνας ανήκουν στη δικαιοδοσία του Δήμου Αθηναίων, υποθέτω ότι το «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα» του κ. Καμίνη ισχύει μόνο για την περίπτωση της Χρυσής Αυγής.

Ο κ. Νάσος Βαγενάς είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.